เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมกับเพื่อนทำงานอยู่ที่เดียวกัน สนิทกันในระดับหนึ่ง ตอนเเรกไม่มีปัญหาไรหรอกครับ
มีปัญหาก็ตอนเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของผม ผมหลงรักตั้งเเต่เขาเข้ามาทำงานเป็นครั้งเเรก เขาอายุอ่อนกว่าผม 4-5 ปี
ซึ่งผมตัดสินใจที่จะจีบเขาโดยที่เพื่อนผมยังไม่รู้เเล้วเขาก็ตอบตกลง เราคุยกันได้ประมาณระยะนึง ไปรับส่งเธอถึงบ้านทุกวัน เเต่เกิดเรื่องขึ้น
เมื่อเพื่อนผมมันมาเเซวผมว่าได้ข่าวว่าไปจีบน้องคนนั้นหรือว่ะ เห็นไปส่งน้องที่บ้านทุกวัน กูก็ชอบน้องคนนี้เหมือนกันว่ะ ณ วินาทีนั้นหัวใจตกไปที่ตาตุ่ม
ผมเครียดมากเพราะรู้สึกรักน้องเค้าจริงๆ เเถมเพื่อนก็เพื่อนร่วมงานอีก ผมก็เลยตัดสินใจรวมความกล้าโทรถามเธอ เธอก็บอกความจริงว่าเพื่อนผมโทรมาจีบ บอกว่าเพื่อนผมเอาใจเก่ง ผมได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งเครียดไปอีก เลยถามเธอต่อว่าเลือกเลยได้มั๊ยย ว่าจะคบกับใคร เธอตอบมาว่า เอาเป็นว่าถ้าใครคุยเเล้วรู้สึกดีกว่าเราจะเลือกคนนั้น ผมคิดหนักผมไม่ชอบการเเข่งขันเเบบนี้เลย ผมอยากจะหยุดเพราะเราคบกันไม่นาน เเต่ใจก็รักผู้หญิงคนนี้ที่สุดเท่าที่เคยคบคนอื่นมา เเต่คืนนั้นผมไม่รู้คิดไร โทรไปบอกยกเลิกความสัมพันธ์กับเธอ เเล้วบอกให้โชคดีกับการคบกับเพื่อนผม คำพูดผมไม่ได้พูดจากใจหรอกครับ พูดด้วยความประชดคับเเค้นใจ เทอไม่พูดไรเเค่ตอบตกลง ผ่านมารุ่งเช้าผมรู้สึกคิดผิดอย่างหนักที่พูดไปเมื่อคืน เเต่ผมพูดเเล้วผมไม่อยากกลับคำ ผมไปทำงานปกติเจอเพื่อนก็ปกติผมก็ไม่ได้พูดอะไร เเต่สิ่งที่ผิดปกติคือเธอคนนั้น เธอที่ผมรู้จักไม่ใช่คนเดิม เธอมาหาเพื่อนผมเค้าสองคนสนิทกันอย่างกะคบกันนานเเล้ว เธอก็ทักผมปกติเหมือนกับว่าเราสองคนไม่เคยสัมพันธ์กันเลย ตอนเที่ยงผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนเธอก็มานั่งกินด้วยย เค้าสองคนคุยจู๋จี๋กัน จังหวะนั้นผมรู้สึกอึดอัดใจมาก ข้าวที่กินยังไม่รู้รสชาติ กลืนก็ไม่ลง ผมจะพูดไรก็ไม่ได้ ได้เเต่ทนดูเค้าสองคนคุยกัน ที่น่าเสียใจคือเพื่อนผมจะไม่คุยไรกะผมหน่อยเหรอ ทั้งที่รู้ว่าผมกับเธอเคยคุยกันก่อน น่าจะทำตัวให้น้อยๆ หน่อย รวมถึงเทอคนนั้นด้วยยย ผมต้องทนกับสถานการณ์กดดันนี้บ่อยยมาก ผมหลีกเลี่ยงไม่ได้ พยายามคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา มันมีเยอะมากที่สองคนนี้ทำกับผม ผมใช้เวลานานที่ทนให้มันลืม
#### เดี๋ยววมาาเล่าต่อนะครับบ ขอระลึกก่อนนเรื่องผ่านมาประมาณปีกว่า ขอเฉลยก่อนว่าปัจจุบันเค้าสองคนเลิกกันเเล้วครับ.....ฮ่าๆๆ
เราโง่ หรือเธอกับเขาเลว?
