ถึวเวลาเล่าเรื่องของผมสักที เรื่องของผมไม่ได้น่าสนใจอะไรมากแต่ที่อยากเล่าคือ ผมมีแฟนเป็นคนดัง เรียกได้ว่า โลดแล่นอยุ่ในวงการบันเทิง จึงเป็นเหตุที่ แม่ผมรู้ครั้งแรกว่า ผมเป็นเกย์ ผมขอออกตัวก่อนนะครับว่าตัวละครทุกตัวไม่มีใครรุ้ว่าเป็นเกย์ แม้กระทั่งเพื่อนคนสนิท และเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ไม่ได้แต่งขึ้น แต่ถูกเรียบเรียงและนำกลับมาเล่า จึงทำให้บางคำพูดหรือเหตุการณ์อาจจะคลาดเคลื่อนไปบ้าง แต่ผมจะพยายามเล่าให้ตรงกับความจริงมากที่สุด เพื่อเป็นบันทึกๆหนึ่งที่ผมอยากจดจำเอาไว้ตลอดกาล ชื่อตัวละคร สถานที่และอื่นๆอันจะสื่อถึงตัวตน ผมขอปกปิดไว้ และใช้ชื่อสมมุตินะครับ เพื่ออนาคตของผมและแฟนเก่าผมในอนาคตที่ไม่อาจทราบได้ว่า เรื่องเล่านี้จะมีผมกระทบอย่างไรบ้าง
.... ผมชื่อ แคน เรียนปี 1 ในมหาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่... ส่วนเค้าชื่อ เอก เรารุ้จักกันผ่านรุ่นพี่คนหนึ่งที่เค้ารุ้จักกับแฟนผมมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว... เอกเป็นคนต่างจังหวัด แต่เข้ามาเรียนปี 1 ที่กรุงเทพโดยพักอยุ่ที่บ้านญาติของเค้า... ส่วนผม ก็เป็นเด็กเชียงใหม่ที่รังเกียจกรุงเทพมาก ไม่เคยคิดมาตั้งแต่เด็กว่าจะเหยียบแผ่นดินที่เรียกว่า เมืองหลวงของประเทศไทย ผมไม่ชอบชีวิตวุ่นวาย รีบเร่งและแข่งขันกันด้านเศรษฐานะ ผมโตมากับครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยได้ใช้เงินต่อวันแค่อาทิตย์ละ 500 บาท แถมมีพี่ชายที่มักจะได้อะไรก่อนผมเสมอ ... ประวัติผมจบแค่นี้ก่อนละกันครับ พอเป็นตัวนำเรื่องได้...
ขณะที่พี่ผมกำลังคุย MSN กับเค้าคนนั้นอยุ่ อาการ
ของผมก็เข้าสิง ผมชะโงกหน้าไปดูด้วยความอยากรุ้อยากเห็นว่า พี่ผมคุยกับใคร... และแล้ว ผมก็เห็นเค้าคนนั้น คนที่พี่ผมคุยอยู่ เอกเป็นคนที่น่ารักมาก ตัดทรงสกินแฮด ดัดฟัน ขาว ตี๋ ชอบเล่นฟุตบอล เด็กกิจกรรม เพื่อนเยอะ ไม่ต้องคุยกันผมก็หลงรักแทบจะถอนตัวไม่ขึ้นละครับ เราเริ่มคุยกันมาหลายวันแต่คุยเฉพาะใน MSN ซึ่งผมเลิกเรียนหรือว่างเมื่อไหร่ต้องรีบวิ่งหาคอมเพราะหวังจะเจอเค้าออนไลน์อยุ่ทุกวันๆ และครั้งแรกที่เราคุยโทรศัพท์กันคือคืนวันที่ 13 กุมภาพันธ์ ผ่านโทรศัพท์พี่ผม เอกไปกินเหล้ากับเพื่อนจนเมาแล้วพูดจาไม่รุ้เรื่องมากเรียกชื่อผมกับพี่ผม ผิดๆถูกๆ ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่า ที่เอกร้องไห้และเมามากนั้นเพราะเอกเพิ่งอกหักและรักมาก
