เริ่มเลยนะครับ
ร้านก้วยเตี๋ยวในซอยบ้านผม มีหลานสาวน่ารักม๊วกๆ ตอนเเรกผมก็ไม่ค่อยสนใจน้องเขาหรอกนะครับ อีกอย่างผมเป็นคนขี้อาย ก็ได้แค่มองน้องเขามาตลอด ผมกินก้วยเตี๋ยวเป็นประจำๆเรื่อยมาประมาน 2-3ปีแล้ว มากินก้วยเตี๋ยว ที่ไรก็เจอบ้างไม่เจอ วันใหนเจอผมก็อมยิ้มกลับบ้าน ^ ^ แต่จะดีใจม๊วกๆ ถ้าเจอน้องเขาอยู่พร้อมกันกับแม่น้อง น้องจะชอบเล่น แกล้งกันกับแม่สองคน จนอดขำและอดอมยิ้มกับความน่ารักน้องเขาไม่ได้ ผมมีควาสมสุขมากตอนเดินกลับบ้าน วันไหนถ้าไม่เจอผมก็ ตาละห้อยกลับบ้าน ทำแบบนี้มาตลอด
มาวันหนึ่งผมแปลกใจมาก น้องเขาขายก้วยเตี๋ยวเองรู้สึกงง ก็เลยลองถามน้องเขา
ผม " อ้าววันนี้น้องขายเองหรอครับ (ผมอมยิ้ม) "
น้อง "อ่อ น้ากลับบ้านไปคลอดลูกค่ะ แม่เลยมาขายแทนค่ะ"
ผม " ครับ ^+^ " วันนั้นก้วยเตี๋ยวอร่อยม๊ากเลย
ผ่านไปประมาณ3 หรือ 4 เดือนผมก็จำไม่ค่อยได้ น้าของเขากลับมาพร้อมหลานชาย ผมก็รักเด็กด้วย เข้าทางเลย แอบดีใจนิดๆว่า มีเด็กเข้ามาอาจทำให้เราได้รู้จักน้องเขาได้ง่ายขึ้น แต่ก่อนกินก้วยเตี๋ยวเสร็จแล้วก็กลับบ้าน แต่ตอนนี้ดีม๊วกกินเสร็จก็แอบไปเล่นก็หลานน้องเขา แซวเล่นหลานหยอกล้อ เหมือนว่าจะดีขึ้น แต่กลับด้านกับผมเขิลขี้อายทำอะไรไม่เป็นเลย (อายมากด้วยเวลาที่อยู่ไกล้ๆน้องเขา) คิดในใจแต่ก็ไม่เป็นรัย มันทำให้เราอยู่ไกล้กันมาขึ้น เป็นแบบนี้อยู่ประจำ
(ทุกคนกำลังคิดว่า มันเกี่ยวอะไร กับหัวเรื่องว่า SAMSUNG S4 IN LOVE แล้วสินะครับ)
เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมจำแม่นเลยววันนี้ วันที่ 10 พ.ค 57 ผมไปกินก้วยเตี๋ยวตามปรกติเหมือน ทุกวันเย็นๆหลังเลิกงาน ผมตกใจมากผมกำลังเดินถึงหน้าร้าน แม่น้องเขาพูดมาเลย "นี้ไง นี้ไง พี่บอยมาแล้ว"
ผมตกใจมาก เลยถามกลับไปว่า ทำไมหรอครับ แม่น้องบอกว่า น้องมีเรื่องจะถามไปบอกน้องหน่อย (ผมดีใจมาก+ตื่นเต้นสุดๆ) ผมเดินเข้าไปหาน้องเขาเลย แต่แปลกใจมากความอายที่ผมเคยมีวันนี้กลับไม่มีเลย ตรงกันข้ามผมเดินไปอย่างมั่นใจแล้วถาม มีอะไรครับ
