คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
ผมก็เคยผ่านจุดนี้มาแล้ว ...
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "ไม่มีมหาบุรุษใดไม่เดินทาง" ฉะนั้น ถ้าอยากเก่ง อยากฟิต อยากมีกำลังเป็นของตัวเอง ก็ต้องลุกขึ้นมาฝึกฝนตนเองครับ แรกๆอาจจะยังไม่ต้องถึงกับออกไปเจอคนเยอะๆเลยซะทีเดียว เดี๋ยวจะกลายเป็นไปทำอะไรโก๊ะๆ แล้วโดนคนอื่นหัวเราะ อาจจะยิ่งทำให้เสียกำลังใจ ดังนั้น ลองทำตามขึ้นตอนของผมดังต่อไปนี้ ...
1.List สิ่งที่เราคิดว่าตัวเรา "มีปัญหา" ออกมา เขียนใส่กระดาษ จดไว้ นึกเพิ่มได้เมื่อไหร่ก็มาจดเพิ่ม (ไม่มีใครนึกออกหมดในทีเดียวหรอก)
2.ลองคิดซิว่า ที่ List มานั้น แต่ละข้อน่าจะแก้ไขได้ด้วยวิธีใดบ้าง (คิดคร่าวๆก่อน 1 รอบ) พยายามเพิ่มรายละเอียดลงไปว่าสิ่งนั้นมีลักษณะอย่างไร ไม่ชอบมันตรงไหน เวลาที่เราต้องเจอมันเรารู้สึกยังไง
3.ถ้าทำตามข้อ 1 และ 2 ตอนนี้คุณจะมีข้อมุลของ "ปัญหาในชีวิต" ของคุณแล้ว ทีนี้ หลังจากเราเติมข้อมูลลงไปตามข้อ 2 แล้ว ลองไล่ดูว่าสิ่งเหล่านั้น บางสิ่งอาจมีจุดร่วมที่เหมือนกัน ให้จัดประเภทของปัญหาเข้าไว้เป็นกลุ่มๆ (ถ้าไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อหัวข้อกลุ่มปัญหาว่ายังไง ให้เอาความรู้สึกที่เรามีต่อปัญหาเหล่านั้นมาตั้ง) เพื่อจะได้เห็นภาพชัดขึ้นว่าเรากำลังประสบปัญหาแบบใดบ้าง
4.สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด พอทำตามข้อ 3 แล้ว ที่เหลือคือ กลับมาตั้งกระทู้อีกครั้งเพื่อถามว่า ปัญหาในแต่ละแบบที่จดๆเอาไว้นั้น คนอื่นมีความคิดเห็นอย่างไร และควรแก้ไขอย่างไร แล้วคุณก็ลองทำตามดู ลองปรับเปลี่ยนวิธีให้เหมาะสมกับตนเอง ค่อยๆแก้ไป ใช้ความอดทนเป็นที่ตั้ง ท่องไว้ว่า "พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้เสมอ" ไม่นานคุณก็จะค่อยๆเก่งขึ้นมาได้เอง
ท้ายสุด ที่พูดมาทั้งหมดนี้ ผมขอสรุปว่า ที่คุณบอกว่า "เหมือนลูกคุณหนู อ่อนแอๆ ปวกเปียก ทำไรไม่เป็นเลย" แท้จริงแล้วร่างกายคุณไม่ได้อ่อนแอไปกว่าคนอื่นเลย สมองคุณก็ไม่ได้ฉลาดน้อยไปกว่าคนอื่น มีแต่ใจของคุณเท่านั้นที่อ่อนแอ อาการอย่างนี้ผมเป็นมานาน กว่าจะรู้ตัวและแก้ได้ใช้เวลาอยู่หลายปี เรื่องของเรื่องมันก็แค่ "เราไม่เคยลุกขึ้นมาจัดลำดับความคิดของตัวเองให้เป็นระบบ" เพราะถ้าเราคิดอย่างเป็นระบบได้ เราก็จะรู้จุดเด่น จุดด้อย และสามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ การที่มีคนคอยดูแลตลอด อาจทำให้เราสบาย หรือทำให้เรารู้สึกปลอดภัย แต่มันก็เป็นการปิดระบบการวางแผนชีวิตของสมองเราไปด้วยโดยปริยาย ฉะนั้น ผมให้วิธีการกับคุณไปหมดแล้ว ลองทำดูนะ อาจจะใช้เวลานาน แรกๆอาจจะท้อ อาจจะงง อาจจะรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ นั่นก็เพราะคุณยังไม่เคยได้ลองยืนด้วยลำแข็งของตัวเอง แต่เชื่อผมเถอะ ไม่ช้าถ้าคุณสู้ต่อไปอย่างที่ผมว่า สักวันคุณก็จะพอเห็นทาง และสามารถยืนได้เอง จะหายเหยาะแหยะ และที่สำคัญ อาจจะรู้ก็ได้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร ...
มีคนเคยกล่าวไว้ว่า "ไม่มีมหาบุรุษใดไม่เดินทาง" ฉะนั้น ถ้าอยากเก่ง อยากฟิต อยากมีกำลังเป็นของตัวเอง ก็ต้องลุกขึ้นมาฝึกฝนตนเองครับ แรกๆอาจจะยังไม่ต้องถึงกับออกไปเจอคนเยอะๆเลยซะทีเดียว เดี๋ยวจะกลายเป็นไปทำอะไรโก๊ะๆ แล้วโดนคนอื่นหัวเราะ อาจจะยิ่งทำให้เสียกำลังใจ ดังนั้น ลองทำตามขึ้นตอนของผมดังต่อไปนี้ ...
