คือเราสังเกตตัวเองว่าช่วงหลังๆมานี่เรามีนิสัยประเภทที่ว่า ... เวลาไปมหาลัยไม่เคยเป็นฝ่ายเข้าไปคุยกับเพื่อนก่อนเลย แต่พอเพื่อนมาทักเราปุ๊บ เราก็จะพูดน้ำไหลไฟดับเลยนะ เหมือนมีเรื่องให้พูดเยอะ แต่ก่อนหน้านั้นเราไม่เคยเข้าหาหรือทักใครก่อนเลย
เรารู้สึกสบายใจเวลาไปไหนคนเดียวมากกว่าไปกับเพื่อน เพราะเวลาไปกับเพื่อนเราต้องรอ ต้องแชร์ความคิดกัน บางครั้งก็ได้ข้อสรุปที่เราไม่ถูกใจแต่ก็ต้องเออออๆตามๆกันไป ดังนั้นหลังๆมาเราจึงเลือกที่จะไปไหนคนเดียวเสียมากกว่า ...
เราก็คุยกับครอบครัวเราตามปกตินะ ไม่ได้รู้สึกซึมเศร้าหรืออะไรเลย (มีอะไรส่วนมากก็เล่าให้พ่อแม่ฟังหมด) แต่จะเป็นเวลาต้องออกสังคมเสียมากกว่า อย่างเช่น ไปมหาลัยแล้วเจอคนเยอะๆ เราจะค่อนข้างระมัดระวังตัวไม่ให้เผลอทำอะไรหลุดๆจนกลายเป็นจุดสนใจ หรือเวลาเชือกรองเท้าเราหลุด เราจะมองรอบๆ ถ้าคนเยอะเราจะไม่ก้มลงไปผูกนะ ต้องเดินหาที่คนน้อยๆก่อนถึงจะก้มลงไปผูก
เวลาคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่เราไม่เคยรู้สึกรำคาญท่านเลย แต่เวลาคุยกับเพื่อน รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านน่ารำคาญ จนรีบอยากจะวางเร็วๆ
เราไม่ค่อยชอบให้ใครมาเข้าห้องพักเรานะ คือพอเพื่อนเข้ามาเราจะรู้สึกอัดอึดมากเวลาเพื่อนหยิบโน่นหยิบนี่ของเราขึ้นมาแล้วถามว่า นี่อะไร ? ขอยืมได้ปะ ? คือเพื่อนเราไม่ค่อยรักษาของ ไม่ถนอมของ เราเลยไม่ค่อยอยากจะให้มายุ่งกับของๆเราซะเท่าไร (หลังๆเวลามีธุระหรืองานที่ต้องคุยกับเพื่อน เราไม่เคยให้เพื่อนมาห้องเราแล้ว จะนัดไปที่ร้านกาแฟมากกว่า)
เดี๋ยวนี้เวลาเรากินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปไหนคนเดียว ... เราไม่ได้รู้สึกเหงาหรืออึดอัดเลย กลับสบายใจมากกว่าเวลาไปกับเพื่อนด้วยซ้ำ
คือความคิดของเราค่อนข้างแรงนะบางครั้ง แบบนึกในใจว่า ไอ้นี่แ-ม่งนิสัยแย่ว่ะ เดี๋ยวก่อนนะ รอหมดความอดทนก่อน จะด่าแ-ม่งให้เปิดเปิงเลย แต่จริงๆแล้วเรากลับไม่ได้ทำแบบนั้น ตรงกันข้าม ... เรากลับสวมหน้ากากแล้วเข้าหาคนนั้น ยิ้มแย้มแจ่มใสเวลาเค้ามาทักมาคุยกับเรา เหมือนเค้าไม่เคยทำอะไรให้เราขุ่นข้องหมองใจ แต่ในใจเรานี่แบบ เกลียดมากกกกกก บางครั้งนี่เรากำมือแน่นเลย อดทนไม่ให้แสดงความคิดใดๆในใจออกไป
ไม่รู้ว่าที่เล่ามาทั้งหมดนี่เกิดจากความเครียดหรือเปล่า ? แต่ช่วงนี้เราก็ไม่ได้เครียดอะไรเลยนะ ชีวิตมีความสุข(มาก)ด้วยซ้ำ แต่เราแปลกใจว่าทำไมเราถึงรำคาญคนง่ายมากกก อะไรนิดอะไรหน่อยเราก็รู้สึกรำคาญแล้วอ่ะ เวลาขับรถนะ จะด่ารถแทบทุกคัน แบบ เฮ้ย ! เ-มิงขับช้าไปป่ะ จะคร่อมเลนหาพ่อเ-มิงหรอ ไ-อ้นี่ แ-ม่งขับกวนส้นเท้าว่ะ เราก็จะบีบแตรๆๆๆ แล้วก็รีบแซงไป ตอนแซงนี่สะใจมากกกกกกก อยากจะเปิดกระจกแล้วชูนิ้วกลางให้รถคันที่เราเพิ่งแซงไป
นี่ฮอร์โมนเราแปรปรวนหรืออย่างไร ????????????????? รู้สึกเหมือนตัวเองผีเข้าผีออกมากกกกก
แบบนี้เรียกว่านิสัยต่อต้านสังคมหรือเปล่า ???
