.....ตั้งแต่วันที่มีปัญหากันคราวนั้น เราก็ยังไม่ได้มีโอกาสเคลียร์กับนายนิกจริงๆจังๆ เพราะต่างคนก็ต่างยังไม่ได้เจอหน้ากันเลย เราเองก็นอนอยู่ห้องนายออมน้องรหัสเราด้วยไม่ได้กลับไปที่ห้องเรากับนายนิกอีก กับกลุ่มเพื่อนๆพวกนั้นก็พยายามที่จะช่วยเราเคลียร์แต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้นอกจากคอยปลอบใจเรากับนายนิก ส่วนนายบอมก็เงียบๆซึมๆไปเลย ได้แต่โทษตัวเองที่ทำให้นายนิกกับเราต้องเป็นแบบนี้ นายนิกเองเราก็ไม่รู้เลยว่าได้กลับมานอนห้องบ้างหรือป่าว เพราะนายนิกก็ไม่ได้มากินข้าวกับกลุ่มพวกเราเลยตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง!! เราจะโทรหานายนิกก็ไม่กล้าเพราะตัวเองผิดซ๊ะขนาดนั้น!!

....วันนี้เราเรียนเสร็จก็เดินกลับหอมากับนายเอ็ม กลับมาถึงหอเราก็ยังเข้าห้องไม่ได้เพราะนายออมมีเรียนถึงค่ำๆ เราเองก็ไม่มีกุญแจห้องนายออม ก็เลยไม่รู้จะไปไหน!! จะกลับไปอยู่ห้องเราเองก็กลัวจะเจอนายนิก!!

"เอิร์ต..ไปอยู่ห้องเอ็มก่อนป่าว กว่าออมมันจะเรียนเสร็จก็ทุ่มนึงนู่นมั้ง" นายเอ็มถามเรา

"ไม่เป็นไรเอ็ม เดี๋ยวเอิร์ตเดินเล่นแถวๆนี้แหล่ะ" เราบอกนายเอ็ม

"เอิร์ต..อย่าเปลี่ยนไปแบบนี้ได้มั๊ย!!" นายเอ็มบอกเรา

....เราก็เงียบไปเลย ไม่รู้จะพูดอะไร!!

"ทำไมเอิร์ตต้องทำแบบนี้อ่ะ จะทำตัวห่างๆจากเพื่อนๆไปทำไม" นายเอ็มถามเรา

"เอิร์ต...เอิร์ตละอายใจอ่ะเอ็ม เอิร์ตรู้สึกผิด รู้สึกผิดมากอ่ะ" เราบอกนายเอ็ม

"เอิร์ต...เราทุกคนเป็นเพื่อนกันนะ ไม่มีใครโกรธเพื่อนได้หรอก เพื่อนจะดีจะเลวก็คือเพื่อน ป่ะไปอยู่ห้องเอ็มก่อน" นายเอ็มพูดแล้วก็จูงมือเราขึ้นหอไปห้องนายเอ็ม!!

....เข้ามาในห้องนายเอ็ม เราก็วางของแล้วก็เดินออกไปยืนนอกระเบียงห้องนายเอ็ม คิดอะไรเพลินๆ

....เราคิดไปถึงวันที่เรากับนายนิกเป็นแฟนกันครบสองเดือน..ตอนนั้น!!ในคืนหนึ่ง.....!!!

"ไอ้ดื้อ หลับยังๆ" นายนิกถามเราหลังจากที่ปิดไฟในห้องเรียบร้อยแล้ว

"ยังๆ ทำไมอ่ะ"

"งั้นลุกขึ้นมาก่อนดิ เร็วๆ" นายนิกพูดแล้วก็เดินไปเปิดไฟ

....เราก็ลุกจากที่นอนลงจากเตียงเดินไปหานายนิก

"ไปหยิบสร้อยคันไถมาดิ แล้วตามออกมานอกระเบียงนะ" นายนิกบอกเราแล้วก็เดินออกไปรอเราที่นอกระเบียงห้อง

....เราก็ งงๆ แต่ก็ไปหยิบ"สร้อยคันไถ" ซึ่งเป็นสร้อยที่ทำจากเชือกสีดำแล้วก็มีจี้รูปคันไถ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ประจำคณะเกษตรของเรา สร้อยคันไถนี้พวกเราได้รับกันทุกคนในวันที่เสร็จสิ้นการเข้าเชียร์รับน้องเมื่อตอนปีหนึ่ง ถือเป็นสร้อยรุ่นเพราะจะมีตัวเลขรุ่นเราอยู่บนจี้รูปคันไถนั้นด้วย ของคณะนายนิกก็มีเหมือนกันแต่จะเป็นจี้รูป"อะตอม"ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของคณะวิทยาศาสตร์ เราหยิบสร้อยคันไถแล้วก็ออกไปหานายนิกที่นอกระเบียงห้อง!!

