นี่เป็นกระทู้แรกผมเลยนะคับ ไม่รู้จะปรึกษาใคร ขอปรึกษาเพื่อนชาวพันทิปนะคับ อาจจะยาวหน่อยนะคับ
เริ่มแรกขอเกริ่นแบล็คกราวของผมหน่อยนะคับ เพื่อง่ายต่อการให้คำแนะนำ
นิสัยส่วนตัว
ผมเป็นเกย์ที่นิสัยปกติร่าเริงยิ้มง่าย เฮฮา ชอบอยุ่เงียบๆ ชอบเข้าวัด แต่ไม่ชอบไหว้พระสวดมนต์ที่เข้าวัดชอบไปดูศิลปะมากกว่า
ในสมึยเรียมีเพื่อนเยอะแต่พอจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันทำงาน เลยไม่ค่อยได้คุยได้เจอกับเพื่อนๆเลย
และผมก้ย้ายมาอยุ่ ตจว คนเดียว ทำให้ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียวและ ไม่ค่อยมีเพื่อน ผมอยากมีแฟนมากและคาดหวังกับความรักมาก
จนผิดหวังซ้ำแล้วซำ้เล่า จนไม่อยากที่จะคบใครเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า
ด้านครอบครัว
ผมเป็นลุกชายคนเดียวของครอบครัว พ่อกับแม่แยกทางกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ผมมีน้องสาวพ่อแม่เดียวกัน 1 คน
การที่พ่อแม่ผมแยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่ ทำให้ผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยนัก มักใช้ชีวิตอยุ่ที่หอพักมากกว่าตั้งแต่เรียนจบมาก็อยู่หอพักตลอด
เพราะไม่อยากอยู่กับที่บ้าน เพระารู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเลยและรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน ครอบครัวเราทำอาชีพทำนา รายได้ก็ไม่ค่อยดีนัก ถือว่าฐานะยากจนด้วยซ้ำ เราทำงานส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ และทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ น้องสาวเราเรียนไม่จบม.หก ใจแตกมีลูกซะก่อน
ตอนนี้ก็เหนื่อยเราซะก่อนสิ แฟนน้องเราก็เป็นเด็กนักเรียนรุ่นเดียวกัน อายุ 17-18 ปีเอง ดังนั้นภาระเลี้ยงหลานก้ตกอยุ่ที่เรา
ด้านการงาน
ดีนะที่เราเป็นคนเก่ง และได้เปรียบทางด้านภาษา เราทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ตำแหน่งค่อนข้างดี เงินเดือน 15000++ บาท
แต่ด้วยความเก่งของเราทำให้มีบางคนหมั่นใส่และชอบใสร้ายเรา คอยจับผิด เราจึงไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
ก้ทัทายกันบ้าง คุยเรื่องงานกันบ้าง แต่ไม่สนืทสนมกับใครเป็นพิเศา เพราะฉันรู้ว่าแต่ละคนต่างใส่หน้ากากเ้ขาหากัน
แต่เราพักคนเดียว ต้องจ่ายค่าห้องพัก ส่งเสียค่านมให้หลาน ส่งเสียน้องสาวเราเรียน เงินเดือนๆหนึ่งเราแทบไม่เหลือเลย เดือนชนเดือน
เดวแม่ก้โทรมาขอค่านมหลาน ไหนน้องสาวจะโทรมาขอค่าเทอม ค่าหอ ค่าดน่นนี่นั้น เราเครียดมากนอนไม่หลับเลย
เราเหนื่อยและท้อมาก เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่ก้ล้มเลิกความคิด เพระาส่งสารหลานและน้องสาว
ความรัก
