เริ่มเรื่องเลยนะค่ะ เรากับแฟนคบกันตั้งแต่มอต้นค่ะ (แฟนจีบ) แล้วก็เริ่มคบกันมาเรื่อยๆค่ะ พอจบมัธยมต้น แฟนเราก็ย้ายไปเรียนต่อ ปวชค่ะ ส่วนเราก็เรียนต่อมอปลาย เรารักกันดีค่ะ มีทะเลาะกันบ้างตามประสาวัยรุ่น แต่ก็ยังรักกันดี แฟนเราไม่เคยนอกใจเราเลยค่ะ(หรือจับไม่ได้หรือเปล่า อันนี้ไม่แน่ใจ แต่คงต้องเนียนมาก เพราะเราไม่เคยรู้สึกว่าโดนนอกใจเลย) ส่วนเรามีบางค่ะแต่สำหรับเรามันไม่ใช่การนอกใจนะค่ะ แต่จะเป็นประมาณว่าแฟนจะมารับมาส่งที่โรงเรียนทุกวัน แต่ถ้าวันไหนแฟนมาไม่ได้ แล้วมีเพื่อนผู้ ช อาสาไปส่งบ้าน เราก็ให้เขาไปส่งค่ะ(ตอนนี้โตแล้วมองกลับไป ยอมรับว่ามันเหมือนการนอกใจค่ะ แต่ตอนนั้นพูดจากใจเลยค่ะ แค่รักสบายไม่อยากขึ้นรถเมย์) พอแฟนรู้ก้มีงอนมีทะเลาะแล้วก็ดีกันค่ะ
เราเป็นผู้หญิงกวนๆ เอาแต่ใจ ไม่ตรงเวลา ชอบให้แฟนรออยู่ตลอด แต่แฟนก็รอนะค่ะ เพื่อนๆเราจะพูดเสมอว่า ใครเป็นแฟนเรา ทนเราได้นี้เก่งมากๆ ยอมรับค่ะว่าเราเห็นแกตัว เอาแต่ใจมาก
ขอย้อนไปตอนมอต้นตอนที่คบกันใหม่ๆ พอเราได้กับแฟน (คือปล้ำกันอ่ะค่ะ55) แฟนเป็นคนแรกของเรา เราก็เป็นคนแรกของแฟนค่ะ แล้วสิ่งเดียวที่เราถือมากๆคือการนอกกายค่ะ เราเลยจับแฟนสาบาน เนื้อหาของคำสาบานก็ทบหน้าทบหลังค่ะ คือไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนและต่อจากนี้ก็จะมีแค่กันและกันไม่นอกใจนอกการ คบกันจนตาย ประมาณนั้น (สบายใจไปค่ะหลังจากสาบาน)
เราก็คบกันรักกันมาเลยๆค่ะ เราก็ไปอยู่บ้านแฟน เพราะผู้ใหญ่สองฝ่ายรับรู้
พอแฟนจบ ปวส แฟนก็ทำงานที่โรงงานเป็นช่างไฟค่ะ ส่วนเราไปเรียนต่อมหาลัยแต่เรียนไม่ไหวเลยคร็อป1ปี แล้วมาเรียน ต่อ ปวส บัญชี เลยจบช้ากว่าแฟน 1 ปีค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะค่ะ!!!
