ผมรู้สึกว่าตัวเองมีความหลังกับครูท่านหนึ่งครับเราทะเลาะกันครับตั้งแต่วันที่ออกจากหอท่านมาผมยังไม่ลืมท่านเลยครับจะว่าผมเกลียดท่านใหมตอนแรกผมเกลียดนะครับผมยอมรับท่านเป็นคนแรกในชีวิตที่ผมบอกเลยว่าเกลียดมากจริงๆ ครับแต่ตอนนี้ไม่แล้วครับแต่รู้สึกผิดครับ เริ่มเล่าเรื่องเลยดีกว่า
คือผมอยู่โรงเรียนชื่อดังโรงเรียนหนึ่งครับ ( ตอนนี้กำลังเข้าปีหนึ่งในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ) ผมไปอยู่หอพักซึ่งเป็นบ้านอาจารย์ท่านหนึ่งครับที่โรงเรียนผมอนุญาติให้เด็กอยู่แค่หอในในโรงเรียนกับหอนอกที่เป็นบ้านอาจารย์ครับ ค่าหอ 26000 คือราคาปกติของหอนอกที่มีอาจารย์คุมครับแต่ที่ๆ ผมอยู่ท่านอัพราคาครับไม่ผิดกฎโรงเรียนเพราะไม่เกินสามหมื่น ท่านนี้ชื่ออาจารย์ A ครับ ( ที่จริงไม่ใช่ชื่อนี้ ) ผมอยู่กับท่านมาได้ช่วง Summer ยอมรับครับว่าท่านดูแลดีมากแต่พอ ย่างเข้าสู่ช่วงเทอมหนึ่งที่ทางโรงเรียนเค้าห้ามให้ย้ายหอผมรู้สึกท่านเปลี่ยนไป
ผมถูกสั่งห้ามไม่ให้ใช้น้ำเปลืองไฟต้องหมั่นปิดหากเปิดทิ้งไว้จะถูกตีแล้วทำอะไรห้ามเสียงดังต้องเกรงใจทุกอย่างครับขนาดผมนั่งในห้องแค่เลื่อนเก้าอี้แล้วมันมีเสียง พี่ท่านก็เดินข้ามห้องมาด่าว่าถ้าเลื่อนเสียงดังอีกรอบจะตี ผมบอกเลยครับช่วงนั้นผมกลัวมากและผมรู้สึกเก็บกดผมทำอะไรไม่ได้ถูกสั่งให้ทำนู้นนี้นั้นเช้ายันเย็นตลอด จนเทอมสองครับ ผมทนไม่ไหวผมเริ่มอยากหาที่ระบายจึงโพสด่าท่านลง Facebook ประมาณว่า "ค่าหอ Gu 30000 เปิดแอร์ยังต้องกำหนดเวลาอาบน้ำยังต้องประหยัดใมขี้งกจังว่ะ แถมพอ Gu ทำไรผิดเอาเรื่อง Gu ไปนินทาให้ชาวบ้านฟังเขาเห็น Gu เป็นตัวตลกหมดแล้ว บลาๆ แถมวันๆ ไม่ทำไรเอาแต่นินทาคนอื่นไปทั่วด่าเขาว่าจบจากที่นี้มีปัณญาแค่นี้เหรอไม่ดูตัวเองจบพละมาไปด่าคนจบวิศวะ บลาๆ " เท่านั้นแหละครับเพื่อนพอรู้ก็ดังเลยทีเดียวท่านก็โมโหมากเมื่อทราบก็มีการตอบโต้กัน ผมทำในที่ลับ( เฟสและกลุ่มเพื่อน ) ท่านทำในที่แจ้งคือท่านให้ผมซ้อนมอไซท่านขี่ ( วันนั้นขากลับจากโรงเรียนท่านให้กลับพร้อมท่านปกติกลับสองแถว ) พอถึงร้านผลไม้พอสั่งเสร็จท่านคุยกับแม่ค้า " รู้ป่ะพี่ไอ้เนี้ย ( ชี้มาทางผม ) ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ( สอบได้ที่สามของห้องจากเด็กห้าสิบสองคน ) วันๆ ไม่ทำอะไรอ่านแต่หนังสือไม่ออกกำลังกายดูซีรี่เกาหรี บลาๆ จนจ่ายตังถึงหยุด ( แกนินทาผมประมาณนี้แหละประจำ แต่ครั้งนี้ด่าต่อหน้า) พอผมเจอแบบนี้ต่อมาผมเริ่มต่อต้านพอแกสั่งสอนเรื่องประหยัดน้ำ ( บ้านแก ) ผมเดินหนีเลยไม่ฟัง ( เกือบทั้งหมดที่สอนคือให้อยู่บ้านแกอย่างประหยัดผมลองคำนวนดูเทอมหนึ่งใช้ทุกอย่างในบ้านแกรวมทั้งหมดแค่แปดพันบาทครับแกได้กำไรไปสองหมื่นสอง )" ตั้งแต่นั้นแกด่าผมเป็นวัวเป็นควายเลยครับตั้งแต่โง่ยิ่งกว่า และ สัส เอ้ยย ผมโทรไปบอกพ่อผมเรื่องนี้ ผลตอบกลับคือท่านเอาเรื่องปัญญาอ่อนคือเรื่องดูซีรี่เก่าหรีกับเรื่องที่ผมผ่อนคลายในชีวิตของตัวเองไปฟ้องหมดจนพ่อไม่มีปัญญาบอกว่าช่วยเห็นใจลูก Gu หน่อยเลยครับ (เขาจะรู้ใหมว่าคำว่าครูมันศักสิทต่อเมื่อทำตัวน่าให้เกียรติเข้าใจว่าอยากให้มีความรับผิดชอบและประหยัดแต่ที่ทำอยู่นี้มันเกินไปป่าวว่ะดู Gu ตอนนี้สิกำลังหาจิตแพทเพราะ ...ึง นี้แหละบางคนอาจไม่เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้ทำคนเป็นบ้าได้เหรอ คุณลองเก็บกดแบบผมทำไรไม่ได้เลยเป็นปีดูสิครับ ) ผมเอาไปเล่าให้เพื่อนฟังทุกคนลงความเห็นว่าแกเป็นโรคจิตบางคนไม่เชื่อครับแต่พอมอห้าเพื่อนคนหนึ่งลองของไปอยู่กับแกช่วง Summer หนีออกมาแถบไม่ทันแถมเกือบโดนแกเล่นจนเกือบถูกไล่ออกเพราะแกเที่ยวไปขุดคุ้ยความเลวของเพื่อนคนนี้ของผมว่าเคยไปสูบกันชาครับแต่ไม่มีหลักฐานเลยรอดไป พอเข้าสู่มอห้าแกดูซอฟ ลงครับ ทุกอย่างดีขึ้นผมเริ่มปรับตัวคือทำอะไรก็ได้ที่อย่าไปยุ่งกับแกครับคุณรู้ใหมแค่เรื่องผมเอาถุงพลาสติกไปใส่ขยะแล้ววางไว้ข้างหัวเตียงตรงพื้นเพราะขี้เกียจเปิดประตูไปทิ้งขยะข้างนอกแกเอาไปนินทาเป็นเทอมครับ ทุกอย่างดำเนินไปประมาณนี้แต่เบาลงครับช่วงมอห้าแต่พอใกล้ขึ้นมอหกมีเรื่องอะไรจำไม่ได้ผมอยากย้ายออกมากแต่พ่อบอกว่าอยู่ต่อเถอะลูกผมเลยทนอยู่ต่อ ( แกบอกว่าหากอยู่จนจบมอหกแกจะมีเพื่อนที่คอยเลือกให้ได้ว่าจะยื่นสี่อันดับอันไหนดีที่ได้มหาลัยที่ดังๆ แล้วติดชัวว์แต่เท่าที่ฟังคนที่แกเลือกให้ส่วนมากติดเพราะคะแนนมันสูงอยู่แล้วครับผมก็งงแกอธิบายเลยเชื่อๆ ไปพ่อก็เหมือนกัน ) พอเข้าสู่มอหกเกิดเรื่องใหญ่โตมากครับปัญหาชายแดนภาคใต้นี้เป็นเรื่องจิ๊บจ้อยจริงๆครับ ( ประชด )