เรารุ้จักกันและคุยกันผ่านทางโทรศัพท์และ MSN เท่านั้น สาเหตุที่ทำให้ผมไว้ใจและคุยกันโดยไม่เห็นหน้ามานานขนาดนั้นได้เพราะ คืนที่2-3 จากวันที่เราคุยโทรศัพท์กัน เอกถามผมด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้ว่า "แคน แคนเล่นอะไรอยุ่ แคนเห็นเอกเป็นคนมีหัวใจบ้างไหม เอกมีหัวใจ มีเลือดมีเนื้อนะแคน" ประโยคนี้ทำให้ผมอึ้งไปเลยว่า ทำไมเอกถึงถามคำถามแบบนี้กับผม เพราะผมไม่เคยเล่นอะไรกับหัวใจใคร ผมรักเอก แต่ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลยเพราะผมเชื่อว่า รักแท้ไม่ทีอยุ่ในหมู่เกย์ โดยเพราะเกย์อย่างผมที่อนาคตต้องมีเมียและลูกแน่นอน ผมจึงตัดสินใจที่จะคบเอกเป็นคนสุดท้ายของชีวิต จะมีอนาคตด้วยกัน เราคุยกันว่า ผมจะเป็นคนซื้อรถ ให้เอกเป็คนซื้อบ้าน แล้วเราจะไปรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงเป็นลูก ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราคุยกับแทบจะ 24 ชม เพราะผมใช้โปรโทรฟรี 5 ทุ่มถึง 5 โมงเย็น เราตื่นมาก็ปลุกกัน นอนพร้อมกัน ไปไหนบอกกันและทำให้รุ้สึกเหมือนว่าเราไปด้วยกันทุกที่ เราจึงผูกพันกันอย่างมาก ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผมถึงขั้นยอมเสียทุกอย่างไปเช่น เพื่อนที่ผมปฏิเสธทุกการเชิญชวนของเพื่อนจนไม่มีเพื่อนคนไหนสนใจผมอีกต่อไป ผมรุ้สึกไม่อยากคุย ไม่อยากอยุ่กับใครทั้งนั้นนอกจากเอก...
จนมาถึงวันที่โชคร้ายที่สุดมาถึง ตลอดเวลาที่เราเริ่มรู้จักกัน ผมคุยแค่โทรศัพท์กับเอก เราไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่เคยเรียกร้องอยากเจอเพราะแค่คุยผมก็มีความสุขพอแล้ว แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... เอกบอกความจริงกับผมว่า "แคนคนที่แคนคุยอยุ่ด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช่เอกคนที่โก้เห็นในรูปนะ เราชื่อออม" เราอึ้งและรุ้สึกหว้าเหว่ รุ้สึกทุกอย่างที่เป็นด้านลบ จนคิดอยากฆ่าตัวตายให้ได้ในคืนนั้น ผมรักเอกมาก ผมชอบเอกตื่นเช้าแล้วไม่ชอบปลุกผมเพราะผมตื่นสายประจำ ชอบเอกที่บอกผมก่อนนอนว่า "รักนะ คิดถึงนะ บ๊ายบาย จุ๊บๆ ฝันดี" 5 คำนี้ ถ้าคืนไหนเอกลืมบอกผมก็จะเป็นคนทวงทุกคืน ผมชอบที่เอกทำตัวเป็นเจ้าของ หึงหวงผมมาก ทุกครั้งที่ก้าวขาออกบ้าน ต้องรายงานเอกทุกครั้ง ทุกอย่างของผมคือเอก
เมื่อผมตั้งสติได้ ผมเลยถามไปว่า คนที่คุยกับผมทุกวันๆ คือ ใคร มาจากไหน มาคุยแทนเอกได้ยังไง นานแค่ไหนแล้ว แล้วผมจะกลับไปคุยกับเอกได้ยังไง เอกยังรักผมไหม บลาๆๆ ทุกคำถามทุกความสงสัยถาถมเข้ามาในสมองและสิ่งเดียวที่ผมต้องการคือ กลับไปคุยกับเอก
สิ่งที่ไอ่ออมตอบผมคือ "เอกกลับไป กทม นานแล้ว เอกไม่ใช่เกย์ เอกมีแฟนแล้วเป็นผู้หญิงด้วย เอกไม่อยากให้แคนเสียใจเลยไม่กล้าบอกความจริงและทิ้งแคนไป ให้เราคุยแทน ออมคุยแทนเอกมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ออมมีทางเลือกให้แคนเลือก 2 ทาง คือ 1. จะเอาเบอร์เอกไปแล้วไปคุยกับเอกเอง แล้วออมจะทิ้งเบอร์ที่เอกให้เราคุยแทนทิ้ง หรือ 2. แคนจะยอมคุยกับเราต่อ แล้วเลิกสนใจเอก"
