ตามหัวเลยกันครับ ว่ากันว่า เกิดมาสักครั้ง มันต้องมีอย่างน้อยสักคนนึง ที่ยังไงเราแพ้ทางสุดๆ ไม่ว่าจะห่างกันนานขนาดไหน ไม่ว่าเรามีแฟนหรือเค้าจะมีแฟนอยู่แล้ว เวลาเจอหน้า กันความรู้สึกวาบๆ ที่หัวใจ (ถ้าวัดความถี่ คง ทะลุ 100/min ไปละ) พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ต้องรอเค้าทักก่อนเท่านั้นแหละ ไม่กล้าทักเลย
ขอแชร์ ประสบการณ์เรื่องนี้ และ ความเพี้ยนๆ ของผม หน่อยนะครับ แหะๆ ><"
ขอสมมุติว่า เค้าชื่อ บี ละกันเน้าะ คือ ผมรู้จักเค้าตอน ม. 1 แต่เค้าไม่รู้จักผมหรอก(
น๊านนาน) ตอนนั้น เค้าเรียนเก่งโคตรๆ (เค้าอยู่ห้อง 1 แต่ผมอยู่ห้องรองบ๊วย อ่ะ ) ผมก้อคนธรรมดา การบ้านมี ไม่ทำหรอก รอลอกเอา จนเราได้มาคุยกันจริงๆ ตอน ม.3 ตอนนั้นเค้าอ่านหนังสือที่ห้องสมุดจนค่ำ และ ผมเพิ่งเล่นกีฬาเสร็จ พอดีและกำลังจะกลับที่พัก เลยมาจะเอ๋กัน โดยมิได้นัดหมาย ซึ่งช่วงนั้น ผมและเค้าได้สอบติดห้องทุนตอน ม.ปลายด้วยกัน (บอกตงโคตรฟล็ค เค้าตัวจริง แต่ ผมติดสำรอง) เค้าก็ทักมา ก้อคุยกันตามปกติ(ประสาวัยรุ่นเท่าไป) และเราก็แยกย้ายกันกลับที่พักไป
ปล. ตอนม. ต้น ยังไม่ได้ชอบเค้านะ ตอนม.ต้น ผมชอบคนที่นั่งข้างโต๊ะผมอ่ะ เค้าสวยดี
หลังจากขึ้น ม.ปลาย จุดสปาร์คมันเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ ช่วงนั้นผมมีปัญหาด้านร่างกาย(ประมานว่าเล่นไป แม่ม..ก็ไม่รุ่งหรอก เป็น นักกีฬาโรงเรียนไม่ได้) ช่วงนั้นเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าเลยหล่ะ แต่เครียดไปก็ไม่รู้จะได้อะไร เพื่อนผู้ชายก้อถาม เป็นห่าอะไร ก้อตอบส่งๆ ไป เพราะ พูดไปคำตอบที่ได้ผมอยากได้ผมก็เป็นคำตอบเดิมที่ผมได้ยินจนชินหู (แทนคำปลอบมันกลายจนเป็น คำบ่นไปแทน) แต่มีอยู่ คนนึงที่เค้าพูดออกมาแบบ ..... เหมือนเปรียบเค้ากับผม ประมานว่า ทุกคนก็มีปัญหาเหมือนกันหมด แต่มันติดที่เราจะจัดการกับมันยังไง บี บอกกับผมแล้วก็เดินเข้าห้องเรียนไป (เท่าที่ผมจำได้นะ)
