คือเรื่องราวของเราเศร้ามาก
อยากจะมาละบายมาละเลงให้อ่านกัน แต่ไม่รู้จะมีคนอ่านไหมมมม
ตามหัวกระทู้เลยค่ะ เป็นคนที่รู้สึกว่าตัวเองล่องหนมาแต่เด็กจนโตจนรู้ว่าเล็บขบและตาปลาเป็นยังไง
อนุบาลเลยน้ะค้ะ เรแข่งกินวิบาคเรา เราได้เหรียญเงินค้า
ใช้ทักษะในการกินระดับ8 พอถึงเวลาประกาศผลเราต้องไปรับรางวัลค่ะ
เรายืนอยู่หน้าแถว แต่คุณครุได้ทำการเดินผ่านเราไปแล้วไปเอาอิคนที่เป็นหลีดหน้าตาน่ารักจิ้มริ้มไปรับแทนเราค้า!!!!!!!!!
แม่เราไปยอมโวยวายใหญ่ ครูบอกครูไม่เห็นเรา ช่างเถอะให้น้อง.. ถ่ายรูปแทน ยังไงก็ขึ้นไปล้ะ แม่เราก็ไม่ยอมสิ่ค้ะ
จัดไปอย่าให้เสีย ครูทำไงกะดิฉันรู้ไหมค้ะคุณณณณ ครูให้ดิฉันและโอปอลรับด้วยกันค้า!!!!! คือเราเป้นคนแข่งคนเดียวม้ะ เอาอินี่มาทำไม คือจะให้มันรับให้ได้ 555555 เราน่าสงสารเน้อะ
พอขึ้นประถมศึกษากำลังน่ารัก เรามีเพื่อนผช ที่แม่รู้จักกันคนนึงค่ะเพื่อนเราน่ารักมั้งค้ะครูผญ.ชอบเล่นด้วย
มาน้อง.... คับ น้อง... ขาอยู่นั่น พอเราล้อเพื่อน นาง(ครู)หันมาขึ้นเสียงใส่เรา ใครพูดกับเธอ ไปไหนก็ไปป้ะ เงียบๆไปเลยเธออ่ะ (เราเพิ่งขึ้นป.1)
ใจร้ายป้ะค้ะ เราแบบจำได้ติดตาติดหูเลย เราเสียใจง่าย
ตัดมาชีวติวัยรุ่นเพื่อนไปไหนก็ไม่ชวนเราค่ะ เราจะมารู้ทีหลังตลอดค่ะ แล้วเพื่อนก็ชอบทิ้งให้อยู่คนเดียว
แต่ดีน้ะเราใจเค้าใจเราเวลาเพื่อนอยู่คนเดียวเราจะอยู่ด้วย แต่พอถึงทีเราหล่ะก้อออ หายค้าาาาา
รุ่นน้องก็ไม่เคยรู้ว่ามีเราอยู่ในรร แม้แต่น้องรหัสตัวเองยังไม่รู้เลยเราเป็นใคร
รรมัธยมเรามีกีฬาสี เราเคยเป็นกองเชียร์ครั้งนึง รุ่นพี่ก็จำหน้าเราไม่ได้ถามไรเค้าก็ไม่เคยได้ยิน
แต่คือเราไปซ้อมทุกวันไม่มีขาด
ตัดภาพมาเข้ามหาลัย ปีแรก
เราไม่รู้ไรเลย พยายามจะทักบีบี ทักเฟสไปถามรุ่นพี่
สิ่งที่ได้คือพี่เค้าออนน้ะ แต่ไม่มีใครตอบเราเลย แต่คือไปตอบเพื่อนเราไรงี้อ่ะ เราทักไปประมาณ 4 -5คนได้เป็นงี้ทุกคน
เราเศร้าเราเสียใจเราห่อเหี่ยวเราเกลียดตัวเองมากน้ะ เรามาคิดดูเราไม่ได้พูดไรไม่ดี เราแค่ถามว่า พี่ค้ะรบกวนถามอะไรหน่อยได้ไหมค้ะ
เราไม่เข้า่ใจมีเหตุผลไรให้ไม่ตอบบบบบบบบบบบบบบ เสียใจจจได้ยินม้ายยยย
ตัดภาพมาชีวิตประจำวันแค่แม่คงแม่ค้าด็ไม่เคยจะสนใจเรา
ไม่เคยได้ยินที่เราสั่ง แถมลืมอีก ไปซื้อของแม่ข้าก็ชักสีหน้าใส่แบบมากวนกูตอนเม้าทำไม
บางร้านก็ไม่สนใจเราเลย ในไลน์กลุ่มอีกกกก เราพูดไรไปใคาต้องเงียบ
เราพยายามพิจรณาตัวเองน้ะ เราบกพร่องตรงไหน นิสัยไม่ได้ยังไงบ้างพยายามปรับปรุง
แต่เราก็ไม่เคยหายเป็นโรคล่องหนจากสังคมเลย
ใครเคยเป็นแบบเรามาแชร์ได้น้ะ เราอยากรู้ว่ามีไหม จริงๆมีเยอะกว่านี้มากพิมไม่หมดอ่ะ55555
มาแชร์ความโหดร้ายของมนุษย์โลกกัน
ปล. สงสารเราเถอะน้ะค้ะ เราเสียใจแล้วน้อยใจกับเรื่องอื่นๆมาพอแล้ว ถ้าเข้ามาจะมาด่ามาซ้ำเติมก็สงสารเราเถอะค่ะ
เราโพสนี่มีเจตนาอยากแชร์ให้คนที่เป็นเหมือนกัน เราต้องขอโทษน้ะค้ะที่ืพิมไปขำไปเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า
เพื่อไม้ให้สิ่งที่เราพิมมันดูดราม่า ดูเราโลกสวยเกินไปว่าแบบโดดนคนนู้นนี้ทำแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้
คือเรารับได้ค่ะ เราแค่น้อยใจ แล้วเรื่องโดน เมิน เนี่ย เพื่อนสนิทจริงๆก็ไม่ได้เมินเราค่ะ
เราเข้าใจค่ะว่าเราโดนแค่นี้มันยังน้อย แต่อย่าลืมน้ะค้ะ เป็นคนเหมือนกัน แต่แต่ล้ะคนไม่เหมือนกัน
คุณอาจจะไม่เศร้า แต่คนอื่นเค้าอาจเศร้าค่ะ
รบกวนขอความเห็นใจน้ะค้ะ ถ้าซ้ำเติมในความห่วนของชีวิตเราก็สงสารเราซักนิดเถอะค่ะ
ใช่ว่า้ราจะโดนแค่นี้แล้วน้อยใจนเป็นปม เราโดนมามากกว่านี้ค่ะทั้งโดนเมินและเอาเปรียบ
มีใครเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนล่องหนบ้างค้ะ
อยากจะมาละบายมาละเลงให้อ่านกัน แต่ไม่รู้จะมีคนอ่านไหมมมม
ตามหัวกระทู้เลยค่ะ เป็นคนที่รู้สึกว่าตัวเองล่องหนมาแต่เด็กจนโตจนรู้ว่าเล็บขบและตาปลาเป็นยังไง
อนุบาลเลยน้ะค้ะ เรแข่งกินวิบาคเรา เราได้เหรียญเงินค้า
ใช้ทักษะในการกินระดับ8 พอถึงเวลาประกาศผลเราต้องไปรับรางวัลค่ะ
เรายืนอยู่หน้าแถว แต่คุณครุได้ทำการเดินผ่านเราไปแล้วไปเอาอิคนที่เป็นหลีดหน้าตาน่ารักจิ้มริ้มไปรับแทนเราค้า!!!!!!!!!
