จขกท เป็นเด็กซิ่วเมื่อปีที่แล้วครับ แต่อยากเล่าความรู้สึกและประสบการณ์ที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นเด็กซิ่ว 5555555
ก่อนที่จะตัดสินใจซิ่วบอกเลยว่า คำว่า ซิ่ว มันอยู่ในหัวตลอดตั้งแต่วันแรกที่เราได้ที่มหาวิทยาลัย 5555
ทำไมหรอ เพราะมันตอนที่ติดที่แรกตอนมอหกนั้น
ช่วงปีนั้นเป็นปีที่เกิดน้ำท่วมใหญ่ทำให้ระเบียบการรับตรงของมหาวิทยาลัยต่างๆกันเลื่อนออกไปหมด
ก็เกิดสภาวะเครียดระดับ 7.2 ริกเตอร์ เพื่อนเกือบ60%ของห้องมีที่เรียนมีที่เรียนกันหมด
ส่วนใหญ่จะเป็นมหาวิทยาลัยที่วิธีการเข้าอาจจะไม่ได้ยากมาก เช่น โควต้าเรียนดี โควต้าความสามารถพิเศษ ซึ่ง ไม่เข้าข่ายเลยซักโควต้านึง เลยทำได้แค่ไปวิ่งไล่สอบตรงที่ต่างๆซึ่งไม่ติด 555555
แต่โชคก็ยังพอเป็นของเราที่ว่าคะแนนแกตแพทออกมาเป็นที่พอใจพอสมควร
หลังจากนั้นเราก็เลยยื่นคะแนนแกตแพทที่มหาวิทยาลัยนึง
คณะเกี่ยวกับสายบริหารธุรกิจ พอวันประกาศผล เอ้ยยยคือมันติดอ่ะ หลังจากการรอคอยมาเนิ่นนาน
ที่นี้เราได้ไปสอบสัมภาษณ์ จนผ่านทุกกระบวนการ จนกระทั่งเราบอกที่บ้านว่า เอาที่นี้เลย เราจะได้ไม่เครียด
ที่บ้านก้จะสบายใจไปด้วยไรงี้ ซึ่งเราก็ไปจ่ายเงินลงทะเบียนเบ็ตเสร็จ
แล้วเราก็บอกกับเพื่อนว่า เย้ เรามีที่เรียนแล้วนะ 555555 แต่มันเริ่มมีจุดต้นคือ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยอยากเรียน บริหารธุรกิจ ว่ะ
มันใช่กับตัวเองหรอ มันคือสายที่อยากเรียนจริงๆใช่มั๊ยไรงี้ (จขกท อยากเรียน จิตวิทยาเอาจริงๆ555)
เราก็ไปทำการพูดคุยกับรุ่นพี่กับอาจารย์ที่ปรึกษาไรงี้ มันจะดีมั๊ยถ้าเราจะเรียนสายนี้ บลาๆๆ
แล้วเราก็ไปขอที่บ้านว่า เราขอสละสิทธิ์ที่เราติดนะ เราจะไปแอดมินชั่น
หลังจากบอกที่บ้านเท่านั้นแหละ เกิดการทะเลาะกันใหญ่โต ที่บ้านไม่ให้เพราะเราจ่ายเงินไปแล้วนะ
เราต้องไปเรียน เราไม่สามารถทิ้งเงินก่อนนั้นได้ เราก็มีเหตุผลต่างๆนานาไปบอกเค้า เช่น เราจะไปทำเงินพิเศษเพื่อคืนเงินที่บ้าน หรือ เราจะทำงานพิเศษเพื่อไปจ่ายเงินที่ใหม่ถ้าเราติด
แต่ที่บ้านก้ไม่ยอม เราก็ไม่ยอมก็คือไม่ยอม เริ่มทำใจ นิ่งๆ แล้วคิดว่าค่อยไปต่อ ป.โทเอาก็ได้
