สวัสดีค่ะ วันนี้เราอยากมาแชร์ประสบการณ์การต่อสู้ระหว่างเรากับแม่เลี้ยงค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดพลาดตรงไหนขอโทษไว้ ณ ตรงนี้เลยค่ะ
พ่อกับแม่เราหย่ากันตอนเราอยู่ป.2ค่ะ โดยแม่เลี้ยงเราเคยเป็นพนักงานขายสินค้าอยู่ห้างดังแห่งหนึ่งที่พ่อเราชอบไปซื้อของด้วยบ่อยๆ และมาเป็นเสมียนที่บ้านเรา สุดท้ายพัฒนามาเป็นแม่เลี้ยงของเราค่ะ อ๋อ!ลืมบอก ตอนที่เป็นเสมียนที่บ้านเรานางก็ยังมีสามีและลูกชายอีกหนึ่งคนค่ะ ตอนเราเป็นเด็กเราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน จนเราเครียดต้องไปพบจิตแพทย์ ถึงเรายังเด็กเราก็ยังจำได้ทุกรายละเอียดความจำเราดีเกินไปค่ะ พ่อไล่แม่เราออกจากบ้านกลางดึก โดยที่แม่มีเงินแค่ 2,000 กับลูกสาวอีก 2 คน แม่เราต้องไปอาศัยคนอื่นอยู่ 3 คืนค่ะ ถึงจะหาห้องเช่าได้ พ่อไม่เคยมาหาเราทั้งๆที่เราอยู่ห่างจากพ่อแค่ 2 ซอยจนกระทั่งเราใกล้จะจบป.3 เพราะแม่เราฟ้องร้องเรียกค่าเลี้ยงดูค่ะ วันแรกที่พ่อเรามาหาพ่อให้เงินเรากับน้องคนละ 500 บาท ตอนนั้นเราตาโตเลยค่ะสำหรับเด็กป.3ที่ได้ค่าขนมวันล่ะ 10 บาท มันเยอะมากจริงๆ และต่อมาอีกอาทิตย์แม่พาเราไปศาล เราอยู่ป.3กับน้องสาวอ.2ยืนจับมือกันในศาลต่อหน้าผู้พิพากษา พ่อกับแม่ของเราออกไปรอข้างนอก ศาลถามเราว่าเราอยากอยู่กับใคร เราก็ตอบไปว่าเราอยากอยู่กับพ่อแม่ ตอนนั้นเรากลัวมากจริงๆค่ะน้องเราก็ร้องไห้ ถึงเรายังเด็กแต่เราก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เรากลัวว่าเรากับน้องจะถูกแยกจากกัน สุดท้ายศาลก็ตัดสินให้เราอยู่กับแม่และให้พ่อจ่ายค่าเลี้ยงดูค่ะ พอเราป.4แม่เราก็เช่าบ้านเปิดโรงงานฉีดพลาสติกเล็กๆ ห่างจากพ่อเรา 1 ซอย พ่อซื้อจักรยานให้เรากับน้องคนละ 1 คันเราก็เริ่มไปมาหาสู่พ่อเราค่ะ ปั่นจักรยางด้องแด๊งกับน้อง 2 คน พอเราป.5 พ่อก็อาสาไปรับส่งเราที่โรงเรียน โดยเราจะตื่นแต่เช้าเดินไปอาบน้ำที่บ้านพ่อกินข้าวเช้าพ่อก็ไปส่งที่โรงเรียนเย็นพ่อมารับทำการบ้านที่บ้านพ่อให้เสร็จแล้วก็กลับบ้านแม่ค่ะ (แม่เลี้ยงเรามาอยู่กับพ่อเราตั้งแต่เราป.3นะคะ) จุดเริ่มต้นของแม่เลี้ยงใจร้ายเริ่มเข้ามาแล้วค่ะ หนังสือสมุด