คือแกไปต่างจังหวัดครับทิ้งผมไว้กับรุ่นน้องสามคนผมเป็นพี่คนโตที่สุดในหอแกพอแกไม่อยู่ผมอยากใช้ค่าหอคุ้มเลยแอบเปิดแอร์ตั้งแต่กลางคืนวันศุกร์ยันวันอาทิตย์ตอนเย็นครับ ( เก็บกด ) แกกลับมาผมก็ทำลายหลักฐานทุกอย่างหมดแต่รุ่นน้องไม่ได้ทำครับสงสัยมันเพลิน เลยโดนเรียกทั้งบ้าน พอแกสอบสวนไปๆ มาๆ รุ่นน้องชี้มาทางผมแล้วบอกว่าผมเป็นตัวอย่างเลยทำตาม (ถ้า Gu โดดตึก ..ึงจะโดดตามใช่ใหม!!!! ) แล้วพอแกด่าผมตีผมแล้วปรับเงินสามร้อยค่าไฟเสร็จแกก็ถามเหตุผลผมบอกไปว่าอยากใช้ให้คุ้มค่าหอสามหมื่นเพราะผมไปนอนแยกห้องแต่นอนคนเดียวเพราะเตรียมสอบมหาลัยแกห้ามเปิดแอร์ครับ แกบอกว่าไม่คุ้มแกเลยห้ามเปิดแอร์อยากนอนแอร์ไปนอนห้องน้องครับจะได้เปิดแค่ตัวเดียว แล้วผมก็บอกอีกว่าผมไม่พอใจที่มิสชอบเอาเรื่องผมไปพูดให้คนอื่นฟังแกก็บอกครับว่าเอาไปพูดที่ไหนกันไม่จริงเลยยยยยยยยยยยย (ดีออก) สารพัดที่ทำให้ผมดูผิดที่สุดพอจบเรื่องวันนี้ผมก็อยู่กับแกห้าวันแล้วย้ายออกเลยครับเพราะหาที่พักใหม่เลยไม่ออกทันที ( คุยกับพ่อตั้งนานกว่าพ่อจะยอม ) ผมไปอยู่คอนโดหน้าโรงเรียนครับรู้สึกเลยว่าขนาดเปิดแอร์ทุกวันมันยังถูกกว่าอยู่บ้านแกตั้งหมื่นหนึ่ง ผมได้ใช้ชีวิตต่างๆ นาๆ ได้เหมือนคนทั่วไปแต่ไม่วายครับไม่รู้เวรกรรมหรืออะไรผมถูกคนพูดข่าวลือหนาหูว่าหยิ่งบ้างหล่ะ พาคนไปเอาในห้องบ้างล่ะ มีปัญหากับมิสถูกตัดหางปล่อยวัดบ้างล่ะ เลวบ้างล่ะ ไม่เคารพครูบาอาจารย์บ้างล่ะ คุณรู้ใหมครับแค่ข่าวแบบนี้ผมอยู่โรงเรียนนี้ยากมากครับเพราะทั้งมอปลายมันมองผมเป็นตัวอะไรสักอย่างหมดเลยครับผมอยากตายมากจริงๆ ช่วงนั้นหน้าดำคล้ำเครียดสารพัดเลยครับแถมเหมือนคนเป็นโรคจิตอ่อนๆ ด้วยครับ แล้วมันดันมาเป็นตอนผมจะสอบแอดมิดชั่นด้วยผมไม่เคยอ่านหนังสือรู้เรื่องเลยครับปัญหามันรุมเร้ามากมายจริงๆ ที่ติดมหาลัยนี้เพราะดวงมั้งครับหรืออะไรไม่ทราบได้เหมือนกัน และยังมีอีกหลายข่าวลือที่ผมทนอยู่ไม่ได้แต่ไม่อยากกล่าวออกมาครับผมสงสัยมากว่ามิสคนนั้นแกใช้วิธีเดิมรึเปล่าคือแกจะนินทาเรื่องคนที่แกเกลียดให้เด็กในบ้านฟังแล้วเด็กในบ้านจะเอาไปกระจายข่าวอีกทีครับ
หนึ่งในเรื่องที่ฮือฮาคือเรื่องที่ผมจุดไฟแช็กแล้วมองไฟครับคือเวลาผมโกรธใครจะจ้องไฟถ้าโกรธมากๆ จะเขียนชื่อคนนั้นลงกระดาษแล้วเผาเลยครับเรื่องนี้ดังมากเพราะผมไปพูดตอนสมเด็จพระเทพมาเยี่ยมโรงเรียนแล้วเขาให้เล่าเรื่องแย่ๆ แล้วขอคำปรึกษาคับนอกจากไม่ได้คำตอบแล้วผมยังถูกหัวเราะใส่ตลอดจนจบมอหกเลยครับ ( ผมบรรยายความรู้สึกไม่ออกจริงๆ ทั้งอาย โกรธ สารพัด ) คุณเชื่อใหมครับทุกวันนี้ผมยังไม่สามารถลืมอาจารย์คนนี้ได้ลงครับผมจะฝันถึงแกเดือนล่ะหกครั้งเป็นอย่างต่ำฝันว่าได้ไปอยู่ในหอแกครับและอยู่ในสถานะการที่น่าอึดอัดครับเพราะแกกับผมเราทะเลาะกันครับทั้งๆ ที่ผมเกลียดแกมากครับแต่ผมเกลียดแกไม่ลงเพราะแกเคยสั่งสอนผมมาครับ บางคนอาจถามแกเป็นกับทุกคนใหมคำตอบคือกับคนอื่นในหอแกปกติแต่กับผมแกพิเศษแบบนี้แหละครับ ( ผมเอาเรื่องแกไปเล่าให้พระเทพและคนที่อยู่ตอนนั้นสามร้อยชีวิตฟังด้วยคับ ) แล้วเพราะแกผมมีอาการประสาทอ่อนๆ ครับผมมักจะคิดมากเกินเหตุคิดย้ำๆ มักหาเรื่องที่คิดแล้วกลุ้มใจหรืออะไรแย่ๆ ใส่หัวตลอดทั้งๆ ที่พยายามไม่คิดครับแต่มันเลิกไม่ได้ตอนนี้พยายามใส่บาตอุทิศส่วนกุศลให้แกอย่าได้มามีเวรต่อกันครับขอให้เราขาดกันสักที และผมขอบอกเลยนะครับเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแต่งและหากใครบอกให้ผมไปหาแกหรือไหว้แกบอกเลยนะครับผมไม่ทำมีรุ่นพี่ที่มีปัญหากับแกไปขอ
ขมาแกผลคือแกด่าเช็ดเลยครับตะเพิดแถมไม่รับพวงมาลัยด้วยครับ ผมมั่นใจว่าตอนนี้ผมจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นคนที่แกจะนินทาให้รุ่นน้องผมฟังอีกคนครับมีรุ่นพี่ห้าคนที่แกมักหยิบมาสอนเด็กๆ ( นินทาเรื่องแย่ๆ ให้ฟังคับ ) ตอนนี้แกโดนลดขั้นจากครูไปเป็นคนขายคูปองเพราะเผลอไปนินทาโรงเรียนคับเห็นมีข่าววงในว่าจะถูกไล่ออกแต่ไม่รู้จริงใหม ( ขอให้จริงแกจะได้นินทาผมให้ใครฟังไม่ได้อีก )
เรื่องผมก็ประมาณนี้แแหละครับบอกเลยว่าตอนนี้ผมเหมือนคนเป็นโรคประสาทคิดมากทุกๆ เรื่องเล็กๆ นี่ก็คิดมากครับกำลังเข้ามหาลัยไม่รู้ถ้าเป็นแบบนี้จะหาเพื่อนได้ใหมคงต้องพยายามใส่หน้ากากแล้วระวังคำพูดคับแล้วหากิจกรรมอย่างอื่นทำแล้วลืมๆ เรื่องเก่าๆ ครับตอนนี้ไม่รู้จะทำไงกับชีวิตบอกตัวเองว่าให้หยุดคิดมากก็ไม่หยุดสักทีครับเห้อออ ฟุ้งซ่านสุดๆ พยายามคิดถึงอนาคตครับแต่ตอนนี้ทำได้แค่รอมหาลัยเปิดมันไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งดูคลิบอ่านนิยายไปวันๆ แถมมีอาการจิตตกด้วยครับคือชอบถอนหายใจและรู้สึกแย่แบบแปลกๆ ครับไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัวเรื่องเพื่อนเรื่องมหาลัยเรื่องสังคมรอบข้างสารพัดครับบอกตามตรงครับช่วงนี้ผมพูดว่าอยากตายบ่อยจริงๆ จนชินครับแต่ที่ไม่ฆ่าตัวตายซะทีเพราะถูกมิสแกตราหน้าว่า เดี๋ยวคนแบบเธอพอมีปัญหาอะไรก็คงไปฆ่าตัวตายแก้ปัญหาไม่ได้ ประมาณนั้นครับเลยไม่ทำสักที เหนื่อยมากครับกายไม่เหนื่อยครับแต่ใจมันเหนื่อยมากจริงๆ ครับบรรยายไม่ถูกผมก็ไม่รู้ว่าจะไปหาจิตแพทย์ตอนไหนดีด้วยคงต้องดูๆ ไปก่อนครับใครแนะนำจิตแพทย์ที่ไหนดีๆ ได้รบกวนแนะนำหน่อยนะครับ
