นิทานนั้นมีอยู่ว่า
> >>> มีอยู่วันหนึ่ง เจ้าแมงป่องตัวหนึ่ง
> >>> ไต่ไปมาตามริมฝั่งน้ำจนเซ็งชีวิตเลยเกิดความคิดขึ้นมาว่า ถ้าได้
> >>> ข้ามน้ำไปยังฝั่งโน้น
> >>> คงมีอะไรให้ทำมากกว่าการไต่ไปมาอยู่ที่เดิมอย่างซ้ำซากเป็นแน่
> >>> มันมองหาวิธีที่จะ
> >>> ข้ามน้ำไ ปยังฝั่งโน้นอยู่หลายวัน และในที่สุด โอกาสก็มาถึงจนได้
> >>> เมื่อมันพบกบตัวหนึ่งกำลังจะว่ายน้ำไป
> >>> ยังฝั่งตรงข้ามพอดี
> >>> เจ้าแมงป่องเห็นเช่นนั้นจึงขอเป็นผู้โดยสารขี่หลังกบไปชมวิวฝั่งโน้นบ้าง
> >>> กบนึก
> >>> สังหรณ์ใจแปลก ๆ จึงถามว่า
> >>> "แมงป่องเพื่อนรัก เธอจะรับประกันได้อย่างไรละว่า
> >>> เมื่อฉันให้เธอขี่หลังข้ามไปฝั่งโน้นแล้ว เธอจะไม่
> >>> แว้งมาต่อยฉัน"
> >>> "กบเพื่อนรัก ทำไมจึงมองฉันในแง่ร้ายเช่นนั้น
> >>> ถ้าคนอย่างฉันไม่มีคุณธรรมต่อเพื่อนเช่นเธอเสียแล้ว ใน
> >>> โลกนี้ คงหาคนดีไม่ได้อีกแล้ว"
> >>> "มั่นใจนะว่าเธอจะไม่ต่อยฉันกลางแม่น้ำแน่ ๆ" กบคาดคั้น
> >>> "โธ่เพื่อนเอ๋ย - - ถ้าฉันต่อยเธอ ฉันก็จมไปพร้อม ๆ กับเธอนะสิ"
> >>> แมงป่องอธิบายอย่างสมเหตุสมผล
> >>> "เออ จริงของเธอสินะ มาสิ ถ้างั้นเธอขึ้นขี่หลังฉันได้เลย
> >> > เราจะข้ามไปฝั่งโน้นด้วยกัน"
> >>>
> >>> ว่าแล้ว เจ้าแมงป่องก็ได้ขี่หลังกบสมใจ
> >>> กบน้อยพาเพื่อนร่วมทางลอยไปสักพักหนึ่งก็จะถึงฝั่ง พอเห็นฝั่ง
> >>> เคลื่อนตัวมาใกล้ทุกที เหลืออีกเพียงศอกเดียวเท่านั้นก็จะถึงฝั่ง
> >>> แมงป่องก็เผลอตัวต่อยหลังกบเข้าอย่าง
> >>> ถนัดถนี่ กบร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นสุดเสียง พอรู้สึกตัว
> >>> กบก็หันมาถามแมงป่องว่า
> >>> "ไหนแกรับปากว่าจะไม่ต่อยฉัน แล้วนี่แกทำอะไรลงไป"
> >>> "ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้คิดจะต่อยเธอเลย แต่มารู้สึกตัวอีกที
> >>> ฉันก็ต่อยเธอไปแล้ว" แมงป่องตอบอย่างเสียไม่
> >>> ได้ ไม่ยี่หระกับสิ่งที่ตนทำแม้สักนิด
> >>> อนิจจา กบน้อยพอลอยแตะฝั่ง ก็ถึงแก่กรรมไป
> >>> ส่วนแมงป่องก็ขึ้นฝั่งอย่างสบายใจ ดูไม่รู้สึกทุกข์ร้อน
> >>> อะไรกับสิ่งที่ตนเป็นคนก่อแม้แต่น้อย...