การบ้านเราจะทิ้งไว้ที่บ้านพ่อทั้งหมดไม่เคยเอากลับบ้านแม่เลยสักครั้ง โดยก่อนกลับบ้านเราจะจัดหนังสือใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย มาวันหนึ่งเราจะหยิบการบ้านไปส่งคุณครูค่ะ ปรากฎว่าเราหาไม่เจอทั้งๆที่เราจำได้ว่าเราใส่กระเป๋าไว้แล้ว วันนั้นก็เลยโดนไป 3 ที พอกลับบ้านไปเราก้ไปหาก็หาไม่เจอค่ะ เราก็ทำใจ ผ่านมาได้สักพักใหญ่วันหนึ่งแม่เลี้ยงเราก็ให้เราหยิบของที่โต๊ะเค้าให้แล้วเราก็เจอสมุดการบ้านเราค่ะ ฉีกหน้าเรียบร้อย ลบชื่อเราด้วยแต่ที่เราจำได้เพราะเราวาดรูปไว้ที่ปกหลังด้านในค่ะ เราก็เอาไปถามเค้าค่ะ ว่านี่มันสมุดเราไม่ใช่หรอ? เค้าก็พูดว่า หรอ แล้วก็เดินจากไป เราโมโหมากบอกพ่อพ่อก็ไม่สนใจ เราเลยไปบอกแม่ค่ะ เท่านั้นแหละ บึ้มมมมมมมมมม นางถึงมาขอโทษเราค่ะ บอกว่านางไม่รู้นึกว่าไม่ใช้แล้ว หลังจากนั้นก็มีมาเรื่อยๆค่ะ เยอะมากกก เราจะเล่าเฉพาะที่เน้นๆนะคะ
ตอนเราอายุ 15 น้องเราหนีไปอยู่กับพ่อค่ะเพราะน้อยใจแม่เรา แม่เราไปตามกลับบ้านก็ไม่กลับค่ะ พ่อไล่แม่เราอย่างกับหมูอย่างกับหมา ปิดประตูบ้าน แม่เลี้ยงก็เอาน้ำมาสาดแม่เราค่ะ น้ำอะไรก็ไม่รู้ แม่เราก็เลยเอาที่ช๊อคไฟฟ้าช๊อคไป1ที กลับมาบ้านแม่เราร้องไห้ ตอนนั้นใจเราจะขาดเลยค่ะ เราเลยตั้งใจไว้ว่าเราจะไม่ยอมเค้าอีกต่อไปแล้ว ต่อมาย่าเราเสียพ่อกับแม่เลี้ยงเราเดินทางไปก่อน เราก็ไปกับแม่โดยไปรถพ่ออาเราเป็นคนขับ เค้าเห็นเราและแม่ก็ไม่พอใจที่เรากับแม่นั่งรถของพ่อมา ในงานก็จะมีพูดประวัติครอบครัวนางก็แอบอ้างค่ะว่าเป็นแม่เรา นางหัวเราะแม่เราในงานเลยค่ะ พอเสร็จงานเราก็ถามมัคนายกว่าใครเป็นคนบอกชื่อแม่เราสรุปว่าเป็นน้องสาวแม่เลี้ยงเราค่ะ เราโกรธมากแต่กำลังเศร้าเรื่องย่าเลยเก็บไว้ค่ะ พอตอนจะกลับนางไม่อยากให้เรากับแม่ขึ้นรถพ่อเรากลับค่ะ ส่วนนางก็กลับกับพ่อเรา พอน้องสาวนางมาที่นั่งเลยไม่พอค่ะ แม่เราก็บอกไม่เป็นไรเดี๋ยวนั่งรถทัวร์กลับก็ได้ คราวนี้เราไม่ยอมค่ะ เราเก็บกระเป๋าแล้วเดินไปหาพ่อ
เรา : พ่อหนูจะกลับแล้วนะ
พ่อ : ไหนอาบอกว่าจะกลับบ่ายๆ
เรา : (ทำน้ำตาคลอ) หนูไม่ได้กลับกับอาแล้วน้องสาวแม่เลี้ยงเค้าจะมานั่งคันนี้ ที่ไม่พอหนูกับแม่เลยจะกลับรถทัวร์ (ร้องไห้แบบไม่มีเสียงค่ะร้องแบบนี้น่าสงสารที่สุด )