ที่นี้เมื่อถึงเปิดเทอมเราก็ต้องไปเรียนไปรับน้อง รับน้องพอโอเครับได้ในระดับนึง แต่เรื่องเรียนนี้สิ
วิชาแรกที่เรียนคือวิชา ธุรกิจเบื้องต้น วิชานี้แหละทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ชอบเลย ที่บ้านไม่มีธุรกิจส่วนตัว พ่อแม่คือพนักงานบริษัทเอกชน
ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในออฟฟิตเลย มันทำให้เรารู้สึกว่า เราจะเรียนไปทำไม เรียนเพื่ออะไร
เราไม่มีคำตอบให้กับสิ่งที่เราเลือกเรียนเลยยย ว่าจบ บริหารไป เราจะไปประกอบอาชีพอะไร
ทำงานสายบริหารยังไง ไม่มีเลยยยย หลักจากวันที่เรียนได้1สัปดาห์ ก็บอกที่บ้านว่า
ไม่อยากเรียนบริหารเลย ไม่ชอบและไม่ปลื้มเลย จะไม่เรียนต่อจะซิ่ว เท่านั้นแหละ
ทะเลาะกับที่บ้านใหญ่โต มโหฬาร ถึงขนาดว่า ที่บ้านไม่คุยกับเรา ร้องห่มร้องไห้ไป ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น จนเรารู้สึกยอมแพ้ไปในที่สุด
เราก็เลยกลับมาคิดว่า เราพึ่งเริ่มเองนะ ตั้งสติได้ เราก็เลยกลับไปเรียนเหมือนเดิม
แต่ไม่คิดเรื่อง ซิ่ว ไม่คิดเรื่องไม่ชอบ ทำเฉยๆไป เราก็เข้าเรียน เมื่อเรียนจบแต่ละวิชา เราก้กลับมาอ่านทบทวน ทำสรุป เลย
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่รู้สึกเหนื่อยมาก ถึงขนาดว่า นั่งทำสรุปจนหลับคาโต๊ะ ยอมนอนดึก ตี1ตี2 เพื่ออ่านหนังสือแล้วไปเรียน 9 โมง
ซึ่งไม่ใช่ช่วงสอบด้วย จนมาถึงช่วงสอบมิดเทอมจนกระทั้งคะแนนออก บอกได้คำเดียวว่า ช็อค คะแนนน้อยมาก ไม่ผ่านมีนบ้าง เลยมีนมา1คะแนนบ้าง ซึ่งเราท้อมากแอบร้องไห้ด้วย แต่ก็ไม่คิดแบบเดิมๆ เราต้องสู้ต่อไป
ที่นี้มันมีอยู่1วิชา คือวิชาเลขธุรกิจ ซึ่งเราคะแนนน้อยมาก ตอนนั้นมีช่วงดรอป เพื่อนก็ดรอปไปพอสมควร แต่เราคิดว่าไม่อยากดรอป
ไม่อยากมาเรียนใหม่ เพราะมันยาก เลยไม่ดรอป ทำให้วิชานี้เราฟิตกว่าวิชาอื่นมาก เราเรียน 2 รอบ ไปเรียนกับsecอื่น
หาแบบฝึกหัดมาทำ ทุกบ้างผิดบ้าง จนกระทั่งเมื่อถึงสอบไฟนอล ไฟในตัวเราเริ่มมอดเลย อย่างรู้สึกได้
เป็นช่วงที่โครตเครียด โทรม ไม่ดูแลตัวเอง นิ่งๆกับตัวเองมาก
