เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวของ ผญ.วัย23ปี ความรัก ธุรกิจ ชีวิต...
เราขอเริ่มต้นเล่า ตั้งแต่เรื่องราวที่เราเป็นเด็กเลยน่ะค่ะ ตอนเด็กเราเป็นเด็กคนนึงที่ฐานะไม่ดีเลยค่ะ คุณแม่เป็นสาวโรงงาน ส่วนคุณพ่อขับรถรับจ้าง มีพี่น้อง4คน ชีวิตในวัยเด็กของเรา ไม่สวยเหมือนเด็กคนอื่นๆมากนัก เราไม่ค่อยได้ทานขนม เหตุเพราะแม่ไม่มีตังค์ ต้องเก็บไว้ใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น ส่วนพวกเรา4คนพี่น้องเรียนโรงเรียนวัด ของรัฐบาลค่ะ ตอนเด็กๆหลังเลิกเรียนเราต้องแบกขนมไปขายในตลาด มีคุณอาทำให้เรากลับจาก ร.ร ก้อไปขาย ขายจนถึงเวลาแม่เลิกงาน เราจำแววตาของแม่ได้เวลาเจอเราในตลาด ท่านมักจะน้ำตาซึม เพราะคงสงสารที่เราต้องมาทำแบบนี้ คุณแม่กลับจากโรงงานท่านเดินกลับทางนั้นเราเลยกลับพร้อมท่านหลังขายขนมเสร็จ เราโตขึ้นมาอีกหน่อย วัยประถมปลาย ก้อยังคงเรียนที่เดิม จนจบ ป.6 ส่วนฐานะทางบ้านก้อยังเหมือนเดิม จะดีหน่อยที่เราเป็นคนเรียนเก่ง มักได้ทุนนั่น ทุนนี่ จากโรงเรียนบ้าง จากแข่งขันวิชาการบ้าง จากโรงงานแม่บ้าง โรงงานแม่มีสวัสดิการลูกใครได้4.00จะได้ทุนการศึกษา1,500/เทรอม ซึ่งเราก้อได้ทุกเทรอม จนแม่ลาออกจากโรงงานมาทำงานเป็นลูกจ้างล้างจานร้านข้าวแกง เราเติบโตที่นั่น เรายังจำได้ดี แม่ล้างจาน ส่วนเราเวลา เสาร์-อาทิตย์ก้อรับจ๊อบ ล้างแก้วกับจานผลไม้ เป็นศูนย์อาหารค่ะ เราทำตั้งแต่เราประถม จวบจนเราเข้ามัธยม ม.1-3 เราเรียน ร.ร ประจำเลยไม่ได้ช่วยงานอะไรท่าน จน ม.4 กลับมาเรียนที่บ้าน ก้อได้ทำงานที่ตลาดนัดแห่งนึง ทุกวันช่วงเย็นไม่มีวันหยุด ทำตั้งแต่17.00-23.00 ค่าจ้าง 125บาท/วัน เราหวังว่าเงินตรงนี้เราจะเก็บได้เพื่อใช้เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อเป็นค่าหนังสือเวลาเราซื้อมาอ่านเตรียม ENT เราไม่มีโอกาสได้เรียนพิเศษค่ะ อย่างที่บอกว่าต้องทำงาน.
อาศัยอ่านเอาเองช่วง ตี1 ถึงตีสามครึ่ง ทุกๆวันหลังเลิกงาน เสาร์ อาทิตย์ กลางวันว่างก้อไปล้างแก้วกับจานผลไม้ ตอนเย็นก้อไปทำงานต่อ เก็บเงินได้เยอะทีเดียวค่ะช่วงนั้น พิมพ์สดน่ะค่ะ จะเล่าต่อ ให้จบค่ะ
ขอแท็ก ชานเรือน เพราะเราแต่งงานแล้ว
ขอแท็กสยาม เพราะมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักด้วย
ขอแท็กสีลมและสินธร เพราะเรื่องน้ี มีเรื่องธุรกิจเยอะมาก
เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวของ ผญ.วัย23ปี ความรัก ธุรกิจ ชีวิต...