พ่อ : ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวพ่อจัดการให้
แกก็เดินไปคุยกับแม่เลี้ยงแอบเห็นทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วเราก็ได้ขึ้นรถพ่อกลับบ้านสมใจ
พอเราขึ้นม.4 เราก็ย้ายไปอยู่กับพ่อเพื่อดูแลน้องค่ะ มาวันหนึ่งน้องเราก็เล่นเฟสบุ๊คตามปกติค่ะ ไม่อธิบายมากดูภาพประกอบจะเข้าใจง่ายกว่า
เอาไปให้พ่อดูนางก็แก้ตัวคำเดิมๆค่ะ ไม่รู้ไม่ได้ทำ (ถ้าไม่ได้ทำหมาที่ไหนจะทำละเธออออ) ข้ามยาวๆมาทีเด็ดเลยละกันนะคะ 1 เดือนก่อนที่เราจะย้ายไปอยู่หอ น้องสาวนางมาค่ะพร้อมลูกเล็ก 2 คน วันนั้นลูกพี่ลูกน้องเรามาค่ะ น้องเรา ลูกพี่ลูกน้องเรา ลูกชายเค้า หลานสาวเค้า ก็พากันเล่นตีหมอนกัน เสียงก็ทะลุห้องน้องชายออกมา สำหรับเราคิดว่าไม่ได้ดังมากนะคะ เพราะเราอยู่ห้องข้างๆไม่ได้ไปเล่นด้วยยังไม่ค่อยได้ยินเท่าไร น้องสาวแม่เลี้ยงก็ออกมาด่าเลยค่ะ "โตจนหมาเลียแ-ดไม่ถึงแล้วยังจะเล่นอะไรเป็นเด็กๆอีก" น้องสาวมาเล่าให้ฟังเราของขึ้นเลยค่ะ แม่เลี้ยงเราเป็นคนอีสาน ส่วนแม่เราเป็นคนจีน เราไม่รู้เค้าเลี้ยงกันมายังไง สำหรับคำนี้เรารับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เราโมโหตะโกนด่าในห้องเลยค่ะซึ่งในห้องเรามีหลานสาวเค้าอยู่ด้วย(ตัวแสบเลยค่ะ ซึ่งตอนแรกนางน่ารักเรียบร้อยมาก เรารักนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง) เราด่าว่า"มาอาศัยบ้านเค้าอยู่ยังมาด่าลูกเจ้าของบ้านอย่างนี้หรอ" น้องเราก็บอกให้ใจเย็นๆ วันรุ่งขึ้นคนทั้งบ้านแบนเราค่ะ น้องสาวเราด้วย(น้องเป็นคนหัวอ่อนค่ะ)ยกเว้นพ่อเรานะคะ พ่อเราไปดูงานต่างจังหวัด ไม่มีใครสบตาเรา ไม่คุยกับเราสักคน เราน้ำตาตกในเลยค่ะเพราะน้องสาวเราก็เป็นไปด้วย ตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าเค้าแบนเราจากเรื่องนี้ เราไปสืบมาได้ว่าหลานสาวเป็นคนเอาไปบอก วันรุ่งขึ้นพ่อเรากลับมา เราก็ฟ้องพ่อเลยค่ะ ร้องไห้แบบไม่มีเสียงด้วย ก็พูดให้แกฟัง แกก็อืมๆเดี๋ยวพ่อคุยให้ คืนนั้นเลยค่ะระเบิดลง เสียงทะเลาะดังมาก แล้วก็เรียกเรากับน้องเข้าไปคุย น้องเราก็ไม่กล้าพูด แล้วลูกชายเค้าก็มาค่ะพูดประมาณว่าจะเคลียร์อะไรก็พูดมาเดี๋ยวเล่าให้ฟัง