เหอะพูดดีไปไม่เป็นเองไม่รู้หรอก....(ผมคิดในใจ) หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย กลับกลายเป็นว่า ผมไปเริ่มสนใจเธอแทน ก็คิดในใจนะ ว่า " เห้ย..บีนี่..เจ๋งอ่ะ ทำไมแ..่.มความคิดแหวกแนวกว่าคนอื่นนะ " (อาจจะเป็นเพราะเธอเรียนเก่ง หัวเร็ว ทำอะไรเป็นเกือบทุกอย่าง แม่ศรีเรือนอีก.....โห้วเว่อร์เกิ๊น) หลังจากนั้น ผมก็เริ่มสอดส่องดูพฤติกรรมการใช้ชีวิตของเขา ว่าทำไมถึง เก่งอย่างนี้ (รู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคจิตยังไงไม่รู้) เวลาเค้าไปไหนก้อจะเดินตามหลังไกลๆ ให้เกิน 100 เมตร ไม่งั้นโดนสงสัย (สโต้กเกอร์ ดีๆ นี่เอง) เพื่อนถาม "ไปไหน" ... "ปวดฉี่ ทำธุระ เอกสาร หาไรกิน ปริ้นรายงาน" แถจนสีข้างแตกถลอกมาตลอด ผมทำแบบนั้นอยู่ประมาน ปีกว่ามั้งนะ (แต่นานอ่ะ)
จนในช่วง ม.5 ผมได้ข่าวว่า เธอกุ้กกิ้กกับเพื่อนของเธอ(ผู้ชายนะ) ผมก็ไม่รู้เป็นอะไรอารมณ์เสียหงุดหงิด ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม หลังจากนั้นเริ่มรู้ตัวละ อืม.....กูชอบบีแน่ๆ (คิดไปเอง) อืม...ชอบได้ไง แค่อยากรู้ชีวิตประจำวันของเค้าเฉย วันเกิดเค้า..ไม่รู้ เค้าชอบอะไร..ไม่รู้ เค้าไม่ชอบอะไร..ไม่รู้ ละปีกว่า ที่กรูทำไปเพื่อ.... (เริ่มเลอะเทอะ) คิดทบทวนแบบนี้อยู่หลายวัน (จะเป็นโรคซึมเศร้ารอบสองละ...555) อยู่มาวันนึง มี คนมาบอกชอบผม (ป๊าดดด..มีคนชอบกรูด้วย) แต่มันติดที่ว่าเค้าคนนั้นเป็นเพื่อนบี .....ตายห่าละ จักให้กรูทำเยี่ยงไรดี ดันมาด้วยกันอี๊กกก โธ่ว...ทำไมไม่มาคนละเวลาว๊าาา ผมจึงตัดสินใจ ปฎิเสธไป (
โคตรหล่อ.....แค่คิดๆๆ) วันต่อมา บีก้อมาถามผมว่า ทำไมไม่ลองคบกับเค้าเหรอ ผมอยากจะบอกบีว่า (คำตอบมันอยู่หน้ากรูนี่ไง) และ แล้วเรื่องก็ผ่านพ้นไป
เข้าช่วง ม.6 ช่วงสอบบีเค้าก้อไปอ่านหนังสือในห้องสมุดตามปกติ ผมก้อตามเธออยู่แล้วเป็นปกติ (จังหวะนี้เป็นปกติไปแหล่วๆๆ) เพื่อนๆ ก็มาถามว่าช่วงนี้สอบเข้ามหาลัยนะ ทำไม ไม่ค่อยอ่านหนังสือเลย (เออเน้าะลืมคิดเลย) ตอนนั้นมีเพื่อนผมคนนึงจับพิรุธผมได้ อยู่ มันก้อมาถามผมว่า "ชอบบีเหรอ" ผมตอบเลย "เปล๊า!!!" (เสียงโคตรสูงเลย) ละมันก็ถามต่อ "มีอะไรให้กูช่วยเปล่า??" (บังเอิญว่าเพื่อนผมคนนี้เค้าสนิทกับบีอ่ะครับ แบบ หยอกล่อกันแบบแรงโคตร เค้าก้อยังไม่โกรธกันนะ ) อืมม.....เอาดิ โอเคได้ วันนึงผมก็ไปนอนบ้านมัน เราก้อปรึกษากันเรื่องบี (ผมระบายให้มันฟังมากกว่า) แต่ผมขอตัดสินใจ บอกเองก่อน.....