มีปัญหาก็ตอนเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของผม ผมหลงรักตั้งเเต่เขาเข้ามาทำงานเป็นครั้งเเรก เขาอายุอ่อนกว่าผม 4-5 ปี
ซึ่งผมตัดสินใจที่จะจีบเขาโดยที่เพื่อนผมยังไม่รู้เเล้วเขาก็ตอบตกลง เราคุยกันได้ประมาณระยะนึง ไปรับส่งเธอถึงบ้านทุกวัน เเต่เกิดเรื่องขึ้น
เมื่อเพื่อนผมมันมาเเซวผมว่าได้ข่าวว่าไปจีบน้องคนนั้นหรือว่ะ เห็นไปส่งน้องที่บ้านทุกวัน กูก็ชอบน้องคนนี้เหมือนกันว่ะ ณ วินาทีนั้นหัวใจตกไปที่ตาตุ่ม
ผมเครียดมากเพราะรู้สึกรักน้องเค้าจริงๆ เเถมเพื่อนก็เพื่อนร่วมงานอีก ผมก็เลยตัดสินใจรวมความกล้าโทรถามเธอ เธอก็บอกความจริงว่าเพื่อนผมโทรมาจีบ บอกว่าเพื่อนผมเอาใจเก่ง ผมได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งเครียดไปอีก เลยถามเธอต่อว่าเลือกเลยได้มั๊ยย ว่าจะคบกับใคร เธอตอบมาว่า เอาเป็นว่าถ้าใครคุยเเล้วรู้สึกดีกว่าเราจะเลือกคนนั้น ผมคิดหนักผมไม่ชอบการเเข่งขันเเบบนี้เลย ผมอยากจะหยุดเพราะเราคบกันไม่นาน เเต่ใจก็รักผู้หญิงคนนี้ที่สุดเท่าที่เคยคบคนอื่นมา เเต่คืนนั้นผมไม่รู้คิดไร โทรไปบอกยกเลิกความสัมพันธ์กับเธอ เเล้วบอกให้โชคดีกับการคบกับเพื่อนผม คำพูดผมไม่ได้พูดจากใจหรอกครับ พูดด้วยความประชดคับเเค้นใจ เทอไม่พูดไรเเค่ตอบตกลง ผ่านมารุ่งเช้าผมรู้สึกคิดผิดอย่างหนักที่พูดไปเมื่อคืน เเต่ผมพูดเเล้วผมไม่อยากกลับคำ ผมไปทำงานปกติเจอเพื่อนก็ปกติผมก็ไม่ได้พูดอะไร เเต่สิ่งที่ผิดปกติคือเธอคนนั้น เธอที่ผมรู้จักไม่ใช่คนเดิม เธอมาหาเพื่อนผมเค้าสองคนสนิทกันอย่างกะคบกันนานเเล้ว เธอก็ทักผมปกติเหมือนกับว่าเราสองคนไม่เคยสัมพันธ์กันเลย ตอนเที่ยงผมก็ไปกินข้าวกับเพื่อนเธอก็มานั่งกินด้วยย เค้าสองคนคุยจู๋จี๋กัน จังหวะนั้นผมรู้สึกอึดอัดใจมาก ข้าวที่กินยังไม่รู้รสชาติ กลืนก็ไม่ลง ผมจะพูดไรก็ไม่ได้ ได้เเต่ทนดูเค้าสองคนคุยกัน ที่น่าเสียใจคือเพื่อนผมจะไม่คุยไรกะผมหน่อยเหรอ ทั้งที่รู้ว่าผมกับเธอเคยคุยกันก่อน น่าจะทำตัวให้น้อยๆ หน่อย รวมถึงเทอคนนั้นด้วยยย ผมต้องทนกับสถานการณ์กดดันนี้บ่อยยมาก ผมหลีกเลี่ยงไม่ได้ พยายามคิดว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเรา มันมีเยอะมากที่สองคนนี้ทำกับผม ผมใช้เวลานานที่ทนให้มันลืม
#### เดี๋ยววมาาเล่าต่อนะครับบ ขอระลึกก่อนนเรื่องผ่านมาประมาณปีกว่า ขอเฉลยก่อนว่าปัจจุบันเค้าสองคนเลิกกันเเล้วครับ.....ฮ่าๆๆ