รู้สึกว่าตัวเองรักแฟนไม่เท่าเดิม ไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย ทำไงดีคะ

คบกันแฟนมานี่เข้าปีที่4ละค่ะ เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่มหาลัย
ปีแรกที่คบ คือเค้าเรียนปีสุดท้าย ตอนนั้นเจอกันเกือบทุกวันเลย
ปีที่2-3 เค้าทำงานที่กรุงเทพ แต่ก็ยังเจอกันเกือบทุกวันเหมือนเดิม
ปีที่4 เค้าย้ายไปทำงานที่ใกล้ๆบ้านเกิด นั่งรถจากกรุงเทพประมาณ3ชั่วโมง ไปตั้งแต่ประมาณเดือนพ.ค.ปีนี้เองค่ะ
พอเค้าไปทำงานต่างจังหวัด เราเลยเจอกันน้อยลงมากๆ จากเดิมคือเกือบทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ก็กลายเป็นแค่สัปดาห์ละครั้ง คือเช้าวันเสาร์ก่อนเราทำงานพิเศษ เหมือนมาเจอหน้ากัน3-4ชั่วโมง กินข้าว ไปส่งเราทำงาน แล้วเค้าก็กลับต่างจังหวัด

ตอนช่วงแรกๆที่เค้าย้ายไปนะ บอกเลยว่าปรับตัวไม่ทัน จากเดิมเดือนนึงเจอกันประมาณ20วัน กลายเป็นเดือนละ4วันเป็นอย่างมาก เพราะบางทีเค้าติดงานวันเสาร์ มากรุงเทพไม่ได้ก็มี สัปดาห์นั้นก็อดเจอไป ...มันน้อยลงมากนะ ใจหายเลยอะ โหวงมากๆ
มีเดือนนึงที่เค้าติดงานสองเสาร์รวด เรานี่จะเป็นจะตาย ไม่ได้เจอกัน20วัน แทบจะนับถอยหลังกันเลย คิดถึงชะมัด ยิ่งfacetimeกันก็ยิ่งคิดถึง เจอในจอแล้วน้ำตาจะไหล ว่าทำไมเราต้องเจอกันแค่ในจอ ทำไมไม่มาอยู่จ้องตากันจริงๆเหมือนที่เคยเป็น

ยิ่งอยู่นานไป นานไป เราก็เริ่มชิน ชินกับการอยู่คนเดียว
(มีเพื่อนนะคะไม่ใช่ไม่มี แต่ไม่ได้ตัวติดกับเพื่อนตลอดเวลา เพราะมันก็มีสังคมอื่นของมันเหมือนกัน)
ชินกับการที่ไม่ต้องคอยโทรถามกันว่า เลิกงานกี่โมง มาเจอกันได้ไหม เย็นนี้กินอะไรกันดี กลับบ้านเมื่อไหร่ ให้ไปส่งไหม อย่ากลับดึกนะ เดี๋ยวไปรับ ... เพราะยังไงก็กลับคนเดียว กินข้าวคนเดียวอยู่แล้ว
อยู่คนเดียวมันก็เหงา เราก็เลยหาอะไรทำไปเรื่อย หางานทำเพิ่ม หาเรียนพิเศษเพิ่ม ไม่ก็ไปเดินเล่นเดินเที่ยวคนเดียว ไปดูหนังคนเดียว หาร้านอร่อยๆกินคนเดียว ไม่ก็ไปหาเพื่อน อะไรก็ได้ จะได้ไม่ต้องอยู่ว่าง หาอะไรทำแก้เหงาไปวันๆ
จนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ... ที่การมาเจอแฟนวันเสาร์ กลายเป็นหนึ่งในกิจกรรมแก้เหงาของเรา