ในขณะที่แฟนทำงานนั้น เราก็เรียนอยู่ค่ะ แล้วพอเราเรียนจบ เราก็อยูระหว่างหางานค่ะ เราก็จะอยู่บ้านแฟน แฟนก็จะไปทำงาน (เราก็ยังนิสัยเหมือนเดิมนะค่ะ เด็กๆขี้งอน เอาแต่ใจ) แล้ว เดือน พ.ค.2011 เรื่องก็เกิดค่ะ เรางอนแฟนมาได้ประมาณ3วันแล้วค่ะ แต่แฟนก็ไม่ง้อ(เราอยู่บ้านเดียวกันนะค่ะ) เหมือนต่างคนต่างอยู่ นอนห่างๆกัน จนวันที่ 4 เราทนไม่ไหวเลยเปิดประเด็นค่ะ แล้วก็ทะเลาะกัน แฟนบอกเลิกเราค่ะ(ครั้งแรก) เรางงมาก เราก็ยังงอนคิดว่าแฟนก็คงงอน แต่มันไม่ใช่ค่ะ คือ คำว่าเลิกคือเลิกกันจริงๆ เรางงมาก ตั้งสติได้กลายเป็นเราง้อแฟนค่ะ แต่เร่องมันชักไม่ง่าย เขาจะเลิกจิงๆ ตอนนั้นใจเราสั่นมาก ไม่เคยเจอเหตุการแบบนี้มาก่อน เขาบอกว่าเขาอยากอยู่คนเดียว เขาหมดรักเราแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็รักเราดูแลเราเอาใจเราปกติ งงค่ะ ล้มทั้งยืน คือนั้นที่ทะเลาะกัน กลายเป็นคืนสุดท้ายของเราค่ะ เช้าวันต่อมาเราก็เก็บเสื้อผ้ากลับบ้าน เขาก็ไปส่งเรา แล้วเราก็ถามเขาว่าจะให้เราบอกแม่เรามั้ย เขาบอกว่ายังไงผู้ใหญ่ก็ต้องรู้อยู่ดีให้บอกไปเลยค่ะ(คำถามของเราคือเราต้องการแน่ใจว่า เราเลิกกันจริงๆแล้วใช่มั้ย คำตอบของเขาคือ มันคือเรื่องจริงค่ะ) เราเศร้ามาก เราบอกแม่เราร้องไห้ แม่เราก็ปลอบ พี่น้องเราก็ปลอบ แต่เราเศรามากค่ะ นี้หรอเขาเรียกว่าอกหัก ความรู้สึกใจสั่นๆตลอดเวลา ตัวเบาๆ กินขาวไม่ได้ นอนไม่หลับ เราโทรหาเขาค่ะ เขาคุยกับเราเหมือนรำคาน เราขอโทดเขาที่เอาแต่ใจ ที่ทำให้เหนื่อยใจ เราอ้อนวอนทุกอย่าง เขาก็ไม่สนใจ เราถามว่าเขามีคนอื่นใช่มั้ย(คือเราโทรไปหาเพื่อนสนิทที่รับรู้ตั้งแต่แรกที่คู่เราคบกันค่ะ เพื่อนเราบอกว่าไม่มีใครอยากอยู่คนเดียวหรอก แสดงว่าแฟนเรามีคนอื่น) เขาตอบว่าไม่มีค่ะ เราก็ถามย้ำๆค่ะ เพราะถ้าเขามีคนอื่น เราจะไปค่ะ จะไม่อ้อนวอนเลย เพราะเราถือเรื่องนี้มาก เราจะยอมเจ็บค่ะ เขาเลยพูดว่าใช่ค่ะ เราเลยถามว่าได้กับคนนั่นหรือยัง เขาบอกว่าได้แล้วค่ะ เราถามว่าไปได้กันตอนไหน(คือเราอยู่บ้านเดียวกัน มันแทบไม่มีเวลาให้ไปนอกกายเลย) เขาบอกว่าตอนที่บอกเราว่า เขาทำโอค่ะ ได้ยินแค่นี้จบค่ะ เราว่างสายเขาแล้วความเสียใจที่รู้สึกว่าตัวเองผิด เปลี่ยนเป็นความแค้น ความเกลียด เราบล็อกเบอร์เขา