พ่อกับแม่เราหย่ากันตั้งแต่เด็กๆ พ่อกับแม่เราก็แยกกันอยู่คะ เราก็อยู่กับแม่และยาย จนแม่ย้ายที่ทำงาน เราก็อยู่กับยายมาตลอด
ตอนแรกๆคิดถึงแม่มาก จนพอโตขึ้นมา เราเริ่มชินคะและเป็นช่วงที่พ่อเราก็กลับมาเยี่ยมถี่มากขึ้น ยิ่งพอเรามีความรักแบบ
เด็กๆช่วงมัธยมก็ยิ่งเข้าใจพ่อแม่มากขึ้นอีก เพราะคนเรามันก็รักๆเลิกๆกัน มันก็ไม่เสียหายอะไรเลยถึงตอนนั้น เรารู้สึกเข้าใจทุกฝ่าย
แถมเรายังคิดว่าการที่แยกๆกันอยู่ ก็ดีไปอีกแบบเราได้ไปหลายๆที่ สนุกดีออก
เวลามันเดินเร็วจนเราไม่รู้ตัวคะ บางอย่างเวลาก็ทำมันเปลี่ยนไปซะหมดคะ แม่เราที่เคยใจเย็น กลายเป็นคนใจร้อนตั้งแต่ได้เป็น ผจก คะ
ใช้เวลากับมือถือไปก็แทบทั้งวัน แรกๆ ก็พอเข้าใจว่า ทั้งหมดก็เพื่อเรา แต่พอไปๆมาๆ ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วคะ
ช่วงนั้นก็เราก็ใกล้เข้ามหาลัยแล้วเราก็ติวเต็มที่คะ เป็นช่วงที่เราเริ่มน้อยใจแล้วคะเขาอาจจะคิดว่าเราโตแล้ว ไปไหนมาไหนเองได้
ทำอะไรเองได้แต่เราก็ไม่ได้เข็มแข็งขนาดนั้นนะคะเราแค่อยากให้แม่ถามเราว่า "เหนื่อยมั้ย กินข้าวหรือยัง"
เอาแต่ถามเราว่า "เงินเดือนหมดหรือยัง"เราไม่มีโอกาสเจอแม่ เราได้แต่ไลน์ไป จนเราชินกับคนในไลน์มากกว่าที่จะคุยกันจริงๆ
อาจจะดูว่าเรางี่เง่านะคะ แต่เวลาที่เราไปเรียนพิเศษเวลาที่เห็นแม่มาส่งลูก พาไปกินข้าว เราน้ำตาจะไหลยังไงก็ไม่รู้
ทุกวันนี้เวลามีปัญหา เราก็ปรึกษาเพื่อน เพราะเราเป็นคนมีเพื่อนมากคะแต่มีครั้งนึง คุยกับเพื่อนอะไรไม่รู้คะ
แล้วเพื่อนพูดมาประโยคนึงประมาณว่า "แกมีครอบครัวด้วยหรอ เห็นก็ปรึกษาแต่เพื่อน"เป็นวันที่เราเล่นตามบทในละครเลยคะ
แบบว่า "หะ อะไรนะ ไม่มีสัญญาณเลย"แต่เราวางสายแล้วน้ำตาก็ไหลมาเลยคะ
แต่ก็นั้นแหละคะ เหมือนเราจะรู้สึกพอแล้วกับทุกอย่าง คิดซะว่าแบบนี้เราจะได้โตเร็วๆ ทำอะไรเองได้
ล่าสุดก็ไปแบคแพค ตปท กับเพื่อนมา เลยรู้สึกมั่นใจเลยว่า เออ เราคงใช้ชีวิตแบบนี้แหละ อาจจะใช่
จนมาตอนนี้เหมือนแม่จะว่างหน่อย ก็ทำในสิ่งที่เราอยากให้เป็นมาตลอด
แต่แทนที่เราจะดีใจ มันกลายเป็นความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ มันทั้งอึดอัด ไม่ชอบ แต่ก็เราคิดว่ารู้สึกว่าเรื่องมากคะ
ถ้าเทียบแล้วก็เหมือนแฟนบอกเลิก ร้องไห้แทบตาย แล้วพอเขากลับมา เราก็ไม่ต้องการแล้ว อะไรประมาณนั้นอะคะ
แต่ถ้าเราไม่พอใจอะไร เราก็ไม่เคยเถียงนะคะเราเดินหนีลูกเดียวคะ ฮ่าๆๆๆๆ เราเป็นคนขี้กลัวนิดหน่อย กลัวบาปถ้าพุดอะไรไม่ดีออกไป
กลัวเสียใจทีหลัง กลัวว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราได้ฟังเขาบ่น แต่กลายเป็นว่าเราอึดอัดอยู่คนเดียวคะ เฮ้อออออออออออออ
