ใครที่ชอบกินอาหารริมฟุตบาท หรือ ร้านอาหารริมทางใน กทม. เชื่อว่าคงได้เจอบ่อยกับคนที่เข้ามาขายของ หรือ ขอทาน สำหรับผมเจอประจำ เจอทุกครั้งที่กิน และก็จะเจอคนคนซ้ำๆ ตลอด
ประเภทที่เจอมีดังนี้ครับ
1. อาบังขายถั่ว พี่แกจะเข้ามาไหว้สวยงาม พูดจาตื้อได้ดี จนต้องซื้อบ่อยครั้ง เพราะรู้สึกสงสารบ้าง บ้างก็รำคาญ
2. เด็กขายดอกไม้ เจอแบบนี้เข้าไป บางทีก็ไม่ได้ซื้อ แต่ก็จะให้เงินไป เพราะดอกไม้ไม่ได้มีความจำเป็นในเวลานั้นเลย
3. เด็กนักเรียนแต่งกายชุดนักเรียน (ไม่รู้จริงหรือปลอม) ขายอุปกรณ์การเรียน คือ ปากกา อันนี้ผมไม่ค่อยได้ซื้อ ส่วนมากก็จะบอกปัดไปเลย
4. ยายสูงวัย ขายลูกอม อันนี้ซื้อบ่อย เพราะผมสงสารหนึ่ง และลูกอมก็กินได้ระหว่างรออาหารหรือกินอาหารเสร็จ
5. คนขอทาน คนจำพวกนี้ผมเสียเงินบ่อยมาก เพราะผมชอบสงสาร หากมีเหรียญหรือแบงค์ย่อยก็จะเอาให้ทันที อันนี้คิดว่าทำบุญครับ
ผมเจอแบบนี้ตลอดเวลาที่กินอาหารริมทาง บางครั้งอารมณ์ดีก็จะอุดหนุนหมด บางครั้งอารมณ์ไม่ดีก็บอกปัดหมด หรือบางครั้งอารมณ์ปกติก็จะรู้สึกรำคาญ รู้สึกเหมือนอยู่ในประเทศอย่างอินเดียเลยน่ะครับ บางทีคนแก่รุ่นยายเรามายกมือไหว้เรา เราก็รู้สึกแปลกๆ ต้องยกมือไหว้ประคองด้วย บางครั้งเจอพูดอ้อนวอนยาวยืดต้องรีบบอกปฏิเสธไป บางครั้งก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
การแกล้งทำเป็นไม่สนใจ น่าจะเป็นวิธีที่คนใช้มากที่สุด ผมจะสังเกตุคนอื่นๆ ส่วนมากจะไม่สนใจ จนคนเหล่านี้ต้องเดินออกไปเอง ที่จริงผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ไม่ใจดำหรอกครับ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เค้าจะต้องเอื้อเฟื้อคนเหล่านั้น คือเราไปกินข้าว ไปพักผ่อนเติมกำลัง มันเลยไม่ใช่เวลาของมัน แต่หากว่าเราตั้งใจแล้วว่าจะทำบุญ แล้วออกไปทำบุญ แบบนี้ก็ถือว่าโอเค
ผมไปกินอาหารริมทางทุกครั้ง เจอทุกครั้งครับ ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่รู้สึกลำบากใจ คนเหล่านี้หรือผู้อยู่เบื้องหลังมักจะใช้ความสงสารของคนมาเป็นเครื่องมือหากิน เป็นการกระทำที่น่าเกลียดมาก แต่บางทีก็สงสารพวกเค้าเหล่านั้น อย่างที่บอกคือคนเราเกิดมามีไม่เท่ากัน เลยต้องทำใจกันไป
อยากให้ใครซักคนที่มีอำนาจ ช่วยจัดการเรื่องนี้หน่อยครับ ผมคิดว่าไม่ใช่แต่ผมที่รู้สึกแบบนี้ ยังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกเหมือนกัน ไม่ได้มีแค่นี้น่ะครับ ยังมีอาชีพอีกมากมายที่หากินบนความรู้สึกสงสารของคนอื่น ผมไม่ได้อยากให้กำจัดคนเหล่านี้น่ะครับ แต่อยากให้จัดการให้มันเป็นระเบียบ มันก็จะไม่สร้างความเดือดร้อนหรือสร้างความรำคาญให้แก่ใคร