บล็อกเฟส บล็อกทุกอย่าง ที่จะทำให้เราเห็นเขาค่ะ แล้วช่วงเวลา 1 เดือนหลังจากนั้น เราเศร้ามากค่ะ กินข้าวทั้งน้ำตา เพื่อนมารับไปเที่ยว ไปวัด ก้เหมือนคนเหม่อลอย (ได้เที่ยวกลางคืนครั้งแรกก็อายุ 20 นี้ละค่ะ แต่ก็ไม่กินเหล้านะค่ะ เพราะไม่ชอบ) แล้วเราก็ได้เจอเพื่อนของเพื่อนก็คุยกันค่ะ แต่ตอนนั้นอารมมันแบบไม่ได้อยากคบ แต่อยากลืม เราก็คุยกับทุกคนที่เข้าหา ก็ทำให้เราสดใสขึ้นมาได้นิดนึงค่ะ เราเจอเพื่อนเก่าๆตอนไปเที่ยวกลางคืน(เพื่อนเก่าเราก็คือเพื่อนแฟนเหมือนกันค่ะ) มันบอกว่าเจอแฟนเราถ้าหาเรา แฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว แล้วก็ดูหน้าแฟนเราเศร้าๆค่ะ เราก็ด่าใส่เพื่อนเราเลยค่ะว่า มันทิ้งกุมันจะเศร้าทำเชี้ยไร กุนี้ กุเป็นคนโดนหักหลัง พอ!! น้ำมาเยอะ จริงๆเรื่องราวระหว่าง 1 เดือนหลังจากเลิกกันมันยาวนานมากค่ะ มีเรื่องราวเยอะแยะ ผู้คนเข้ามาเยอะแยะ ไม่เล่าละกัน เอาเป็นว่ามันทำให้เราลืมแฟนได้ 60% ได้แล้ว
แล้วเช้าช่วงๆต้นเดือน มิ.ย2011 ค่ะ(เลิกกันตอน พ.ค2011) ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาค่ะ เราก็รับ สรุปเป็นแฟนเราค่ะ เขาถามเราว่า ลืมกันได้หรือยัง(เสียงสั่นๆเหมือนคนจะร้องไห้) เขาบอกว่าเขาลืมเราไม่ได้ "ทุกอย่างที่เขาบอกเราเป็นเรื่องสมมุติ เขาไม่ได้มีใคร เขาแค่ทนเราไม่ไว้ เขารู้ว่าถ้าบอกเราแบบนั้นเราจะยอมเลิกกับเขา" เขาบอกขาดเราไม่ได้ ยอมให้เราเอาแค่ใจดีกว่า ขาดเราไป เขาพึ่งรู้สึกได้ก็ตอนอยู่คนเดียว งงสิค่ะ!! อารมตอนนั้นใจสั่นๆเหมือนตอนถูกบอกเลิก อารมสับสน ถามใจตัวเองว่าเราลืมเขาได้ปล้วใช่มั้ย ไม่ต้องการเขาแล้วใช่มั้ย สับสนไปหมด สรุปให้อภัยค่ะ เรากับมาคบกัน
เราให้เขาไปคุยกับแม่ ไปเราให้แม่ฟัง แม่เราเลยให้เขาจุดธูปสาบานต่อหน้ารูปยายที่เสียไปแล้วค่ะ ว่าที่พูดมาคือความจริง
หลังจากนั้นเราก็คบกัน รักกันปกติเหมือนเดิมค่ะ เขาก็เอาใจใส่ ดูแล เทคแคร์ ใส่ใจ ทุกวันครบรอบที่คบกันก็จะมีดอกไม้ (คบกัน 2005 ค่ะ นับจากนั้นถึงตอนที่เล่าก้ 6 ปีค่ะ) แต่ต่างจากเดิมก็ตรงที่เราเอาแต่ใจน้อยลง มีเหตุผลมากขึ้น ความคิดโตขึ้น แล้วเราก็ได้ทำงานเป็นพนักงานบัญชีค่ะ
แล้วปี 2013 เราก็แต่งงานกัน แล้วก็มีลูกด้วยกัน ตอนนี้ลูก 10 เดือนค่ะ
เข้าเรื่อง!!!!!