เราควรทำยังไงดี คิดยังไงดี เราอึดอัดใจมากเลย
ความรู้สึกต่อแม่คะ รู้สึกอัดอัดใจใจคะ
ตอนแรกๆคิดถึงแม่มาก จนพอโตขึ้นมา เราเริ่มชินคะและเป็นช่วงที่พ่อเราก็กลับมาเยี่ยมถี่มากขึ้น ยิ่งพอเรามีความรักแบบ
เด็กๆช่วงมัธยมก็ยิ่งเข้าใจพ่อแม่มากขึ้นอีก เพราะคนเรามันก็รักๆเลิกๆกัน มันก็ไม่เสียหายอะไรเลยถึงตอนนั้น เรารู้สึกเข้าใจทุกฝ่าย
แถมเรายังคิดว่าการที่แยกๆกันอยู่ ก็ดีไปอีกแบบเราได้ไปหลายๆที่ สนุกดีออก
เวลามันเดินเร็วจนเราไม่รู้ตัวคะ บางอย่างเวลาก็ทำมันเปลี่ยนไปซะหมดคะ แม่เราที่เคยใจเย็น กลายเป็นคนใจร้อนตั้งแต่ได้เป็น ผจก คะ
ใช้เวลากับมือถือไปก็แทบทั้งวัน แรกๆ ก็พอเข้าใจว่า ทั้งหมดก็เพื่อเรา แต่พอไปๆมาๆ ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วคะ
ช่วงนั้นก็เราก็ใกล้เข้ามหาลัยแล้วเราก็ติวเต็มที่คะ เป็นช่วงที่เราเริ่มน้อยใจแล้วคะเขาอาจจะคิดว่าเราโตแล้ว ไปไหนมาไหนเองได้
ทำอะไรเองได้แต่เราก็ไม่ได้เข็มแข็งขนาดนั้นนะคะเราแค่อยากให้แม่ถามเราว่า "เหนื่อยมั้ย กินข้าวหรือยัง"
เอาแต่ถามเราว่า "เงินเดือนหมดหรือยัง"เราไม่มีโอกาสเจอแม่ เราได้แต่ไลน์ไป จนเราชินกับคนในไลน์มากกว่าที่จะคุยกันจริงๆ
อาจจะดูว่าเรางี่เง่านะคะ แต่เวลาที่เราไปเรียนพิเศษเวลาที่เห็นแม่มาส่งลูก พาไปกินข้าว เราน้ำตาจะไหลยังไงก็ไม่รู้
ทุกวันนี้เวลามีปัญหา เราก็ปรึกษาเพื่อน เพราะเราเป็นคนมีเพื่อนมากคะแต่มีครั้งนึง คุยกับเพื่อนอะไรไม่รู้คะ
แล้วเพื่อนพูดมาประโยคนึงประมาณว่า "แกมีครอบครัวด้วยหรอ เห็นก็ปรึกษาแต่เพื่อน"เป็นวันที่เราเล่นตามบทในละครเลยคะ
แบบว่า "หะ อะไรนะ ไม่มีสัญญาณเลย"แต่เราวางสายแล้วน้ำตาก็ไหลมาเลยคะ
แต่ก็นั้นแหละคะ เหมือนเราจะรู้สึกพอแล้วกับทุกอย่าง คิดซะว่าแบบนี้เราจะได้โตเร็วๆ ทำอะไรเองได้
ล่าสุดก็ไปแบคแพค ตปท กับเพื่อนมา เลยรู้สึกมั่นใจเลยว่า เออ เราคงใช้ชีวิตแบบนี้แหละ อาจจะใช่
จนมาตอนนี้เหมือนแม่จะว่างหน่อย ก็ทำในสิ่งที่เราอยากให้เป็นมาตลอด
แต่แทนที่เราจะดีใจ มันกลายเป็นความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ มันทั้งอึดอัด ไม่ชอบ แต่ก็เราคิดว่ารู้สึกว่าเรื่องมากคะ
ถ้าเทียบแล้วก็เหมือนแฟนบอกเลิก ร้องไห้แทบตาย แล้วพอเขากลับมา เราก็ไม่ต้องการแล้ว อะไรประมาณนั้นอะคะ
แต่ถ้าเราไม่พอใจอะไร เราก็ไม่เคยเถียงนะคะเราเดินหนีลูกเดียวคะ ฮ่าๆๆๆๆ เราเป็นคนขี้กลัวนิดหน่อย กลัวบาปถ้าพุดอะไรไม่ดีออกไป
กลัวเสียใจทีหลัง กลัวว่าวันนี้อาจจะเป็นวันสุดท้ายที่เราได้ฟังเขาบ่น แต่กลายเป็นว่าเราอึดอัดอยู่คนเดียวคะ เฮ้อออออออออออออ
เราควรทำยังไงดี คิดยังไงดี เราอึดอัดใจมากเลย