ถึงกระทั้งเมื่อสอบไฟนอลหมด แล้วรอผลเกรด เมื่อเกรดออกมาทีละวิชา
มันรู้สึกแบบท้อกว่าเดิมอีก มีแต่เกรด C C+ D D+ เกรด เอและบี
แทบจะไม่มีเลยหลังจากวันที่เกรดเริ่มออกวันนั้นเกรดอยู่มาที่ 2.0X แอบ ช็อค แต่ยังพอรับได้อยู่
แล้วมันมีอยู่1วิชาที่เราคะแนนน้อยคือ เลขธุรกิจ
เกรดยังไม่ออกและเมื่อเกรด เลขธุรกิจ ออกมันให้ชีวิตเหมือนเป็นบ้าอ่ะ คือได้ F ว่ะ
นั่งร้องไห้นานมาก ไม่กินอะไรทั้งวัน กินไม่ลง เกรดรวมเหลือ 1.9X เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยได้เกรดแค่นี้
ที่บ้านรู้เรื่องเกรดเค้าก็เฉยๆ อารมณ์แบบไม่อยากให้เครียด แต่เราก็ร้องไห้
ร้องจนแบบที่บ้านเริ่มไม่ไหว มีปากเสียงกัน จนเราแบบไม่ไหวอ่ะ เลือกวิธีด้วยการหนีออกจากบ้าน
โดยไม่สนใจใครเลย (หนีไปบ้านเพื่อน) แม่โทตาม พ่อโทตาม แม่ร้องไห้เสียใจมากที่เราทำแบบนี้อ่ะ
จนเราแบบตั้งสติกลับไปขอโทษที่บ้าน ขอโทษที่เราทำตัวแบบนี้
ที่บ้านก็ไม่อยากให้เราเครียด หลังจากนั้น เราก็ปล่อยไป คิดว่ายังไงชีวิตเราต้องดำเนินต่อไป
จนทั้งเทอม 2 เราก็กลับไปเรียนนะ เลือกที่จะกลับไปเรียน
(ที่บ้านพอมีพูดๆเรื่องที่ อยากเปลี่ยนที่เรียนมั๊ยไรงี้ แต่เราก็นิ่งๆไป)
วิชาเทอม2 ที่เราลงส่วนใหญ่จะเป็นวิชาอ่าน
แต่มีวิชาหินคือ บัญชี1 ตอนนั้นไม่อยากลงบัญชีเลย แต่ต้องลง เพราะถ้าไม่ผ่านบัญชี1 บัญชี 2 3 ก็จะลงเรียนต่อไม่ได้
แล้วเมื่อได้เรียนบัญชีจริงๆ อยากบอกว่าบ้าไปแล้ว อะไร งบดุล งบเกิน งบอะไรไม่รู้เยอะไปหมด
แยกงบผิด งบไม่ดุลทำงบใหม่ บ้าไปแล้วบ้าที่สุด อาการหนักว่า เลขธุรกิจอีก
จนมีวันนึงอาจารย์จะนัดควิชบัญชี เราก็ต้องซ้อมทำงบสิ จำได้ว่า นั่งทำงบ หลายงบมาก ดุลบ้างไม่ดุลบ้าง แยกผิดแยกถูก
นั่งทำไปน้ำตาไหลไปป เป็นช่วงที่แบบเกลียดตัวเองมาก นี่เราทำอะไรกันอยู่ นั่งทำกันตั้งแต่ 3 โมงเย็นยันเที่ยงคืน
ไม่ได้ซักงบ แล้วคืนนั้น บอกตัวเองว่า เราจะไม่เรียนแล้ว ไม่ไปเรียนแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ไปเรียนไม่ไปเข้าเรียนอีกเลย
พอกันทีกับบริหารธุรกิจ ไม่คือไม่