.....นายนิกยืนรอเราอยู่ เราก็ไปยืนข้างๆนายนิก นายนิกหันหน้ามามองเราแล้วก็เอามือมาจับไหล่เราทั้งสองข้างให้หันตัวไปหานายนิก เรายืนอยู่ต่อหน้านายนิก ก็ งงๆ ว่านายนิกจะทำอะไร!!

"ครบสองเดือนแล้วนะที่เราเป็นแฟนกัน นิกรู้ว่าเอิร์ตชอบเลขสอง วันนี้นิกก็เลย...!!!" นายนิกพูดกับเราแล้วก็ยิ้มๆ เราก็ยิ้มๆให้นายนิก

"อ่ะนี่ครับ ใส่มันไว้กับตัวตลอดเลยนะ ห้ามถอด!!" นายนิกบอกเรา แล้วก็เอาสร้อยอะตอมของนายนิกมาคล้องคอให้เรา

"นิกขอสร้อยคันไถเอิร์ตได้มั๊ย!!" นายนิกถามเรา

"ได้สิ" เราบอกนายนิกแล้วก็ยิ้มๆ แล้วก็เอาสร้อยคันไถของเราคล้องคอให้นายนิก

"รักที่สุดเลยหว่ะ" นายนิกพูดแล้วก็ดึงตัวเราเข้าไปกอดซ๊ะแน่นเลย!!

"ไปนอนได้แล้วไอ่ลิง ง่วงแล้ว!!" เราบอกนายนิก นายนิกก็ยังไม่เลิกกอดเรานะ

"อยากกอดแบบนี้นานๆ อยู่เป็นไอ้ดื้อของนิกแบบนี้ไปนานๆนะครับ" นายนิกพูดแล้วก็ปล่อยตัวเรามาจากอ้อมกอด

....แล้วเราสองคนก็พากันเข้าไปนอน ตั้งแต่วันนั้นสร้อยอะตอมของนายนิกก็แขวนอยู่กับคอเราตลอด ส่วนนายนิกก็แขวนสร้อยคันไถของเราไว้กับตัวตลอดเลยเหมือนกัน!!

.....เราคิดมาถึงตอนนี้แล้วน้ำตามันก็ไหลอ่ะ มันคงหมดเวลาของอะตอมกับคันไถแล้วจริงๆ เรากับนายนิกคงไม่มีทางกลับไปดีกันได้เหมือนเดิมอีกแล้ว เพราะนิสัยของนายนิกอย่างที่รู้ๆกันก็คือไม่ชอบคนโกหก ตัดเป็นตัด จบคือจบ...ซึ่งตอนนี้เรากำลังจะเจอกับคำเหล่านี้ด้วยตัวเอง!!

"เอิร์ต คิดไรอยู่เนี่ย!!" นายเอ็มเดินเข้ามากอดคอเราแล้วก็ถามเรา

"เฮ้ย!! ร้องไห้ทำไมเนี่ย" นายเอ็มถามเราด้วยความตกใจ เพราะเห็นเราน้ำตาไหล

"ไม่รู้ดิเอ็ม มันอยากระบายอ่ะ อยากร้องไห้" เราบอกนายเอ็ม

"อ่าครับ งั้นร้องมันออกมาให้หมดเลยนะเอิร์ต ร้องออกมาเลย มาๆเอ็มกอดนะ" นายเอ็มพูดแล้วก็ดึงตัวเราเข้าไปกอดไว้

.....เราก็ซุกหน้าร้องไห้อยู่กับหน้าอกนายเอ็ม ร้องออกมามากมายอ่ะ รู้สึกว่าร้องจนตัวโยนเลย ขามันอ่อนไปหมดแทบจะล้มอยู่ตรงนั้น นายเอ็มก็กอดเราเงียบเลย คงไม่รู้จะปลอบเรายังไง ก็ปล่อยให้เราร้องไห้ระบายออกมา!!!! เสียงโทรศัพย์นายเอ็มดัง นายเอ็มก็ล้วงโทรศัพย์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วก็รับสาย!!

"ว่าไงส้ม!!"