ในสมองผมคิดไปหลายอย่าง ทางเลือกแรก ผมรุ้จักแต่เอกยังอยากคุยกับเอก แต่ก็รุ้ว่าเอกไม่ใช่เกย์และมีแฟนแล้ว ถ้าผมเลือก เอกอาจปฏิเสธผมและไม่ยอมรับสายผมเลยก็ได้ แล้วผมก็เสียความรุ้สึกที่แม้จะคุยกับออม มันก็ทดแทนเอกได้ แต่ผมจะเสียไปทั้งออมและเอกก็ได้ ทางเลือกที่ 2. ผมทำใจไม่ได้ที่จะคุยกับคนที่ไม่รุ้จักหน้าตา นิสัยเป็นยังไง ผมรักเอก รักเอกมาก ผมจะทำยังไง ฝืนคุยกับออมเพื่อหลอกตัวเองว่านั่นคือเอกคนเดิมงั้นหรอ ผมก็ทำไม่ได้ สุดท้าย ผมเลยตัดสินใจขอทางเลือกแรก ขอให้ผมได้คุยกับเอกแม้เป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี แล้วออมก็ให้เบอร์เอกมา แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเลย ผมหัวใจแลกสลายและยังตัดใจกระทันหันแบบนี้ไม่ได้ ผมเลยขอร้องอ้อนวอนออม ให้อยุ่คุยกับผมก่อน ตอนนี้ผมได้ทั้งเบอร์เอกและคุยกับคนที่เข้ามาคุยแทนเอกนั่นคือ ออม ผมหลอกออมให้คุยกับผมไปก่อนเพราะจริงๆในใจลึกๆผมรุ้ว่า สักวันผมจะสืบให้ถึงเอกตัวจริงจากออมเพราะ 2 คนนี้เป็นเพื่อนกัน สักวันผมต้องได้รุ้จักเอกและเจอเอกแน่นอน ส่วนออมผมแค่หลอกคบต่อเท่านั้นเอง เรื่องราวตั้งแต่ที่เรารู้จักกับเอกวันแรกจนมาถึงเหตุการณ์วันนี้ ผ่านไปแค่ประมาณ 6 เดือนเท่านั้นเอง
เรื่องราวยังไม่จบนะครับ ยังมีอีกยาววววววว ถ้าใครติดตามผมก็ขอขอบคุณ แต่ถ้าใครจะตำหนิ ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะ มันเป็นแค่บันทึกที่ผมอยากทำเพื่อให้เอก หลงเข้ามาอ่านแล้วรุ้ว่าผมรักเอกมากแค่ไหน แล้วเหตุการณ์ต่างๆที่ผมทำ ผมทำไปเพื่ออะไร เพราะอะไร อะไรคือจุดเริ่มต้ม ให้เอกและออมได้พิจารณาว่า คุณหรือผมที่ผิดต่อกันก่อน
ผมพิมพ์ในมือถือนะครับ อาจจะอัพเดทต่อช้าหน่อย เพราะผมมีเวลาน้อยมาก ที่พิมพ์ได้ยาวๆก็เพราะพิมพ์ในโน็ตรอให้พันทิพมันยืนยันตัวตนของผมเสร็จ ถ้าผมห่างหายไปหลายวันก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ก็อย่างที่บอกครับ ผม อยากบันทึกให้ละเอียดมากที่สุดเท่าที่ผมยังจำเรื่องราวต่างๆได้และเก็บไว้เป็นความทรงจำครั้งหนึ่งของขีวิตก่อนที่ผมจะลืมมัน
[บันทึกความทรงจำ] 4 ปี ที่ผมคบกันแต่เจอกันไม่ถึง 20 ครั้ง
.... ผมชื่อ แคน เรียนปี 1 ในมหาลัยแห่งหนึ่งในเชียงใหม่... ส่วนเค้าชื่อ เอก เรารุ้จักกันผ่านรุ่นพี่คนหนึ่งที่เค้ารุ้จักกับแฟนผมมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว... เอกเป็นคนต่างจังหวัด แต่เข้ามาเรียนปี 1 ที่กรุงเทพโดยพักอยุ่ที่บ้านญาติของเค้า... ส่วนผม ก็เป็นเด็กเชียงใหม่ที่รังเกียจกรุงเทพมาก ไม่เคยคิดมาตั้งแต่เด็กว่าจะเหยียบแผ่นดินที่เรียกว่า เมืองหลวงของประเทศไทย ผมไม่ชอบชีวิตวุ่นวาย รีบเร่งและแข่งขันกันด้านเศรษฐานะ ผมโตมากับครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยได้ใช้เงินต่อวันแค่อาทิตย์ละ 500 บาท แถมมีพี่ชายที่มักจะได้อะไรก่อนผมเสมอ ... ประวัติผมจบแค่นี้ก่อนละกันครับ พอเป็นตัวนำเรื่องได้...