จนกระทั้งตอนเช้า แม่เข้าดูว่าเาทำอะไรทำไมไม่นอน ไฟเปิดอยู่ กระดาษเต็มให้วางกระจัดกระจาย
แม่ถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกไปว่า วันนี้ไม่ไปเรียนนะ แม่ก็ถามมาอีกว่าเป็นอะไร ไม่สบายหรอ เราก็บอกว่า ป่าว ไม่ไปเรียนคือไม่ไปเรียนอีกเลย ไม่กลับไปเรียนแล้ว
ตอนนั้นก็เสียใจมาก แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว มันไม่ไหวแล้ว ไฟในตัวเรามันดับแบบมอดสนิท
แม่บอกโอเค ตามนั้น ค่อยมาว่ากันอีกที หลังจากนั้นเราอยู่บ้านเฉยๆอ่ะ เฉยๆนี้คือไม่ได้นอนกินไปวันๆนะ
เราก้ลงแกตแพทใหม่อัพคะแนน อ่านหนังสือ เรียนพิเศษ
ตอนนั้นบอกเลยว่า ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เกว้งกว้างมากอ่ะ เพื่อนเรานั่ง แต่เราอยู่เฉยๆไม่ไปเรียน รอสอบแกตแพท
ชีวิตแบบว่างๆอยู่แต่บ้านไปแบบ เกือบ 5 เดือน ตอนนั้นคิดไว้แล้วว่า รอแอดมินชั่นแล้วกัน
ไม่เอารับตรงที่ไหนๆ เพราะไม่มีที่ๆเราอยากเรียนจริงๆ
จนกระทั่งเมื่อถึงเวลาสมัครแอดมินชั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสชีวิตเด็กแอดและเด็กซิ่วอ่ะ 5555 จำได้สมัครแอดมินชั่นไป7ใบ
แต่ละใบก็เลือกแต่สิ่งที่เราอยากเรียนจริงๆคือจิตวิทยา4อันดับเลย
แต่เปลี่ยนแค่อันดับไปมาจนได้ข้อสรุปที่ใบที่ 7แล้วก้เอาใบนั้นไปจ่ายเงิน 5555 จนเมื่อถึงความกระกาศผล
เป็นวันที่หายใจอ่อนระทวยมาก สติไปหมด แม่ถึงขนาดลาพักร้อนเพื่อดูผลกับลูก
จน สอท แถลงข่าว ถึงเห็นคะแนนสูงสุดของประเทศ แอบช็อคนิดนึงว่า มันสูงไปมั๊ย 28xxx ป่ะถ้าจำไม่ผิด
จนกระทั้งเริ่มมีบางเวป หลุดออกมาว่าเช็คผลได้แล้วนะ
แต่ก้ไม่กล้าเข้าไปดูกลัวเวปนั้นมันผิด เพราะเค้าบอกให้รอ 18.00 น. ตอนนั้น17.40น.
รอไม่ไหวแล้ว ฉี่จะราด555+ กดเข้าไปดูมันเวปที่หลุดมาแหละ ไม่รอแล้ว
หลังจากนั้นเมื่อเราเข้าไปเราก็ใส่เลขที่ประจำตัวประชาชน ใส่เลขที่ใบสมัคร แล้วกดคำว่าเช็คผล
เมื่อกดเข้าไปแล้ว เราก็แอบเอากระดาษมาปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์
แล้วก็ค่อยๆเปิดดู เห็นคำว่า ผ่านการคัดเลือกฯ คณะ .......... สาขา จิตวิทยา มหาวิทยาลัย .........