เรารู้สึกสบายใจเวลาไปไหนคนเดียวมากกว่าไปกับเพื่อน เพราะเวลาไปกับเพื่อนเราต้องรอ ต้องแชร์ความคิดกัน บางครั้งก็ได้ข้อสรุปที่เราไม่ถูกใจแต่ก็ต้องเออออๆตามๆกันไป ดังนั้นหลังๆมาเราจึงเลือกที่จะไปไหนคนเดียวเสียมากกว่า ...
เราก็คุยกับครอบครัวเราตามปกตินะ ไม่ได้รู้สึกซึมเศร้าหรืออะไรเลย (มีอะไรส่วนมากก็เล่าให้พ่อแม่ฟังหมด) แต่จะเป็นเวลาต้องออกสังคมเสียมากกว่า อย่างเช่น ไปมหาลัยแล้วเจอคนเยอะๆ เราจะค่อนข้างระมัดระวังตัวไม่ให้เผลอทำอะไรหลุดๆจนกลายเป็นจุดสนใจ หรือเวลาเชือกรองเท้าเราหลุด เราจะมองรอบๆ ถ้าคนเยอะเราจะไม่ก้มลงไปผูกนะ ต้องเดินหาที่คนน้อยๆก่อนถึงจะก้มลงไปผูก
เวลาคุยโทรศัพท์กับพ่อแม่เราไม่เคยรู้สึกรำคาญท่านเลย แต่เวลาคุยกับเพื่อน รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านน่ารำคาญ จนรีบอยากจะวางเร็วๆ
เราไม่ค่อยชอบให้ใครมาเข้าห้องพักเรานะ คือพอเพื่อนเข้ามาเราจะรู้สึกอัดอึดมากเวลาเพื่อนหยิบโน่นหยิบนี่ของเราขึ้นมาแล้วถามว่า นี่อะไร ? ขอยืมได้ปะ ? คือเพื่อนเราไม่ค่อยรักษาของ ไม่ถนอมของ เราเลยไม่ค่อยอยากจะให้มายุ่งกับของๆเราซะเท่าไร (หลังๆเวลามีธุระหรืองานที่ต้องคุยกับเพื่อน เราไม่เคยให้เพื่อนมาห้องเราแล้ว จะนัดไปที่ร้านกาแฟมากกว่า)
เดี๋ยวนี้เวลาเรากินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ไปไหนคนเดียว ... เราไม่ได้รู้สึกเหงาหรืออึดอัดเลย กลับสบายใจมากกว่าเวลาไปกับเพื่อนด้วยซ้ำ
คือความคิดของเราค่อนข้างแรงนะบางครั้ง แบบนึกในใจว่า ไอ้นี่แ-ม่งนิสัยแย่ว่ะ เดี๋ยวก่อนนะ รอหมดความอดทนก่อน จะด่าแ-ม่งให้เปิดเปิงเลย แต่จริงๆแล้วเรากลับไม่ได้ทำแบบนั้น ตรงกันข้าม ... เรากลับสวมหน้ากากแล้วเข้าหาคนนั้น ยิ้มแย้มแจ่มใสเวลาเค้ามาทักมาคุยกับเรา เหมือนเค้าไม่เคยทำอะไรให้เราขุ่นข้องหมองใจ แต่ในใจเรานี่แบบ เกลียดมากกกกกก บางครั้งนี่เรากำมือแน่นเลย อดทนไม่ให้แสดงความคิดใดๆในใจออกไป
ไม่รู้ว่าที่เล่ามาทั้งหมดนี่เกิดจากความเครียดหรือเปล่า ? แต่ช่วงนี้เราก็ไม่ได้เครียดอะไรเลยนะ ชีวิตมีความสุข(มาก)ด้วยซ้ำ แต่เราแปลกใจว่าทำไมเราถึงรำคาญคนง่ายมากกก อะไรนิดอะไรหน่อยเราก็รู้สึกรำคาญแล้วอ่ะ เวลาขับรถนะ จะด่ารถแทบทุกคัน แบบ เฮ้ย ! เ-มิงขับช้าไปป่ะ จะคร่อมเลนหาพ่อเ-มิงหรอ ไ-อ้นี่ แ-ม่งขับกวนส้นเท้าว่ะ เราก็จะบีบแตรๆๆๆ แล้วก็รีบแซงไป ตอนแซงนี่สะใจมากกกกกกก อยากจะเปิดกระจกแล้วชูนิ้วกลางให้รถคันที่เราเพิ่งแซงไป
นี่ฮอร์โมนเราแปรปรวนหรืออย่างไร ????????????????? รู้สึกเหมือนตัวเองผีเข้าผีออกมากกกกก