ขณะที่พี่ผมกำลังคุย MSN กับเค้าคนนั้นอยุ่ อาการ
เรารุ้จักกันและคุยกันผ่านทางโทรศัพท์และ MSN เท่านั้น สาเหตุที่ทำให้ผมไว้ใจและคุยกันโดยไม่เห็นหน้ามานานขนาดนั้นได้เพราะ คืนที่2-3 จากวันที่เราคุยโทรศัพท์กัน เอกถามผมด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้ว่า "แคน แคนเล่นอะไรอยุ่ แคนเห็นเอกเป็นคนมีหัวใจบ้างไหม เอกมีหัวใจ มีเลือดมีเนื้อนะแคน" ประโยคนี้ทำให้ผมอึ้งไปเลยว่า ทำไมเอกถึงถามคำถามแบบนี้กับผม เพราะผมไม่เคยเล่นอะไรกับหัวใจใคร ผมรักเอก แต่ไม่เคยคิดถึงอนาคตเลยเพราะผมเชื่อว่า รักแท้ไม่ทีอยุ่ในหมู่เกย์ โดยเพราะเกย์อย่างผมที่อนาคตต้องมีเมียและลูกแน่นอน ผมจึงตัดสินใจที่จะคบเอกเป็นคนสุดท้ายของชีวิต จะมีอนาคตด้วยกัน เราคุยกันว่า ผมจะเป็นคนซื้อรถ ให้เอกเป็คนซื้อบ้าน แล้วเราจะไปรับเด็กกำพร้ามาเลี้ยงเป็นลูก ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เราคุยกับแทบจะ 24 ชม เพราะผมใช้โปรโทรฟรี 5 ทุ่มถึง 5 โมงเย็น เราตื่นมาก็ปลุกกัน นอนพร้อมกัน ไปไหนบอกกันและทำให้รุ้สึกเหมือนว่าเราไปด้วยกันทุกที่ เราจึงผูกพันกันอย่างมาก ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี ผมถึงขั้นยอมเสียทุกอย่างไปเช่น เพื่อนที่ผมปฏิเสธทุกการเชิญชวนของเพื่อนจนไม่มีเพื่อนคนไหนสนใจผมอีกต่อไป ผมรุ้สึกไม่อยากคุย ไม่อยากอยุ่กับใครทั้งนั้นนอกจากเอก...
จนมาถึงวันที่โชคร้ายที่สุดมาถึง ตลอดเวลาที่เราเริ่มรู้จักกัน ผมคุยแค่โทรศัพท์กับเอก เราไม่เคยเจอกันมาก่อน ไม่เคยเรียกร้องอยากเจอเพราะแค่คุยผมก็มีความสุขพอแล้ว แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... เอกบอกความจริงกับผมว่า "แคนคนที่แคนคุยอยุ่ด้วยตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช่เอกคนที่โก้เห็นในรูปนะ เราชื่อออม" เราอึ้งและรุ้สึกหว้าเหว่ รุ้สึกทุกอย่างที่เป็นด้านลบ จนคิดอยากฆ่าตัวตายให้ได้ในคืนนั้น ผมรักเอกมาก ผมชอบเอกตื่นเช้าแล้วไม่ชอบปลุกผมเพราะผมตื่นสายประจำ ชอบเอกที่บอกผมก่อนนอนว่า "รักนะ คิดถึงนะ บ๊ายบาย จุ๊บๆ ฝันดี" 5 คำนี้ ถ้าคืนไหนเอกลืมบอกผมก็จะเป็นคนทวงทุกคืน ผมชอบที่เอกทำตัวเป็นเจ้าของ หึงหวงผมมาก ทุกครั้งที่ก้าวขาออกบ้าน ต้องรายงานเอกทุกครั้ง ทุกอย่างของผมคือเอก
เมื่อผมตั้งสติได้ ผมเลยถามไปว่า คนที่คุยกับผมทุกวันๆ คือ ใคร มาจากไหน มาคุยแทนเอกได้ยังไง นานแค่ไหนแล้ว แล้วผมจะกลับไปคุยกับเอกได้ยังไง เอกยังรักผมไหม บลาๆๆ ทุกคำถามทุกความสงสัยถาถมเข้ามาในสมองและสิ่งเดียวที่ผมต้องการคือ กลับไปคุยกับเอก
