สวัสดีทุกท่านครับ
ผมอายุ 26 ปี มีแฟนอายุเท่ากัน คบกันมันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 และก็อยู่กินด้วยกันมาจนถึงปัจจุบัน
เราเป็นคน ตจว. มาทำงานที่ กทม. ทั้งคู่ นานๆทีจะกลับไปเยี่ยมบ้าน
ทำงานที่เดียวกัน พูดง่ายๆว่าเราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ช.ม.
โดยปกติเเล้วเราจะทำกิจกรรมทุกอย่างด้วยกัน ไม่ว่าจะกินข้าว ไปเที่ยว ช้อปปิ้ง
ทำให้ผมห่างจากเพื่อนมาเรื่อยๆ จนในที่สุด ผมรู้สึกว่าผมกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไปแล้ว เพราะติดอยู่แต่กับแฟน
แต่ผมก็มีความสุขมากตลอดเวลาที่เราคบกันมา แม้ว่าเราจะมีกันแค่สองคนก็ตาม
เราสองคนรักและผูกพันธ์กันมาก ช่วยกันทำงานเก็บเงิน พูดถึงอนาคตมาด้วยกันตลอด
จนวันนึงเหมือนโดนฟ้าผ่า คุณพ่อของแฟนผมป่วยหนัก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าแฟนผมต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูก คือ ไปดูแลคุณพ่อ
แต่ความรู้สึกผมตอนนี้คือ อยากจะรั้งเค้าไว้มากแต่ก็เป็นไปไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้เหมือนคนอกหักยังไงไม่รู้
อย่างที่บอกไป คือเราอยู่ด้วยกัน 24 ช.ม. ผูกพันกันมาก รวมๆเเล้วเราอยู่ด้วยกันมาเกือบ 8 ปี
ผมทำอะไรไม่ถูก จากปกติเคยมีคนอยู่ข้างๆตลอด ทำงานก็นั่งข้างๆกัน แต่วันนี้ไม่มีเค้าแล้ว ใจหายมากครับ
อยู่หอคนเดียว กินข้าวคนเดียว ขับรถไปทำงานคนเดียว อนาคตที่วางแผนร่วมกัน มันดับวูบเลยครับ
ผมเครียดจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพื่อนก็ไม่มี และไม่อยากไประบายให้พ่อแม่ฟัง กลัวท่านเครียด
และที่ทำงานผมเป็นบริษัทเล็กๆ รับออกแบบภายในบ้าน มีพนักงานอ๊อฟฟิต 4 คน มีเจ้านาย และ ผมกับแฟนเป็นมัณฑณากร
และบัญชีอีก 1 คน ที่เหลือมีแต่ช่างไม้ ช่างสี ซึ่งเมื่อแฟนผมกลับบ้าน ก็เหมือนผมอยู่คนเดียว เพราะปกติก็คุยปรึกษางานกันอยู่สองคน
วันนี้ผมรู้สึกชีวิตไร้ความหมาย ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร อยากจะกลับบ้านนอกไปอยู่กับพ่อแม่ก็ยาก
เพราะอาชีพแบบผม ตจว. หางานยากมาก หรือไม่มีเลยด้วยซ้ำไป
อยากหาทางออกให้ตัวเองสบายใจ มีแรงผลักดันตัวเองเพื่อให้รู้สึกมีคุณค่า มีเป้าหมายชีวิตครับ
ผมท้อแท้และสิ้นหวังมาก ผมจะพ้นจะช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ยังไงครับ....
ปัญหารุมเร้า เครียดมาก อยากขอแนวทางเพื่อผ่านปัญหาไปให้ได้ครับ
ผมอายุ 26 ปี มีแฟนอายุเท่ากัน คบกันมันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 และก็อยู่กินด้วยกันมาจนถึงปัจจุบัน
เราเป็นคน ตจว. มาทำงานที่ กทม. ทั้งคู่ นานๆทีจะกลับไปเยี่ยมบ้าน
ทำงานที่เดียวกัน พูดง่ายๆว่าเราอยู่ด้วยกันตลอด 24 ช.ม.
โดยปกติเเล้วเราจะทำกิจกรรมทุกอย่างด้วยกัน ไม่ว่าจะกินข้าว ไปเที่ยว ช้อปปิ้ง
ทำให้ผมห่างจากเพื่อนมาเรื่อยๆ จนในที่สุด ผมรู้สึกว่าผมกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไปแล้ว เพราะติดอยู่แต่กับแฟน
แต่ผมก็มีความสุขมากตลอดเวลาที่เราคบกันมา แม้ว่าเราจะมีกันแค่สองคนก็ตาม
เราสองคนรักและผูกพันธ์กันมาก ช่วยกันทำงานเก็บเงิน พูดถึงอนาคตมาด้วยกันตลอด
จนวันนึงเหมือนโดนฟ้าผ่า คุณพ่อของแฟนผมป่วยหนัก ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ซึ่งแน่นอนว่าแฟนผมต้องกลับไปทำหน้าที่ของลูก คือ ไปดูแลคุณพ่อ
แต่ความรู้สึกผมตอนนี้คือ อยากจะรั้งเค้าไว้มากแต่ก็เป็นไปไม่ได้ อารมณ์ตอนนี้เหมือนคนอกหักยังไงไม่รู้
อย่างที่บอกไป คือเราอยู่ด้วยกัน 24 ช.ม. ผูกพันกันมาก รวมๆเเล้วเราอยู่ด้วยกันมาเกือบ 8 ปี
ผมทำอะไรไม่ถูก จากปกติเคยมีคนอยู่ข้างๆตลอด ทำงานก็นั่งข้างๆกัน แต่วันนี้ไม่มีเค้าแล้ว ใจหายมากครับ
อยู่หอคนเดียว กินข้าวคนเดียว ขับรถไปทำงานคนเดียว อนาคตที่วางแผนร่วมกัน มันดับวูบเลยครับ
ผมเครียดจนรู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า เพื่อนก็ไม่มี และไม่อยากไประบายให้พ่อแม่ฟัง กลัวท่านเครียด
และที่ทำงานผมเป็นบริษัทเล็กๆ รับออกแบบภายในบ้าน มีพนักงานอ๊อฟฟิต 4 คน มีเจ้านาย และ ผมกับแฟนเป็นมัณฑณากร
และบัญชีอีก 1 คน ที่เหลือมีแต่ช่างไม้ ช่างสี ซึ่งเมื่อแฟนผมกลับบ้าน ก็เหมือนผมอยู่คนเดียว เพราะปกติก็คุยปรึกษางานกันอยู่สองคน
วันนี้ผมรู้สึกชีวิตไร้ความหมาย ไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไร อยากจะกลับบ้านนอกไปอยู่กับพ่อแม่ก็ยาก
เพราะอาชีพแบบผม ตจว. หางานยากมาก หรือไม่มีเลยด้วยซ้ำไป
อยากหาทางออกให้ตัวเองสบายใจ มีแรงผลักดันตัวเองเพื่อให้รู้สึกมีคุณค่า มีเป้าหมายชีวิตครับ
ผมท้อแท้และสิ้นหวังมาก ผมจะพ้นจะช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ยังไงครับ....