เมื่อวานประมาณ 2 ทุ่ม ขึ้นรถ ปอ. 522 จากอนุเสาวรีย์ ไปลงหน้าพันทิพย์งามวงศ๋วาน ก่อนขึ้นรถยังหยิบมือถือขึ้นมาดูอยู่เลย ดูเสร็จก็เอาใส่กระเป๋าโทรศัพท์ที่เอว พร้อมกับชาร์ต Power bank ไปด้วย ด้วยความที่สายชาร์ตมันโผล่ออกมาหน่อยนึงก็ปิดซิปไว้นิดเดียวเหมือนปกติ
ขึ้นไปคนบนรถเต็มก็เลยต้องยืนหน้าสุดแถวๆ ติดกับคนขับ มีผู้หญิงอายุประมาณ 40 กว่าๆ ยืนอยู่ข้างหลัง ด้วยความเกรงใจแบกกระเป๋าโน้ตบุคส์สะพายหลังไปด้วยก็เลยปลดเป้ลงแล้วถือไว้ เพื่อไม่ให้เกะกะคนข้างหลัง มองผ่านกระจกมองหลังของคนขับก็เห็นมือผู้หญิงคนนั้นเกาะเสาอยู่ ผมก็จับราวล่างข้างเบาะคนขับแทน รถขึ้นทางด่วนสักพัก รู้สึกเหมือนสาย Power bank มันหลุดออกมาเกี่ยวกับแขน ก็เลยจับมันยัดเข้ากระเป๋าแล้วพยายามรูดซิปปิดเพราะกลัวว่าสายชาร์ตมันจะหล่นหาย ในใจคิดว่าคงจะหลุดตอนปลดเป้ลง มองกระจกหลัง ผู้หญิงคนที่อยู่ข้างหลังได้ย้ายไปอยู่ทางซ้ายมือผมแทน ก็ไม่เอะใจอีกนั่นล่ะ
พอลงจากรถ ผมก็ตบกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน โทรศัพท์หายยยยยยย มันจะหายไปได้อย่างไร มือทั้งโทรศัพท์ทั้ง Power bank ในกระเป๋า และกำลังเสียชาร์ตอยู่ กระเป๋ามันก็ลึก อีกอย่างถ้ามันตก Nokia Lumia 520 มันมีระบบทำลายตัวเอง กระจายแยกเป็น 3 ส่วน ให้อัตโนมัติ
หันรึหันขวา หาโทรศัพท์สาธารณะที่ใกล้ที่สุด แต่พอเดินเข้าไปต้องชะงักกับแม่ค้าที่เอาของมาวางเรียงจนเดินเข้าหาตู้ไม่ได้ บนตู้ก็มีสินค้าเธอตั้งอยู่ แม่ค้าซึ่งนั่งอยู่หน้าตู้ ก็มองผมแปลกๆ
เดินข้ามฝั่งไปโทรตู้ฝั่งตรงข้าม สภาพตู้แย่มาก แต่โทรได้ โทรศัพท์ผมปิดไปแล้ว รีบโทรไป 1175 แต่ตู้นั้นไม่รู้จักเบอร์ 1175 และ 021175 เอาล่ะสิ กลับไปที่พัก โทรจากห้อง 1175 รอสายนานมาก เลยวางหูไป เข้าเว็บ windows phone เพื่อใช้ find my phone (ขอยืมศัพท์ของ I phone ใช้หน่อย) ตำแหน่งล่าสุดมันก็คือ Office ผม อ้าวววไม่ใช่ล่ะ ก็เลยนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้เปิดแบบ Real Time เพราะมันจะกินแบตมาก ให้ส่ง Locator บางเวลา ก็เลยใช้ Function ขึ้นเตือนบนหน้าจอให้ติดต่อกลับ แล้วก็นึกว่าคงไม่ได้เครื่องแล้วล่ะ อีกทั้งข้อมูลต่างๆ บนโทรศัพท์ก็เยอะ หมายเลขบัญชีธนาคารเอย ข้อมูล e-mail บริษัทเอย ก็เลยใช้ mode สั่งทำลายตัวเอง (ข้อมูล ทั้งตัวเครื่อง และ memory) จากระยะไกล แต่ยังไม่รู้ผลเว็บบอกว่าถ้าเครื่องที่แจ้งหายเปิดเครื่อง หรือทำการลบข้อมูลเสร็จแล้วจะมี mail มาบอก แต่สบายใจได้อีกอย่างคือ Lock เครื่องไว้ตลอด