เราเป็นคนหนึ่งที่จริงจังกับความรักมาก ก็รู้ๆกันอยุ่ว่ารักแท้ในหมุ่เกย์นั่นหายาก แต่ฉันก็หวังว่าสถ้าฉันเป็นคนดีสักวันฉันก็จะเจอกับคนดีๆ
แต่ทฤษดีนี้ไม่ได้ผล คนแรกคบกันมาห้าปี สุดท้ายทิ้งฉันไปมีใหม่เฉยเลยทั้งๆที่แันก็ไม่ได้ทำไรผิดเลย คนที่สองเอาใหม่ว๊า อยู่ด้วยกันเหมือนสามีภรรยา
ฉันทำงานบ้านทุกอย่างโน่นๆนี่นั่น ต่างคนต่างทำงาน แฟนคนนี้เที่ยวนี้มากเ้จาชุ้ด้วย ตอนหลังแฟนเราเจอคนใหม่เลยเลิกับเรา
จากนั้นเราก้คบมาเรื่อยๆๆๆ แต่ก้ผิดหวังตลอด เพราะเกย์ไม่เคยพอ และไม่คิดที่จะหยุดที่ใคร ฉันเลยหยุดที่จะไม่คบใคร
เรานอนไม่หลับมาหลายเดือนติดต่อกัน จนร่างกายโทรม ตาคล้ำโบ๋ ตอนแรกๆสั่งซื้อยานอนหลับจากในเว๊ปมาทานได้สักระยะ
แต่ก็ต้องหยุดเพราะกลัวติด จากนั้นเลยวื้อยาแก้แพ้ที่โดสแรงๆอาสัยผลข้างเคียงให้ง่วงนอน พักหลังๆมักดื้อยากินยาไปก้ไม่หลับ
เคยออกกำลังกายให้ร่างกายเพลียๆ ฟังเพลงเบาคลอ และอื่นๆ แต่ก้ไม่ได้ผล จนคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคอะไรสักอย่าง
เลยหาข้อมูลในโกเกิ้ล และคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ พอลองทำแบบสอบถามดูผลปรากฎว่าเป็นผู้เสี่ยงเป้นโรคซึมเสร้าค่อนข้างสูง
เราเลยไปหาจิตแพทย์ ดรงบาลเพื่อตรวจเช็ค ปรากฎว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นปานกลางและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง
จิตแพทย์แนะนำให้เราทำสมาธิและเข้าสังคมให้มากกว่านี้
เราไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงต่อไปขอคำแนะนำเพื่อนๆหน่อยนะ
เพราะสังคมทำให้ฉันเป็น " โรคซึมเศร้า "
เริ่มแรกขอเกริ่นแบล็คกราวของผมหน่อยนะคับ เพื่อง่ายต่อการให้คำแนะนำ
นิสัยส่วนตัว
ผมเป็นเกย์ที่นิสัยปกติร่าเริงยิ้มง่าย เฮฮา ชอบอยุ่เงียบๆ ชอบเข้าวัด แต่ไม่ชอบไหว้พระสวดมนต์ที่เข้าวัดชอบไปดูศิลปะมากกว่า
ในสมึยเรียมีเพื่อนเยอะแต่พอจบต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันทำงาน เลยไม่ค่อยได้คุยได้เจอกับเพื่อนๆเลย
และผมก้ย้ายมาอยุ่ ตจว คนเดียว ทำให้ผมต้องใช้ชีวิตคนเดียวและ ไม่ค่อยมีเพื่อน ผมอยากมีแฟนมากและคาดหวังกับความรักมาก
จนผิดหวังซ้ำแล้วซำ้เล่า จนไม่อยากที่จะคบใครเลือกที่จะอยู่คนเดียวดีกว่า
ด้านครอบครัว
ผมเป็นลุกชายคนเดียวของครอบครัว พ่อกับแม่แยกทางกันต่างคนต่างมีครอบครัวใหม่ ผมมีน้องสาวพ่อแม่เดียวกัน 1 คน
การที่พ่อแม่ผมแยกทางกันไปมีครอบครัวใหม่ ทำให้ผมไม่ค่อยกลับบ้านบ่อยนัก มักใช้ชีวิตอยุ่ที่หอพักมากกว่าตั้งแต่เรียนจบมาก็อยู่หอพักตลอด
เพราะไม่อยากอยู่กับที่บ้าน เพระารู้สึกไม่เป็นส่วนตัวเลยและรู้สึกว่าเราเป็นส่วนเกิน ครอบครัวเราทำอาชีพทำนา รายได้ก็ไม่ค่อยดีนัก ถือว่าฐานะยากจนด้วยซ้ำ เราทำงานส่งเสียตัวเองจนเรียนจบ และทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ น้องสาวเราเรียนไม่จบม.หก ใจแตกมีลูกซะก่อน