"เอ็ม เอิร์ตอยู่กับเอ็มป่าว"

"อยู่ๆครับ"

"โอเคๆ หายห่วง ลงมากินข้าวกันได้ละ เจอกันหน้าหอบอมนะ"

"โอเคครับ จะลงไปเดี๋ยวนี้อ่ะ" นายเอ็มพูดแล้วก็วางสายไป

"เอิร์ต ป่ะลงไปกินข้าวกัน ไปล้างหน้าล้างตาซ๊ะ" นายเอ็มบอกเราแล้วก็ดันตัวเราออกมาจากอ้อมกอด เราเองก็ยัง
สะอึกสะอื้นอยู่เลย!!

"อ่ะๆ เอ็มให้เวลาอีกสามนาทีนะ หยุดร้องๆ ไปล้างหน้า" นายเอ็มพูดแล้วก็ยืนมองหน้าเราแล้วก็ยิ้มๆ เอามือมาเช็ดน้ำตาให้เรา

....เราเดินเข้ามาในห้องนายเอ็ม ไปล้างหน้าล้างตา ร้องไห้จนตาแดงเลย เดี๋ยวพวกนั้นต้องถามแน่ๆ แล้วเรากับนายเอ็มก็เดินลงมาจากหอเจอนายนิกกำลังเดินเข้ามาในหอพอดี

"อ่าวนิก...เพิ่งเรียนเสร็จหรอ" นายเอ็มทักนายนิก

....นายนิกเห็นนายเอ็มกับเรา ก็นิ่งๆไป เหมือนทำตัวไม่ถูกที่เจอเรา

"อ่าครับๆเพิ่งเรียนเสร็จอ่ะ"นายนิกตอบนายเอ็ม

"งั้นไปกินข้าวกัน เนี่ยเอ็มกำลังออกไปกันพอดีพวกนั้นมารอที่หอบอมแล้วหล่ะ" นายเอ็มชวนนายนิกไปกินข้าว

"เอ่อ!! ไม่เป็นไรเอ็มไปเถอะ นิกยังไม่หิวอ่ะ" นายนิกบอกนายเอ็ม เราได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งเศร้าไปอีก

"นิก....ไปเถอะนะ" นายเอ็มบอกนายนิก

"อ่า...ไปก็ได้" นายนิกบอกนายเอ็ม

....แล้วเราสามคนก็พากันเดินมาหอนายบอม พวกนั้นก็ยืนรออยู่แล้ว พอหันมาเห็นนายเอ็มเดินมาพร้อมเรากับนายนิก พวกนั้นก็ทำหน้า งงๆ ว่าทำไมเรากับนายนิกมาด้วยกันได้!!

"เฮ้ย!!! ไอ้เอ็ม นี่หมายความว่า...!!!!" ไอ้แบงค์พูดกับนายเอ็ม"

....นายเอ็มรีบยกมือห้ามแล้วก็ส่ายหัว!!

"มันไม่ใช่อย่างที่คิด...!!" นายเอ็มพูด

"โถ่!!!! กรูก็นึกว่าเมิงเคลียร์ได้" ไอ้แมคกระซิบกับนายเอ็ม

"เหอะๆ ดูท่าจะยากหว่ะ ทำใจเถอะ!!" นายเอ็มบอกไอ้แมค

"เฮ้อ!!!! ก็คงงั้นอ่ะ" ไอ้แมคถอนหายใจออกมา

"แล้วเสื้อเมิงไปเปียกอะไรมาเนี่ย" ไอ้แบงค์ถามนายเอ็ม เพราะตรงหน้าอกเสื้อนักศึกษาของนายเอ็มเปียกน้ำตาเราเป็นรอยเลย

"น้ำตา!!" นายเอ็มตอบ พวกนั้นได้ยินก็เงียบๆ ไม่มีใครถามอะไรอีก

....นายนิกเดินเข้าไปคุยกับนายบอม เราเห็นก็สบายใจ ที่นายนิกกับนายบอมไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แต่ก็เสียใจที่นายนิกคงตัดเราแล้วจริงๆ....พวกเราเดินไปถึงร้านข้าว ก็สั่งข้าวมากินกัน บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ พวกไอ้แมค ไอ้แบงค์ก็พยายามชวนเรากับนายนิกคุยกัน แต่ก็ไม่เป็นผล ขนาดหน้าเรานายนิกยังไม่อยากจะมองเลย!!