แล้วเมื่อต้นเดือน มิ.ย2014 ที่ผ่านมา เราก็นึกอ่ะไรไม่รู้ค่ะ อยู่ๆก็ล๊อกอินเฟสแฟน แล้วก็ค้นดูนู้นนี้ (บอกก่อนเลยนะค่ะ เราเป็นคนไม่ขี้หึง ไม่ชอบค้น แต่ถ้าได้ติดจะค้นแล้ว หึงแล้วจะสุดๆเลยละ) เราก็เข้าไปที่บันทึกกิจกรรม แล้วดูว่าแฟนเราค้นหาคำว่าอะไรบ้าง แล้วดูย้อนไปถึงปี 2011 เลยค่ะ(ปีที่เกิดเรื่อง) มีเฟสผู้ ญ อยู่ หนึ่งเฟส ที่แฟนเราค้นหาทุกเดือน เดือนละ 1 ครั้ง ตั้งแต่ปี 2011-2014 ปัจจุบัน แต่บางเดือนก็ไม่ได้ค้นนะค่ะ แต่เห็นแล้วมันสงสัยมากว่าใครลองเข้าไปดูเฟสผู้ ญ คนนั้น ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกลับแฟนเรา เข้าไปก็เห็นแค่รูปโปรไฟร์ แต่ทำมั้ยแฟนเราต้องค้นหาเฟสนี้บ่อย
แล้วเลยถ่ายหน้าจอทุกครั้งที่แฟนเราค้นหาคำนี้แล้วส่งไลน์ไป1รูปก่อนแล้วถามแฟนเราค่ะว่า นางคือใคร ทำไมต้องต้นหานาง แฟนเราก็บอกว่า เห็นพี่ที่ทำงานเข้าไปดูเลยลองเข้าไปดูตาม แล้วเลยจัดการส่งทุกรูป ที่ถ่ายมาว่ามีค้นหาคำนี้ตั้งแต่ปี 2011-2014 แฟนเราเลยเงียบไปสักพัก แล้วตอบกลับมาว่า อยากรู้ใช่มั้ย "มันคือคนที่ทำให้รักเราพัง"
อึ้งค่ะ!
เราก็บอกให้แฟนเราเล่ามาให้หมด แฟนเราก็บอกว่า ตอนที่แฟนเราทำงานได้ขอเฟสผู้ ญ คนนี้มาจากเพื่อนของเขา(ผู้ ญ คนนี้ทำงานโรงงานเดียวกับแฟนเราค่ะ) แล้วก็คุยกันทางเฟสกับผู้ ญ คนนี้ ปรึกษาเรื่องของเรา ว่าเราเป็นคนเอาแต่ใจ นู้นนี้นั้น บลาๆๆ แล้วคุยไปคุยมาก็คุยสนุก เลยคิดว่าผู้ ญ คนนั้นใช่กว่าเรา เลยบอกเลิกเราค่ะ แต่ตอนเลิกกับเราไปเขาก็รู้สึกขาดเราไม่ได้ เลยกลับมา กับผู้ ญ คนนั้น ไม่มีอะไรเกินเลย คุยกันแค่ทางเฟสเฉยๆ ปรึกษา (ผู้ ญ คนนั้นอายุมากกว่าแฟนเรา 4 ปีค่ะ สวยมั้ย ก็ไม่ค่ะ หน้าบ้านๆเหมือนเรานี้ละ)
เราเลยเจาะลึกค่ะ ค้นทุกอย่างในเฟสย้อนหลังไป ค้นข้อความทุกกล่อง จนไปเห็นข้อความเก็บถาวร ไปเจอบทสนทนา ของผู้ ญ คนนั้นกับแฟนเรา ก็เป็นแนวปรึกษานั้นละค่ะ ผู้ ญ ก็ออกแนวบอกให้เลิก แฟนเราก็ออกแนวจะเลิก สนุกปากกันใหญ่ค่ะ แต่อันนี้ก็ยังไม่ใช่ประเด็นหลักๆที่มาพิมปรึกษาในกระทู้หรอกนะค่ะ เพราะเราก็ยอมรัลว่าเรานิสัยแย่จิงๆ เอาแต่ใจมาก
ประเด็นคือ!!!
ทำไมต้องค้นชื่อเฟสผู้ ญ คนนั้นบ่อย ทำมั้ยปัจจุบันก็ยังค้น เพราะถึงค้นไปก็เห็นแต่รูปโปรไฟ เราถามแฟนเรา ก็บอกว่าค้นเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร ขอโทษจะไม่เกิดขึ้นอีก เข็ดแล้ว บลาๆๆๆ บอกว่าบางครั้งค้นคำอื่นแต่พอมันขึ้นชื่อนี้ขึ้นมาเลยลองเข้าไปดู ไม่ได้ตั้งใจ (ดูแล้วก็รู้สึกผิดจริงๆ)
เป็นพวกคุณจะทำยังไง ???
