เวลาที่คนเราคบกันนานๆ ก็คงเบื่อความรักจืดจางลงไป
เริ่มไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่อยากคุย เริ่มพูดว่าเบื่อ รำคาญ ขออยู่คนเดียว

ซึ่งตัวเราเองพยายามทำตัวไม่งอเเง ไม่วุ่นวาย ก็ยิ่งห่าง
จากตอนเเรกเราเสียใจนะ ร้องไห้เสียใจ พยายามทำตัวดีๆ เเต่เวลายิ่งผ่าน
เหมือนเราไม่ใช่ ไม่ใช่คนที่เค้าอยากอยู่ข้างๆ

พยายามทำตัวเเย่เพื่อให้เราบอกเลิก คือเราก็ปรับตัวเข้าหา กลายเป็นหายไป
เค้าบอกว่า แฟนไม่ใช่แม่ อย่ามาอย่างนุ้นอย่างนี้
เราเข้าใจนะ คือมันเลยจุดที่เราฟูมฟายมามากเเล้ว คือเริ่มทำใจได้

ที่เราไม่เข้าใจจริงๆคือ ทำไมไม่พูด ตรงๆ ว่าหมดรักกันเเล้ว
มันอาจะดูเเรง เเต่ถ้าเค้าพูดออกมาเราว่า เราคงทำใจได้มากกว่า พูดว่าอยากอยู่คนเดียวสักพักนะ

เราไม่เข้าใจเเต่ก็อดสงสัยไม่ได้ เพราะเราเองก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าเราไม่ใช่ จริงๆ
          
สุดท้ายนี้เราไม่มีอะไรจะโกรธจะเกลียดนะ เเค่สงสัยเฉยๆ ถามว่าเสียใจไหม เรา นั่งเสียใจมามากเเล้ว
เหลือเเค่ความรู้สึกดีๆ ที่ไม่มีวันจะหายไป ในฐานะเพื่อนคนนึงที่คงอยู่ไกล ไกลมากจริงๆ