เราขอเริ่มต้นเล่า ตั้งแต่เรื่องราวที่เราเป็นเด็กเลยน่ะค่ะ ตอนเด็กเราเป็นเด็กคนนึงที่ฐานะไม่ดีเลยค่ะ คุณแม่เป็นสาวโรงงาน ส่วนคุณพ่อขับรถรับจ้าง มีพี่น้อง4คน ชีวิตในวัยเด็กของเรา ไม่สวยเหมือนเด็กคนอื่นๆมากนัก เราไม่ค่อยได้ทานขนม เหตุเพราะแม่ไม่มีตังค์ ต้องเก็บไว้ใช้จ่ายในสิ่งที่จำเป็น ส่วนพวกเรา4คนพี่น้องเรียนโรงเรียนวัด ของรัฐบาลค่ะ ตอนเด็กๆหลังเลิกเรียนเราต้องแบกขนมไปขายในตลาด มีคุณอาทำให้เรากลับจาก ร.ร ก้อไปขาย ขายจนถึงเวลาแม่เลิกงาน เราจำแววตาของแม่ได้เวลาเจอเราในตลาด ท่านมักจะน้ำตาซึม เพราะคงสงสารที่เราต้องมาทำแบบนี้ คุณแม่กลับจากโรงงานท่านเดินกลับทางนั้นเราเลยกลับพร้อมท่านหลังขายขนมเสร็จ เราโตขึ้นมาอีกหน่อย วัยประถมปลาย ก้อยังคงเรียนที่เดิม จนจบ ป.6 ส่วนฐานะทางบ้านก้อยังเหมือนเดิม จะดีหน่อยที่เราเป็นคนเรียนเก่ง มักได้ทุนนั่น ทุนนี่ จากโรงเรียนบ้าง จากแข่งขันวิชาการบ้าง จากโรงงานแม่บ้าง โรงงานแม่มีสวัสดิการลูกใครได้4.00จะได้ทุนการศึกษา1,500/เทรอม ซึ่งเราก้อได้ทุกเทรอม จนแม่ลาออกจากโรงงานมาทำงานเป็นลูกจ้างล้างจานร้านข้าวแกง เราเติบโตที่นั่น เรายังจำได้ดี แม่ล้างจาน ส่วนเราเวลา เสาร์-อาทิตย์ก้อรับจ๊อบ ล้างแก้วกับจานผลไม้ เป็นศูนย์อาหารค่ะ เราทำตั้งแต่เราประถม จวบจนเราเข้ามัธยม ม.1-3 เราเรียน ร.ร ประจำเลยไม่ได้ช่วยงานอะไรท่าน จน ม.4 กลับมาเรียนที่บ้าน ก้อได้ทำงานที่ตลาดนัดแห่งนึง ทุกวันช่วงเย็นไม่มีวันหยุด ทำตั้งแต่17.00-23.00 ค่าจ้าง 125บาท/วัน เราหวังว่าเงินตรงนี้เราจะเก็บได้เพื่อใช้เรียนมหาวิทยาลัย เพื่อเป็นค่าหนังสือเวลาเราซื้อมาอ่านเตรียม ENT เราไม่มีโอกาสได้เรียนพิเศษค่ะ อย่างที่บอกว่าต้องทำงาน.
อาศัยอ่านเอาเองช่วง ตี1 ถึงตีสามครึ่ง ทุกๆวันหลังเลิกงาน เสาร์ อาทิตย์ กลางวันว่างก้อไปล้างแก้วกับจานผลไม้ ตอนเย็นก้อไปทำงานต่อ เก็บเงินได้เยอะทีเดียวค่ะช่วงนั้น พิมพ์สดน่ะค่ะ จะเล่าต่อ ให้จบค่ะ
ขอแท็ก ชานเรือน เพราะเราแต่งงานแล้ว
ขอแท็กสยาม เพราะมีเนื้อหาเกี่ยวกับความรักด้วย
ขอแท็กสีลมและสินธร เพราะเรื่องน้ี มีเรื่องธุรกิจเยอะมาก