1.List สิ่งที่เราคิดว่าตัวเรา "มีปัญหา" ออกมา เขียนใส่กระดาษ จดไว้ นึกเพิ่มได้เมื่อไหร่ก็มาจดเพิ่ม (ไม่มีใครนึกออกหมดในทีเดียวหรอก)
2.ลองคิดซิว่า ที่ List มานั้น แต่ละข้อน่าจะแก้ไขได้ด้วยวิธีใดบ้าง (คิดคร่าวๆก่อน 1 รอบ) พยายามเพิ่มรายละเอียดลงไปว่าสิ่งนั้นมีลักษณะอย่างไร ไม่ชอบมันตรงไหน เวลาที่เราต้องเจอมันเรารู้สึกยังไง
3.ถ้าทำตามข้อ 1 และ 2 ตอนนี้คุณจะมีข้อมุลของ "ปัญหาในชีวิต" ของคุณแล้ว ทีนี้ หลังจากเราเติมข้อมูลลงไปตามข้อ 2 แล้ว ลองไล่ดูว่าสิ่งเหล่านั้น บางสิ่งอาจมีจุดร่วมที่เหมือนกัน ให้จัดประเภทของปัญหาเข้าไว้เป็นกลุ่มๆ (ถ้าไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อหัวข้อกลุ่มปัญหาว่ายังไง ให้เอาความรู้สึกที่เรามีต่อปัญหาเหล่านั้นมาตั้ง) เพื่อจะได้เห็นภาพชัดขึ้นว่าเรากำลังประสบปัญหาแบบใดบ้าง
4.สุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุด พอทำตามข้อ 3 แล้ว ที่เหลือคือ กลับมาตั้งกระทู้อีกครั้งเพื่อถามว่า ปัญหาในแต่ละแบบที่จดๆเอาไว้นั้น คนอื่นมีความคิดเห็นอย่างไร และควรแก้ไขอย่างไร แล้วคุณก็ลองทำตามดู ลองปรับเปลี่ยนวิธีให้เหมาะสมกับตนเอง ค่อยๆแก้ไป ใช้ความอดทนเป็นที่ตั้ง ท่องไว้ว่า "พรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้เสมอ" ไม่นานคุณก็จะค่อยๆเก่งขึ้นมาได้เอง
ท้ายสุด ที่พูดมาทั้งหมดนี้ ผมขอสรุปว่า ที่คุณบอกว่า "เหมือนลูกคุณหนู อ่อนแอๆ ปวกเปียก ทำไรไม่เป็นเลย" แท้จริงแล้วร่างกายคุณไม่ได้อ่อนแอไปกว่าคนอื่นเลย สมองคุณก็ไม่ได้ฉลาดน้อยไปกว่าคนอื่น มีแต่ใจของคุณเท่านั้นที่อ่อนแอ อาการอย่างนี้ผมเป็นมานาน กว่าจะรู้ตัวและแก้ได้ใช้เวลาอยู่หลายปี เรื่องของเรื่องมันก็แค่ "เราไม่เคยลุกขึ้นมาจัดลำดับความคิดของตัวเองให้เป็นระบบ" เพราะถ้าเราคิดอย่างเป็นระบบได้ เราก็จะรู้จุดเด่น จุดด้อย และสามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้ การที่มีคนคอยดูแลตลอด อาจทำให้เราสบาย หรือทำให้เรารู้สึกปลอดภัย แต่มันก็เป็นการปิดระบบการวางแผนชีวิตของสมองเราไปด้วยโดยปริยาย ฉะนั้น ผมให้วิธีการกับคุณไปหมดแล้ว ลองทำดูนะ อาจจะใช้เวลานาน แรกๆอาจจะท้อ อาจจะงง อาจจะรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์ นั่นก็เพราะคุณยังไม่เคยได้ลองยืนด้วยลำแข็งของตัวเอง แต่เชื่อผมเถอะ ไม่ช้าถ้าคุณสู้ต่อไปอย่างที่ผมว่า สักวันคุณก็จะพอเห็นทาง และสามารถยืนได้เอง จะหายเหยาะแหยะ และที่สำคัญ อาจจะรู้ก็ได้ว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร ...
แสดงความคิดเห็น
เหยาะแหยะ ทำไรไม่เป็นเลย ทำไงดี T^T
แต่เราเป็นคนที่ เหมือนลูกคุณหนู อ่อนแอๆ ปวกเปียก ทำไรไม่เป็นเลย
ที่บ้านไม่ให้เราทำอะไรเท่าไหร่ เพราะตอนเด็กเรามีปัญหาสุขภาพ ครอบครัวเลยเซฟเรา
ไม่ให้ทำอะไร ตอนนี้เราอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง
เราอยากช่วยกิจกรรมคณะ แต่กลัวไปเกะกะคนอื่นๆ ไปทำไรเก้ๆกังๆ กลัวเขาจะยิ่งไม่ชอบเรา เราจะทำยังไงดี
พอมีแนวทางการฝึกทักษะอะไรแบบนี้มั้ย เรากังวลมาก
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ (._.)