แม่เราไปยอมโวยวายใหญ่ ครูบอกครูไม่เห็นเรา ช่างเถอะให้น้อง.. ถ่ายรูปแทน ยังไงก็ขึ้นไปล้ะ แม่เราก็ไม่ยอมสิ่ค้ะ
จัดไปอย่าให้เสีย ครูทำไงกะดิฉันรู้ไหมค้ะคุณณณณ ครูให้ดิฉันและโอปอลรับด้วยกันค้า!!!!! คือเราเป้นคนแข่งคนเดียวม้ะ เอาอินี่มาทำไม คือจะให้มันรับให้ได้ 555555 เราน่าสงสารเน้อะ
พอขึ้นประถมศึกษากำลังน่ารัก เรามีเพื่อนผช ที่แม่รู้จักกันคนนึงค่ะเพื่อนเราน่ารักมั้งค้ะครูผญ.ชอบเล่นด้วย
มาน้อง.... คับ น้อง... ขาอยู่นั่น พอเราล้อเพื่อน นาง(ครู)หันมาขึ้นเสียงใส่เรา ใครพูดกับเธอ ไปไหนก็ไปป้ะ เงียบๆไปเลยเธออ่ะ (เราเพิ่งขึ้นป.1)
ใจร้ายป้ะค้ะ เราแบบจำได้ติดตาติดหูเลย เราเสียใจง่าย
ตัดมาชีวติวัยรุ่นเพื่อนไปไหนก็ไม่ชวนเราค่ะ เราจะมารู้ทีหลังตลอดค่ะ แล้วเพื่อนก็ชอบทิ้งให้อยู่คนเดียว
แต่ดีน้ะเราใจเค้าใจเราเวลาเพื่อนอยู่คนเดียวเราจะอยู่ด้วย แต่พอถึงทีเราหล่ะก้อออ หายค้าาาาา
รุ่นน้องก็ไม่เคยรู้ว่ามีเราอยู่ในรร แม้แต่น้องรหัสตัวเองยังไม่รู้เลยเราเป็นใคร
รรมัธยมเรามีกีฬาสี เราเคยเป็นกองเชียร์ครั้งนึง รุ่นพี่ก็จำหน้าเราไม่ได้ถามไรเค้าก็ไม่เคยได้ยิน
แต่คือเราไปซ้อมทุกวันไม่มีขาด
ตัดภาพมาเข้ามหาลัย ปีแรก
เราไม่รู้ไรเลย พยายามจะทักบีบี ทักเฟสไปถามรุ่นพี่
สิ่งที่ได้คือพี่เค้าออนน้ะ แต่ไม่มีใครตอบเราเลย แต่คือไปตอบเพื่อนเราไรงี้อ่ะ เราทักไปประมาณ 4 -5คนได้เป็นงี้ทุกคน
เราเศร้าเราเสียใจเราห่อเหี่ยวเราเกลียดตัวเองมากน้ะ เรามาคิดดูเราไม่ได้พูดไรไม่ดี เราแค่ถามว่า พี่ค้ะรบกวนถามอะไรหน่อยได้ไหมค้ะ
เราไม่เข้า่ใจมีเหตุผลไรให้ไม่ตอบบบบบบบบบบบบบบ เสียใจจจได้ยินม้ายยยย
ตัดภาพมาชีวิตประจำวันแค่แม่คงแม่ค้าด็ไม่เคยจะสนใจเรา
ไม่เคยได้ยินที่เราสั่ง แถมลืมอีก ไปซื้อของแม่ข้าก็ชักสีหน้าใส่แบบมากวนกูตอนเม้าทำไม
บางร้านก็ไม่สนใจเราเลย ในไลน์กลุ่มอีกกกก เราพูดไรไปใคาต้องเงียบ
เราพยายามพิจรณาตัวเองน้ะ เราบกพร่องตรงไหน นิสัยไม่ได้ยังไงบ้างพยายามปรับปรุง
แต่เราก็ไม่เคยหายเป็นโรคล่องหนจากสังคมเลย
ใครเคยเป็นแบบเรามาแชร์ได้น้ะ เราอยากรู้ว่ามีไหม จริงๆมีเยอะกว่านี้มากพิมไม่หมดอ่ะ55555
มาแชร์ความโหดร้ายของมนุษย์โลกกัน
ปล. สงสารเราเถอะน้ะค้ะ เราเสียใจแล้วน้อยใจกับเรื่องอื่นๆมาพอแล้ว ถ้าเข้ามาจะมาด่ามาซ้ำเติมก็สงสารเราเถอะค่ะ
เราโพสนี่มีเจตนาอยากแชร์ให้คนที่เป็นเหมือนกัน เราต้องขอโทษน้ะค้ะที่ืพิมไปขำไปเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้า
เพื่อไม้ให้สิ่งที่เราพิมมันดูดราม่า ดูเราโลกสวยเกินไปว่าแบบโดดนคนนู้นนี้ทำแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้
คือเรารับได้ค่ะ เราแค่น้อยใจ แล้วเรื่องโดน เมิน เนี่ย เพื่อนสนิทจริงๆก็ไม่ได้เมินเราค่ะ
เราเข้าใจค่ะว่าเราโดนแค่นี้มันยังน้อย แต่อย่าลืมน้ะค้ะ เป็นคนเหมือนกัน แต่แต่ล้ะคนไม่เหมือนกัน
คุณอาจจะไม่เศร้า แต่คนอื่นเค้าอาจเศร้าค่ะ
รบกวนขอความเห็นใจน้ะค้ะ ถ้าซ้ำเติมในความห่วนของชีวิตเราก็สงสารเราซักนิดเถอะค่ะ
ใช่ว่า้ราจะโดนแค่นี้แล้วน้อยใจนเป็นปม เราโดนมามากกว่านี้ค่ะทั้งโดนเมินและเอาเปรียบ