พระไตรปิฎก เล่มที่ ๕  พระวินัยปิฎก เล่มที่ ๕
มหาวรรค ภาค ๒

[๖๒]     ทายกใดถวายข้าวยาคูโดยเคารพตามกาล แก่ปฏิคาหก
ผู้สำรวมแล้ว บริโภคโภชนาอันผู้อื่นถวาย ทายกนั้น
ชื่อว่าตามเพิ่มให้ซึ่งสถานะ ๑๐ อย่างแก่ปฏิคาหกนั้น อายุ
วรรณะ สุขะ พละ และปฏิภาณ ย่อมเกิดแก่ปฏิคาหกนั้น
แต่นั้นยาคูย่อมกำจัดความหิว ความระหาย ทำลมให้เดิน
คล่อง ล้างลำไส้ และย่อยอาหาร ยาคูนั้นพระสุคตตรัส
สรรเสริญว่าเป็นเภสัช เพราะเหตุนั้นแล มนุษย์ชนที่ต้อง
การสุขยั่งยืน ปรารถนาสุขที่เลิศ หรืออยากได้ความงามอัน
เพริศพริ้งในมนุษย์ จึงควรแท้เพื่อถวายข้าวยาคู.