( โรงเรียนคริส มิส=อาจารย์หญิง มาสเตอร์=อาจารย์ชาย)
ผมมีเวรกรรมกับครูท่านหนึ่งครับอยากให้จบๆ ไปทำไงดีครับ
คือผมอยู่โรงเรียนชื่อดังโรงเรียนหนึ่งครับ ( ตอนนี้กำลังเข้าปีหนึ่งในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ) ผมไปอยู่หอพักซึ่งเป็นบ้านอาจารย์ท่านหนึ่งครับที่โรงเรียนผมอนุญาติให้เด็กอยู่แค่หอในในโรงเรียนกับหอนอกที่เป็นบ้านอาจารย์ครับ ค่าหอ 26000 คือราคาปกติของหอนอกที่มีอาจารย์คุมครับแต่ที่ๆ ผมอยู่ท่านอัพราคาครับไม่ผิดกฎโรงเรียนเพราะไม่เกินสามหมื่น ท่านนี้ชื่ออาจารย์ A ครับ ( ที่จริงไม่ใช่ชื่อนี้ ) ผมอยู่กับท่านมาได้ช่วง Summer ยอมรับครับว่าท่านดูแลดีมากแต่พอ ย่างเข้าสู่ช่วงเทอมหนึ่งที่ทางโรงเรียนเค้าห้ามให้ย้ายหอผมรู้สึกท่านเปลี่ยนไป
ผมถูกสั่งห้ามไม่ให้ใช้น้ำเปลืองไฟต้องหมั่นปิดหากเปิดทิ้งไว้จะถูกตีแล้วทำอะไรห้ามเสียงดังต้องเกรงใจทุกอย่างครับขนาดผมนั่งในห้องแค่เลื่อนเก้าอี้แล้วมันมีเสียง พี่ท่านก็เดินข้ามห้องมาด่าว่าถ้าเลื่อนเสียงดังอีกรอบจะตี ผมบอกเลยครับช่วงนั้นผมกลัวมากและผมรู้สึกเก็บกดผมทำอะไรไม่ได้ถูกสั่งให้ทำนู้นนี้นั้นเช้ายันเย็นตลอด จนเทอมสองครับ ผมทนไม่ไหวผมเริ่มอยากหาที่ระบายจึงโพสด่าท่านลง Facebook ประมาณว่า "ค่าหอ Gu 30000 เปิดแอร์ยังต้องกำหนดเวลาอาบน้ำยังต้องประหยัดใมขี้งกจังว่ะ แถมพอ Gu ทำไรผิดเอาเรื่อง Gu ไปนินทาให้ชาวบ้านฟังเขาเห็น Gu เป็นตัวตลกหมดแล้ว บลาๆ แถมวันๆ ไม่ทำไรเอาแต่นินทาคนอื่นไปทั่วด่าเขาว่าจบจากที่นี้มีปัณญาแค่นี้เหรอไม่ดูตัวเองจบพละมาไปด่าคนจบวิศวะ บลาๆ " เท่านั้นแหละครับเพื่อนพอรู้ก็ดังเลยทีเดียวท่านก็โมโหมากเมื่อทราบก็มีการตอบโต้กัน ผมทำในที่ลับ( เฟสและกลุ่มเพื่อน ) ท่านทำในที่แจ้งคือท่านให้ผมซ้อนมอไซท่านขี่ ( วันนั้นขากลับจากโรงเรียนท่านให้กลับพร้อมท่านปกติกลับสองแถว ) พอถึงร้านผลไม้พอสั่งเสร็จท่านคุยกับแม่ค้า " รู้ป่ะพี่ไอ้เนี้ย ( ชี้มาทางผม ) ไม่ได้เรื่องสักอย่าง ( สอบได้ที่สามของห้องจากเด็กห้าสิบสองคน ) วันๆ ไม่ทำอะไรอ่านแต่หนังสือไม่ออกกำลังกายดูซีรี่เกาหรี บลาๆ จนจ่ายตังถึงหยุด ( แกนินทาผมประมาณนี้แหละประจำ แต่ครั้งนี้ด่าต่อหน้า) พอผมเจอแบบนี้ต่อมาผมเริ่มต่อต้านพอแกสั่งสอนเรื่องประหยัดน้ำ ( บ้านแก ) ผมเดินหนีเลยไม่ฟัง ( เกือบทั้งหมดที่สอนคือให้อยู่บ้านแกอย่างประหยัดผมลองคำนวนดูเทอมหนึ่งใช้ทุกอย่างในบ้านแกรวมทั้งหมดแค่แปดพันบาทครับแกได้กำไรไปสองหมื่นสอง )" ตั้งแต่นั้นแกด่าผมเป็นวัวเป็นควายเลยครับตั้งแต่โง่ยิ่งกว่า และ สัส เอ้ยย ผมโทรไปบอกพ่อผมเรื่องนี้ ผลตอบกลับคือท่านเอาเรื่องปัญญาอ่อนคือเรื่องดูซีรี่เก่าหรีกับเรื่องที่ผมผ่อนคลายในชีวิตของตัวเองไปฟ้องหมดจนพ่อไม่มีปัญญาบอกว่าช่วยเห็นใจลูก Gu หน่อยเลยครับ (เขาจะรู้ใหมว่าคำว่าครูมันศักสิทต่อเมื่อทำตัวน่าให้เกียรติเข้าใจว่าอยากให้มีความรับผิดชอบและประหยัดแต่ที่ทำอยู่นี้มันเกินไปป่าวว่ะดู Gu ตอนนี้สิกำลังหาจิตแพทเพราะ ...ึง นี้แหละบางคนอาจไม่เข้าใจว่าเรื่องพวกนี้ทำคนเป็นบ้าได้เหรอ คุณลองเก็บกดแบบผมทำไรไม่ได้เลยเป็นปีดูสิครับ ) ผมเอาไปเล่าให้เพื่อนฟังทุกคนลงความเห็นว่าแกเป็นโรคจิตบางคนไม่เชื่อครับแต่พอมอห้าเพื่อนคนหนึ่งลองของไปอยู่กับแกช่วง Summer หนีออกมาแถบไม่ทันแถมเกือบโดนแกเล่นจนเกือบถูกไล่ออกเพราะแกเที่ยวไปขุดคุ้ยความเลวของเพื่อนคนนี้ของผมว่าเคยไปสูบกันชาครับแต่ไม่มีหลักฐานเลยรอดไป พอเข้าสู่มอห้าแกดูซอฟ ลงครับ ทุกอย่างดีขึ้นผมเริ่มปรับตัวคือทำอะไรก็ได้ที่อย่าไปยุ่งกับแกครับคุณรู้ใหมแค่เรื่องผมเอาถุงพลาสติกไปใส่ขยะแล้ววางไว้ข้างหัวเตียงตรงพื้นเพราะขี้เกียจเปิดประตูไปทิ้งขยะข้างนอกแกเอาไปนินทาเป็นเทอมครับ ทุกอย่างดำเนินไปประมาณนี้แต่เบาลงครับช่วงมอห้าแต่พอใกล้ขึ้นมอหกมีเรื่องอะไรจำไม่ได้ผมอยากย้ายออกมากแต่พ่อบอกว่าอยู่ต่อเถอะลูกผมเลยทนอยู่ต่อ ( แกบอกว่าหากอยู่จนจบมอหกแกจะมีเพื่อนที่คอยเลือกให้ได้ว่าจะยื่นสี่อันดับอันไหนดีที่ได้มหาลัยที่ดังๆ แล้วติดชัวว์แต่เท่าที่ฟังคนที่แกเลือกให้ส่วนมากติดเพราะคะแนนมันสูงอยู่แล้วครับผมก็งงแกอธิบายเลยเชื่อๆ ไปพ่อก็เหมือนกัน ) พอเข้าสู่มอหกเกิดเรื่องใหญ่โตมากครับปัญหาชายแดนภาคใต้นี้เป็นเรื่องจิ๊บจ้อยจริงๆครับ ( ประชด )
คือแกไปต่างจังหวัดครับทิ้งผมไว้กับรุ่นน้องสามคนผมเป็นพี่คนโตที่สุดในหอแกพอแกไม่อยู่ผมอยากใช้ค่าหอคุ้มเลยแอบเปิดแอร์ตั้งแต่กลางคืนวันศุกร์ยันวันอาทิตย์ตอนเย็นครับ ( เก็บกด ) แกกลับมาผมก็ทำลายหลักฐานทุกอย่างหมดแต่รุ่นน้องไม่ได้ทำครับสงสัยมันเพลิน เลยโดนเรียกทั้งบ้าน พอแกสอบสวนไปๆ มาๆ รุ่นน้องชี้มาทางผมแล้วบอกว่าผมเป็นตัวอย่างเลยทำตาม (ถ้า Gu โดดตึก ..