.....พอเรากินข้าวกันเสร็จ นายออมก็โทรมาหาเราพอดี

"พี่เอิร์ตอยู่ไหนครับเนี่ย ออมขอโทษลืมบอกว่าเรียนเสร็จทุ่มนึงอ่า" นายออมบอกเรา

"ไม่เป็นไรๆ พี่กินข้าวอยู่อ่ะ ออมกินไรยัง"

"ยังเลยครับ เพิ่งเรียนเสร็จอ่ะครับ งั้นเดี๋ยวออมไปกินข้าวกับเพื่อนๆก่อน จะกลับหอแล้วจะโทรหาพี่เอิร์ตนะครับ" นายออมบอกเรา

"อื้มๆ ได้ๆ" เราตอบนายออมแล้วนายออมก็วางสายไป

"เอิร์ต ออมไม่อยู่หรอ เข้าห้องได้มั๊ย" นายบอมถามเรา

"อื้ม!! ออมเพิ่งเรียนเสร็จอ่ะ"

"แล้วเดี๋ยวกินข้าวเสร็จ เอิร์ตจะไปอยู่ไหนอ่ะ" นายบอมถามเรา

"ก็เดี๋ยวรอออมก่อนอ่ะ เรียนเสร็จแล้วหล่ะ กำลังมา"

"ไปอยู่ห้องเอ็มก็ได้" นายเอ็มบอกเรา

....เราอ้าปากจะปฏิเสธนายเอ็ม นายเอ็มเห็นก็พูดแทรกขึ้นมา!!

"มีคำตอบเดียวคือไปอยู่ห้องเอ็ม" นายเอ็มพูดเสียงดุๆใส่เรา

....นายนิกเองก็นั่งเงียบเลย ไอ้แมคก็ไปชวนนายนิกคุย!!

....พวกเราจ่ายตังค์ค่าข้าวเสร็จก็พากันกลับหอ เราเองยังไม่อยากกลับหอ เพราะขึ้นห้องไปถ้าเราไปรอนายออมที่ห้องนายเอ็ม ก็เดี๋ยวเจอนายนิกที่อยู่ห้องตรงข้ามอีก เราเข้าใจว่าตอนนี้นายนิกคงไม่อยากเจอเราหรือรู้ว่าเราอยู่ใกล้ๆซักเท่าไหร่!!

"เอ็ม...เดี๋ยวเอิร์ตรอออมอยู่แถวๆนี้ดีกว่า" เราบอกนายเอ็ม

"อ่าว!!ทำไมอ่ะ ก็ไปรอที่ห้องเอ็มไง"

"ไม่เป็นไรอ่ะเอ็ม เดี๋ยวเอิร์ตเดินเล่นอยู่แถวๆนี้อ่ะ"

"ทำไมอีกเนี่ย ดื้อจริงๆหว่ะไอ่คนนี้" นายเอ็มว่าเรา

"คือ...เอิร์ตคิดว่านิกอาจจะไม่โอเคถ้ารู้ว่าเอิร์ตอยู่ใกล้ๆอ่ะ"เราบอกนายเอ็ม

"แล้วเอิร์ตจะไปอยู่ไหน ไอ้ออมก็ยังไม่มาเนี่ย" นายเอ็มถามเรา

"เดินเล่นแถวๆนี้แหล่ะ เอ็มไม่ต้องห่วงนะ" เราบอกนายเอ็ม

"ห่วงดิครับ เอางี้!!เดี่ยวเอ็มอยู่เป็นเพื่อนก็ได้ ถ้าเอิร์ตไม่อยากขึ้นไปบนห้อง ก็นั่งรอออมกันตรงหน้าหอนี่แหล่ะ" นายเอ็มบอกเรา

"เอ่อ!!! ไม่เป็นไรอ่ะเอ็ม เอ็มขึ้นห้องไปเถอะ อย่ามาลำบากกับเอิร์ตเลย"

"เอิร์ตพูดไรเนี่ย อ่ะๆ งั้นไม่ห้ามละ จะทำไรก็ทำเลย แต่ถ้ามีปัญหาขึ้นมา นับตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเอิร์ตต้องเชื่อฟังเอ็มนะ" นายเอ็มพูดกับเรา เราก็พยักหน้าให้นายเอ็ม แล้วนายเอ็มก็เดินขึ้นหอไป!!!!

.....เรายืนอยู่หน้าหอซักพัก คิดว่าเดี๋ยวเดินไปนั่งเล่นที่สถานีรถไฟดีกว่า

"เอิร์ต!!" มีเสียงคนเรียกเรา เราก็เงยหน้าขึ้นไปมอง ก็ไม่เห็นใคร แต่ในใจคิดว่าต้องเป็นนายนิกที่เรียกเราแน่ๆ เพราะตรงที่เรายืนอยู่ตรงกับห้องเราพอดี

....พอเห็นว่าไม่มีใครเรียกเรา เราก็เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วก็เดินไปที่สถานีรถไฟ นั่งคิดอะไรเพลินๆ ทบทวนสิ่งที่ผ่านมา สิ่งที่ผิดพลาดไป เราทำร้ายคนที่รักเรามากคนนึง โดยที่ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้กล่าวคำ"ขอโทษ"กับเค้าคนนั้นอีกมั๊ย!!

