สวัสดีเพื่อนๆชาวพันทิปทุกๆคนนะคะ เป็นครั้งแรกเลยที่จะมาเล่าเรื่องจริงวินาทีที่เฉียดตายของแฟนฉันค่ะ
ฉันเป็นคนหัวดื้อ แต่ฉันก็ปรับตัวมาตลอด (ฉันจะเล่าถึงนิสัยก่อนนะ ) ส่วนแฟนเป็นคนละเอียดอ่อน จริงจังเค้าเป็นคนดีมากค่ะ เราคบกันมา 3 ปี 5เดือนละค่ะ สำหรับเค้าคนนี้ คือรักแรกพบของฉันเลยค่ะ แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นค่ะ คืนที่ฉันนอนอยู่กับเค้า เค้าเหงื่อแตก ใจสั่น เหมือนคนจะขาดใจ พูดบอกว่า(สมมุติชื่อละกันนะคะ) "บอยจะตายแล้ว ช่วยด้วย ช่วยพาส่งร.พที" เร่งให้ฉันนำส่งร.พด่วน เข้าห้องฉุกเฉิน ฉันเลยพาเค้าไป ในตอนนั้นเอง ฉันใจเสีย ฉันกังวลแต่ในใจคิดว่าเค้าต้องหาย รออยู่หน้าห้องประมาณ 4ชั่วโมง ตั้งแต่ตี3 ถึง6 โมงเช้า แล้วเรากลับมานอนกันต่อ พอประมาณเที่ยง แฟนเราบอกไม่ไหวแล้ว พาส่งร.พ โทรลาแม่ด้วย บอกเราว่า "บอยรักกิฟนะ " ตัวเของแฟนล้มลงไปเลย ใจเราหาย เรารีบตะโกนบอกให้คนช่วย (แต่โชคดีเราเจอคนใจดีพาส่งรพทัน) แฟนเข้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ในตอนนั้นฉันสติแตกโทรหาพ่อแม่ ฉันแอบดูเค้า ตลอดทุกครั้งที่ประตูฉุกเฉินเปิดฉันแทบไม่ได้พักผ่อนเพราะเป็นห่วง ฉันกลัวมาก แต่ที่ฉันช็อคแฟนได้ใส่ออกซิเจน มันทำให้ฉันทรุดกองลงไปกับพื้น ฉันบอกตัวเองว่าทำไมต้องเป็นแฟนฉันที่อาการแย่มากขนาดนี้ ฉันตัดสินใจโทรหาแม่ของแฟน และฉันก็ตัดสินใจโทรหาแม่ ฉันร้องไห้ ฉํนกลัว ฉันแย่ ฉันต้องทรมานกับความรู้สึกที่กังวลกลัวว่าจะเป็นไรไป จนสุดท้ายแฟนก็อาการดีขึ้น ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดกับฉัน ทุกคนต้องเจ็บ ต้องป่วย ต้องทรมาน ฉันรู้สึกยังไม่โตพอ ที่จะมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันต้องยอมรับว่าแฟนฉันอ่อนแอ คิดมาตลอดว่าจะมีคนดูแล แต่ปล่าวเลยเราต้องดูแลเค้า เราต้องให้ความรัก ทำความดีต่อกัน อย่าปล่อยให้สายไป ฉันยิ้มได้ละคะ แฟนอาการดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ชัวร์เลย ฉันยังคิด ภาพมันยังติดตา เสียงร้อง เสียงเจ็บปวด เสียงคำร่ำลา มันยังอยู่ในใจฉันไม่เคยหายไม่เลย ฉันกลัวจริงๆ.. ทำไงดีคะ
เมื่อแฟนเข้าโรงพยาบาลห้องฉุกเฉิน
ฉันเป็นคนหัวดื้อ แต่ฉันก็ปรับตัวมาตลอด (ฉันจะเล่าถึงนิสัยก่อนนะ ) ส่วนแฟนเป็นคนละเอียดอ่อน จริงจังเค้าเป็นคนดีมากค่ะ เราคบกันมา 3 ปี 5เดือนละค่ะ สำหรับเค้าคนนี้ คือรักแรกพบของฉันเลยค่ะ แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นค่ะ คืนที่ฉันนอนอยู่กับเค้า เค้าเหงื่อแตก ใจสั่น เหมือนคนจะขาดใจ พูดบอกว่า(สมมุติชื่อละกันนะคะ) "บอยจะตายแล้ว ช่วยด้วย ช่วยพาส่งร.พที" เร่งให้ฉันนำส่งร.พด่วน เข้าห้องฉุกเฉิน ฉันเลยพาเค้าไป ในตอนนั้นเอง ฉันใจเสีย ฉันกังวลแต่ในใจคิดว่าเค้าต้องหาย รออยู่หน้าห้องประมาณ 4ชั่วโมง ตั้งแต่ตี3 ถึง6 โมงเช้า แล้วเรากลับมานอนกันต่อ พอประมาณเที่ยง แฟนเราบอกไม่ไหวแล้ว พาส่งร.พ โทรลาแม่ด้วย บอกเราว่า "บอยรักกิฟนะ " ตัวเของแฟนล้มลงไปเลย ใจเราหาย เรารีบตะโกนบอกให้คนช่วย (แต่โชคดีเราเจอคนใจดีพาส่งรพทัน) แฟนเข้าห้องฉุกเฉินอีกครั้ง ในตอนนั้นฉันสติแตกโทรหาพ่อแม่ ฉันแอบดูเค้า ตลอดทุกครั้งที่ประตูฉุกเฉินเปิดฉันแทบไม่ได้พักผ่อนเพราะเป็นห่วง ฉันกลัวมาก แต่ที่ฉันช็อคแฟนได้ใส่ออกซิเจน มันทำให้ฉันทรุดกองลงไปกับพื้น ฉันบอกตัวเองว่าทำไมต้องเป็นแฟนฉันที่อาการแย่มากขนาดนี้ ฉันตัดสินใจโทรหาแม่ของแฟน และฉันก็ตัดสินใจโทรหาแม่ ฉันร้องไห้ ฉํนกลัว ฉันแย่ ฉันต้องทรมานกับความรู้สึกที่กังวลกลัวว่าจะเป็นไรไป จนสุดท้ายแฟนก็อาการดีขึ้น ฉันกลัวมากจริงๆ ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดกับฉัน ทุกคนต้องเจ็บ ต้องป่วย ต้องทรมาน ฉันรู้สึกยังไม่โตพอ ที่จะมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันต้องยอมรับว่าแฟนฉันอ่อนแอ คิดมาตลอดว่าจะมีคนดูแล แต่ปล่าวเลยเราต้องดูแลเค้า เราต้องให้ความรัก ทำความดีต่อกัน อย่าปล่อยให้สายไป ฉันยิ้มได้ละคะ แฟนอาการดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่ชัวร์เลย ฉันยังคิด ภาพมันยังติดตา เสียงร้อง เสียงเจ็บปวด เสียงคำร่ำลา มันยังอยู่ในใจฉันไม่เคยหายไม่เลย ฉันกลัวจริงๆ.. ทำไงดีคะ