สิ่งที่ไอ่ออมตอบผมคือ "เอกกลับไป กทม นานแล้ว เอกไม่ใช่เกย์ เอกมีแฟนแล้วเป็นผู้หญิงด้วย เอกไม่อยากให้แคนเสียใจเลยไม่กล้าบอกความจริงและทิ้งแคนไป ให้เราคุยแทน ออมคุยแทนเอกมาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ออมมีทางเลือกให้แคนเลือก 2 ทาง คือ 1. จะเอาเบอร์เอกไปแล้วไปคุยกับเอกเอง แล้วออมจะทิ้งเบอร์ที่เอกให้เราคุยแทนทิ้ง หรือ 2. แคนจะยอมคุยกับเราต่อ แล้วเลิกสนใจเอก"
ในสมองผมคิดไปหลายอย่าง ทางเลือกแรก ผมรุ้จักแต่เอกยังอยากคุยกับเอก แต่ก็รุ้ว่าเอกไม่ใช่เกย์และมีแฟนแล้ว ถ้าผมเลือก เอกอาจปฏิเสธผมและไม่ยอมรับสายผมเลยก็ได้ แล้วผมก็เสียความรุ้สึกที่แม้จะคุยกับออม มันก็ทดแทนเอกได้ แต่ผมจะเสียไปทั้งออมและเอกก็ได้ ทางเลือกที่ 2. ผมทำใจไม่ได้ที่จะคุยกับคนที่ไม่รุ้จักหน้าตา นิสัยเป็นยังไง ผมรักเอก รักเอกมาก ผมจะทำยังไง ฝืนคุยกับออมเพื่อหลอกตัวเองว่านั่นคือเอกคนเดิมงั้นหรอ ผมก็ทำไม่ได้ สุดท้าย ผมเลยตัดสินใจขอทางเลือกแรก ขอให้ผมได้คุยกับเอกแม้เป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี แล้วออมก็ให้เบอร์เอกมา แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเลย ผมหัวใจแลกสลายและยังตัดใจกระทันหันแบบนี้ไม่ได้ ผมเลยขอร้องอ้อนวอนออม ให้อยุ่คุยกับผมก่อน ตอนนี้ผมได้ทั้งเบอร์เอกและคุยกับคนที่เข้ามาคุยแทนเอกนั่นคือ ออม ผมหลอกออมให้คุยกับผมไปก่อนเพราะจริงๆในใจลึกๆผมรุ้ว่า สักวันผมจะสืบให้ถึงเอกตัวจริงจากออมเพราะ 2 คนนี้เป็นเพื่อนกัน สักวันผมต้องได้รุ้จักเอกและเจอเอกแน่นอน ส่วนออมผมแค่หลอกคบต่อเท่านั้นเอง เรื่องราวตั้งแต่ที่เรารู้จักกับเอกวันแรกจนมาถึงเหตุการณ์วันนี้ ผ่านไปแค่ประมาณ 6 เดือนเท่านั้นเอง
เรื่องราวยังไม่จบนะครับ ยังมีอีกยาววววววว ถ้าใครติดตามผมก็ขอขอบคุณ แต่ถ้าใครจะตำหนิ ผมก็ไม่ได้สนใจเพราะ มันเป็นแค่บันทึกที่ผมอยากทำเพื่อให้เอก หลงเข้ามาอ่านแล้วรุ้ว่าผมรักเอกมากแค่ไหน แล้วเหตุการณ์ต่างๆที่ผมทำ ผมทำไปเพื่ออะไร เพราะอะไร อะไรคือจุดเริ่มต้ม ให้เอกและออมได้พิจารณาว่า คุณหรือผมที่ผิดต่อกันก่อน
ผมพิมพ์ในมือถือนะครับ อาจจะอัพเดทต่อช้าหน่อย เพราะผมมีเวลาน้อยมาก ที่พิมพ์ได้ยาวๆก็เพราะพิมพ์ในโน็ตรอให้พันทิพมันยืนยันตัวตนของผมเสร็จ ถ้าผมห่างหายไปหลายวันก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่ก็อย่างที่บอกครับ ผม อยากบันทึกให้ละเอียดมากที่สุดเท่าที่ผมยังจำเรื่องราวต่างๆได้และเก็บไว้เป็นความทรงจำครั้งหนึ่งของขีวิตก่อนที่ผมจะลืมมัน