ตอนนั้นแบบดีใจลั้นบ้าน555
น้ำตาไหลเลยยยย
แล้วโพสลงเฟสบุ๊คว่า กูติดจิตวิทยาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ให้โลกได้รับรู้ 5555
มันเป็นสิ่งที่เราพยายามมาตั้งแต่มอหก แม้อาจจะมีเสียหลักไปบ้างก็เถอะ
แต่วันนี้เราก็ภูมิใจนะที่เราเรียนในสิ่งที่เราอยากเรียน ทำในสิ่งที่เราอยากทำ
ขอบคุณทุกสิ่งที่เรามีวันนี้
ขอบคุณพ่อและแม่ที่อยู่ข้างๆเราเสมอ
ขอบคุณที่มีควาฝันและทำให้เรารู้จักรับผิดชอบความฝัน
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่อ่านจนจบ 
เรื่องเล่าของเด็กซิ่ว ก่อนวันประกาศผลแอดมินชั่นวันที่ 1 กรกฏาคม 2557
ก่อนที่จะตัดสินใจซิ่วบอกเลยว่า คำว่า ซิ่ว มันอยู่ในหัวตลอดตั้งแต่วันแรกที่เราได้ที่มหาวิทยาลัย 5555
ทำไมหรอ เพราะมันตอนที่ติดที่แรกตอนมอหกนั้น
ช่วงปีนั้นเป็นปีที่เกิดน้ำท่วมใหญ่ทำให้ระเบียบการรับตรงของมหาวิทยาลัยต่างๆกันเลื่อนออกไปหมด
ก็เกิดสภาวะเครียดระดับ 7.2 ริกเตอร์ เพื่อนเกือบ60%ของห้องมีที่เรียนมีที่เรียนกันหมด
ส่วนใหญ่จะเป็นมหาวิทยาลัยที่วิธีการเข้าอาจจะไม่ได้ยากมาก เช่น โควต้าเรียนดี โควต้าความสามารถพิเศษ ซึ่ง ไม่เข้าข่ายเลยซักโควต้านึง เลยทำได้แค่ไปวิ่งไล่สอบตรงที่ต่างๆซึ่งไม่ติด 555555
แต่โชคก็ยังพอเป็นของเราที่ว่าคะแนนแกตแพทออกมาเป็นที่พอใจพอสมควร
หลังจากนั้นเราก็เลยยื่นคะแนนแกตแพทที่มหาวิทยาลัยนึง
คณะเกี่ยวกับสายบริหารธุรกิจ พอวันประกาศผล เอ้ยยยคือมันติดอ่ะ หลังจากการรอคอยมาเนิ่นนาน
ที่นี้เราได้ไปสอบสัมภาษณ์ จนผ่านทุกกระบวนการ จนกระทั่งเราบอกที่บ้านว่า เอาที่นี้เลย เราจะได้ไม่เครียด
ที่บ้านก้จะสบายใจไปด้วยไรงี้ ซึ่งเราก็ไปจ่ายเงินลงทะเบียนเบ็ตเสร็จ
แล้วเราก็บอกกับเพื่อนว่า เย้ เรามีที่เรียนแล้วนะ 555555 แต่มันเริ่มมีจุดต้นคือ เริ่มรู้สึกไม่ค่อยอยากเรียน บริหารธุรกิจ ว่ะ
มันใช่กับตัวเองหรอ มันคือสายที่อยากเรียนจริงๆใช่มั๊ยไรงี้ (จขกท อยากเรียน จิตวิทยาเอาจริงๆ555)
เราก็ไปทำการพูดคุยกับรุ่นพี่กับอาจารย์ที่ปรึกษาไรงี้ มันจะดีมั๊ยถ้าเราจะเรียนสายนี้ บลาๆๆ
แล้วเราก็ไปขอที่บ้านว่า เราขอสละสิทธิ์ที่เราติดนะ เราจะไปแอดมินชั่น
หลังจากบอกที่บ้านเท่านั้นแหละ เกิดการทะเลาะกันใหญ่โต ที่บ้านไม่ให้เพราะเราจ่ายเงินไปแล้วนะ