ตอนนี้ก็เหนื่อยเราซะก่อนสิ แฟนน้องเราก็เป็นเด็กนักเรียนรุ่นเดียวกัน อายุ 17-18 ปีเอง ดังนั้นภาระเลี้ยงหลานก้ตกอยุ่ที่เรา
ด้านการงาน
ดีนะที่เราเป็นคนเก่ง และได้เปรียบทางด้านภาษา เราทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ตำแหน่งค่อนข้างดี เงินเดือน 15000++ บาท
แต่ด้วยความเก่งของเราทำให้มีบางคนหมั่นใส่และชอบใสร้ายเรา คอยจับผิด เราจึงไม่ค่อยสุงสิงกับใคร
ก้ทัทายกันบ้าง คุยเรื่องงานกันบ้าง แต่ไม่สนืทสนมกับใครเป็นพิเศา เพราะฉันรู้ว่าแต่ละคนต่างใส่หน้ากากเ้ขาหากัน
แต่เราพักคนเดียว ต้องจ่ายค่าห้องพัก ส่งเสียค่านมให้หลาน ส่งเสียน้องสาวเราเรียน เงินเดือนๆหนึ่งเราแทบไม่เหลือเลย เดือนชนเดือน
เดวแม่ก้โทรมาขอค่านมหลาน ไหนน้องสาวจะโทรมาขอค่าเทอม ค่าหอ ค่าดน่นนี่นั้น เราเครียดมากนอนไม่หลับเลย
เราเหนื่อยและท้อมาก เคยคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่ก้ล้มเลิกความคิด เพระาส่งสารหลานและน้องสาว
ความรัก
เราเป็นคนหนึ่งที่จริงจังกับความรักมาก ก็รู้ๆกันอยุ่ว่ารักแท้ในหมุ่เกย์นั่นหายาก แต่ฉันก็หวังว่าสถ้าฉันเป็นคนดีสักวันฉันก็จะเจอกับคนดีๆ
แต่ทฤษดีนี้ไม่ได้ผล คนแรกคบกันมาห้าปี สุดท้ายทิ้งฉันไปมีใหม่เฉยเลยทั้งๆที่แันก็ไม่ได้ทำไรผิดเลย คนที่สองเอาใหม่ว๊า อยู่ด้วยกันเหมือนสามีภรรยา
ฉันทำงานบ้านทุกอย่างโน่นๆนี่นั่น ต่างคนต่างทำงาน แฟนคนนี้เที่ยวนี้มากเ้จาชุ้ด้วย ตอนหลังแฟนเราเจอคนใหม่เลยเลิกับเรา
จากนั้นเราก้คบมาเรื่อยๆๆๆ แต่ก้ผิดหวังตลอด เพราะเกย์ไม่เคยพอ และไม่คิดที่จะหยุดที่ใคร ฉันเลยหยุดที่จะไม่คบใคร
เรานอนไม่หลับมาหลายเดือนติดต่อกัน จนร่างกายโทรม ตาคล้ำโบ๋ ตอนแรกๆสั่งซื้อยานอนหลับจากในเว๊ปมาทานได้สักระยะ
แต่ก็ต้องหยุดเพราะกลัวติด จากนั้นเลยวื้อยาแก้แพ้ที่โดสแรงๆอาสัยผลข้างเคียงให้ง่วงนอน พักหลังๆมักดื้อยากินยาไปก้ไม่หลับ
เคยออกกำลังกายให้ร่างกายเพลียๆ ฟังเพลงเบาคลอ และอื่นๆ แต่ก้ไม่ได้ผล จนคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคอะไรสักอย่าง
เลยหาข้อมูลในโกเกิ้ล และคิดว่าตัวเองต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่ๆ พอลองทำแบบสอบถามดูผลปรากฎว่าเป็นผู้เสี่ยงเป้นโรคซึมเสร้าค่อนข้างสูง
เราเลยไปหาจิตแพทย์ ดรงบาลเพื่อตรวจเช็ค ปรากฎว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าขั้นปานกลางและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายสูง
จิตแพทย์แนะนำให้เราทำสมาธิและเข้าสังคมให้มากกว่านี้
เราไม่รู้จะใช้ชีวิตยังไงต่อไปขอคำแนะนำเพื่อนๆหน่อยนะ