ยาวไปหน่อยโทษทีนะครับ
ขอเล่าก่อนเลยนะครับว่าผมคบกับแฟนมาประมานสามปี ตั้งแต่ม.ห้า ด้วยช่วงนั้นคงเป็นวัยคึกคะนองและเปนยุคบีบี ผมก็แอบคุยกะผญคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยโดยไม่คิดอะไร เธอก็จับได้แต่ว่าเธอก็ยังให้อภัยผม ผมเลยพยายามเลิกนิสัยแบบนั้นแต่ก็ยังมีเผลอทำอยู่บ้างแต่ว่าเราก็รักกันในช่วงม.หก-ก่อนขึ้นปีหนึ่งถึงแม้จะทะเลาะกันบ้างด้วยความไม่เข้าใจกัน ติดกะนิสัยแย่ๆของผมที่เวลาทะเลาะละชอบบอกเลิกเธอเพราะอารมแต่ว่าใจจริงๆผมไม่ได้อยากเลิกกับเธอเลย หลังจากบอกก็ง้อเธอจนเธอยอมคืนดี จนมาถึงช่วงเทอมแรกตอนปีหนึ่งเราเริ่มห่างๆกัน เพราะผมไม่ค่อยสนใจเธอ ช่วงนั้นผมติดเพื่อนติดเกมเอาแต่เมินเธอมาโดยตลอด คุยบ้างไม่คุยบ้างไม่ได้ทักเธอ เวลาที่เธอทักมาก็ตอบไปแบบส่งๆเวลาที่เธอเหงาเธอต้องการผม ผมก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ ตอนนั้นคงไม่ได้คิดถึงใจเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกยังไง จนมาถึงช่วงหลังๆก่อนที่จะเลิกกันประมานสามสี่เดือนผมเริ่มคิดได้ว่าผมรักเธอจริงๆและกลับมาสนใจเธอ ทำดีกับเธอบอกรักเธอและดูแลเธอ เราก็ยังคบกันแต่เหมือนว่าเวลาที่มีจะไม่ค่อยตรงกันเพราะที่บ้านเธอค่อนข้างยุ่งๆเนื่องจากเธอเป็นลูกคนเดียว ผมก็พยายามเข้าใจเธอแต่ก็มีบ้างที่แอบน้อยใจเรื่องนี้เลยชอบไปนอยใส่เธอบ่อยๆจนเธอรู้สึกแย่ที่ทำให้ผมต้องมาบ่นว่าเหงา มันคงเป็นเวลาที่ผมต้องเจอบ้าง ผมเลยเริ่มที่จะเข้าใจเธอทุกอย่างว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอทรมานแค่ไหน และมีอยู่วันนึงผมก็ไปนอยใส่เธอเรื่องเดิมจนเหมือนมันถึงจุดอิ่มตัวกับเรื่องนี้แล้ว เธอเลยบอกเลิกผมแล้วบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า อยากพักบ้าง เธอบอกว่าเธอเหนื่อย เธอรู้สึกแย่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเราทั้งคู่เสียใจมากผมพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับเธอแต่มันเหมือนกับผมใช้โอกาสที่เธอมีให้ตลอดแบบไม่เห็นคุณค่าเพราะคิดว่าเธอคงให้โอกาสผม หลังจากเลิกกันเราก็คุยกันแบบเพื่อนที่เหมือนแฟนมาตลอดแต่ไม่ว่าผมจะพยายามขอเธอกลับไปคืนดีเธอก็บอกว่าเป็นเพื่อนไปก่อนนะ แต่พอผมชวนเธอไปเที่ยวไปดูหนังในวันที่เธอว่าง เราทั้งคู่กลับทำตัวกันเหมือนแฟนปกติ เดินจับมือ ซบใหล่ตอนดูหนังหลังจากนั้นไม่นานเรื่องมันก็มาแย่อีกรอบเพราะผมเห็นรูปที่เธอไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งปากผมก็พาไปอีกเพราะอารมบวกกับความเป็นห่วงที่ไม่อยากให้เธอไปที่แบบนี้แต่เธอก็อธิบายว่าไปเนื่องในวันเกิดเพื่อน