> >>>
> >>> นิทานเรื่องนี้จบลงด้วยความเศร้าสลด
นิทาน แมงป่อง
> >>> มีอยู่วันหนึ่ง เจ้าแมงป่องตัวหนึ่ง
> >>> ไต่ไปมาตามริมฝั่งน้ำจนเซ็งชีวิตเลยเกิดความคิดขึ้นมาว่า ถ้าได้
> >>> ข้ามน้ำไปยังฝั่งโน้น
> >>> คงมีอะไรให้ทำมากกว่าการไต่ไปมาอยู่ที่เดิมอย่างซ้ำซากเป็นแน่
> >>> มันมองหาวิธีที่จะ
> >>> ข้ามน้ำไ ปยังฝั่งโน้นอยู่หลายวัน และในที่สุด โอกาสก็มาถึงจนได้
> >>> เมื่อมันพบกบตัวหนึ่งกำลังจะว่ายน้ำไป
> >>> ยังฝั่งตรงข้ามพอดี
> >>> เจ้าแมงป่องเห็นเช่นนั้นจึงขอเป็นผู้โดยสารขี่หลังกบไปชมวิวฝั่งโน้นบ้าง
> >>> กบนึก
> >>> สังหรณ์ใจแปลก ๆ จึงถามว่า
> >>> "แมงป่องเพื่อนรัก เธอจะรับประกันได้อย่างไรละว่า
> >>> เมื่อฉันให้เธอขี่หลังข้ามไปฝั่งโน้นแล้ว เธอจะไม่
> >>> แว้งมาต่อยฉัน"
> >>> "กบเพื่อนรัก ทำไมจึงมองฉันในแง่ร้ายเช่นนั้น
> >>> ถ้าคนอย่างฉันไม่มีคุณธรรมต่อเพื่อนเช่นเธอเสียแล้ว ใน
> >>> โลกนี้ คงหาคนดีไม่ได้อีกแล้ว"
> >>> "มั่นใจนะว่าเธอจะไม่ต่อยฉันกลางแม่น้ำแน่ ๆ" กบคาดคั้น
> >>> "โธ่เพื่อนเอ๋ย - - ถ้าฉันต่อยเธอ ฉันก็จมไปพร้อม ๆ กับเธอนะสิ"
> >>> แมงป่องอธิบายอย่างสมเหตุสมผล
> >>> "เออ จริงของเธอสินะ มาสิ ถ้างั้นเธอขึ้นขี่หลังฉันได้เลย
> >> > เราจะข้ามไปฝั่งโน้นด้วยกัน"
> >>>
> >>> ว่าแล้ว เจ้าแมงป่องก็ได้ขี่หลังกบสมใจ
> >>> กบน้อยพาเพื่อนร่วมทางลอยไปสักพักหนึ่งก็จะถึงฝั่ง พอเห็นฝั่ง
> >>> เคลื่อนตัวมาใกล้ทุกที เหลืออีกเพียงศอกเดียวเท่านั้นก็จะถึงฝั่ง
> >>> แมงป่องก็เผลอตัวต่อยหลังกบเข้าอย่าง
> >>> ถนัดถนี่ กบร้องด้วยความเจ็บปวดขึ้นสุดเสียง พอรู้สึกตัว
> >>> กบก็หันมาถามแมงป่องว่า
> >>> "ไหนแกรับปากว่าจะไม่ต่อยฉัน แล้วนี่แกทำอะไรลงไป"
> >>> "ไม่รู้สิ ฉันไม่ได้คิดจะต่อยเธอเลย แต่มารู้สึกตัวอีกที
> >>> ฉันก็ต่อยเธอไปแล้ว" แมงป่องตอบอย่างเสียไม่
> >>> ได้ ไม่ยี่หระกับสิ่งที่ตนทำแม้สักนิด
> >>> อนิจจา กบน้อยพอลอยแตะฝั่ง ก็ถึงแก่กรรมไป
> >>> ส่วนแมงป่องก็ขึ้นฝั่งอย่างสบายใจ ดูไม่รู้สึกทุกข์ร้อน
> >>> อะไรกับสิ่งที่ตนเป็นคนก่อแม้แต่น้อย...
> >>>
> >>> นิทานเรื่องนี้จบลงด้วยความเศร้าสลด