วันนี้ผมได้ไปดูภาพยนตร์เพชรฆาตคนสุดท้ายมา ที่ไปดูเพราะสนใจความแปลกใหม่ของตัวหนังและบวกกับเหตุการณ์ที่กำลังกล่าวถึงกันมากในสังคมตอนนี้... ผลักดันให้ผมเกิดอยากไปดู
อยากจะบอกว่าถึงแม้การตัดต่อจะยังทำไม่ดีนัก ย้อนเวลาไปมาชวนงง แต่พอเข้าใจ มีมุขตลกบ้าง(ชอบฉากประหารกลางแจ้ง คนมีของมาก) หนังไม่กดดันจนเกินไป(ไม่รู้ว่าข้อดีหรือข้อเสียดี) แต่สิ่งที่ได้กลับบ้านมาคือข้อคิดที่หนังหลายๆเรื่องไม่มี...
หนังเรื่องนี้ตัวเอกที่ดำเนินเรื่องคือคุณเชาวเรศน์ จารุบุณย์ ไต่เต้าจากการเป็นคนรักดนตรี ผันตัวมาเป็นผู้คุม พี่เลี้ยงนักโทษประหาร จนถึงเพชรฆาต ด้วยความจำเป็นทางการเงินที่ต้องมาเลี้ยงครอบครัว ในเรื่องก็มีมโนภาพออกมาบอกกับตัวเองตลอดว่าหน้าที่ของตนนั้นปาบหรือไม่?
นักโทษประหารย่อมเป็นนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ แต่หารู้ไม่ว่านักโทษหลายคนต้องตายทั้งที่ตนเองไม่ใช่คนผิดอย่างแท้จริง จนต้องได้รับโทษหนักเช่นนั้น
เพราะบางครั้ง บาปกรรม เราเองก็ไม่ใช่ผู้เลือก...
อย่างคดีของนางสาวดวงใจ นักโทษประหารหญิง(คิดว่าในหนังจะใส่เข้ามาเอง ไม่มีอยู่จริง) ร่วมมือกับคนรักก่อคดีลักพาตัวลูกเศรษฐี แต่ด้วยความเข้าใจผิดจึงลงมือฆ่าเด็กตาย
แต่ความจริง คนที่ฆ่าเด็กคนนั้นคือแฟนของเธอเพียงคนเดียว ทั้งที่ตัวเธอเองเป็นคนห้ามมิให้สามีฆ่าด้วยซ้ำ... แต่สุดท้ายถูกศาลพิพากษาประหารชีวิตทั้งคู่
เพราะบางทีแม้กรรมหนักนั้นเราจะมิใช่คนก่อ  แต่เราก็จะต้องรับผิดชอบร่วมกัน ในฐานะสมรู้ร่วมคิด... ถึงแม้เราจะไม่ได้เลือกให้มันเป็นอย่างนี้ก็ตาม
จากคดีนี้มันสะท้อนมาถึงคุณเชาวเรศน์(เพชรฆาต) เพราะแน่นอน เขาเป็นคนประหารคนที่ไม่สมควรรับโทษประหารทั้งที่รู้อยู่เต็มอก แต่ก็ไม่สามารถเลือกได้ ต้องทำตามหน้าที่ กลับต้องรับกรรม ถูกภรรยาของตัวเองโกรธ ถูกสังคมตำหนิ
หนังเรื่องนี้มีในสิ่งที่เรื่องอื่นไม่มี เพราะส่วนใหญ่จะเป็นการเล่าเรื่องแบบตรงๆ คนผิดว่าไปตามผิด  ธรรมมะย่อมชนะอธรรม แต่หนังเรื่องนี้เน้นความเป็นเรียลลิตี้ สมจริง ให้ข้อคิดว่าบางครั้งเราก็ไม่สามารถเลือกชะตาชีวิตตนเองได้  ควรจะใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท  
แม้หนังเรื่องนี้อาจจะได้ความมันส์สุดเหวี่ยงไม่เท่าทรานฟอร์เมอร์  หรือได้ข้อคิดไม่เท่ากับฟังธรรม แต่อย่าลืมว่าในสังคมมีทั้งคนดีและไม่ดีปะปนกันไป  การดูหนังเรื่องนี้จะทำให้คุณได้ข้อคิดในการใช้ชีวิตอย่างแน่นอน เป็นหนังไทยที่ทุกคนควรดู