ึงจะโดดตามใช่ใหม!!!! ) แล้วพอแกด่าผมตีผมแล้วปรับเงินสามร้อยค่าไฟเสร็จแกก็ถามเหตุผลผมบอกไปว่าอยากใช้ให้คุ้มค่าหอสามหมื่นเพราะผมไปนอนแยกห้องแต่นอนคนเดียวเพราะเตรียมสอบมหาลัยแกห้ามเปิดแอร์ครับ แกบอกว่าไม่คุ้มแกเลยห้ามเปิดแอร์อยากนอนแอร์ไปนอนห้องน้องครับจะได้เปิดแค่ตัวเดียว แล้วผมก็บอกอีกว่าผมไม่พอใจที่มิสชอบเอาเรื่องผมไปพูดให้คนอื่นฟังแกก็บอกครับว่าเอาไปพูดที่ไหนกันไม่จริงเลยยยยยยยยยยยย (ดีออก) สารพัดที่ทำให้ผมดูผิดที่สุดพอจบเรื่องวันนี้ผมก็อยู่กับแกห้าวันแล้วย้ายออกเลยครับเพราะหาที่พักใหม่เลยไม่ออกทันที ( คุยกับพ่อตั้งนานกว่าพ่อจะยอม ) ผมไปอยู่คอนโดหน้าโรงเรียนครับรู้สึกเลยว่าขนาดเปิดแอร์ทุกวันมันยังถูกกว่าอยู่บ้านแกตั้งหมื่นหนึ่ง ผมได้ใช้ชีวิตต่างๆ นาๆ ได้เหมือนคนทั่วไปแต่ไม่วายครับไม่รู้เวรกรรมหรืออะไรผมถูกคนพูดข่าวลือหนาหูว่าหยิ่งบ้างหล่ะ พาคนไปเอาในห้องบ้างล่ะ มีปัญหากับมิสถูกตัดหางปล่อยวัดบ้างล่ะ เลวบ้างล่ะ ไม่เคารพครูบาอาจารย์บ้างล่ะ คุณรู้ใหมครับแค่ข่าวแบบนี้ผมอยู่โรงเรียนนี้ยากมากครับเพราะทั้งมอปลายมันมองผมเป็นตัวอะไรสักอย่างหมดเลยครับผมอยากตายมากจริงๆ ช่วงนั้นหน้าดำคล้ำเครียดสารพัดเลยครับแถมเหมือนคนเป็นโรคจิตอ่อนๆ ด้วยครับ แล้วมันดันมาเป็นตอนผมจะสอบแอดมิดชั่นด้วยผมไม่เคยอ่านหนังสือรู้เรื่องเลยครับปัญหามันรุมเร้ามากมายจริงๆ ที่ติดมหาลัยนี้เพราะดวงมั้งครับหรืออะไรไม่ทราบได้เหมือนกัน และยังมีอีกหลายข่าวลือที่ผมทนอยู่ไม่ได้แต่ไม่อยากกล่าวออกมาครับผมสงสัยมากว่ามิสคนนั้นแกใช้วิธีเดิมรึเปล่าคือแกจะนินทาเรื่องคนที่แกเกลียดให้เด็กในบ้านฟังแล้วเด็กในบ้านจะเอาไปกระจายข่าวอีกทีครับ
หนึ่งในเรื่องที่ฮือฮาคือเรื่องที่ผมจุดไฟแช็กแล้วมองไฟครับคือเวลาผมโกรธใครจะจ้องไฟถ้าโกรธมากๆ จะเขียนชื่อคนนั้นลงกระดาษแล้วเผาเลยครับเรื่องนี้ดังมากเพราะผมไปพูดตอนสมเด็จพระเทพมาเยี่ยมโรงเรียนแล้วเขาให้เล่าเรื่องแย่ๆ แล้วขอคำปรึกษาคับนอกจากไม่ได้คำตอบแล้วผมยังถูกหัวเราะใส่ตลอดจนจบมอหกเลยครับ ( ผมบรรยายความรู้สึกไม่ออกจริงๆ ทั้งอาย โกรธ สารพัด ) คุณเชื่อใหมครับทุกวันนี้ผมยังไม่สามารถลืมอาจารย์คนนี้ได้ลงครับผมจะฝันถึงแกเดือนล่ะหกครั้งเป็นอย่างต่ำฝันว่าได้ไปอยู่ในหอแกครับและอยู่ในสถานะการที่น่าอึดอัดครับเพราะแกกับผมเราทะเลาะกันครับทั้งๆ ที่ผมเกลียดแกมากครับแต่ผมเกลียดแกไม่ลงเพราะแกเคยสั่งสอนผมมาครับ บางคนอาจถามแกเป็นกับทุกคนใหมคำตอบคือกับคนอื่นในหอแกปกติแต่กับผมแกพิเศษแบบนี้แหละครับ ( ผมเอาเรื่องแกไปเล่าให้พระเทพและคนที่อยู่ตอนนั้นสามร้อยชีวิตฟังด้วยคับ ) แล้วเพราะแกผมมีอาการประสาทอ่อนๆ ครับผมมักจะคิดมากเกินเหตุคิดย้ำๆ มักหาเรื่องที่คิดแล้วกลุ้มใจหรืออะไรแย่ๆ ใส่หัวตลอดทั้งๆ ที่พยายามไม่คิดครับแต่มันเลิกไม่ได้ตอนนี้พยายามใส่บาตอุทิศส่วนกุศลให้แกอย่าได้มามีเวรต่อกันครับขอให้เราขาดกันสักที และผมขอบอกเลยนะครับเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแต่งและหากใครบอกให้ผมไปหาแกหรือไหว้แกบอกเลยนะครับผมไม่ทำมีรุ่นพี่ที่มีปัญหากับแกไปขอ
ขมาแกผลคือแกด่าเช็ดเลยครับตะเพิดแถมไม่รับพวงมาลัยด้วยครับ ผมมั่นใจว่าตอนนี้ผมจะเป็นหนึ่งในคอลเลคชั่นคนที่แกจะนินทาให้รุ่นน้องผมฟังอีกคนครับมีรุ่นพี่ห้าคนที่แกมักหยิบมาสอนเด็กๆ ( นินทาเรื่องแย่ๆ ให้ฟังคับ ) ตอนนี้แกโดนลดขั้นจากครูไปเป็นคนขายคูปองเพราะเผลอไปนินทาโรงเรียนคับเห็นมีข่าววงในว่าจะถูกไล่ออกแต่ไม่รู้จริงใหม ( ขอให้จริงแกจะได้นินทาผมให้ใครฟังไม่ได้อีก )
เรื่องผมก็ประมาณนี้แแหละครับบอกเลยว่าตอนนี้ผมเหมือนคนเป็นโรคประสาทคิดมากทุกๆ เรื่องเล็กๆ นี่ก็คิดมากครับกำลังเข้ามหาลัยไม่รู้ถ้าเป็นแบบนี้จะหาเพื่อนได้ใหมคงต้องพยายามใส่หน้ากากแล้วระวังคำพูดคับแล้วหากิจกรรมอย่างอื่นทำแล้วลืมๆ เรื่องเก่าๆ ครับตอนนี้ไม่รู้จะทำไงกับชีวิตบอกตัวเองว่าให้หยุดคิดมากก็ไม่หยุดสักทีครับเห้อออ ฟุ้งซ่านสุดๆ พยายามคิดถึงอนาคตครับแต่ตอนนี้ทำได้แค่รอมหาลัยเปิดมันไม่มีอะไรทำนอกจากนั่งดูคลิบอ่านนิยายไปวันๆ แถมมีอาการจิตตกด้วยครับคือชอบถอนหายใจและรู้สึกแย่แบบแปลกๆ ครับไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัวเรื่องเพื่อนเรื่องมหาลัยเรื่องสังคมรอบข้างสารพัดครับบอกตามตรงครับช่วงนี้ผมพูดว่าอยากตายบ่อยจริงๆ จนชินครับแต่ที่ไม่ฆ่าตัวตายซะทีเพราะถูกมิสแกตราหน้าว่า เดี๋ยวคนแบบเธอพอมีปัญหาอะไรก็คงไปฆ่าตัวตายแก้ปัญหาไม่ได้ ประมาณนั้นครับเลยไม่ทำสักที เหนื่อยมากครับกายไม่เหนื่อยครับแต่ใจมันเหนื่อยมากจริงๆ ครับบรรยายไม่ถูกผมก็ไม่รู้ว่าจะไปหาจิตแพทย์ตอนไหนดีด้วยคงต้องดูๆ ไปก่อนครับใครแนะนำจิตแพทย์ที่ไหนดีๆ ได้รบกวนแนะนำหน่อยนะครับ
( โรงเรียนคริส มิส=อาจารย์หญิง มาสเตอร์=อาจารย์ชาย)