เราต้องไปเรียน เราไม่สามารถทิ้งเงินก่อนนั้นได้ เราก็มีเหตุผลต่างๆนานาไปบอกเค้า เช่น เราจะไปทำเงินพิเศษเพื่อคืนเงินที่บ้าน หรือ เราจะทำงานพิเศษเพื่อไปจ่ายเงินที่ใหม่ถ้าเราติด
แต่ที่บ้านก้ไม่ยอม เราก็ไม่ยอมก็คือไม่ยอม เริ่มทำใจ นิ่งๆ แล้วคิดว่าค่อยไปต่อ ป.โทเอาก็ได้
ที่นี้เมื่อถึงเปิดเทอมเราก็ต้องไปเรียนไปรับน้อง รับน้องพอโอเครับได้ในระดับนึง แต่เรื่องเรียนนี้สิ
วิชาแรกที่เรียนคือวิชา ธุรกิจเบื้องต้น วิชานี้แหละทำให้เรารู้สึกว่า เราไม่ชอบเลย ที่บ้านไม่มีธุรกิจส่วนตัว พ่อแม่คือพนักงานบริษัทเอกชน
ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในออฟฟิตเลย มันทำให้เรารู้สึกว่า เราจะเรียนไปทำไม เรียนเพื่ออะไร
เราไม่มีคำตอบให้กับสิ่งที่เราเลือกเรียนเลยยย ว่าจบ บริหารไป เราจะไปประกอบอาชีพอะไร
ทำงานสายบริหารยังไง ไม่มีเลยยยย หลักจากวันที่เรียนได้1สัปดาห์ ก็บอกที่บ้านว่า
ไม่อยากเรียนบริหารเลย ไม่ชอบและไม่ปลื้มเลย จะไม่เรียนต่อจะซิ่ว เท่านั้นแหละ
ทะเลาะกับที่บ้านใหญ่โต มโหฬาร ถึงขนาดว่า ที่บ้านไม่คุยกับเรา ร้องห่มร้องไห้ไป ไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น จนเรารู้สึกยอมแพ้ไปในที่สุด
เราก็เลยกลับมาคิดว่า เราพึ่งเริ่มเองนะ ตั้งสติได้ เราก็เลยกลับไปเรียนเหมือนเดิม
แต่ไม่คิดเรื่อง ซิ่ว ไม่คิดเรื่องไม่ชอบ ทำเฉยๆไป เราก็เข้าเรียน เมื่อเรียนจบแต่ละวิชา เราก้กลับมาอ่านทบทวน ทำสรุป เลย
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่รู้สึกเหนื่อยมาก ถึงขนาดว่า นั่งทำสรุปจนหลับคาโต๊ะ ยอมนอนดึก ตี1ตี2 เพื่ออ่านหนังสือแล้วไปเรียน 9 โมง
ซึ่งไม่ใช่ช่วงสอบด้วย จนมาถึงช่วงสอบมิดเทอมจนกระทั้งคะแนนออก บอกได้คำเดียวว่า ช็อค คะแนนน้อยมาก ไม่ผ่านมีนบ้าง เลยมีนมา1คะแนนบ้าง ซึ่งเราท้อมากแอบร้องไห้ด้วย แต่ก็ไม่คิดแบบเดิมๆ เราต้องสู้ต่อไป
ที่นี้มันมีอยู่1วิชา คือวิชาเลขธุรกิจ ซึ่งเราคะแนนน้อยมาก ตอนนั้นมีช่วงดรอป เพื่อนก็ดรอปไปพอสมควร แต่เราคิดว่าไม่อยากดรอป
ไม่อยากมาเรียนใหม่ เพราะมันยาก เลยไม่ดรอป ทำให้วิชานี้เราฟิตกว่าวิชาอื่นมาก เราเรียน 2 รอบ ไปเรียนกับsecอื่น
หาแบบฝึกหัดมาทำ ทุกบ้างผิดบ้าง จนกระทั่งเมื่อถึงสอบไฟนอล ไฟในตัวเราเริ่มมอดเลย อย่างรู้สึกได้
เป็นช่วงที่โครตเครียด โทรม ไม่ดูแลตัวเอง นิ่งๆกับตัวเองมาก