กินอาหารริมทาง..แล้วมีคนมาขายของหรือขอทาน คุณจะรู้สึกอย่างไร
ประเภทที่เจอมีดังนี้ครับ
1. อาบังขายถั่ว พี่แกจะเข้ามาไหว้สวยงาม พูดจาตื้อได้ดี จนต้องซื้อบ่อยครั้ง เพราะรู้สึกสงสารบ้าง บ้างก็รำคาญ
2. เด็กขายดอกไม้ เจอแบบนี้เข้าไป บางทีก็ไม่ได้ซื้อ แต่ก็จะให้เงินไป เพราะดอกไม้ไม่ได้มีความจำเป็นในเวลานั้นเลย
3. เด็กนักเรียนแต่งกายชุดนักเรียน (ไม่รู้จริงหรือปลอม) ขายอุปกรณ์การเรียน คือ ปากกา อันนี้ผมไม่ค่อยได้ซื้อ ส่วนมากก็จะบอกปัดไปเลย
4. ยายสูงวัย ขายลูกอม อันนี้ซื้อบ่อย เพราะผมสงสารหนึ่ง และลูกอมก็กินได้ระหว่างรออาหารหรือกินอาหารเสร็จ
5. คนขอทาน คนจำพวกนี้ผมเสียเงินบ่อยมาก เพราะผมชอบสงสาร หากมีเหรียญหรือแบงค์ย่อยก็จะเอาให้ทันที อันนี้คิดว่าทำบุญครับ
ผมเจอแบบนี้ตลอดเวลาที่กินอาหารริมทาง บางครั้งอารมณ์ดีก็จะอุดหนุนหมด บางครั้งอารมณ์ไม่ดีก็บอกปัดหมด หรือบางครั้งอารมณ์ปกติก็จะรู้สึกรำคาญ รู้สึกเหมือนอยู่ในประเทศอย่างอินเดียเลยน่ะครับ บางทีคนแก่รุ่นยายเรามายกมือไหว้เรา เราก็รู้สึกแปลกๆ ต้องยกมือไหว้ประคองด้วย บางครั้งเจอพูดอ้อนวอนยาวยืดต้องรีบบอกปฏิเสธไป บางครั้งก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ
การแกล้งทำเป็นไม่สนใจ น่าจะเป็นวิธีที่คนใช้มากที่สุด ผมจะสังเกตุคนอื่นๆ ส่วนมากจะไม่สนใจ จนคนเหล่านี้ต้องเดินออกไปเอง ที่จริงผมเชื่อว่าคนส่วนใหญ่ไม่ใจดำหรอกครับ แต่มันไม่ใช่เวลาที่เค้าจะต้องเอื้อเฟื้อคนเหล่านั้น คือเราไปกินข้าว ไปพักผ่อนเติมกำลัง มันเลยไม่ใช่เวลาของมัน แต่หากว่าเราตั้งใจแล้วว่าจะทำบุญ แล้วออกไปทำบุญ แบบนี้ก็ถือว่าโอเค
ผมไปกินอาหารริมทางทุกครั้ง เจอทุกครั้งครับ ไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่รู้สึกลำบากใจ คนเหล่านี้หรือผู้อยู่เบื้องหลังมักจะใช้ความสงสารของคนมาเป็นเครื่องมือหากิน เป็นการกระทำที่น่าเกลียดมาก แต่บางทีก็สงสารพวกเค้าเหล่านั้น อย่างที่บอกคือคนเราเกิดมามีไม่เท่ากัน เลยต้องทำใจกันไป
อยากให้ใครซักคนที่มีอำนาจ ช่วยจัดการเรื่องนี้หน่อยครับ ผมคิดว่าไม่ใช่แต่ผมที่รู้สึกแบบนี้ ยังมีคนอีกมากมายที่รู้สึกเหมือนกัน ไม่ได้มีแค่นี้น่ะครับ ยังมีอาชีพอีกมากมายที่หากินบนความรู้สึกสงสารของคนอื่น ผมไม่ได้อยากให้กำจัดคนเหล่านี้น่ะครับ แต่อยากให้จัดการให้มันเป็นระเบียบ มันก็จะไม่สร้างความเดือดร้อนหรือสร้างความรำคาญให้แก่ใคร