โบราณสอนไว้ว่า "ก่อนจะช่วยเหลือใคร ให้ดูตนเองก่อน" หากช่วยเหลือคนอื่นแล้ว ตนเองต้องเดือดร้อน ก็ถือได้ว่าเป็นคนนั้นเป็นคนโง่
คนฉลาดนั้น ต้องรู้จักช่วยเหลือคนอื่นตามกำลังตน สิ่งใดที่เกินกำลังและจะทำให้ตนเองเดือดร้อน ก็ต้องยอมรับและก้าวออกมา แม้คนอื่นจะไม่เข้าใจเรา เราก็ต้องทำใจ และมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา
การจะทำให้คนรักและเข้าใจเราทุกคนนั้น เป็นไปไม่ได้และไม่เคยมีมาในโลกนี้ การรักหรือไม่รักของคน ขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเขาเอง
พุทธเจ้าสอนเราชัดเจนว่า "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ใครอื่นไหนเล่าจะเป็นที่พึ่งให้เราได้เท่ากับตัวเราเอง" ถ้าตนไม่รู้จักพึ่งพาตน หวังพึ่งผู้อื่นอย่างเดียว แล้วยังมีใจคิดร้ายเมื่อผู้อื่นไม่ให้ความช่วยเหลือ คนแบบนี้จะเจริญก้าวหน้าในชีวิตไม่ได้เลย
คนจะประสบความสำเร็จในชีวิตนั้น ต้องเป็นคนหนักเอาเบาสู้ อดทนบากบั่นต่อการงาน และพึ่งพาตนเอง หาความสำเร็จด้วยตนเอง ไม่หวังพึ่งพาผู้อื่น หากเราไม่ได้เกิดมาร่ำรวย ก็อย่าเพิ่งหวังจะสุขสบายถ้ายังไม่ลำบากมาก่อน
หน้าที่ของเราไม่ใช่การคาดหวังผู้อื่น แต่ควรคาดหวังกับตนเอง เมื่อมองเห็นหนทางที่จะสำเร็จได้แล้ว ก็พยายามบากบั่นต่อสู้ไปด้วยตนเองถึงจะดี และความสำเร็จที่ได้มานั้นก็จะเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจ แม้ปุถชนทั้งหลายก็ย่อมสรรเสริญผู้นั้นแล

#เคลียร์เรียบร้อยแล้วครับ ขอเอาข้อความนี้ออกจร้า