ถึงกระทั้งเมื่อสอบไฟนอลหมด แล้วรอผลเกรด เมื่อเกรดออกมาทีละวิชา
มันรู้สึกแบบท้อกว่าเดิมอีก มีแต่เกรด C C+ D D+ เกรด เอและบี
แทบจะไม่มีเลยหลังจากวันที่เกรดเริ่มออกวันนั้นเกรดอยู่มาที่ 2.0X แอบ ช็อค แต่ยังพอรับได้อยู่
แล้วมันมีอยู่1วิชาที่เราคะแนนน้อยคือ เลขธุรกิจ
เกรดยังไม่ออกและเมื่อเกรด เลขธุรกิจ ออกมันให้ชีวิตเหมือนเป็นบ้าอ่ะ คือได้ F ว่ะ
นั่งร้องไห้นานมาก ไม่กินอะไรทั้งวัน กินไม่ลง เกรดรวมเหลือ 1.9X เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยได้เกรดแค่นี้
ที่บ้านรู้เรื่องเกรดเค้าก็เฉยๆ อารมณ์แบบไม่อยากให้เครียด แต่เราก็ร้องไห้
ร้องจนแบบที่บ้านเริ่มไม่ไหว มีปากเสียงกัน จนเราแบบไม่ไหวอ่ะ เลือกวิธีด้วยการหนีออกจากบ้าน
โดยไม่สนใจใครเลย (หนีไปบ้านเพื่อน) แม่โทตาม พ่อโทตาม แม่ร้องไห้เสียใจมากที่เราทำแบบนี้อ่ะ
จนเราแบบตั้งสติกลับไปขอโทษที่บ้าน ขอโทษที่เราทำตัวแบบนี้
ที่บ้านก็ไม่อยากให้เราเครียด หลังจากนั้น เราก็ปล่อยไป คิดว่ายังไงชีวิตเราต้องดำเนินต่อไป
จนทั้งเทอม 2 เราก็กลับไปเรียนนะ เลือกที่จะกลับไปเรียน
(ที่บ้านพอมีพูดๆเรื่องที่ อยากเปลี่ยนที่เรียนมั๊ยไรงี้ แต่เราก็นิ่งๆไป)
วิชาเทอม2 ที่เราลงส่วนใหญ่จะเป็นวิชาอ่าน
แต่มีวิชาหินคือ บัญชี1 ตอนนั้นไม่อยากลงบัญชีเลย แต่ต้องลง เพราะถ้าไม่ผ่านบัญชี1 บัญชี 2 3 ก็จะลงเรียนต่อไม่ได้
แล้วเมื่อได้เรียนบัญชีจริงๆ อยากบอกว่าบ้าไปแล้ว อะไร งบดุล งบเกิน งบอะไรไม่รู้เยอะไปหมด
แยกงบผิด งบไม่ดุลทำงบใหม่ บ้าไปแล้วบ้าที่สุด อาการหนักว่า เลขธุรกิจอีก
จนมีวันนึงอาจารย์จะนัดควิชบัญชี เราก็ต้องซ้อมทำงบสิ จำได้ว่า นั่งทำงบ หลายงบมาก ดุลบ้างไม่ดุลบ้าง แยกผิดแยกถูก
นั่งทำไปน้ำตาไหลไปป เป็นช่วงที่แบบเกลียดตัวเองมาก นี่เราทำอะไรกันอยู่ นั่งทำกันตั้งแต่ 3 โมงเย็นยันเที่ยงคืน
ไม่ได้ซักงบ แล้วคืนนั้น บอกตัวเองว่า เราจะไม่เรียนแล้ว ไม่ไปเรียนแล้วนะ จะเกิดอะไรขึ้นก็จะไม่ไปเรียนไม่ไปเข้าเรียนอีกเลย
พอกันทีกับบริหารธุรกิจ ไม่คือไม่
จนกระทั้งตอนเช้า แม่เข้าดูว่าเาทำอะไรทำไมไม่นอน ไฟเปิดอยู่ กระดาษเต็มให้วางกระจัดกระจาย
แม่ถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกไปว่า วันนี้ไม่ไปเรียนนะ แม่ก็ถามมาอีกว่าเป็นอะไร ไม่สบายหรอ เราก็บอกว่า ป่าว ไม่ไปเรียนคือไม่ไปเรียนอีกเลย ไม่กลับไปเรียนแล้ว
