เรื่องมันผ่านมาจะปีแล้ว  ยังคิดแล้วเศร้าอยู่

ขอเล่าสั้นๆนะคะ

เรามีพี่เลี้ยงอยู่คนนึง  แม่จ้างมาเลี้ยงเรา  เพราะเค้าสามีตาย  ลูกทิ้ง  เลยจ้างและอยู่กันมานานประมาณ 30ปี

แม่ให้เรารักเค้าเหมือนแม่  เรียกเค้าว่าแม่  เรียกแม่ตัวเองว่าหม่าม้า


แต่พอแม่เราตายปุ๊บ  ไอ้คนที่ดูแล (พี่เลี้ยงเด็กที่เลี้ยงเรามา  อยู่ดูแลแม่มา)  เค้าก็ของขึ้น  คิดว่าสมบัติที่มีควรเป็นของเค้า

เงินสด  เค้าก็กด ATM  ทะยอยเอาออกมาจนหมด  อยู่กันมา 30ปีแล้วนี่  แม่เราก็เชื่อใจ  เวลากดเงินก็ให้ไปกดให้  รหัสอะไรก็รู้หมด

เครื่องเพชร  ทอง ที่อยู่ในบ้าน  พระเครื่อง  พระบูชา  จะเหลือเหรอ

บ้านอีกทั้งหลัง  ที่แม่ดันใจดี  โอนเป็นชื่อเรา และเค้า  ด้วยเหตุผลที่ว่า  เดี๋ยวเค้าน้อยใจ  


เคยได้ยินคำว่า งูเห่า  แต่ไม่เข้าใจจนมาเจอเรื่องนี้ค่ะ


คำสั่งแม่ที่ดังก้องในหัวเสมอว่า   " ถ้าแม่เป็นอะไรไป  อย่าทิ้งเค้านะ  เค้าแก่แล้ว "      แต่ทำแบบนี้  จะให้ทำไงค่ะ

พอแม่ตาย  ตั้งแต่วันตาย  จนถึงวันเผา+1 เดือน  เค้ายังทำดีค่ะ  เพราะทะยอยกดเงินอยู่  พอจบเรื่อง  ได้เงินไปแล้ว  ประมาณล้านนึง   ลายออกค่ะ

เราไปบ้าน  เป็นบ้า ตะโกนลั่นๆ  จะเอาอะไร เอาตำรวจกับหมายศาลมา


เราในฐานะคนที่คิดอยู่แล้ว  ว่าไม่เคยเอาอะไรกับแม่  ที่ผ่านมามีแต่ให้     แต่มันควรไหม  ให้คนอื่น  มาชุบมือเปิบแบบนี้


เราไม่พูดอะไร  เดินออกมาจากบ้าน  และไม่กลับไปเหยียบอีกค่ะ    คำแม่ว่า "แม่เป็นอะไรไป  อย่าทิ้งเค้านะ  เค้าแก่แล้ว"  มันดังก้องในหัว  ห่วงงูเห่า  มันแว้งกัดขนาดนี้

อยากได้อะไร  เอาไป  เราคิดซะว่า บุญคุณที่เค้าเลี้ยงเรามา  + ดูแลแม่เรา  แม้จะจ้าง  แต่เราถือว่าเรายกให้  ต่อจากนี้ไม่ต้องมีอะไรติดค้างกันแล้ว

สิ่งเดียวที่ติดอยู่ในหัวคือ  เค้าเลี้ยงเรามา  อยู่กันมา 30ปี  ไม่รัก ไม่ผูกพันธ์กันบ้างเหรอ


ผ่านมาเป็นปี  มันยังเจ็บค่ะ  ห่วงก็ห่วง  แต่คงไม่กลับไปหาแล้ว  คนแบบนี้