**น้องถาม พี่ค่ะหนูชื้อมือถือมาใหม่ ยังเล่นไม่เป็นเลย ปรกติไม่เคยใช้เลยรุ่นนี้ต้องทำยังไงบ้างค่ะ ถึงจะFace Line มันทำยังไงหนูทำแล้วไส่อีเมลแล้วก็ยังไม่ได้ค่ะ **
ผมแปลกใจมากทำไมทำไม่ได้ ก็แค่ไส่ อีเมล แล้วซิงค์ ก็น่าจะได้ **มาครับเดวพี่ลองทำดู บอกอิเมล์มาครับ ผมก็ลองทำดู ได้เฉยเลย จบทำเสร็จครบทุกอย่าง**ผมงงกำลังคิดมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของเราก็ได้ ผมคิดเลยตอนนั้น เอาวะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เลยตัดสินใจ ขอเฟสน้องเขา ไอดีไลน์ น้องเขาตอนนั้น ผมกลัวแป็กมากๆๆถ้าไม่ได้ละ คงอายแย่เลย พอผมพูดไปปุ๊ป (ผมตื่นเต้นมากแอบยิ้มเบาๆ)
สีหน้าน้องเขาหันมามองหน้าผม ด้วยสายตาที่อมยิ้มเหมือนกัน และถามต่อว่า เอาจริงอ่ะ
- จริงครับ ผมยิ้ม
- น้อง เอามือถือมา น้องเขาก็เอามือถือผมที่เข้าเฟส อยู่ไปหาเป็นเพื่อนกัน
-ผมยิ้ม ไม่รู้จะยิ้มอะไรเลยวันนั้น ก้วยตงก้วยเตี๋ยว ไม่ได้กินเลยเหลือเต็มจานเลย
ต่อจากวันนั้น เราก็คุยกันเรื่อยยมาจนถึงทุกวันนี้ ผมยังไม่ลืมในวันนั้นเลย วันที่น้องซื้อมือถือมาใหม่ จนทำให้เรารู้จักกันผมมีความสุขมากกก
= ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ถึงผมจะเขียนไม่ค่อยสะสวยให้ทุกคนอ่าน ขอโทษด้วยนะครับ แค่อยากแชร์ความรู้สึกดีดีของผม เขียนไม่เก่งอย่าว่ากันนะครับ
ปล. อ้อ ตอนนี้ผมก็ได้จีบจนขอน้องเขาเป็นแฟนกันแล้วนะครับ ^_^
ขอตั้งชื่อว่า SAMSUNG S4 IN LOVE นะครับ ฮิฮิ
ร้านก้วยเตี๋ยวในซอยบ้านผม มีหลานสาวน่ารักม๊วกๆ ตอนเเรกผมก็ไม่ค่อยสนใจน้องเขาหรอกนะครับ อีกอย่างผมเป็นคนขี้อาย ก็ได้แค่มองน้องเขามาตลอด ผมกินก้วยเตี๋ยวเป็นประจำๆเรื่อยมาประมาน 2-3ปีแล้ว มากินก้วยเตี๋ยว ที่ไรก็เจอบ้างไม่เจอ วันใหนเจอผมก็อมยิ้มกลับบ้าน ^ ^ แต่จะดีใจม๊วกๆ ถ้าเจอน้องเขาอยู่พร้อมกันกับแม่น้อง น้องจะชอบเล่น แกล้งกันกับแม่สองคน จนอดขำและอดอมยิ้มกับความน่ารักน้องเขาไม่ได้ ผมมีควาสมสุขมากตอนเดินกลับบ้าน วันไหนถ้าไม่เจอผมก็ ตาละห้อยกลับบ้าน ทำแบบนี้มาตลอด
มาวันหนึ่งผมแปลกใจมาก น้องเขาขายก้วยเตี๋ยวเองรู้สึกงง ก็เลยลองถามน้องเขา
ผม " อ้าววันนี้น้องขายเองหรอครับ (ผมอมยิ้ม) "
น้อง "อ่อ น้ากลับบ้านไปคลอดลูกค่ะ แม่เลยมาขายแทนค่ะ"
ผม " ครับ ^+^ " วันนั้นก้วยเตี๋ยวอร่อยม๊ากเลย
ผ่านไปประมาณ3 หรือ 4 เดือนผมก็จำไม่ค่อยได้ น้าของเขากลับมาพร้อมหลานชาย ผมก็รักเด็กด้วย เข้าทางเลย แอบดีใจนิดๆว่า มีเด็กเข้ามาอาจทำให้เราได้รู้จักน้องเขาได้ง่ายขึ้น แต่ก่อนกินก้วยเตี๋ยวเสร็จแล้วก็กลับบ้าน แต่ตอนนี้ดีม๊วกกินเสร็จก็แอบไปเล่นก็หลานน้องเขา แซวเล่นหลานหยอกล้อ เหมือนว่าจะดีขึ้น แต่กลับด้านกับผมเขิลขี้อายทำอะไรไม่เป็นเลย (อายมากด้วยเวลาที่อยู่ไกล้ๆน้องเขา) คิดในใจแต่ก็ไม่เป็นรัย มันทำให้เราอยู่ไกล้กันมาขึ้น เป็นแบบนี้อยู่ประจำ