ตอนพูดก็เอากระดาษที่ม้วนๆเป็นแท่งชี้หน้าพ่อเรา พ่อเราเป็นคนใต้ค่ะ จะดุและใจร้อนมาก เราคิดว่าวันนั้นพ่อเราใจเย็นมากค่ะเพราะว่าแค่ลูกชายเค้าขึ้นเสียงพ่อเราก็เอาแล้วค่ะ พอลูกชายเค้าขึ้นเสียงแล้วเอากระดาษชี้หน้าพ่อเรา พ่อก็คว้าคอเลยค่ะ ตอนนั้นวุ่นวายมาก พ่อเราไล่แม่เลี้ยงออกจากบ้าน น้องชายขับมอไซด์ออกจากบ้าน น้องสาวเค้าก็มาร้องไห้ในห้องเราพูดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ เราก็แบบนี่จะมากดดันชั้นป่ะเนี่ย ตอนนั้นเราก็ร้องค่ะแต่ร้องเพราะตกใจมากกว่า แล้วแม่เลี้ยงก็เข้าไปคุยกับพ่อเราอีกรอบค่ะ สรุปนางได้อยู่ต่อ เรานี่เซ็งอย่างแรง หลังจากวันนั้นเราและนางก็ไม่คุยกันเลยค่ะ ขนาดไม่ชอบกันนางยังแอบขโมยของเราไม่ใช้บ่อยๆเลยค่ะ แป้งบ้าง เสื้อบ้าง ปากกาเราบ้าง หนักสุดนี่เอาอาหารเสริมเราไปกินค่ะ หายไปประมาณ 40 เม็ด พอเราไปถามนางก็ตอบกลับมาว่า "ตอนแรกน้าว่าจะบอกหนูแล้วเห็นหน้าไม่ยิ้มไม่แย้มก็เลยไม่กล้า" หราาาาาก็เลยขโมยเลยสินะ แหม๋
จริงๆมีเรื่องราวอีกล้านแปดนับไม่ถ้วนค่ะ ถ้ามีโอกาสจะมาเล่าให้ฟังใหม่ ใครที่กำลังประสบปัญหานี้ขอแนะนำว่าอย่าวีนอย่าเหวี่ยงค่ะ เก็บอารมณ์ เก็บหลักฐานให้มาที่สุดแล้วฟ้องค่ะ อย่าลืมร้องไห้แบบไม่มีเสียงด้วยนะคะ ทำให้เราดูอ่อนแอเป็นผู้ถูกรังแก ทำเหมือนว่าเราเข้มแข็งแล้วน่ะ แต่เค้าทำกับเรามากเกินไป ห้ามร้องห่มร้องไห้เหมือนคนบ้า มันดูน่ารำคาญค่ะ เชื่อเรานะคะเราทำมาทุกวิถีทางแล้ว วิธีนี้ดีที่สุดค่ะ ทุกวันนี้เราอยากได้อะไรก็ได้ค่ะ เมื่อก่อนนี่ยากมากแม่เลี้ยงดักตลอด เราบอกไม่ก็คือไม่เช่นบ้านเราจะไปเที่ยวตปท.กันปกติจะไป 5 คนมีเรา น้องสาว น้องชาย พ่อ แล้วก็แม่เลี้ยงค่ะ พอหลานสาวเค้ามาอยู่บ้านแม่เลี้ยงก็จะให้ไปด้วย(ตอนนั้นเราเลิกรักนางแล้วค่ะ) เราก็บอกว่าถ้าหลานเค้าไปเราก็ไม่ไป ตอนแรกคิดว่าเราพูดเล่น สรุปเราเอาจริงค่ะไม่ไปกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย ปกติเราไม่ดื้อไม่เกนะคะ พ่อบอกไม่ก็คือไม่ แต่เรื่องเกี่ยวกับแม่เลี้ยงนี่สู้สุดใจเลยค่ะ
เรื่องยางไปนิดขอโทษนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกผิดตรงไหนขอโทษด้วยค่ะ และนี่เป็นเรื่องจริงไม่อิงนิยายนะคะ เจ็บจริง น้ำตาจริง 55555 ใครทุกข์ใจปรึกษาเราได้นะคะ ยินดีให้คำปรึกษาค่ะ