บอกเลยเรารู้สึก ไม่มีความไว้วางใจอีกต่อไป รู้สึกแค้นอยู่ลึกๆๆ ว่าโดนหรอกมา 4 ปี (นับจากที่เกิดเรื่องถึงปัจจุบัน) รู้สึกสับสนอยู่คงตลอดเวลา
แต่เรามีลูกแล้ว
เราเป็นครอบครัวแล้ว
ทำยังไงไม่ให้คิด
คือเราสับสนมากๆ มันอาจดูเป็นเรื่องขี้เป็ดขี้ไก่สำหรับบางคน แต่สำหรับเรามันคือความรู้สึก
ดู คือ คิดถึง
การคิดถึงผู้ ญ อื่นที่ไม่ใช่แฟน มันเจ็บ !!
เอาไงดี??
เฟสบุ๊ค ทำให้รู้ความจริง (ความเชื่อใจไม่มีให้อีกแล้ว)
เราเป็นผู้หญิงกวนๆ เอาแต่ใจ ไม่ตรงเวลา ชอบให้แฟนรออยู่ตลอด แต่แฟนก็รอนะค่ะ เพื่อนๆเราจะพูดเสมอว่า ใครเป็นแฟนเรา ทนเราได้นี้เก่งมากๆ ยอมรับค่ะว่าเราเห็นแกตัว เอาแต่ใจมาก
ขอย้อนไปตอนมอต้นตอนที่คบกันใหม่ๆ พอเราได้กับแฟน (คือปล้ำกันอ่ะค่ะ55) แฟนเป็นคนแรกของเรา เราก็เป็นคนแรกของแฟนค่ะ แล้วสิ่งเดียวที่เราถือมากๆคือการนอกกายค่ะ เราเลยจับแฟนสาบาน เนื้อหาของคำสาบานก็ทบหน้าทบหลังค่ะ คือไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนและต่อจากนี้ก็จะมีแค่กันและกันไม่นอกใจนอกการ คบกันจนตาย ประมาณนั้น (สบายใจไปค่ะหลังจากสาบาน)
เราก็คบกันรักกันมาเลยๆค่ะ เราก็ไปอยู่บ้านแฟน เพราะผู้ใหญ่สองฝ่ายรับรู้
พอแฟนจบ ปวส แฟนก็ทำงานที่โรงงานเป็นช่างไฟค่ะ ส่วนเราไปเรียนต่อมหาลัยแต่เรียนไม่ไหวเลยคร็อป1ปี แล้วมาเรียน ต่อ ปวส บัญชี เลยจบช้ากว่าแฟน 1 ปีค่ะ
เข้าเรื่องเลยนะค่ะ!!!
ในขณะที่แฟนทำงานนั้น เราก็เรียนอยู่ค่ะ แล้วพอเราเรียนจบ เราก็อยูระหว่างหางานค่ะ เราก็จะอยู่บ้านแฟน แฟนก็จะไปทำงาน (เราก็ยังนิสัยเหมือนเดิมนะค่ะ เด็กๆขี้งอน เอาแต่ใจ) แล้ว เดือน พ.ค.2011 เรื่องก็เกิดค่ะ เรางอนแฟนมาได้ประมาณ3วันแล้วค่ะ แต่แฟนก็ไม่ง้อ(เราอยู่บ้านเดียวกันนะค่ะ) เหมือนต่างคนต่างอยู่ นอนห่างๆกัน จนวันที่ 4 เราทนไม่ไหวเลยเปิดประเด็นค่ะ แล้วก็ทะเลาะกัน แฟนบอกเลิกเราค่ะ(ครั้งแรก) เรางงมาก เราก็ยังงอนคิดว่าแฟนก็คงงอน แต่มันไม่ใช่ค่ะ คือ คำว่าเลิกคือเลิกกันจริงๆ เรางงมาก ตั้งสติได้กลายเป็นเราง้อแฟนค่ะ แต่เร่องมันชักไม่ง่าย เขาจะเลิกจิงๆ ตอนนั้นใจเราสั่นมาก ไม่เคยเจอเหตุการแบบนี้มาก่อน เขาบอกว่าเขาอยากอยู่คนเดียว เขาหมดรักเราแล้ว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็รักเราดูแลเราเอาใจเราปกติ งงค่ะ ล้มทั้งยืน คือนั้นที่ทะเลาะกัน