เมื่อก่อนเจอหน้ากันทุกวันยังตื่นเต้นทุกครั้งที่จะได้เจอ แต่เดี๋ยวนี้กลับรู้สีกเฉยๆ ไม่ตื่นเต้น ไม่ได้รอเวลา ไม่ได้นับถอยหลัง เหมือนเราแค่นัดอะไรสักอย่างกับคนสักคน แล้วเราก็ไปตามนัด แค่นั้นเอง เจอหน้ากันกินข้าวกันแล้วยังไง มันก็แค่อาหารมื้อนึง เราไม่กินกับเค้า เราไปกินคนเดียวก็ได้เหมือนกัน ... และเราไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่า ว่าที่เจอกันทุกวันเสาร์เนี่ย เค้าก็คงแค่ 'ทำตามหน้าที่' เหมือนกัน
เมื่อก่อนโทรหากันบ่อยมาก เช้าก็โทร เที่ยงก็โทร เย็นก็โทร ถึงหอถึงบ้านก็โทร ก่อนนอนก็โทร เอาจริงๆคือว่างเมื่อไหร่ก็โทร ว่างไม่กี่นาทีมันไม่ลำบากเกินไปที่จะโทรหาใครสักคนหรอก
เดี๋ยวนี้ก็ยังโทรหากันบ่อยๆอยู่เหมือนเดิมนะ แต่เราไม่ได้โทรเพราะคิดถึง เราแค่โทรไปรายงานตัว เดี๋ยวไปนู่นนะ เดี๋ยวทำนี่นะ อีกฝ่ายก็เหมือนกัน แค่โทรมารายงานตัว ต่างคนต่างกลัวอีกฝ่ายงอน (เมื่อก่อนงอนกันเรื่องไม่ยอมโทรหานี่บ่อยมาก) แค่นั้น บางทีลืมโทรกันทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครงอนใครอีกแล้ว

นี่เสาร์ที่แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกละ แต่พรุ่งนี้วันเสาร์ เราก็นัดเจอกันปกติ สรุปว่าไม่ได้เจอกันมาสองสัปดาห์ละ แต่เราเฉยมากเลย อาการคิดถึงมากๆมันหายไปแล้ว ยังคิดอยู่เลยว่า ครึ่งเดือนนี่ผ่านไปไวจัง
คือเราไม่ได้เจอนาน เราควรจะต้องมีอาการคิดถึงหรืออะไรสักอย่างมากกว่านี้รึเปล่า นี่เราเฉยมากนะ เฉยเกินไป เฉยจนเริ่มสงสัยว่า ... นี่เรายังรักเค้าอยู่รึเปล่า?
เราลองถามตัวเองนะว่า ไม่มีเค้าเราอยู่ได้มั้ย ถ้าเลิกกันเราอยู่ได้ไหม เราตอบเลยว่าเราอยู่ได้ อาจจะเหงา แต่คงไม่เสียใจหนักๆแน่นอน
พอคิดได้อย่างนี้... เราก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเลย

ถามตัวเองเหมือนกันนะว่า นี่เราไม่ได้รักเค้าแล้วเหรอ? เราตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ไม่รู้ตอนนี้มันคือความรักหรือความผูกพัน
เราไม่ได้อยากรักเค้าน้อยลง เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เค้าดีทุกอย่าง มีข้อดีทุกอย่างที่ผู้หญิงอยากให้แฟนตัวเองมี
เรารู้สึกแย่นะ นี่คิดอยู่เหมือนกันว่าพรุ่งนี้จะคุยกับเค้าดีมั้ยว่าเรามีปัญหาอย่างนี้ๆ ช่วยเราแก้ที... แต่กลัวว่าเค้าจะไม่เข้าใจวัตถุประสงค์เรา เดี๋ยวเข้าใจว่าเราอยากเลิกกับเค้า แย่เลย เดี๋ยวทะเลาะกันอีก

ทำไงดีคะ เครียดมาสัปดาห์นึงแล้ว กินไม่ได้ นอนไม่หลับ น้ำหนักลดฮวบๆยิ่งกว่าตอนตั้งใจลดน้ำหนักอีก

ช่วยแนะนำอะไรก็ได้หน่อยคะ เราอยากกลับมารักเค้าได้เหมือนเดิม