เราทำงานอยู่ออฟฟิศที่อโศก จะเดินทางจาก Airport Link ลาดกระบัง มายังสถานีมักกะสันในเวลาเดิมๆ ทุกวัน โดยช่วงเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาเจอผู้ชายคนนึงที่สถานีเพชรบุรีบ่อยมาก (เราเดินจากทางเชื่อมมักกะสันมาขึ้น MRT ไปออฟฟิศ) เฉลี่ยอาทิตย์ละ 3-4 วัน บางอาทิตย์ก็ทุกวัน
แรกๆ เราเจอเฉพาะช่วงเช้า แต่ 2 เดือนหลังนี่เราเจอช่วงเย็นด้วย! บางวันเจอทั้งเช้าทั้งเย็น บางวันเจอเฉพาะช่วงเช้า บางวันเจอเฉพาะช่วงเย็น
ความรู้สึกที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ คือ การที่เราเจอคนๆ นี้บ่อยๆเข้า มันรู้สึกเป็นความเคยชินไปแล้วที่ในทุกๆ วันเราต้องเจอกัน ถ้าวันไหนไม่เจอก็แอบหงุดหงิดนิดนึงอ่ะนะ อีกอย่างเราสัมผัสได้ถึงรังสีจากสายตาของผู้ชายคนนี้ซึ่งมองมาบ่อยๆ อืม... ถ้าถามว่าเรารู้ได้ยังไง เราสังเกตจากประตูกระจกที่สถานีตอนรอรถไฟอ่ะค่ะ คือเค้ามองมาที่เราตลอด แต่เราก็มองเค้าผ่านกระจกที่สะท้อนออกมาอีกทีนึง แล้วทีนี้เค้าจะมากับเพื่อนเข้าอีกคนนึง เวลาสองคนนี้เจอเราทีไร เพื่อนเค้าก็จะสะกิดให้หันมามองเรา (เราเปล่ามโนจริงๆ นะเฟ้ยยยยยยย)
ขนาดผู้ชายคนนี้เป็นคนแปลกหน้าแท้ๆ แต่เราก็รู้สึกคุ้นเคยเค้าเรื่อยๆ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน จากไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ก็มีคิดถึงเค้าเวลาไม่เจอกัน...
ปล.ชายคนนี้ไม่ได้ทำงานอยู่ที่ออฟฟิศเราค่ะ ดูเหมือนจะเป็น Engineer สังเกตจากเสื้อโปโล บริษัทเราก็ไม่รู้เหมือนกัน อายุไม่น่าจะเกิน 24 (ตัวเรา ปีนี้ 22 )
....ว่าแต่เพื่อนๆ เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มั้ยคะ? แล้วถ้าเราอยากจะรู้จักเค้ามันจะดูประหลาดมากมั้ย ถ้าเราเป็นฝ่ายยิ้มหรือทักทายให้ก่อนกับ
คนแปลกหน้าที่คุ้นเคยกัน?
ความรู้สึกที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ กับการเจอผู้ชายคนเดิมที่ MRT เพชรบุรีเวลาเดิมทุกวันมาตลอดระยะเวลา 3 เดือน...
แรกๆ เราเจอเฉพาะช่วงเช้า แต่ 2 เดือนหลังนี่เราเจอช่วงเย็นด้วย! บางวันเจอทั้งเช้าทั้งเย็น บางวันเจอเฉพาะช่วงเช้า บางวันเจอเฉพาะช่วงเย็น
ความรู้สึกที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ คือ การที่เราเจอคนๆ นี้บ่อยๆเข้า มันรู้สึกเป็นความเคยชินไปแล้วที่ในทุกๆ วันเราต้องเจอกัน ถ้าวันไหนไม่เจอก็แอบหงุดหงิดนิดนึงอ่ะนะ อีกอย่างเราสัมผัสได้ถึงรังสีจากสายตาของผู้ชายคนนี้ซึ่งมองมาบ่อยๆ อืม... ถ้าถามว่าเรารู้ได้ยังไง เราสังเกตจากประตูกระจกที่สถานีตอนรอรถไฟอ่ะค่ะ คือเค้ามองมาที่เราตลอด แต่เราก็มองเค้าผ่านกระจกที่สะท้อนออกมาอีกทีนึง แล้วทีนี้เค้าจะมากับเพื่อนเข้าอีกคนนึง เวลาสองคนนี้เจอเราทีไร เพื่อนเค้าก็จะสะกิดให้หันมามองเรา (เราเปล่ามโนจริงๆ นะเฟ้ยยยยยยย)
ขนาดผู้ชายคนนี้เป็นคนแปลกหน้าแท้ๆ แต่เราก็รู้สึกคุ้นเคยเค้าเรื่อยๆ ทั้งที่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อน จากไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ก็มีคิดถึงเค้าเวลาไม่เจอกัน...
ปล.ชายคนนี้ไม่ได้ทำงานอยู่ที่ออฟฟิศเราค่ะ ดูเหมือนจะเป็น Engineer สังเกตจากเสื้อโปโล บริษัทเราก็ไม่รู้เหมือนกัน อายุไม่น่าจะเกิน 24 (ตัวเรา ปีนี้ 22 )
....ว่าแต่เพื่อนๆ เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มั้ยคะ? แล้วถ้าเราอยากจะรู้จักเค้ามันจะดูประหลาดมากมั้ย ถ้าเราเป็นฝ่ายยิ้มหรือทักทายให้ก่อนกับคนแปลกหน้าที่คุ้นเคยกัน?