(ทุกคนกำลังคิดว่า มันเกี่ยวอะไร กับหัวเรื่องว่า SAMSUNG S4 IN LOVE แล้วสินะครับ)
เข้าเรื่องเลยนะครับ ผมจำแม่นเลยววันนี้ วันที่ 10 พ.ค 57 ผมไปกินก้วยเตี๋ยวตามปรกติเหมือน ทุกวันเย็นๆหลังเลิกงาน ผมตกใจมากผมกำลังเดินถึงหน้าร้าน แม่น้องเขาพูดมาเลย "นี้ไง นี้ไง พี่บอยมาแล้ว"
ผมตกใจมาก เลยถามกลับไปว่า ทำไมหรอครับ แม่น้องบอกว่า น้องมีเรื่องจะถามไปบอกน้องหน่อย (ผมดีใจมาก+ตื่นเต้นสุดๆ) ผมเดินเข้าไปหาน้องเขาเลย แต่แปลกใจมากความอายที่ผมเคยมีวันนี้กลับไม่มีเลย ตรงกันข้ามผมเดินไปอย่างมั่นใจแล้วถาม มีอะไรครับ
**น้องถาม พี่ค่ะหนูชื้อมือถือมาใหม่ ยังเล่นไม่เป็นเลย ปรกติไม่เคยใช้เลยรุ่นนี้ต้องทำยังไงบ้างค่ะ ถึงจะFace Line มันทำยังไงหนูทำแล้วไส่อีเมลแล้วก็ยังไม่ได้ค่ะ **
ผมแปลกใจมากทำไมทำไม่ได้ ก็แค่ไส่ อีเมล แล้วซิงค์ ก็น่าจะได้ **มาครับเดวพี่ลองทำดู บอกอิเมล์มาครับ ผมก็ลองทำดู ได้เฉยเลย จบทำเสร็จครบทุกอย่าง**ผมงงกำลังคิดมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นของเราก็ได้ ผมคิดเลยตอนนั้น เอาวะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เลยตัดสินใจ ขอเฟสน้องเขา ไอดีไลน์ น้องเขาตอนนั้น ผมกลัวแป็กมากๆๆถ้าไม่ได้ละ คงอายแย่เลย พอผมพูดไปปุ๊ป (ผมตื่นเต้นมากแอบยิ้มเบาๆ)
สีหน้าน้องเขาหันมามองหน้าผม ด้วยสายตาที่อมยิ้มเหมือนกัน และถามต่อว่า เอาจริงอ่ะ
- จริงครับ ผมยิ้ม
- น้อง เอามือถือมา น้องเขาก็เอามือถือผมที่เข้าเฟส อยู่ไปหาเป็นเพื่อนกัน
-ผมยิ้ม ไม่รู้จะยิ้มอะไรเลยวันนั้น ก้วยตงก้วยเตี๋ยว ไม่ได้กินเลยเหลือเต็มจานเลย
ต่อจากวันนั้น เราก็คุยกันเรื่อยยมาจนถึงทุกวันนี้ ผมยังไม่ลืมในวันนั้นเลย วันที่น้องซื้อมือถือมาใหม่ จนทำให้เรารู้จักกันผมมีความสุขมากกก
= ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะครับ ถึงผมจะเขียนไม่ค่อยสะสวยให้ทุกคนอ่าน ขอโทษด้วยนะครับ แค่อยากแชร์ความรู้สึกดีดีของผม เขียนไม่เก่งอย่าว่ากันนะครับ
ปล. อ้อ ตอนนี้ผมก็ได้จีบจนขอน้องเขาเป็นแฟนกันแล้วนะครับ ^_^