เราจะปล่อยให้เกิดเรื่องแบบน้องแก้มอีกบ่อยแค่ไหนในสังคม ??

คือเราได้ยินข่าวแบบนี้มาบ่อยมากและมากขึ้นเรื่อยๆในช่วงปีที่ผ่านมานี้ และแต่ละความเห็นและความโกรธแค้นมุ่งไปที่แก้ข้อกฎหมายและโทษประหารชีวิต ซึ่งผมไม่ได้มีอะไรตรงจุดนั้น มันน่าทุเรศมากที่คนที่ทำผิด ก็ผิดซ้ำซากและยังลอยนวล ส่วนพ่อแม่เหยื่อ ตัวเหยื่อเอง หรือคนรอบข้างของเหยื่อได้รับความบอบช้ำทั้งกายและใจ จนถึงชีวิต

แต่ระหว่างทางกว่าที่จะไปถึงกฎหมายตรงนั้น เราแก้ไขอะไรไม่ได้เลยหรือ???

เอาเข้าจริงๆป่ะ  มาตรการความปลอดภัยของการเดินทางโดยรถไฟ มันห่วยสิ้นดี!!!
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้ป่ะ? ว่าเวลานั่งรถไฟนี่มันไม่มีความปลอดภัยอะไรเลย ทั้งเรื่องกระเป๋าหาย มิจฉาชีพ หัวรถเสียกลางดึกกลางทาง มุมอับมุมเปลี่ยว
ซอกหลืบรถไฟล้านแปด และการรถไฟก็แม่มมมมมมมม ไม่เคยคิดที่จะปรับปรุงเรื่องพวกนี้เลย
เราที่เป็นผู้โดยสารต่างต้องดูแลความปลอดภัยของตัวเอง ทั้งๆที่มันไม่จำเป็น กลายเป็นว่าลูกหลานเรา (รวมถึงเรา) ต่างต้องเดินทางอยู่บนความเสี่ยงตลอดเวลา และจนมันกลายเป็นเรื่องปกติ

ถามหน่อยว่าถึงเวลารึยัง??

ที่การรถไฟจะ ต ร ะ ห นั ก ในเรื่องนี้บ้าง????
โอเคร คุนไม่ได้ผิด คุณไม่ได้เป็นคนทำ คุณไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น แต่คุณช่วยออกมาทำอะไรซักอย่างหน่อยได้ป่ะ?? ในเมื่อคนทุกคน ต้ อ ง ใช้บริการที่เต็มไปด้วยความเสี่ยงของคุณ!!! เรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก และมันจะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่ๆ และที่สำคัญจำนวนเด็กสาวและผู้หญิงที่จะกลายเป็นเหยื่อจะไม่ได้ลดลงเลย ตราบใดที่การรถไฟไม่ปรับปรุงอะไรเลยหรือปรับปรุงแบบขอไปที

แล้วไม่ใช่แค่เรื่องรถไฟ ทั่งรถตู้ รถทัวร์ รถแทกซี่ วินมอไซค์ มันมีความเสี่ยงที่จะเกิดเรื่องแบบนี้ทุกที่
แต่มันทำให้ความเสี่ยงลดลงได้ ถ้าเพียงแต่เจ้าของวิน หรือเจ้าของคิว เจ้าของอู่ ใส่ใจที่จะคิดหาและเพิ่มมาตรการความปลอดภัยมากขึ้น

ไม่งั้นทุกวันนี้เราก็ได้แต่กลัวว่า ลูกสาวเรา เพื่อนเรา พี่น้อง หรือแฟนเรา...
จะเป็นอะไรมั้ย? ถ้าต้องเดินทางตัวคนเดียว??

ปล. ผมยังไม่ได้พูดถึงเรื่องวัฒนธรรมและค่านิยมที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ แต่ผมอยากจะชี้ไปที่ปัญหาเชิงระบบที่มันแก้ไขได้ แต่ถูกละเลยมานานแรมหลายสิบปี