รูปนั้นเป็นรูปที่ผ่านมาสักพักนึงแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าเธอไป ซึ่งจริงๆผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ว่าคำพูดของผมคงรุนแรงไปหน่อยผมทำเหมือนเธอติดเหล้าแต่ที่ทำไปก็เพราะหวงและห่วงเธอ วันนั้นเธอเลยรู้สึกแย่และบอกว่าพอ ไว้ค่อยคุยกันนะ จากเหตุการนี้ผมเลยรู้และเข้าใจเธอแล้วทั้งหมดมันเป็นเพราะอารมของผมเอง หลังจากนั้นประมานหนึ่งอาทิตช่วงนั้นผมก็พยามที่จะง้อเธอด้วยวิธีต่างๆทั้งทำคลิปให้เธอและขอโทษเธอ และเราก็มาปรับความเข้าใจกันอีกรอบเธอบอกว่าอยู่แบบนี้ดีกว่าเพราะเธอยังรู้สึกเหมือนโดนผมว่าอยู่ ขอเวลาให้เธอปรับตัว สองสามวันผ่านมาเราคุยกันอีกรอบเธอบอกว่าเรายังมีความเป็นเพื่อน เมื่อก่อนตอนที่ผมทิ้งเธอ เธอทรมานจนอยู่ได้และบอกว่าเลิกกันแล้วก็ยังมีโอกาสที่จะคบคนใหม่ที่รักและห่วงเธอจริงๆหรือว่าจะกลับมาคบกับผม เธอจะบอกจากปากเธอเองคนมันใช่ยังไงก็ใช่ แล้วก็เริ่มกลับมาคุยกันแบบเพื่อน คุยกันดีเหมือนเดิม ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักเธอมากแค่ไหนและผมก็เลิกนิสัยแย่ๆแบบนั้นไปหมดแล้วแต่เหมือนเธอยังรู้สึกว่าแต่ก่อนผมเคยเป็นแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งใครๆก็คงคิดแบบนั้น เลยอยากถามหน่อยครับว่าพอจะมีโอกาสกลับมาคบกันมั้ยและผมควรทำอย่างไรให้กลับมาดีกัน?
ขอบคุณล่วงหน้าครับ
เลิกกันแบบนี้มีโอกาสที่จะกลับมาคบกันได้อยู่มั้ย?
ขอเล่าก่อนเลยนะครับว่าผมคบกับแฟนมาประมานสามปี ตั้งแต่ม.ห้า ด้วยช่วงนั้นคงเป็นวัยคึกคะนองและเปนยุคบีบี ผมก็แอบคุยกะผญคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยโดยไม่คิดอะไร เธอก็จับได้แต่ว่าเธอก็ยังให้อภัยผม ผมเลยพยายามเลิกนิสัยแบบนั้นแต่ก็ยังมีเผลอทำอยู่บ้างแต่ว่าเราก็รักกันในช่วงม.หก-ก่อนขึ้นปีหนึ่งถึงแม้จะทะเลาะกันบ้างด้วยความไม่เข้าใจกัน ติดกะนิสัยแย่ๆของผมที่เวลาทะเลาะละชอบบอกเลิกเธอเพราะอารมแต่ว่าใจจริงๆผมไม่ได้อยากเลิกกับเธอเลย หลังจากบอกก็ง้อเธอจนเธอยอมคืนดี จนมาถึงช่วงเทอมแรกตอนปีหนึ่งเราเริ่มห่างๆกัน เพราะผมไม่ค่อยสนใจเธอ ช่วงนั้นผมติดเพื่อนติดเกมเอาแต่เมินเธอมาโดยตลอด คุยบ้างไม่คุยบ้างไม่ได้ทักเธอ เวลาที่เธอทักมาก็ตอบไปแบบส่งๆเวลาที่เธอเหงาเธอต้องการผม ผมก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ ตอนนั้นคงไม่ได้คิดถึงใจเธอเลยว่าเธอจะรู้สึกยังไง จนมาถึงช่วงหลังๆก่อนที่จะเลิกกันประมานสามสี่เดือนผมเริ่มคิดได้ว่าผมรักเธอจริงๆและกลับมาสนใจเธอ ทำดีกับเธอบอกรักเธอและดูแลเธอ เราก็ยังคบกันแต่เหมือนว่าเวลาที่มีจะไม่ค่อยตรงกันเพราะที่บ้านเธอค่อนข้างยุ่งๆเนื่องจากเธอเป็นลูกคนเดียว