กลายเป็นคืนสุดท้ายของเราค่ะ เช้าวันต่อมาเราก็เก็บเสื้อผ้ากลับบ้าน เขาก็ไปส่งเรา แล้วเราก็ถามเขาว่าจะให้เราบอกแม่เรามั้ย เขาบอกว่ายังไงผู้ใหญ่ก็ต้องรู้อยู่ดีให้บอกไปเลยค่ะ(คำถามของเราคือเราต้องการแน่ใจว่า เราเลิกกันจริงๆแล้วใช่มั้ย คำตอบของเขาคือ มันคือเรื่องจริงค่ะ) เราเศร้ามาก เราบอกแม่เราร้องไห้ แม่เราก็ปลอบ พี่น้องเราก็ปลอบ แต่เราเศรามากค่ะ นี้หรอเขาเรียกว่าอกหัก ความรู้สึกใจสั่นๆตลอดเวลา ตัวเบาๆ กินขาวไม่ได้ นอนไม่หลับ เราโทรหาเขาค่ะ เขาคุยกับเราเหมือนรำคาน เราขอโทดเขาที่เอาแต่ใจ ที่ทำให้เหนื่อยใจ เราอ้อนวอนทุกอย่าง เขาก็ไม่สนใจ เราถามว่าเขามีคนอื่นใช่มั้ย(คือเราโทรไปหาเพื่อนสนิทที่รับรู้ตั้งแต่แรกที่คู่เราคบกันค่ะ เพื่อนเราบอกว่าไม่มีใครอยากอยู่คนเดียวหรอก แสดงว่าแฟนเรามีคนอื่น) เขาตอบว่าไม่มีค่ะ เราก็ถามย้ำๆค่ะ เพราะถ้าเขามีคนอื่น เราจะไปค่ะ จะไม่อ้อนวอนเลย เพราะเราถือเรื่องนี้มาก เราจะยอมเจ็บค่ะ เขาเลยพูดว่าใช่ค่ะ เราเลยถามว่าได้กับคนนั่นหรือยัง เขาบอกว่าได้แล้วค่ะ เราถามว่าไปได้กันตอนไหน(คือเราอยู่บ้านเดียวกัน มันแทบไม่มีเวลาให้ไปนอกกายเลย) เขาบอกว่าตอนที่บอกเราว่า เขาทำโอค่ะ ได้ยินแค่นี้จบค่ะ เราว่างสายเขาแล้วความเสียใจที่รู้สึกว่าตัวเองผิด เปลี่ยนเป็นความแค้น ความเกลียด เราบล็อกเบอร์เขา บล็อกเฟส บล็อกทุกอย่าง ที่จะทำให้เราเห็นเขาค่ะ แล้วช่วงเวลา 1 เดือนหลังจากนั้น เราเศร้ามากค่ะ กินข้าวทั้งน้ำตา เพื่อนมารับไปเที่ยว ไปวัด ก้เหมือนคนเหม่อลอย (ได้เที่ยวกลางคืนครั้งแรกก็อายุ 20 นี้ละค่ะ แต่ก็ไม่กินเหล้านะค่ะ เพราะไม่ชอบ) แล้วเราก็ได้เจอเพื่อนของเพื่อนก็คุยกันค่ะ แต่ตอนนั้นอารมมันแบบไม่ได้อยากคบ แต่อยากลืม เราก็คุยกับทุกคนที่เข้าหา ก็ทำให้เราสดใสขึ้นมาได้นิดนึงค่ะ เราเจอเพื่อนเก่าๆตอนไปเที่ยวกลางคืน(เพื่อนเก่าเราก็คือเพื่อนแฟนเหมือนกันค่ะ) มันบอกว่าเจอแฟนเราถ้าหาเรา แฟนเราบอกว่าเลิกกับเราแล้ว แล้วก็ดูหน้าแฟนเราเศร้าๆค่ะ เราก็ด่าใส่เพื่อนเราเลยค่ะว่า มันทิ้งกุมันจะเศร้าทำเชี้ยไร กุนี้ กุเป็นคนโดนหักหลัง พอ!! น้ำมาเยอะ จริงๆเรื่องราวระหว่าง 1 เดือนหลังจากเลิกกันมันยาวนานมากค่ะ มีเรื่องราวเยอะแยะ ผู้คนเข้ามาเยอะแยะ ไม่เล่าละกัน เอาเป็นว่ามันทำให้เราลืมแฟนได้ 60% ได้แล้ว
