ผมก็ไม่ใช่คนรวยอะไรนัก
ทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆ ด้วยนิสัยที่ตัวเองเป็นคนขยัน
ตอนเด็กๆที่บ้านมีฐานะพอสมควร แต่ด้วยปัญหาช่วงฟองสบู่แตกทำให้ที่บ้านมีปัญหาด้านการเงิน
ผมจึงได้ทำงานและไม่ขอเงินพ่อและแม่ตั้งแต่ ม.3 ทำงานหลังเลิกเรียน ต้องขอบคุณเพื่อนและครอบครัวเพื่อนที่ให้งานผมทำ
งานที่ทำ เป็นงานเสิร์ฟอาหาร รับออเดอร์ รวมถึงทำเมนูประเภทขนมปัง และทำเครื่องดื่ม งานสนุกดีครับ ด้วยส่วนตัวชอบทำงานด้านบริการอยู่แล้ว ชอบเห็นรอยยิ้มคน
วันนึงได้ 100 บาท ทำจันทร์ถึงเสาร์ มีปรับขึ้นมาเล็กน้อยตอน ม.5 ได้วันละ 110 บาท
ทำตั้งแต่ 18.00 - 22.00 แต่กว่าจะถึงบ้าน ปั่นจักรยานกลับบ้าน ก็เกือบ 23.30น ปั่นกับน้องชายฝาแฝดนะครับ ทำงานด้วยกันเลยโอเคในระดับนึง
วันไหนมีการบ้านก็นั่งทำจนดึกดื่น
ผมทำแบบนี้จนจบมัธยม ก็เก็บเงินจ่ายค่าเทอมเอง แต่ก่อนค่าเทอมก็ประมาณ 2400 - 3200 ต่อเทอม (โรงเรียนรัฐ)
ช่วงมหาลัยโชคดีที่ได้ทุนของมหาลัย บวกกับ ทุนของทาง กยศ ระหว่างที่ได้ทุนก็ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ออกค่าย ช่วยงานทุน
และก็ไม่ทิ้งการหารายได้พิเศษ ก็เช่น ช่วยงานรับสมัครนักศึกษาใหม่ ทำทุกปิดเทอม 2 ปี ติดกัน
ผลการเรียนถือว่าโอเค ผิดกับตอนเรียนมัธยม จบมาได้ 2.67 ตอนจบมหาลัยได้ 3.65 ผมเรียนคณะศิลปศาสตร์ สาขาการท่องเที่ยวและโรงแรม แต่จริงๆเรียนเน้นทางการท่องเที่ยว
ระหว่างเรียนด้วยนิสัยขยัน และไม่ชอบเที่ยวหรือไปไหนกับเพื่อนนัก เพราะผมเรียนเอกชน เพื่อนฝูงจะแนวเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้ากัน ซึ่งผมไม่ขอไปด้วย เพราะส่วนตัวไม่อยากทำให้ที่บ้านต้องเป็นห่วง และการดื่มพวกนี้ไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นเลยสักนิด มีแต่ข้อเสีย
ด้วยนิสัยค่อนข้างเรียบร้อย ละเอียด แต่ก็ขี้เล่นกับเพื่อนๆ ตัวฮาของกลุ่ม รวมถึงเป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆไม่ว่าจะเรื่องเรียน ติวหนังสือ หรือปรึกษาความรัก ผมก็ช่วยเหลือเสมอ แม้จะไม่ค่อยได้อะไรดีๆกลับคืนมา แต่ก็คิดว่าการให้ มันไม่ควรหวังผลตอบแทน เลยคิดว่าไม่เป็นไรๆ
ไม่รู้มีใครเป็นบ้างไหม ผมทำงานกลุ่ม แต่ทำคนเดียวเสมอ จน ขอ อาจารย์ว่า ถ้าเป็นงานกลุ่มผมขอทำคนเดียว ซึ่งอาจารย์เข้าใจผม จนเพื่อนบางคนมองว่าผมเห็นแก่ตัว ซึ่งผมไม่ได้สนใจนะครับ เพราะผมทำ ผมก็ได้ และผมไม่เคยหวงความรู้ อยากถาม อยากรู้ ถามผมได้ แต่ผมไม่ชอบทำงานกลุ่มนักเพราะกลัวการขัดแย้ง กลัวทะเลาะกัน พาลกัน ไม่ช่วยงานกัน ซึ่งเจอแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัย
จนเรียนจบผมก็ได้งานทำเป็นบริษัททัวร์ (ได้ก่อนเรียนจบ ต้องขอบคุณรุ่นพี่คนนึงที่แนะนำให้สมัคร) บริษัททัวร์นี้เป็นบริษัททัวร์ Outbound คือพาคนไทยไปต่างประเทศ บริษัทจะแนวหรูๆ เวิร์คๆพอสมควร เพราะไม่รับกลุ่มแบบจอยทัวร์ หรือกลุ่มที่มีงบน้อยๆ การทำงานก็ถือว่าเข้มข้น และหนักเอาการ
แต่ด้วยนิสัยขยัน อ่อนน้อมถ่อมตน จึงไม่เป็นปัญหา เรียนรู้งาน อดทน และแก้ไขส่วนที่พลาดไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เงินเดือนอยู่ในเกรณ์ที่คนอายุ 24 ปีต้องอิจฉา (มั่ง) แต่ก็ก้าวหน้าจนเพื่อนอิจฉา
ผมว่าทัศนคติเนี่ยสำคัญนะครับ เพราะถ้าเรามองลบ มันก็จะไม่ก้าวหน้า ถ้าเรามองบวกสิ แม้ผลจะไม่ดี แต่เรามองบวก เดียวมันก็จะดีเอง
ผมแม้จะเพื่อนไม่เยอะเท่าหลายๆคน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าผมอยู่โดดเดี่ยวเลย มีคุณครู ที่เคารพ พี่น้อง และครอบครัวที่คอยอยู่กับผม
หลังจากเลิกกงานและกลับบ้านมาทุกครั้งท่าน (พ่อและแม่)จะถามผมเสมอว่า ทานข้าวแล้วยัง เหนื่อยไหม ไปอาบได้แล้ว เหนื่อยแย่เลย ท่านรู้ว่าท่านไม่ได้ทำให้เรามีทุกอย่าง ไม่ได้ทำให้ผมมีเงินทอง มีความสุขเหมือนลูกคนอื่น ซึ่งผมไม่แคร์ครับ
ผมระลึกถึงพระคุณท่านเสมอ แม้เราจะเคยโตมาบนกองเงินกองทอง หรือเติบโตมาด้วยตัวเราเอง แต่เราก็ไม่สามารถยื่นอยู่จนถึงวันนี้ได้ ถ้าไม่มีบุญคุณท่านทั้งสอง
ผมรักครอบครัวครับ และคิดว่าจะทำแบบนี้ต่อๆไป ผมมักจะหาของอร่อยๆ ซื้อของกลับมาทานกับท่าน ซื้อของใช้ใหม่ๆ พาท่านไปต่างจังหวัด
เมื่อผมมีโอกาส ผมก็ไม่อยากให้โอกาสที่ผมจะตอบแทนท่านมันหายไป
คำว่าตลอดไป ผมว่ามีแต่ความรักของพ่อและแม่เนี่ยละครับ
คำว่าตลอดไป ของแฟน หรือคนรัก แม้มันจะมีค่าต่อเรา อาจจะในอนาคตอันใกล้ หรือไกลอย่างไร แต่มันก็อาจมีวันหายไป ไม่อนิจจัง
ผมจึงได้รักครอบครัวมากๆ และผมคิดว่าการที่เราทำดี ต่อให้ผลดีไม่ติดจรวดมาหาผม แต่อย่างน้อยก็ขอให้ผลดีนั้นตามมาถึงลูกผม หลานผมก็พอแล้ว
สุดท้ายไม่มีอะไรครับ และขออภัยหากมันทำให้กระทู้ๆดีๆตกไป
แค่อยากให้วัยรุ่น หรือคนที่มัวแต่ให้ความรักกับแฟน หรือคนอื่นมากกว่าครอบครัว ผมว่ายังทันนะครับ ที่จะนึกถึงคนที่บ้าน นึกถึงคนที่ให้กำเนิดมา
ก่อนที่คุณจะเห็นค่ามัน เมื่อท่านทั้งสองหมดลมหายใจไปแล้ว
มีเวลาตอบแทน มีเวลาพาท่านไปเที่ยว มีเวลากอด มีเวลาบอกรัก จัดไปเลยครับ หรือถ้าอาย ที่จะพูด(ผมก็เป็น) ง่ายๆครับ ก็ทำดีต่อครอบครัว