เมื่อฉันมีแม่เลี้ยงใจร้ายและวันนี้ฉันเลือกที่จะปกป้องตัวเอง
พ่อกับแม่เราหย่ากันตอนเราอยู่ป.2ค่ะ โดยแม่เลี้ยงเราเคยเป็นพนักงานขายสินค้าอยู่ห้างดังแห่งหนึ่งที่พ่อเราชอบไปซื้อของด้วยบ่อยๆ และมาเป็นเสมียนที่บ้านเรา สุดท้ายพัฒนามาเป็นแม่เลี้ยงของเราค่ะ อ๋อ!ลืมบอก ตอนที่เป็นเสมียนที่บ้านเรานางก็ยังมีสามีและลูกชายอีกหนึ่งคนค่ะ ตอนเราเป็นเด็กเราเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน จนเราเครียดต้องไปพบจิตแพทย์ ถึงเรายังเด็กเราก็ยังจำได้ทุกรายละเอียดความจำเราดีเกินไปค่ะ พ่อไล่แม่เราออกจากบ้านกลางดึก โดยที่แม่มีเงินแค่ 2,000 กับลูกสาวอีก 2 คน แม่เราต้องไปอาศัยคนอื่นอยู่ 3 คืนค่ะ ถึงจะหาห้องเช่าได้ พ่อไม่เคยมาหาเราทั้งๆที่เราอยู่ห่างจากพ่อแค่ 2 ซอยจนกระทั่งเราใกล้จะจบป.3 เพราะแม่เราฟ้องร้องเรียกค่าเลี้ยงดูค่ะ วันแรกที่พ่อเรามาหาพ่อให้เงินเรากับน้องคนละ 500 บาท ตอนนั้นเราตาโตเลยค่ะสำหรับเด็กป.3ที่ได้ค่าขนมวันล่ะ 10 บาท มันเยอะมากจริงๆ และต่อมาอีกอาทิตย์แม่พาเราไปศาล เราอยู่ป.3กับน้องสาวอ.2ยืนจับมือกันในศาลต่อหน้าผู้พิพากษา พ่อกับแม่ของเราออกไปรอข้างนอก ศาลถามเราว่าเราอยากอยู่กับใคร เราก็ตอบไปว่าเราอยากอยู่กับพ่อแม่ ตอนนั้นเรากลัวมากจริงๆค่ะน้องเราก็ร้องไห้ ถึงเรายังเด็กแต่เราก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เรากลัวว่าเรากับน้องจะถูกแยกจากกัน สุดท้ายศาลก็ตัดสินให้เราอยู่กับแม่และให้พ่อจ่ายค่าเลี้ยงดูค่ะ พอเราป.4แม่เราก็เช่าบ้านเปิดโรงงานฉีดพลาสติกเล็กๆ ห่างจากพ่อเรา 1 ซอย พ่อซื้อจักรยานให้เรากับน้องคนละ 1 คันเราก็เริ่มไปมาหาสู่พ่อเราค่ะ ปั่นจักรยางด้องแด๊งกับน้อง 2 คน พอเราป.5 พ่อก็อาสาไปรับส่งเราที่โรงเรียน โดยเราจะตื่นแต่เช้าเดินไปอาบน้ำที่บ้านพ่อกินข้าวเช้าพ่อก็ไปส่งที่โรงเรียนเย็นพ่อมารับทำการบ้านที่บ้านพ่อให้เสร็จแล้วก็กลับบ้านแม่ค่ะ (แม่เลี้ยงเรามาอยู่กับพ่อเราตั้งแต่เราป.3นะคะ) จุดเริ่มต้นของแม่เลี้ยงใจร้ายเริ่มเข้ามาแล้วค่ะ หนังสือสมุด