ตอนนั้นก็เสียใจมาก แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว มันไม่ไหวแล้ว ไฟในตัวเรามันดับแบบมอดสนิท
แม่บอกโอเค ตามนั้น ค่อยมาว่ากันอีกที หลังจากนั้นเราอยู่บ้านเฉยๆอ่ะ เฉยๆนี้คือไม่ได้นอนกินไปวันๆนะ
เราก้ลงแกตแพทใหม่อัพคะแนน อ่านหนังสือ เรียนพิเศษ
ตอนนั้นบอกเลยว่า ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เกว้งกว้างมากอ่ะ เพื่อนเรานั่ง แต่เราอยู่เฉยๆไม่ไปเรียน รอสอบแกตแพท
ชีวิตแบบว่างๆอยู่แต่บ้านไปแบบ เกือบ 5 เดือน ตอนนั้นคิดไว้แล้วว่า รอแอดมินชั่นแล้วกัน
ไม่เอารับตรงที่ไหนๆ เพราะไม่มีที่ๆเราอยากเรียนจริงๆ
จนกระทั่งเมื่อถึงเวลาสมัครแอดมินชั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้สัมผัสชีวิตเด็กแอดและเด็กซิ่วอ่ะ 5555 จำได้สมัครแอดมินชั่นไป7ใบ
แต่ละใบก็เลือกแต่สิ่งที่เราอยากเรียนจริงๆคือจิตวิทยา4อันดับเลย
แต่เปลี่ยนแค่อันดับไปมาจนได้ข้อสรุปที่ใบที่ 7แล้วก้เอาใบนั้นไปจ่ายเงิน 5555 จนเมื่อถึงความกระกาศผล
เป็นวันที่หายใจอ่อนระทวยมาก สติไปหมด แม่ถึงขนาดลาพักร้อนเพื่อดูผลกับลูก
จน สอท แถลงข่าว ถึงเห็นคะแนนสูงสุดของประเทศ แอบช็อคนิดนึงว่า มันสูงไปมั๊ย 28xxx ป่ะถ้าจำไม่ผิด
จนกระทั้งเริ่มมีบางเวป หลุดออกมาว่าเช็คผลได้แล้วนะ
แต่ก้ไม่กล้าเข้าไปดูกลัวเวปนั้นมันผิด เพราะเค้าบอกให้รอ 18.00 น. ตอนนั้น17.40น.
รอไม่ไหวแล้ว ฉี่จะราด555+ กดเข้าไปดูมันเวปที่หลุดมาแหละ ไม่รอแล้ว
หลังจากนั้นเมื่อเราเข้าไปเราก็ใส่เลขที่ประจำตัวประชาชน ใส่เลขที่ใบสมัคร แล้วกดคำว่าเช็คผล
เมื่อกดเข้าไปแล้ว เราก็แอบเอากระดาษมาปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์
แล้วก็ค่อยๆเปิดดู เห็นคำว่า ผ่านการคัดเลือกฯ คณะ .......... สาขา จิตวิทยา มหาวิทยาลัย .........
ตอนนั้นแบบดีใจลั้นบ้าน555
น้ำตาไหลเลยยยย
แล้วโพสลงเฟสบุ๊คว่า กูติดจิตวิทยาแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ให้โลกได้รับรู้ 5555
มันเป็นสิ่งที่เราพยายามมาตั้งแต่มอหก แม้อาจจะมีเสียหลักไปบ้างก็เถอะ
แต่วันนี้เราก็ภูมิใจนะที่เราเรียนในสิ่งที่เราอยากเรียน ทำในสิ่งที่เราอยากทำ
ขอบคุณทุกสิ่งที่เรามีวันนี้
ขอบคุณพ่อและแม่ที่อยู่ข้างๆเราเสมอ
ขอบคุณที่มีควาฝันและทำให้เรารู้จักรับผิดชอบความฝัน
ขอบคุณผู้อ่านทุกคนที่อ่านจนจบ