กตัญญ กตเวที ช่วยเหลือ เกื้อกูล และดูแลท่านๆ แค่นี้ท่านก็รู้แล้วละครับว่าเรารักท่านแค่ไหน
พ่อแม่มีความสุข ด้วยมือเราได้ครับ
ทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆ ด้วยนิสัยที่ตัวเองเป็นคนขยัน
ตอนเด็กๆที่บ้านมีฐานะพอสมควร แต่ด้วยปัญหาช่วงฟองสบู่แตกทำให้ที่บ้านมีปัญหาด้านการเงิน
ผมจึงได้ทำงานและไม่ขอเงินพ่อและแม่ตั้งแต่ ม.3 ทำงานหลังเลิกเรียน ต้องขอบคุณเพื่อนและครอบครัวเพื่อนที่ให้งานผมทำ
งานที่ทำ เป็นงานเสิร์ฟอาหาร รับออเดอร์ รวมถึงทำเมนูประเภทขนมปัง และทำเครื่องดื่ม งานสนุกดีครับ ด้วยส่วนตัวชอบทำงานด้านบริการอยู่แล้ว ชอบเห็นรอยยิ้มคน
วันนึงได้ 100 บาท ทำจันทร์ถึงเสาร์ มีปรับขึ้นมาเล็กน้อยตอน ม.5 ได้วันละ 110 บาท
ทำตั้งแต่ 18.00 - 22.00 แต่กว่าจะถึงบ้าน ปั่นจักรยานกลับบ้าน ก็เกือบ 23.30น ปั่นกับน้องชายฝาแฝดนะครับ ทำงานด้วยกันเลยโอเคในระดับนึง
วันไหนมีการบ้านก็นั่งทำจนดึกดื่น
ผมทำแบบนี้จนจบมัธยม ก็เก็บเงินจ่ายค่าเทอมเอง แต่ก่อนค่าเทอมก็ประมาณ 2400 - 3200 ต่อเทอม (โรงเรียนรัฐ)
ช่วงมหาลัยโชคดีที่ได้ทุนของมหาลัย บวกกับ ทุนของทาง กยศ ระหว่างที่ได้ทุนก็ได้ทำกิจกรรมต่างๆ ออกค่าย ช่วยงานทุน
และก็ไม่ทิ้งการหารายได้พิเศษ ก็เช่น ช่วยงานรับสมัครนักศึกษาใหม่ ทำทุกปิดเทอม 2 ปี ติดกัน
ผลการเรียนถือว่าโอเค ผิดกับตอนเรียนมัธยม จบมาได้ 2.67 ตอนจบมหาลัยได้ 3.65 ผมเรียนคณะศิลปศาสตร์ สาขาการท่องเที่ยวและโรงแรม แต่จริงๆเรียนเน้นทางการท่องเที่ยว
ระหว่างเรียนด้วยนิสัยขยัน และไม่ชอบเที่ยวหรือไปไหนกับเพื่อนนัก เพราะผมเรียนเอกชน เพื่อนฝูงจะแนวเที่ยวกลางคืน ดื่มเหล้ากัน ซึ่งผมไม่ขอไปด้วย เพราะส่วนตัวไม่อยากทำให้ที่บ้านต้องเป็นห่วง และการดื่มพวกนี้ไม่ได้ช่วยให้ผมดีขึ้นเลยสักนิด มีแต่ข้อเสีย
ด้วยนิสัยค่อนข้างเรียบร้อย ละเอียด แต่ก็ขี้เล่นกับเพื่อนๆ ตัวฮาของกลุ่ม รวมถึงเป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆไม่ว่าจะเรื่องเรียน ติวหนังสือ หรือปรึกษาความรัก ผมก็ช่วยเหลือเสมอ แม้จะไม่ค่อยได้อะไรดีๆกลับคืนมา แต่ก็คิดว่าการให้ มันไม่ควรหวังผลตอบแทน เลยคิดว่าไม่เป็นไรๆ
ไม่รู้มีใครเป็นบ้างไหม ผมทำงานกลุ่ม แต่ทำคนเดียวเสมอ จน ขอ อาจารย์ว่า ถ้าเป็นงานกลุ่มผมขอทำคนเดียว ซึ่งอาจารย์เข้าใจผม จนเพื่อนบางคนมองว่าผมเห็นแก่ตัว ซึ่งผมไม่ได้สนใจนะครับ เพราะผมทำ ผมก็ได้ และผมไม่เคยหวงความรู้ อยากถาม อยากรู้ ถามผมได้ แต่ผมไม่ชอบทำงานกลุ่มนักเพราะกลัวการขัดแย้ง กลัวทะเลาะกัน พาลกัน ไม่ช่วยงานกัน ซึ่งเจอแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัย
จนเรียนจบผมก็ได้งานทำเป็นบริษัททัวร์ (ได้ก่อนเรียนจบ ต้องขอบคุณรุ่นพี่คนนึงที่แนะนำให้สมัคร) บริษัททัวร์นี้เป็นบริษัททัวร์ Outbound คือพาคนไทยไปต่างประเทศ บริษัทจะแนวหรูๆ เวิร์คๆพอสมควร เพราะไม่รับกลุ่มแบบจอยทัวร์ หรือกลุ่มที่มีงบน้อยๆ การทำงานก็ถือว่าเข้มข้น และหนักเอาการ
แต่ด้วยนิสัยขยัน อ่อนน้อมถ่อมตน จึงไม่เป็นปัญหา เรียนรู้งาน อดทน และแก้ไขส่วนที่พลาดไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เงินเดือนอยู่ในเกรณ์ที่คนอายุ 24 ปีต้องอิจฉา (มั่ง) แต่ก็ก้าวหน้าจนเพื่อนอิจฉา
ผมว่าทัศนคติเนี่ยสำคัญนะครับ เพราะถ้าเรามองลบ มันก็จะไม่ก้าวหน้า ถ้าเรามองบวกสิ แม้ผลจะไม่ดี แต่เรามองบวก เดียวมันก็จะดีเอง
ผมแม้จะเพื่อนไม่เยอะเท่าหลายๆคน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าผมอยู่โดดเดี่ยวเลย มีคุณครู ที่เคารพ พี่น้อง และครอบครัวที่คอยอยู่กับผม
หลังจากเลิกกงานและกลับบ้านมาทุกครั้งท่าน (พ่อและแม่)จะถามผมเสมอว่า ทานข้าวแล้วยัง เหนื่อยไหม ไปอาบได้แล้ว เหนื่อยแย่เลย ท่านรู้ว่าท่านไม่ได้ทำให้เรามีทุกอย่าง ไม่ได้ทำให้ผมมีเงินทอง มีความสุขเหมือนลูกคนอื่น ซึ่งผมไม่แคร์ครับ
ผมระลึกถึงพระคุณท่านเสมอ แม้เราจะเคยโตมาบนกองเงินกองทอง หรือเติบโตมาด้วยตัวเราเอง แต่เราก็ไม่สามารถยื่นอยู่จนถึงวันนี้ได้ ถ้าไม่มีบุญคุณท่านทั้งสอง
ผมรักครอบครัวครับ และคิดว่าจะทำแบบนี้ต่อๆไป ผมมักจะหาของอร่อยๆ ซื้อของกลับมาทานกับท่าน ซื้อของใช้ใหม่ๆ พาท่านไปต่างจังหวัด
เมื่อผมมีโอกาส ผมก็ไม่อยากให้โอกาสที่ผมจะตอบแทนท่านมันหายไป
คำว่าตลอดไป ผมว่ามีแต่ความรักของพ่อและแม่เนี่ยละครับ
คำว่าตลอดไป ของแฟน หรือคนรัก แม้มันจะมีค่าต่อเรา อาจจะในอนาคตอันใกล้ หรือไกลอย่างไร แต่มันก็อาจมีวันหายไป ไม่อนิจจัง
ผมจึงได้รักครอบครัวมากๆ และผมคิดว่าการที่เราทำดี ต่อให้ผลดีไม่ติดจรวดมาหาผม แต่อย่างน้อยก็ขอให้ผลดีนั้นตามมาถึงลูกผม หลานผมก็พอแล้ว
สุดท้ายไม่มีอะไรครับ และขออภัยหากมันทำให้กระทู้ๆดีๆตกไป
แค่อยากให้วัยรุ่น หรือคนที่มัวแต่ให้ความรักกับแฟน หรือคนอื่นมากกว่าครอบครัว ผมว่ายังทันนะครับ ที่จะนึกถึงคนที่บ้าน นึกถึงคนที่ให้กำเนิดมา
ก่อนที่คุณจะเห็นค่ามัน เมื่อท่านทั้งสองหมดลมหายใจไปแล้ว
มีเวลาตอบแทน มีเวลาพาท่านไปเที่ยว มีเวลากอด มีเวลาบอกรัก จัดไปเลยครับ หรือถ้าอาย ที่จะพูด(ผมก็เป็น) ง่ายๆครับ ก็ทำดีต่อครอบครัว
กตัญญ กตเวที ช่วยเหลือ เกื้อกูล และดูแลท่านๆ แค่นี้ท่านก็รู้แล้วละครับว่าเรารักท่านแค่ไหน