การบ้านเราจะทิ้งไว้ที่บ้านพ่อทั้งหมดไม่เคยเอากลับบ้านแม่เลยสักครั้ง โดยก่อนกลับบ้านเราจะจัดหนังสือใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย มาวันหนึ่งเราจะหยิบการบ้านไปส่งคุณครูค่ะ ปรากฎว่าเราหาไม่เจอทั้งๆที่เราจำได้ว่าเราใส่กระเป๋าไว้แล้ว วันนั้นก็เลยโดนไป 3 ที พอกลับบ้านไปเราก้ไปหาก็หาไม่เจอค่ะ เราก็ทำใจ ผ่านมาได้สักพักใหญ่วันหนึ่งแม่เลี้ยงเราก็ให้เราหยิบของที่โต๊ะเค้าให้แล้วเราก็เจอสมุดการบ้านเราค่ะ ฉีกหน้าเรียบร้อย ลบชื่อเราด้วยแต่ที่เราจำได้เพราะเราวาดรูปไว้ที่ปกหลังด้านในค่ะ เราก็เอาไปถามเค้าค่ะ ว่านี่มันสมุดเราไม่ใช่หรอ? เค้าก็พูดว่า หรอ แล้วก็เดินจากไป เราโมโหมากบอกพ่อพ่อก็ไม่สนใจ เราเลยไปบอกแม่ค่ะ เท่านั้นแหละ บึ้มมมมมมมมมม นางถึงมาขอโทษเราค่ะ บอกว่านางไม่รู้นึกว่าไม่ใช้แล้ว หลังจากนั้นก็มีมาเรื่อยๆค่ะ เยอะมากกก เราจะเล่าเฉพาะที่เน้นๆนะคะ
ตอนเราอายุ 15 น้องเราหนีไปอยู่กับพ่อค่ะเพราะน้อยใจแม่เรา แม่เราไปตามกลับบ้านก็ไม่กลับค่ะ พ่อไล่แม่เราอย่างกับหมูอย่างกับหมา ปิดประตูบ้าน แม่เลี้ยงก็เอาน้ำมาสาดแม่เราค่ะ น้ำอะไรก็ไม่รู้ แม่เราก็เลยเอาที่ช๊อคไฟฟ้าช๊อคไป1ที กลับมาบ้านแม่เราร้องไห้ ตอนนั้นใจเราจะขาดเลยค่ะ เราเลยตั้งใจไว้ว่าเราจะไม่ยอมเค้าอีกต่อไปแล้ว ต่อมาย่าเราเสียพ่อกับแม่เลี้ยงเราเดินทางไปก่อน เราก็ไปกับแม่โดยไปรถพ่ออาเราเป็นคนขับ เค้าเห็นเราและแม่ก็ไม่พอใจที่เรากับแม่นั่งรถของพ่อมา ในงานก็จะมีพูดประวัติครอบครัวนางก็แอบอ้างค่ะว่าเป็นแม่เรา นางหัวเราะแม่เราในงานเลยค่ะ พอเสร็จงานเราก็ถามมัคนายกว่าใครเป็นคนบอกชื่อแม่เราสรุปว่าเป็นน้องสาวแม่เลี้ยงเราค่ะ เราโกรธมากแต่กำลังเศร้าเรื่องย่าเลยเก็บไว้ค่ะ พอตอนจะกลับนางไม่อยากให้เรากับแม่ขึ้นรถพ่อเรากลับค่ะ ส่วนนางก็กลับกับพ่อเรา พอน้องสาวนางมาที่นั่งเลยไม่พอค่ะ แม่เราก็บอกไม่เป็นไรเดี๋ยวนั่งรถทัวร์กลับก็ได้ คราวนี้เราไม่ยอมค่ะ เราเก็บกระเป๋าแล้วเดินไปหาพ่อ
เรา : พ่อหนูจะกลับแล้วนะ
พ่อ : ไหนอาบอกว่าจะกลับบ่ายๆ
เรา : (ทำน้ำตาคลอ) หนูไม่ได้กลับกับอาแล้วน้องสาวแม่เลี้ยงเค้าจะมานั่งคันนี้ ที่ไม่พอหนูกับแม่เลยจะกลับรถทัวร์ (ร้องไห้แบบไม่มีเสียงค่ะร้องแบบนี้น่าสงสารที่สุด )