ไล่เปลี่ยน Password ทุกอย่างที่อยู่บนมือถือ FB, Windows Live, บัญชีธนาคาร, ดีที่บัตรเครดิตที่ผูกกับบัตรมันหมดอายุพอดี รอดตัวไป
โทรเข้า 1175 อีกครั้ง เจ้าหน้าที่รับเรื่องแล้วก็บอกให้ไปรับ SIM ใหม่ได้
ดีที่ข้อมูลทุกอย่างอยู่บน Cloud ของไมโครซอฟต์ หากเป็นเมื่อก่อนคงลำบาก หาเบอร์แฟน เบอร์หัวหน้า โทรไปบอกว่าโทรศัพท์หาย
รูปลูก รูปอะไรก็อยู่บนมือถือ และส่วนหนึ่งอยู่บน Cloud แล้ว ก็ยังเสียดาย
ในใจยังคิดว่า เดี๋ยวนี้โทรศัพท์ยังขโมยกันอีกหรือ ยิ่งเป็น Windows Phone ด้วย หน้าตาสีสันมันก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ I Phone แล้วขั้นตอนการใช้เครื่องได้ต้องมี ID พิสูจน์ตัวเอง มีระบบรายงานพิกัดสุดท้าย ยิ่งเครื่องแจ้งหายด้วยก็ยิ่งเอาไปทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากแยกชิ้นส่วน เอาแบตไปขายได้ก้อนเท่าไหร่เชียว
ดีที่ผมซื้อรุ่นต่ำสุด Lumia 520 ตอนเปิดตัวใหม่ๆ ยังไม่ค่อยช้ำใจเท่าไหร่ แต่มันเสียความรู้สึก กับเสียดายรูปลูกที่ถ่ายตั้งแต่แกเกิด
เซ็ง...โดนล้วงโทรศัพท์
ขึ้นไปคนบนรถเต็มก็เลยต้องยืนหน้าสุดแถวๆ ติดกับคนขับ มีผู้หญิงอายุประมาณ 40 กว่าๆ ยืนอยู่ข้างหลัง ด้วยความเกรงใจแบกกระเป๋าโน้ตบุคส์สะพายหลังไปด้วยก็เลยปลดเป้ลงแล้วถือไว้ เพื่อไม่ให้เกะกะคนข้างหลัง มองผ่านกระจกมองหลังของคนขับก็เห็นมือผู้หญิงคนนั้นเกาะเสาอยู่ ผมก็จับราวล่างข้างเบาะคนขับแทน รถขึ้นทางด่วนสักพัก รู้สึกเหมือนสาย Power bank มันหลุดออกมาเกี่ยวกับแขน ก็เลยจับมันยัดเข้ากระเป๋าแล้วพยายามรูดซิปปิดเพราะกลัวว่าสายชาร์ตมันจะหล่นหาย ในใจคิดว่าคงจะหลุดตอนปลดเป้ลง มองกระจกหลัง ผู้หญิงคนที่อยู่ข้างหลังได้ย้ายไปอยู่ทางซ้ายมือผมแทน ก็ไม่เอะใจอีกนั่นล่ะ
พอลงจากรถ ผมก็ตบกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ด้วยความเคยชิน โทรศัพท์หายยยยยยย มันจะหายไปได้อย่างไร มือทั้งโทรศัพท์ทั้ง Power bank ในกระเป๋า และกำลังเสียชาร์ตอยู่ กระเป๋ามันก็ลึก อีกอย่างถ้ามันตก Nokia Lumia 520 มันมีระบบทำลายตัวเอง กระจายแยกเป็น 3 ส่วน ให้อัตโนมัติ