ผมก็พยายามเข้าใจเธอแต่ก็มีบ้างที่แอบน้อยใจเรื่องนี้เลยชอบไปนอยใส่เธอบ่อยๆจนเธอรู้สึกแย่ที่ทำให้ผมต้องมาบ่นว่าเหงา มันคงเป็นเวลาที่ผมต้องเจอบ้าง ผมเลยเริ่มที่จะเข้าใจเธอทุกอย่างว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอทรมานแค่ไหน และมีอยู่วันนึงผมก็ไปนอยใส่เธอเรื่องเดิมจนเหมือนมันถึงจุดอิ่มตัวกับเรื่องนี้แล้ว เธอเลยบอกเลิกผมแล้วบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า อยากพักบ้าง เธอบอกว่าเธอเหนื่อย เธอรู้สึกแย่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ตอนนั้นเราทั้งคู่เสียใจมากผมพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับเธอแต่มันเหมือนกับผมใช้โอกาสที่เธอมีให้ตลอดแบบไม่เห็นคุณค่าเพราะคิดว่าเธอคงให้โอกาสผม หลังจากเลิกกันเราก็คุยกันแบบเพื่อนที่เหมือนแฟนมาตลอดแต่ไม่ว่าผมจะพยายามขอเธอกลับไปคืนดีเธอก็บอกว่าเป็นเพื่อนไปก่อนนะ แต่พอผมชวนเธอไปเที่ยวไปดูหนังในวันที่เธอว่าง เราทั้งคู่กลับทำตัวกันเหมือนแฟนปกติ เดินจับมือ ซบใหล่ตอนดูหนังหลังจากนั้นไม่นานเรื่องมันก็มาแย่อีกรอบเพราะผมเห็นรูปที่เธอไปเที่ยวกับเพื่อนซึ่งปากผมก็พาไปอีกเพราะอารมบวกกับความเป็นห่วงที่ไม่อยากให้เธอไปที่แบบนี้แต่เธอก็อธิบายว่าไปเนื่องในวันเกิดเพื่อน รูปนั้นเป็นรูปที่ผ่านมาสักพักนึงแล้วแต่ผมไม่รู้ว่าเธอไป ซึ่งจริงๆผมก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่ว่าคำพูดของผมคงรุนแรงไปหน่อยผมทำเหมือนเธอติดเหล้าแต่ที่ทำไปก็เพราะหวงและห่วงเธอ วันนั้นเธอเลยรู้สึกแย่และบอกว่าพอ ไว้ค่อยคุยกันนะ จากเหตุการนี้ผมเลยรู้และเข้าใจเธอแล้วทั้งหมดมันเป็นเพราะอารมของผมเอง หลังจากนั้นประมานหนึ่งอาทิตช่วงนั้นผมก็พยามที่จะง้อเธอด้วยวิธีต่างๆทั้งทำคลิปให้เธอและขอโทษเธอ และเราก็มาปรับความเข้าใจกันอีกรอบเธอบอกว่าอยู่แบบนี้ดีกว่าเพราะเธอยังรู้สึกเหมือนโดนผมว่าอยู่ ขอเวลาให้เธอปรับตัว สองสามวันผ่านมาเราคุยกันอีกรอบเธอบอกว่าเรายังมีความเป็นเพื่อน เมื่อก่อนตอนที่ผมทิ้งเธอ เธอทรมานจนอยู่ได้และบอกว่าเลิกกันแล้วก็ยังมีโอกาสที่จะคบคนใหม่ที่รักและห่วงเธอจริงๆหรือว่าจะกลับมาคบกับผม เธอจะบอกจากปากเธอเองคนมันใช่ยังไงก็ใช่ แล้วก็เริ่มกลับมาคุยกันแบบเพื่อน คุยกันดีเหมือนเดิม ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักเธอมากแค่ไหนและผมก็เลิกนิสัยแย่ๆแบบนั้นไปหมดแล้วแต่เหมือนเธอยังรู้สึกว่าแต่ก่อนผมเคยเป็นแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งใครๆก็คงคิดแบบนั้น เลยอยากถามหน่อยครับว่าพอจะมีโอกาสกลับมาคบกันมั้ยและผมควรทำอย่างไรให้กลับมาดีกัน?
ขอบคุณล่วงหน้าครับ