พ่อ : ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวพ่อจัดการให้
แกก็เดินไปคุยกับแม่เลี้ยงแอบเห็นทะเลาะกันนิดหน่อย แล้วเราก็ได้ขึ้นรถพ่อกลับบ้านสมใจ
พอเราขึ้นม.4 เราก็ย้ายไปอยู่กับพ่อเพื่อดูแลน้องค่ะ มาวันหนึ่งน้องเราก็เล่นเฟสบุ๊คตามปกติค่ะ ไม่อธิบายมากดูภาพประกอบจะเข้าใจง่ายกว่า
เอาไปให้พ่อดูนางก็แก้ตัวคำเดิมๆค่ะ ไม่รู้ไม่ได้ทำ (ถ้าไม่ได้ทำหมาที่ไหนจะทำละเธออออ) ข้ามยาวๆมาทีเด็ดเลยละกันนะคะ 1 เดือนก่อนที่เราจะย้ายไปอยู่หอ น้องสาวนางมาค่ะพร้อมลูกเล็ก 2 คน วันนั้นลูกพี่ลูกน้องเรามาค่ะ น้องเรา ลูกพี่ลูกน้องเรา ลูกชายเค้า หลานสาวเค้า ก็พากันเล่นตีหมอนกัน เสียงก็ทะลุห้องน้องชายออกมา สำหรับเราคิดว่าไม่ได้ดังมากนะคะ เพราะเราอยู่ห้องข้างๆไม่ได้ไปเล่นด้วยยังไม่ค่อยได้ยินเท่าไร น้องสาวแม่เลี้ยงก็ออกมาด่าเลยค่ะ "โตจนหมาเลียแ-ดไม่ถึงแล้วยังจะเล่นอะไรเป็นเด็กๆอีก" น้องสาวมาเล่าให้ฟังเราของขึ้นเลยค่ะ แม่เลี้ยงเราเป็นคนอีสาน ส่วนแม่เราเป็นคนจีน เราไม่รู้เค้าเลี้ยงกันมายังไง สำหรับคำนี้เรารับไม่ได้อย่างแรงค่ะ เราโมโหตะโกนด่าในห้องเลยค่ะซึ่งในห้องเรามีหลานสาวเค้าอยู่ด้วย(ตัวแสบเลยค่ะ ซึ่งตอนแรกนางน่ารักเรียบร้อยมาก เรารักนางเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง) เราด่าว่า"มาอาศัยบ้านเค้าอยู่ยังมาด่าลูกเจ้าของบ้านอย่างนี้หรอ" น้องเราก็บอกให้ใจเย็นๆ วันรุ่งขึ้นคนทั้งบ้านแบนเราค่ะ น้องสาวเราด้วย(น้องเป็นคนหัวอ่อนค่ะ)ยกเว้นพ่อเรานะคะ พ่อเราไปดูงานต่างจังหวัด ไม่มีใครสบตาเรา ไม่คุยกับเราสักคน เราน้ำตาตกในเลยค่ะเพราะน้องสาวเราก็เป็นไปด้วย ตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าเค้าแบนเราจากเรื่องนี้ เราไปสืบมาได้ว่าหลานสาวเป็นคนเอาไปบอก วันรุ่งขึ้นพ่อเรากลับมา เราก็ฟ้องพ่อเลยค่ะ ร้องไห้แบบไม่มีเสียงด้วย ก็พูดให้แกฟัง แกก็อืมๆเดี๋ยวพ่อคุยให้ คืนนั้นเลยค่ะระเบิดลง เสียงทะเลาะดังมาก แล้วก็เรียกเรากับน้องเข้าไปคุย น้องเราก็ไม่กล้าพูด แล้วลูกชายเค้าก็มาค่ะพูดประมาณว่าจะเคลียร์อะไรก็พูดมาเดี๋ยวเล่าให้ฟัง ตอนพูดก็เอากระดาษที่ม้วนๆเป็นแท่งชี้หน้าพ่อเรา