พอถึงช่วงใกล้ปีใหม่ ห้องก็จะมีธรรมเนียมแลกขวัญกัน ละผมก็ตัดสินใจโทรไปหาบี เพื่อฝากซื้อตุ้กตา (ป๊อดอยู่ๆ..อิอิ) หลังจากนั้นผมก้อบอกชอบเค้าเลย(ตัดใจบทเลย....เดี๋ยวยาว) เค้าขอบคุณผม(บอกชอบใครเป็นแบบนี้หมดเลย) หลังจากนั้นมาก็คุยกันไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกดีกันทั้งสองฝ่าย(หรือว่าผมคิดไปเอง) จากผู้หญิงธรรมดาแต่ทำไมสวยขึ้นเรื่อยๆ(อันผมก็ไม่เข้าใจจริงๆ) จนมาถึงวันปีใหม่ ก้อคุยโทรศัพท์ข้ามปีอ่ะแหละ ผมบอกเค้าเลยว่าจีบนะ (เดี๋ยวเค้าหาว่าไม่ชัดเจน) เค้าก้อถามว่าจริงเหรอ ผมบอกว่า จิงสิ .............อยู่ๆเธอก็ตัดสายไป
ผู้ชายครับ....พวกคุณเคยเจอผู้หญิงที่แพ้ทางบ้างมั๊ยครับ ผมเจอตั้งคนนึงแหน่ะ
ขอแชร์ ประสบการณ์เรื่องนี้ และ ความเพี้ยนๆ ของผม หน่อยนะครับ แหะๆ ><"
ขอสมมุติว่า เค้าชื่อ บี ละกันเน้าะ คือ ผมรู้จักเค้าตอน ม. 1 แต่เค้าไม่รู้จักผมหรอก(
ปล. ตอนม. ต้น ยังไม่ได้ชอบเค้านะ ตอนม.ต้น ผมชอบคนที่นั่งข้างโต๊ะผมอ่ะ เค้าสวยดี
หลังจากขึ้น ม.ปลาย จุดสปาร์คมันเกิดขึ้นตอนไหนก็ไม่รู้ ช่วงนั้นผมมีปัญหาด้านร่างกาย(ประมานว่าเล่นไป แม่ม..ก็ไม่รุ่งหรอก เป็น นักกีฬาโรงเรียนไม่ได้) ช่วงนั้นเข้าข่ายเป็นโรคซึมเศร้าเลยหล่ะ แต่เครียดไปก็ไม่รู้จะได้อะไร เพื่อนผู้ชายก้อถาม เป็นห่าอะไร ก้อตอบส่งๆ ไป เพราะ พูดไปคำตอบที่ได้ผมอยากได้ผมก็เป็นคำตอบเดิมที่ผมได้ยินจนชินหู (แทนคำปลอบมันกลายจนเป็น คำบ่นไปแทน) แต่มีอยู่ คนนึงที่เค้าพูดออกมาแบบ ..... เหมือนเปรียบเค้ากับผม ประมานว่า ทุกคนก็มีปัญหาเหมือนกันหมด แต่มันติดที่เราจะจัดการกับมันยังไง บี บอกกับผมแล้วก็เดินเข้าห้องเรียนไป (เท่าที่ผมจำได้นะ)
เหอะพูดดีไปไม่เป็นเองไม่รู้หรอก....(ผมคิดในใจ) หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย กลับกลายเป็นว่า ผมไปเริ่มสนใจเธอแทน ก็คิดในใจนะ ว่า " เห้ย..บีนี่..เจ๋งอ่ะ ทำไมแ..่.มความคิดแหวกแนวกว่าคนอื่นนะ " (อาจจะเป็นเพราะเธอเรียนเก่ง หัวเร็ว ทำอะไรเป็นเกือบทุกอย่าง แม่ศรีเรือนอีก.....โห้วเว่อร์เกิ๊น) หลังจากนั้น ผมก็เริ่มสอดส่องดูพฤติกรรมการใช้ชีวิตของเขา ว่าทำไมถึง เก่งอย่างนี้ (รู้สึกว่าตัวเองเป็นโรคจิตยังไงไม่รู้) เวลาเค้าไปไหนก้อจะเดินตามหลังไกลๆ ให้เกิน 100 เมตร ไม่งั้นโดนสงสัย (สโต้กเกอร์ ดีๆ นี่เอง) เพื่อนถาม "ไปไหน" ... "ปวดฉี่ ทำธุระ เอกสาร หาไรกิน ปริ้นรายงาน" แถจนสีข้างแตกถลอกมาตลอด ผมทำแบบนั้นอยู่ประมาน ปีกว่ามั้งนะ (แต่นานอ่ะ)
