เทิน พูดโทรศัพท์อยู่ในบ้านพักของราช ที่กรุงเทพฯ
       “ครับคุณราช...ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ผมไม่อยากโทร.มารบกวนคุณราชหรอกครับ”
       ราชนั่งพูดโทรศัพท์โคนต้นไม้ใหญ่ “บอกเรื่องจำเป็นของน้ามาซิ”
       “มีพัสดุชิ้นใหญ่ ส่งมาถึงคุณราชโดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้าครับ เป็นพัสดุเพศเมีย”
       “หน้าตาพัสดุเป็นยังไง”
       “ขาว น่าทะนุถนอม”
       “เป็นพัสดุที่ผมยังไม่เคยแกะห่อใช่มั้ย”
       “ครับ...ห่อมิดชิดอย่างดี คุณราชจะกลับมาเซ็นรับของเอง หรือจะให้ผมส่งพัสดุคืนเจ้าของครับ”
       “ยึดไว้ก่อน เดี๋ยวผมกลับไปตัดสินใจเอง”
       “ครับผม”
       เทินวางโทรศัพท์ลง โดยด้านหลังของเทิน ห่างออกไปไม่มากนัก ปรากฏร่างของอมาวสี นั่งนิ่ง รออยู่ เทินเดินไปหาอมาวสี
       “ไม่ทราบว่า คุณจะรอถึงดึกได้มั้ยครับ”
       คืนนั้นรถโฟร์วีลคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านของราช เขาก้าวลงจากรถ
       
       อมาวสีนั่งหลับอยู่มุมหนึ่ง ห่างออกไปมีเทินนั่งอ่านหนังสืออยู่ เสียงราชดังเข้ามา
       “น้าเทินช่วยเอารถเข้าอู่ที...แล้วน้าจะกลับเลยก็ได้...ผมไม่มีอะไรต้องใช้น้าแล้วครับ”
       อมาวสีค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น ราชเดินเข้ามาเบื้องหน้าอมาวสี เปิดฉากกระทบกระเทียบ
       “คราวก่อนคุณโทร.นัดผม แต่กลับส่งคนอื่นมาแทน...คราวนี้คุณมาเอง โดยไม่โทร.นัดล่วงหน้า...แหม คุณนี่ลูกเล่นเยอะจริงนะครับ”
       “ฉันมีเรื่องสำคัญที่คิดว่าคุณควรจะรู้”
       “เชิญ”
       อมาวสีตั้งหลัก รวบรวมสตินิดหนึ่งแล้วจึงพูด
       “คุณป้ากำลังป่วยค่ะ”
       “คุณหญิงอำภา พิชิตพงษ์น่ะเหรอครับ” ราชพูดด้วยน้ำเสียงหมางเมิน
       “กลับจากบ้านแก้ววันนั้น คุณป้าก็ล้มป่วย ด้วยอาการที่เกี่ยวกับโรคหัวใจ”
       “คุณมาบอกผมทำไม ผมไม่ใช่หมอ”
       “เพราะคุณเป็นลูกชายของท่าน”
       ราชจ้องหน้าอมาวสีนิ่ง
       ไม่มีอาการพิรุธ หรือสะทกสะท้านใดๆในคำพูดดังกล่าว อมาวสีลุยต่อ
       “คุณป้าทราบดี ว่าคุณคือพี่ภาคย์ แต่คุณกลับปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย”
       “ไปกันใหญ่แล้วครับ”
       “คุณคิดจะไปเยี่ยมท่านบ้างได้มั้ยคะ”
       ราชส่ายหน้า ไม่ให้ความสำคัญ
       “คนอย่างผมต่ำต้อยเกินกว่าจะได้เป็นบุตรชายของคุณหญิงอำภา พิชิตพงษ์ คุณอมาวสีช่วยกรุณากลับไปอธิบายท่านอีกครั้งเถอะครับ ว่าผมไม่ใช่นายภาคย์และไม่มีเกียรติพอที่จะมีแม่อย่างท่าน”
       อมาวสีรู้สึกผิดหวัง เสียใจ หน้าชา ด้วยความโกรธ
       “คุณใจร้ายมาก...ใจร้ายมากกว่าที่ใครๆ เขาพูดกันซะอีก”
       “ใคร? มีใครพูดถึงผมว่ายังไงเหรอ”
       “คุณสนใจด้วย”
       “ก็คงสนใจเฉพาะคุณ...ผมอยากรู้ว่าคุณคิดว่าผมเป็นคนยังไง”
       “อย่ารู้เลยค่ะ เพราะหลังจากวันนี้ คุณจะไม่อยู่ในความคิดของฉันอีกต่อไปแล้ว”
       อมาวสีจะเดินออกไป ราชรีบกระชากมือของเธอไว้ วาจาเชือดเฉือนประชดประชัน ดำเนินไป
       “ปล่อยนะ”
       “ไม่ คุณยังกลับไม่ได้”
       “คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน”
       “สิทธิ์ของสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายน่ะสิ”
       “ฉันไม่บ้าไปกับเรื่องราวเพ้อเจ้อที่คุณกุขึ้นหรอก...และรู้ไว้ด้วยว่า ไม่มีใครเชื่อเรื่องนี้แม้แต่คนเดียว”
       “แปลว่า คุณยินดีที่จะแต่งงานกับนายภากร?”
       “ใช่”
       “เมื่อไหร่”
       “ต้นเดือนหน้า”
       “คุณรักเขาเหรอ”
       “อยู่กันไป เดี๋ยวก็รักกันเอง”
       “ใครบอกคุณ”
       “ใครจะบอกก็ช่าง แต่ฉันเชื่ออย่างนี้”
       “คุณแน่ใจนะว่าอยู่กับเขาแล้วจะมีความสุข”
       “มีความสุขมากกว่าอยู่กับคุณตอนนี้ก็แล้วกัน”
       “นั่นเป็นเพราะคุณยังไม่เคยอยู่กับผมจริงๆจังๆมากกว่า”
       “ฉันไม่ปรารถนาอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ”
       “น่าจะลองดูซักหน่อยนะ”
       ราชค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อมาวสี มันใกล้มาก
       “ไม่ถึงกับสึกหรอมากมายหรอกน่า”
       อมาวสีเงื้อมือตบหน้าราชอย่างแรง
       “คุณจะทำอะไรฉัน”
       “ผมมั่นใจว่าผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลยนะ...และคนอย่างผมก็ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนตบหน้าฟรีๆ ซะด้วยสิ”
ราชก้มหน้าลงไปจูบอมาวสี มันรวดเร็ว และหนักหน่วงจนอมาวสีขยับหนีไม่ทัน
จนเมื่อราชถอยตัว ถอนปากออกมา อมาวสีจึงเงื้อมือตบหน้าราชอีกสองที






ขอบคุณเจ้าของภาพนะคะ
ปล....พอจะอิ่มมมมมมมเอมเปรมใจบ้างมั๊ยคะ...ส่วนตัวคิดว่าไม่พอแน่ๆค่ะ...พลาดดดดดดดดดดดดดดดไม่ได้เลยนะคะพุธ-พฤหัสนี้