พ่อเราเป็นคนใต้ค่ะ จะดุและใจร้อนมาก เราคิดว่าวันนั้นพ่อเราใจเย็นมากค่ะเพราะว่าแค่ลูกชายเค้าขึ้นเสียงพ่อเราก็เอาแล้วค่ะ พอลูกชายเค้าขึ้นเสียงแล้วเอากระดาษชี้หน้าพ่อเรา พ่อก็คว้าคอเลยค่ะ ตอนนั้นวุ่นวายมาก พ่อเราไล่แม่เลี้ยงออกจากบ้าน น้องชายขับมอไซด์ออกจากบ้าน น้องสาวเค้าก็มาร้องไห้ในห้องเราพูดว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ เราก็แบบนี่จะมากดดันชั้นป่ะเนี่ย ตอนนั้นเราก็ร้องค่ะแต่ร้องเพราะตกใจมากกว่า แล้วแม่เลี้ยงก็เข้าไปคุยกับพ่อเราอีกรอบค่ะ สรุปนางได้อยู่ต่อ เรานี่เซ็งอย่างแรง หลังจากวันนั้นเราและนางก็ไม่คุยกันเลยค่ะ ขนาดไม่ชอบกันนางยังแอบขโมยของเราไม่ใช้บ่อยๆเลยค่ะ แป้งบ้าง เสื้อบ้าง ปากกาเราบ้าง หนักสุดนี่เอาอาหารเสริมเราไปกินค่ะ หายไปประมาณ 40 เม็ด พอเราไปถามนางก็ตอบกลับมาว่า "ตอนแรกน้าว่าจะบอกหนูแล้วเห็นหน้าไม่ยิ้มไม่แย้มก็เลยไม่กล้า" หราาาาาก็เลยขโมยเลยสินะ แหม๋
จริงๆมีเรื่องราวอีกล้านแปดนับไม่ถ้วนค่ะ ถ้ามีโอกาสจะมาเล่าให้ฟังใหม่ ใครที่กำลังประสบปัญหานี้ขอแนะนำว่าอย่าวีนอย่าเหวี่ยงค่ะ เก็บอารมณ์ เก็บหลักฐานให้มาที่สุดแล้วฟ้องค่ะ อย่าลืมร้องไห้แบบไม่มีเสียงด้วยนะคะ ทำให้เราดูอ่อนแอเป็นผู้ถูกรังแก ทำเหมือนว่าเราเข้มแข็งแล้วน่ะ แต่เค้าทำกับเรามากเกินไป ห้ามร้องห่มร้องไห้เหมือนคนบ้า มันดูน่ารำคาญค่ะ เชื่อเรานะคะเราทำมาทุกวิถีทางแล้ว วิธีนี้ดีที่สุดค่ะ ทุกวันนี้เราอยากได้อะไรก็ได้ค่ะ เมื่อก่อนนี่ยากมากแม่เลี้ยงดักตลอด เราบอกไม่ก็คือไม่เช่นบ้านเราจะไปเที่ยวตปท.กันปกติจะไป 5 คนมีเรา น้องสาว น้องชาย พ่อ แล้วก็แม่เลี้ยงค่ะ พอหลานสาวเค้ามาอยู่บ้านแม่เลี้ยงก็จะให้ไปด้วย(ตอนนั้นเราเลิกรักนางแล้วค่ะ) เราก็บอกว่าถ้าหลานเค้าไปเราก็ไม่ไป ตอนแรกคิดว่าเราพูดเล่น สรุปเราเอาจริงค่ะไม่ไปกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย ปกติเราไม่ดื้อไม่เกนะคะ พ่อบอกไม่ก็คือไม่ แต่เรื่องเกี่ยวกับแม่เลี้ยงนี่สู้สุดใจเลยค่ะ
เรื่องยางไปนิดขอโทษนะคะ นี่เป็นกระทู้แรกผิดตรงไหนขอโทษด้วยค่ะ และนี่เป็นเรื่องจริงไม่อิงนิยายนะคะ เจ็บจริง น้ำตาจริง 55555 ใครทุกข์ใจปรึกษาเราได้นะคะ ยินดีให้คำปรึกษาค่ะ