จนในช่วง ม.5 ผมได้ข่าวว่า เธอกุ้กกิ้กกับเพื่อนของเธอ(ผู้ชายนะ) ผมก็ไม่รู้เป็นอะไรอารมณ์เสียหงุดหงิด ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม หลังจากนั้นเริ่มรู้ตัวละ อืม.....กูชอบบีแน่ๆ (คิดไปเอง) อืม...ชอบได้ไง แค่อยากรู้ชีวิตประจำวันของเค้าเฉย วันเกิดเค้า..ไม่รู้ เค้าชอบอะไร..ไม่รู้ เค้าไม่ชอบอะไร..ไม่รู้ ละปีกว่า ที่กรูทำไปเพื่อ.... (เริ่มเลอะเทอะ) คิดทบทวนแบบนี้อยู่หลายวัน (จะเป็นโรคซึมเศร้ารอบสองละ...555) อยู่มาวันนึง มี คนมาบอกชอบผม (ป๊าดดด..มีคนชอบกรูด้วย) แต่มันติดที่ว่าเค้าคนนั้นเป็นเพื่อนบี .....ตายห่าละ จักให้กรูทำเยี่ยงไรดี ดันมาด้วยกันอี๊กกก โธ่ว...ทำไมไม่มาคนละเวลาว๊าาา ผมจึงตัดสินใจ ปฎิเสธไป (
เข้าช่วง ม.6 ช่วงสอบบีเค้าก้อไปอ่านหนังสือในห้องสมุดตามปกติ ผมก้อตามเธออยู่แล้วเป็นปกติ (จังหวะนี้เป็นปกติไปแหล่วๆๆ) เพื่อนๆ ก็มาถามว่าช่วงนี้สอบเข้ามหาลัยนะ ทำไม ไม่ค่อยอ่านหนังสือเลย (เออเน้าะลืมคิดเลย) ตอนนั้นมีเพื่อนผมคนนึงจับพิรุธผมได้ อยู่ มันก้อมาถามผมว่า "ชอบบีเหรอ" ผมตอบเลย "เปล๊า!!!" (เสียงโคตรสูงเลย) ละมันก็ถามต่อ "มีอะไรให้กูช่วยเปล่า??" (บังเอิญว่าเพื่อนผมคนนี้เค้าสนิทกับบีอ่ะครับ แบบ หยอกล่อกันแบบแรงโคตร เค้าก้อยังไม่โกรธกันนะ ) อืมม.....เอาดิ โอเคได้ วันนึงผมก็ไปนอนบ้านมัน เราก้อปรึกษากันเรื่องบี (ผมระบายให้มันฟังมากกว่า) แต่ผมขอตัดสินใจ บอกเองก่อน.....
พอถึงช่วงใกล้ปีใหม่ ห้องก็จะมีธรรมเนียมแลกขวัญกัน ละผมก็ตัดสินใจโทรไปหาบี เพื่อฝากซื้อตุ้กตา (ป๊อดอยู่ๆ..อิอิ) หลังจากนั้นผมก้อบอกชอบเค้าเลย(ตัดใจบทเลย....เดี๋ยวยาว) เค้าขอบคุณผม(บอกชอบใครเป็นแบบนี้หมดเลย) หลังจากนั้นมาก็คุยกันไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกดีกันทั้งสองฝ่าย(หรือว่าผมคิดไปเอง) จากผู้หญิงธรรมดาแต่ทำไมสวยขึ้นเรื่อยๆ(อันผมก็ไม่เข้าใจจริงๆ) จนมาถึงวันปีใหม่ ก้อคุยโทรศัพท์ข้ามปีอ่ะแหละ ผมบอกเค้าเลยว่าจีบนะ (เดี๋ยวเค้าหาว่าไม่ชัดเจน) เค้าก้อถามว่าจริงเหรอ ผมบอกว่า จิงสิ .............อยู่ๆเธอก็ตัดสายไป