แล้วเช้าช่วงๆต้นเดือน มิ.ย2011 ค่ะ(เลิกกันตอน พ.ค2011) ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาค่ะ เราก็รับ สรุปเป็นแฟนเราค่ะ เขาถามเราว่า ลืมกันได้หรือยัง(เสียงสั่นๆเหมือนคนจะร้องไห้) เขาบอกว่าเขาลืมเราไม่ได้ "ทุกอย่างที่เขาบอกเราเป็นเรื่องสมมุติ เขาไม่ได้มีใคร เขาแค่ทนเราไม่ไว้ เขารู้ว่าถ้าบอกเราแบบนั้นเราจะยอมเลิกกับเขา" เขาบอกขาดเราไม่ได้ ยอมให้เราเอาแค่ใจดีกว่า ขาดเราไป เขาพึ่งรู้สึกได้ก็ตอนอยู่คนเดียว งงสิค่ะ!! อารมตอนนั้นใจสั่นๆเหมือนตอนถูกบอกเลิก อารมสับสน ถามใจตัวเองว่าเราลืมเขาได้ปล้วใช่มั้ย ไม่ต้องการเขาแล้วใช่มั้ย สับสนไปหมด สรุปให้อภัยค่ะ เรากับมาคบกัน
เราให้เขาไปคุยกับแม่ ไปเราให้แม่ฟัง แม่เราเลยให้เขาจุดธูปสาบานต่อหน้ารูปยายที่เสียไปแล้วค่ะ ว่าที่พูดมาคือความจริง
หลังจากนั้นเราก็คบกัน รักกันปกติเหมือนเดิมค่ะ เขาก็เอาใจใส่ ดูแล เทคแคร์ ใส่ใจ ทุกวันครบรอบที่คบกันก็จะมีดอกไม้ (คบกัน 2005 ค่ะ นับจากนั้นถึงตอนที่เล่าก้ 6 ปีค่ะ) แต่ต่างจากเดิมก็ตรงที่เราเอาแต่ใจน้อยลง มีเหตุผลมากขึ้น ความคิดโตขึ้น แล้วเราก็ได้ทำงานเป็นพนักงานบัญชีค่ะ
แล้วปี 2013 เราก็แต่งงานกัน แล้วก็มีลูกด้วยกัน ตอนนี้ลูก 10 เดือนค่ะ
เข้าเรื่อง!!!!!
แล้วเมื่อต้นเดือน มิ.ย2014 ที่ผ่านมา เราก็นึกอ่ะไรไม่รู้ค่ะ อยู่ๆก็ล๊อกอินเฟสแฟน แล้วก็ค้นดูนู้นนี้ (บอกก่อนเลยนะค่ะ เราเป็นคนไม่ขี้หึง ไม่ชอบค้น แต่ถ้าได้ติดจะค้นแล้ว หึงแล้วจะสุดๆเลยละ) เราก็เข้าไปที่บันทึกกิจกรรม แล้วดูว่าแฟนเราค้นหาคำว่าอะไรบ้าง แล้วดูย้อนไปถึงปี 2011 เลยค่ะ(ปีที่เกิดเรื่อง) มีเฟสผู้ ญ อยู่ หนึ่งเฟส ที่แฟนเราค้นหาทุกเดือน เดือนละ 1 ครั้ง ตั้งแต่ปี 2011-2014 ปัจจุบัน แต่บางเดือนก็ไม่ได้ค้นนะค่ะ แต่เห็นแล้วมันสงสัยมากว่าใครลองเข้าไปดูเฟสผู้ ญ คนนั้น ก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกลับแฟนเรา เข้าไปก็เห็นแค่รูปโปรไฟร์ แต่ทำมั้ยแฟนเราต้องค้นหาเฟสนี้บ่อย
แล้วเลยถ่ายหน้าจอทุกครั้งที่แฟนเราค้นหาคำนี้แล้วส่งไลน์ไป1รูปก่อนแล้วถามแฟนเราค่ะว่า นางคือใคร ทำไมต้องต้นหานาง แฟนเราก็บอกว่า เห็นพี่ที่ทำงานเข้าไปดูเลยลองเข้าไปดูตาม แล้วเลยจัดการส่งทุกรูป ที่ถ่ายมาว่ามีค้นหาคำนี้ตั้งแต่ปี 2011-2014 แฟนเราเลยเงียบไปสักพัก แล้วตอบกลับมาว่า อยากรู้ใช่มั้ย "มันคือคนที่ทำให้รักเราพัง"
อึ้งค่ะ!