"เอิร์ต มานั่งทำไรตรงนี้เนี่ย" เสียงใครคนนึงถามเรา

....เราก็หันไปมอง!!

"อ้าว!!เพียงดาว"

"อื้มๆ ทำไมมานั่งคนเดียวหล่ะ นิกอ่ะไปไหน" เพียงดาวถามเราแล้วก็มานั่งข้างๆเรา

"ยังไม่ดีกันอีกหรอ" เพียงดาวถามเรา

....เราก็นิ่งเลย นี่เพียงดาวรู้เรื่องเรากับนายนิกด้วยหรอเนี่ย!!

"เอ่อ!!! เพียงดาวรู้เรื่องด้วยหรอ" เราถามเพียงดาว

"รู้สิเอิร์ต นิกมาปรึกษาเพียงดาวอ่ะ สองสามวันมานี่นิกเงียบๆไป ร้องไห้กับเพียงดาวด้วย"

....เราได้ยินแบบนี้ก็รู้สึก จุกๆอ่ะ

"เอิร์ตรู้มั๊ย นิกเป็นแบบนี้ทำให้เพียงดาวนึกถึงตอนนิกกับไหมเลยนะ แต่ว่าครั้งนี้ดูนิกจะเสียใจมากกว่า" เพียงดาวบอกเรา

....เราได้ยินก็นิ่งๆไปเลย

"นิกอ่ะรักเอิร์ตมากนะ รักมากด้วยเพียงดาวรู้เพราะว่านิกจะชอบพูดถึงเอิร์ตบ่อยๆ ไม่เหมือนตอนนิกคบกับไหมเลย"

"เพียงดาวอยากให้เอิร์ตกับนิกกลับมาคืนดีกันเร็วๆนะ นิกรักเอิร์ตมากนะ เพียงดาวบอกให้รู้ไว้"

....เพียงดาวพูดแล้วก็ย้ำๆแต่คำว่า"นิกรักเอิร์ตมากนะ" เราเองได้ยินก็น้ำตาซึมๆเลยอ่ะ

"เคลียร์กันเร็วๆนะกลับมาดีๆเหมือนเดิม เพียงดาวเป็นกำลังใจให้นะ" เพียงดาวพูดแล้วก็เอามือมาบีบไหล่ให้กำลังใจเรา

"คงยากอ่ะเพียงดาว นิสัยนิกเราก็รู้อยู่ จบคือจบ!!"

"ที่ผ่านมาเอิร์ตคิดแต่ว่าอยากให้นิกจบกับไหม แต่ไม่นึกเลยว่าวันนี้จะมาเจอกับตัวเอง"

"ไม่หรอกเอิร์ต นิกอ่ะรักเอิร์ตมาก นิกคงไม่จบกับเอิร์ตง่ายๆเหมือนจบกับยัยไหมหรอกนะ" เพียงดาวบอกเรา

"ถึงนิกไม่จบ เอิร์ตก็คงไม่มีหน้ากลับไปเป็นแฟนนิกแล้วอ่ะเพียงดาว เอิร์ตมันกลายเป็นของสกปรกไปแล้วสำหรับนิก"

"เอิร์ตทำให้นิกเสียใจมาก เอิร์ตทำนิกเจ็บมาก" เราบอกเพียงดาว

"เอิร์ตอย่าพูดแบบนี้ดิ เพียงดาวจะร้องไห้ เอิร์ตรู้มั๊ยตั้งแต่นิกคบกับเอิร์ตอ่ะ นิกดูดีขึ้นมาเลยนะ"

"เอ่อ!!เพียงดาวหมายถึงนิกดูร่าเริง ไม่เหมือนนิกคนเดิมที่เงียบๆ ขี้หงุดหงิดเลยหล่ะ"

"เพียงดาวยังเคยแซวนิกเลยว่านิกเปลี่ยนไปมากเลยนะเนี่ย"

"รู้มั๊ยนิกตอบเพียงดาวมาว่ายังไง...!!!"

"นิกตอบเพียงดาวมาว่า...ก็นิกมีคนที่กลับไปเจอเค้าแล้วมีความสุขทุกวันอ่ะ"

"นิกหมายถึงเอิร์ตไง!!" เพียงดาวบอกเรา