หันรึหันขวา หาโทรศัพท์สาธารณะที่ใกล้ที่สุด แต่พอเดินเข้าไปต้องชะงักกับแม่ค้าที่เอาของมาวางเรียงจนเดินเข้าหาตู้ไม่ได้ บนตู้ก็มีสินค้าเธอตั้งอยู่ แม่ค้าซึ่งนั่งอยู่หน้าตู้ ก็มองผมแปลกๆ
เดินข้ามฝั่งไปโทรตู้ฝั่งตรงข้าม สภาพตู้แย่มาก แต่โทรได้ โทรศัพท์ผมปิดไปแล้ว รีบโทรไป 1175 แต่ตู้นั้นไม่รู้จักเบอร์ 1175 และ 021175 เอาล่ะสิ กลับไปที่พัก โทรจากห้อง 1175 รอสายนานมาก เลยวางหูไป เข้าเว็บ windows phone เพื่อใช้ find my phone (ขอยืมศัพท์ของ I phone ใช้หน่อย) ตำแหน่งล่าสุดมันก็คือ Office ผม อ้าวววไม่ใช่ล่ะ ก็เลยนึกขึ้นได้ว่าผมไม่ได้เปิดแบบ Real Time เพราะมันจะกินแบตมาก ให้ส่ง Locator บางเวลา ก็เลยใช้ Function ขึ้นเตือนบนหน้าจอให้ติดต่อกลับ แล้วก็นึกว่าคงไม่ได้เครื่องแล้วล่ะ อีกทั้งข้อมูลต่างๆ บนโทรศัพท์ก็เยอะ หมายเลขบัญชีธนาคารเอย ข้อมูล e-mail บริษัทเอย ก็เลยใช้ mode สั่งทำลายตัวเอง (ข้อมูล ทั้งตัวเครื่อง และ memory) จากระยะไกล แต่ยังไม่รู้ผลเว็บบอกว่าถ้าเครื่องที่แจ้งหายเปิดเครื่อง หรือทำการลบข้อมูลเสร็จแล้วจะมี mail มาบอก แต่สบายใจได้อีกอย่างคือ Lock เครื่องไว้ตลอด
ไล่เปลี่ยน Password ทุกอย่างที่อยู่บนมือถือ FB, Windows Live, บัญชีธนาคาร, ดีที่บัตรเครดิตที่ผูกกับบัตรมันหมดอายุพอดี รอดตัวไป
โทรเข้า 1175 อีกครั้ง เจ้าหน้าที่รับเรื่องแล้วก็บอกให้ไปรับ SIM ใหม่ได้
ดีที่ข้อมูลทุกอย่างอยู่บน Cloud ของไมโครซอฟต์ หากเป็นเมื่อก่อนคงลำบาก หาเบอร์แฟน เบอร์หัวหน้า โทรไปบอกว่าโทรศัพท์หาย
รูปลูก รูปอะไรก็อยู่บนมือถือ และส่วนหนึ่งอยู่บน Cloud แล้ว ก็ยังเสียดาย
ในใจยังคิดว่า เดี๋ยวนี้โทรศัพท์ยังขโมยกันอีกหรือ ยิ่งเป็น Windows Phone ด้วย หน้าตาสีสันมันก็บอกแล้วว่าไม่ใช่ I Phone แล้วขั้นตอนการใช้เครื่องได้ต้องมี ID พิสูจน์ตัวเอง มีระบบรายงานพิกัดสุดท้าย ยิ่งเครื่องแจ้งหายด้วยก็ยิ่งเอาไปทำอะไรไม่ได้ นอกเสียจากแยกชิ้นส่วน เอาแบตไปขายได้ก้อนเท่าไหร่เชียว
ดีที่ผมซื้อรุ่นต่ำสุด Lumia 520 ตอนเปิดตัวใหม่ๆ ยังไม่ค่อยช้ำใจเท่าไหร่ แต่มันเสียความรู้สึก กับเสียดายรูปลูกที่ถ่ายตั้งแต่แกเกิด