เราก็บอกให้แฟนเราเล่ามาให้หมด แฟนเราก็บอกว่า ตอนที่แฟนเราทำงานได้ขอเฟสผู้ ญ คนนี้มาจากเพื่อนของเขา(ผู้ ญ คนนี้ทำงานโรงงานเดียวกับแฟนเราค่ะ) แล้วก็คุยกันทางเฟสกับผู้ ญ คนนี้ ปรึกษาเรื่องของเรา ว่าเราเป็นคนเอาแต่ใจ นู้นนี้นั้น บลาๆๆ แล้วคุยไปคุยมาก็คุยสนุก เลยคิดว่าผู้ ญ คนนั้นใช่กว่าเรา เลยบอกเลิกเราค่ะ แต่ตอนเลิกกับเราไปเขาก็รู้สึกขาดเราไม่ได้ เลยกลับมา กับผู้ ญ คนนั้น ไม่มีอะไรเกินเลย คุยกันแค่ทางเฟสเฉยๆ ปรึกษา (ผู้ ญ คนนั้นอายุมากกว่าแฟนเรา 4 ปีค่ะ สวยมั้ย ก็ไม่ค่ะ หน้าบ้านๆเหมือนเรานี้ละ)
เราเลยเจาะลึกค่ะ ค้นทุกอย่างในเฟสย้อนหลังไป ค้นข้อความทุกกล่อง จนไปเห็นข้อความเก็บถาวร ไปเจอบทสนทนา ของผู้ ญ คนนั้นกับแฟนเรา ก็เป็นแนวปรึกษานั้นละค่ะ ผู้ ญ ก็ออกแนวบอกให้เลิก แฟนเราก็ออกแนวจะเลิก สนุกปากกันใหญ่ค่ะ แต่อันนี้ก็ยังไม่ใช่ประเด็นหลักๆที่มาพิมปรึกษาในกระทู้หรอกนะค่ะ เพราะเราก็ยอมรัลว่าเรานิสัยแย่จิงๆ เอาแต่ใจมาก
ประเด็นคือ!!!
ทำไมต้องค้นชื่อเฟสผู้ ญ คนนั้นบ่อย ทำมั้ยปัจจุบันก็ยังค้น เพราะถึงค้นไปก็เห็นแต่รูปโปรไฟ เราถามแฟนเรา ก็บอกว่าค้นเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกอะไร ขอโทษจะไม่เกิดขึ้นอีก เข็ดแล้ว บลาๆๆๆ บอกว่าบางครั้งค้นคำอื่นแต่พอมันขึ้นชื่อนี้ขึ้นมาเลยลองเข้าไปดู ไม่ได้ตั้งใจ (ดูแล้วก็รู้สึกผิดจริงๆ)
เป็นพวกคุณจะทำยังไง ???
บอกเลยเรารู้สึก ไม่มีความไว้วางใจอีกต่อไป รู้สึกแค้นอยู่ลึกๆๆ ว่าโดนหรอกมา 4 ปี (นับจากที่เกิดเรื่องถึงปัจจุบัน) รู้สึกสับสนอยู่คงตลอดเวลา
แต่เรามีลูกแล้ว
เราเป็นครอบครัวแล้ว
ทำยังไงไม่ให้คิด
คือเราสับสนมากๆ มันอาจดูเป็นเรื่องขี้เป็ดขี้ไก่สำหรับบางคน แต่สำหรับเรามันคือความรู้สึก
ดู คือ คิดถึง
การคิดถึงผู้ ญ อื่นที่ไม่ใช่แฟน มันเจ็บ !!
เอาไงดี??