ชวาลา ตอนที่ ๑๑ ต้นไม้กลายพันธุ์

            เช้าวันใหม่ของอชิเริ่มต้นที่บ้านของธีมา เด็กสาวตื่นขึ้นมาบนฟูกที่เอามาปูข้างที่นอนของเพื่อนสาว เธอยันกายขึ้นมานั่งตรง และหดขาเข้ามาเพื่องอเง่าแล้วกอดไว้หลวมๆ ครุ่นคิดถึงบทสนทนาเมื่อคืนซึ่งยังคงวนเวียนกระทั่งในฝันของเธอ
            หลังจากที่บทสนทนาเกี่ยวกับกาลิเลโอจบลง คาวานขอตัว และเดินออกไปจากบ้าน อชิเดินตามเขาเพื่อออกไปส่ง ก่อนจะเฝ้ามองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆ หายลับไปในในราตรีกาล
            คาวานเคยบอกว่าเขาคือ ‘ข้อมูล’
            …ข้อมูลแบบไหนกันจึงให้ความรู้สึกถึงความเป็นมนุษย์เพียงนี้?
            คาวานอาจไม่รู้ตัว แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นได้เปลี่ยนแปลงบางอย่างภายในตัวของเด็กสาวไปอย่างมหาศาล อชิในตอนนี้เหมือนไฟในตะเกียงที่ใกล้จะจุดติด ไส้ตะเกียงแปรเปลี่ยนเป็นสีแดง รอคอยจังหวะที่เหมาะสมก่อนที่ไฟนั้นจะโชติช่วง
            ความเชื่อมั่นในตัวของคาวานที่ก่อตัวขึ้นได้ส่งผลกระทบในด้านลบต่อเด็กสาวในทางหนึ่ง คือความกังวลเกี่ยวกับพ่อของเธอที่ก่อตัวมากขึ้นตามมา
            อชิตัดสินใจอย่างแน่วแน่ในนาทีนั้นว่าเธอไม่อาจนิ่งเฉยอีกต่อไป
            “อชิ…?”
            ธีมายันกายขึ้น หันมองเธออย่างง่วงงุน
            “กี่โมงแล้ว?”
            “ตอนนี้หกโมง เธอนอนต่ออีกหน่อยก็ได้ ฉันอาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวมาปลุก”
            ถ้าเป็นในยามปกติธีมาคงไม่ว่าง่ายแล้วซุกตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มอย่างนี้ หากแต่เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนส่งผลให้ร่างกายของเธอเพลียจัด บวกจากยาที่เมื่อคืนคาวานฉีดเข้าไปในกระแสเลือดจึงทำให้เด็กสาวต้องการเวลาในการนอนที่มากกว่าปกติ ซึ่งในมุมมองของอชิแล้ว เธอเห็นว่านี่เป็นสัญญาณที่ดี สีหน้าของเพื่อนเธอดูมีเลือดฝาดขึ้นมามาก
            อชิยิ้มอย่างคลายใจ ก่อนจะสลัดผ้าห่มออกจากตัว ลุกขึ้นจัดเก็บฟูก หมอน ผ้าห่มเข้าที่เดิมดังเช่นก่อนที่เธอจะมา จึงเดินลงไปอาบน้ำที่ชั้นล่าง ระหว่างทางผ่านห้องนอนของยายธีมา นึกขึ้นมาได้ว่าคาวานได้อุ้มร่างของยายเข้ามานอนพักในห้องนี้ เด็กสาวครุ่นคิดและหยุดยืนอยู่ที่บริเวณหน้าห้องนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมคว้าลูกบิดแล้วผลักบานประตูเข้าไป
            เด็กสาวไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในห้องมากกว่านั้น เธอเพียงเฝ้ามองยายของเพื่อนเธอที่กำลังนอนหลับสบาย บริเวณหน้าอกขยับขึ้นลงตามจังหวะการหายใจอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะละจากไป แล้วปิดประตูห้องนั้นอย่างเบามือที่สุด
            …ค่ำคืนอันยาวนานเพิ่งจะผ่านพ้นไปอีกคืน

            ราวกับช่วงเวลาอันยาวนานเพิ่งจะผ่านพ้นไป ทั้งที่ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในเวลาแค่ไม่กี่วัน
            อชิแหงนมองบริเวณปลายสุดของประตูรั้วโรงเรียน ก่อนจะกระชับกระเป๋าสะพาย แล้วก้าวเข้าไปในเขตโรงเรียนพร้อมกับธีมาเพื่อนของเธอ  ตลอดช่วงเวลาในการเดินทางมาโรงเรียน อชิไม่ได้พูดคุยกับธีมาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้แต่คำเดียว ธีมาต้องการเวลา…
