อดีตของความรุนแรงในครอบครัวที่ลืมยาก....

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน..ฉันเองก็ต้องรวบรวมความกล้าอยู่นาน เพื่อขอเปิดเผย และระบายความอัดอั้นเรื่องราวชีวิตที่เจ็บปวด ทรมานใจทั้งนี้มันเกิดจากคนในครอบครัวของฉันเอง ย้อนไปเมื่อ 20กว่าปี ก่อน ฉันอยู่ในครอบครัวที่มีฐานะปานกลาง พ่อแม่ มีลูก 4 คน ฉันเป็นคนที่ 2 บ้านเราอยู่แถบบ้านนอก  ทำสวน ทำไร่พอมีพอกิน พ่อของฉันเป็นคนใจใหญ่ เพื่อนฝูงมากมาย เพื่อนมาทีไหร่ตั้งวงกินเหล้าตลอด พอใครพูดอะไรไม่เข้าหูก็ปาข้าวของใส่ โมโหร้าย ทำลายข้าวของ พาล ชอบด่าทอแม่ของฉันด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย เวลาไม่เมาก็จะเป็นอีกคน จะสุขม ลูกๆก็อยากจะเข้าหา ส่วนแม่จะเป็นคนที่ขยันทำมาหากิน ทำงานไร่ งานสวนหาเงินเลี้ยงลูก แต่ก็ต้องมาเสียด้วย เหล้า เหมือนกัน กินแล้ว ชอบหาเรื่องขุดเรื่องเก่าพาลเรื่องใหม่โต้ตอบด่าทอกันด้วยคำหยาบคาย แต่ทั้งนี้ส่วนใหญ่ พ่อจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสมอ เงินทองที่เคยมี ก็เริ่มลดลง ลูกๆก็ยังเรียนกันอยู่ บางวันฉันเองไม่มีเงินมาโรงเรียน กลางวันก็แอบกลับมาบ้าน เพื่อหาข้าวกิน พี่น้องของฉันแต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกัน พี่คนโต จะเป็นคนที่ขี้หวงของ เห็นแก่ตัว (ไม่ค่อยถูกชะตากับฉันเท่าไหร่) ฉันเป็นลูกคนที่ 2 จะเป็นคนอารมณ์รุนแรง แต่โกรธง่ายหายเร็ว ตลก น้องคนที่ 3 เป็นเด็กที่เรียนดีมาตลอด แต่ขี้เกียจ น้องคนที่ 4 มีโลกส่วนตัวสูง ขยัน ช่วงที่แย่ช่วงหนึ่งของครอบครัวคือ ช่วงสงกรานต์ ปีไหนจำไม่ได้ เพราะถึงเทศกาลนี้ไหร่ พ่อชั้นไม่ให้ออกไปร่วมเล่นน้ำเลย ต้องอยู่ในบ้าน ไม่เคยได้สนุกต้องประสาเด็กๆ ตอนนั้นพ่อแม่ฉันออกไปพบปะกินเหล้าตามวง กับเพื่อนบ้าน ส่วนพวกฉันอยู่ต่างดูเค้าเล่นน้ำใน TV พอพ่อกลับมาพร้อมกับสภาพมึนเมาก็ทะเลาะกับแม่ หลายครั้งที่พวกฉันต้องเสี่ยงชีวิตเค้าไปห้าม เพื่อยุติความรุนแรง และหลายครั้งที่ฉันต้องโดนลูกหลงเข้ามาอย่างคาดไม่ถึง สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น จดจำมาตลอดไม่เคยลืมคือ พ่อไล่เอาไม่หน้าสาม ไล่ตีแม่ ไล่ตีพวกเรา (ลูกๆ) อย่างบ้าคลั่ง อย่างไม่มีสติ อย่างน่ากลัว ภาพที่ฉันเห็นตอนนั้นเหมือนบ้านเรากำลังโดนระเบิด ทุกคนในบ้านต่างพากันวิ่งหนี เหมือนหนีตาย มันเหมือนหนีตายจริงๆนะ ไม่รู้ว่าพ่อไปโกรธอะไรใครมา ทำไมต้องมาลงกับพวกเราแบบนี้ ทุกคนหนีรอดไปคนละทิศ คนละทาง ฉันเป็นหลบอยู่ในป่าหญ้าหลังบ้าน และเฝ้ามองอาการเหล่านั้นของพ่อ ด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นเอง น้าสาวที่เป็นญาติกัน ตะโกนว่า "หนีๆ หนีไปพ่อเมิงกำลังไปทางนั้น" ฉันกลัว กลัวมาก ห่วงทุกคน ไม่ว่าแม่ และพี่น้อง เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที เหมือนเหตุจะสงบ ฉันจึงแอบลอบไปดูหาแม่ ว่าแม่อยู่ที่ไหน ทันใดนั้นเองพ่อก็ถือไม้เข้ามา งางแขนสุดเต็มที่ หมายจะตีแม่และฉันให้ตายแน่ๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงจึงยกมือไหว้ขอชีวิต ทั้งน้ำตาอาบหน้า สั่นไปหมด และเค้าก็ขว้างไม้ทิ้งเดินจากไป ฉันกอดแม่และร้องไห้ ไม่นึกเลยว่า พ่อ จะทำกับพวกเราแบบนี้ หลายวันผ่านไปเหมือนทุกคนในบ้านเหมือนจะลืมเรื่องราววันนั้นได้ แต่สำหรับฉัน..ไม่เลย และพ่อก็เขามาขอโทษลูกทุกคนว่า " วันนั้นพ่อขอโทษนะ ไม่โกรธพ่อใช่มั้ย" ฉันนิ่งอยู่นาน หน้าชา น้ำตาซึม บอกกลับไปว่า "ไม่โกรธ" ทั้งที่ใจมันแอบแค้นมากมายที่มาทำกับเราและคนที่เรารักแบบนั้น วันเวลาผ่านไป ก็ยังเกิดการทะเลาะระหว่างพ่อกับแม่มาตลอด ทำให้ฉันเริ่มเป็นคนเก็บกด ชอบอยู่คนเดียว ไม่สุกสิงกับใคร มองโลกในแง่ร้าย จนโตมาทุกวันนี้ อยากฝากถึงคนที่กำลังจะสร้างครอบครัว หรือ มีครอบครัวแล้ว จงรักษาความสุขในบ้านไว้ในนานๆ ต้องรู้จักระงับอารมณ์ตนเอง จงสร้างบรรยากาศให้ครอบครัวมีแต่เรื่องดีๆเข้าไว้ ให้เกียรติซึ่งกันและกัน  และนั้นแหละค่ะเรื่องราวของฉัน ขอบคุณมากๆที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้