            เธอเองก็เช่นกัน
            ...ทว่าเวลาไม่เคยรอใคร
            เด็กสาวทั้งสองก้าวเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกับอาการตกตะลึง สายตาของทั้งคู่หยุดนิ่งอยู่ที่จุดๆ หนึ่ง เฉกเช่นเดียวกับเด็กนักเรียนคนอื่นอีกหลายคน เบื้องหน้าของอชิในตอนนี้คือต้นไม้ขนาดสูงใหญ่ต้นหนึ่ง ครั้งหนึ่งลำต้นของมันเคยแข็งแกร่ง เปลือกไม้เป็นสีน้ำตาลอ่อนอย่างที่เธอชอบ ใบของมันเคยเป็นสีเขียวขจี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาอชิเคยเดินผ่านต้นไม้ต้นนี้ไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หากแต่เธอไม่เคยจินตนาการถึงมันในสภาพนี้มาก่อน…
            จากใบไม้ที่เคยเบียดเสียดแตกใบจนเต็มต้น กลับร่วงโรยเหลือเพียงไม่กี่หย่อม ซีดจางจนเกือบเป็นสีเหลือง ซ้ำยังมีวงม่วงช้ำ ปรากฏขึ้นหลายจุดตามใบ และดูคล้ายจะแผ่วงกว้างขึ้นในอีกไม่นาน  ลำต้นที่เคยปกติสมบูรณ์ตามความทรงจำของเด็กสาว ยามนี้กลับดูเปื่อยยุ่ยราวกับบวมน้ำ เปลือกไม้ช้ำม่วงๆ แดงๆ บางบริเวณนูนขึ้นมาเป็นตุ่มน้ำ คล้ายกับแผลผุพองยามกลัดหนอง
            อชิยืนมือชาอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน กระทั่งธีมาต้องดึงสติเธอด้วยการลากตัวออกไปจากตรงนั้น เช่นเดียวกับคนอื่นที่ทำได้เพียงแค่มองอย่างตกตะลึงช่วงเวลาหนึ่ง ก่อนจะรีบละจากไปอย่างรวดเร็ว
            “ไม่ใช่เรื่องของเรา”
            ธีมากระซิบเตือน
            “แต่…!”
            เด็กสาวจ้องมองสายตาที่เครียดขึงของธีมา ก่อนจะหุบปากลงสนิท แล้วเดินตามแรงจูงไปอย่างเงียบๆ
            “อชิ”
            เสียงหนึ่งเรียกขึ้น เด็กสาวหันไปมองตามเสียง เห็นชายในวัยใกล้กลางคนกำลังทอดมองตรงมาที่เธอ เจ้าของผมยาวระต้นคอ และหยักศกเล็กน้อยอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้เธอนึกชื่อขึ้นมาได้ในทันที
            “อาจารย์เจตน์? สวัสดีค่ะ”
            เด็กสาวเอ่ยทักก่อนจะค้อมศีรษะลงเพื่อทำความเคารพ ธีมาเองก็ทำเช่นเดียวกัน
            “อชิ ฉันไปก่อนแล้วกันนะ”
            ธีมากระซิบบอกเด็กสาว ก่อนจะหันไปยิ้มสุภาพให้อาจารย์เจตน์แล้วค้อมศีรษะลงอีกครั้งตามมารยาทแทนคำบอกลา อาจารย์เจตน์เพียงพยักหน้ารับนิ่งๆ ก่อนจะหันกลับมาให้ความสนใจที่อชิอีกครั้ง
            “มีเวลาอีกพอสมควรก่อนจะเริ่มเรียน เธอสะดวกคุยกับครูตอนนี้ไหม”
            “อ๋อ…ได้ค่ะ”
            “ทานข้าวมาหรือยัง”
            อาจารย์เจตน์ถามเสียงเรียบ หากแต่อชิเห็นความใส่ใจอยู่ในนั้น
“ยังเลยค่ะ”
            เด็กสาวนิ่งคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบพร้อมส่ายหน้า เธอเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ว่าทั้งเธอและธีมาต่างก็พร้อมใจกันลืมเรื่องข้าวเช้าไปเสียสนิท
            …ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องปกติเลย
            “ถ้าอย่างนั้นไปนั่งรอที่ห้องสี่กอก่อน เดี๋ยวครูตามไป”
            อชิทำท่าจะขยับตัวเตรียมเดินจากไป หากแต่อาจารย์เจตน์กลับเสริมขึ้นมาอีก
            “จริงสิ…ให้เดินอ้อมตึกไปนะ ไปทางที่เลี่ยงคนหน่อย”