39วันแล้ว คิดถึงทุกวันเลยตั้งแต่เค้าจากไป..

ความตายนี่ก็แปลกนะ ชอบมาพรากคนรักกัน ในขณะที่กำลังจะมีความสุข

ในขณะที่ชีวิตกำลังลงตัว ในขณะที่ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี

เข้าใจว่า คนเราทุกคน เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา..ที่ทุกคนต้องเจอ
แต่จะเร็วจะช้านั้น มันก็ขึ้นอยู่ที่บุญ หรือ กรรมของคนๆนั้น


บางเวลาเราก็คิดได้ ว่าเราต้องอยู่ต่อเพื่อคนข้างหลัง

แต่บางเวลา มันอ่อนแอเกินจะอยู่ต่อ มันเป็นความรู้สึกที่ขาด

ขาดมากๆ ขาดคนๆนั้นที่ทำให้เรายิ้มได้แม้เวลาเราเศร้า

คนที่คอยทำทุกอย่าง คนที่คอยอยู่ข้างๆเวลามีปัญหา

คนที่คอยช่วยคิดช่วยแก้ปัญหา คนที่ยามเวลามีความสุขเราก็ไม่เคยทิ้งกัน

คนที่เค้าสัญญาว่าจะดูแลเราไปจนตาย

เราเคยถามแฟนเรานะคะ ว่าถ้าเลือกได้ อยากให้เราตายก่อนหรือเค้าตายก่อน

เค้าก็บอกว่า เค้าอยากให้เราตายก่อน เพราะว่าเค้าไม่อยากให้เราเสียใจที่เห็นเค้าตาย..

แต่สิ่งที่เค้าอยากให้เป็น ในความเป็นจริงมันไม่ใช่คะ

จะโทษฟ้าก็ไม่ได้ ในเมื่อทุกอย่างมันถูกลิขิตมาแบบนี้

เราคงต้องยอมรับความจริง ยอมรับความจริงมันเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ

หลายๆคนบอกว่าเราเข้มแข็ง เพราะเราไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็น

แต่จริงๆใครจะรู้ ส่วนลึกในใจที่มันอ่อนแอมากๆ

ตั้งแต่โตมา ขนาดแม่เรา เรายังไม่อยากร้องไห้ให้เค้าเห็น

เค้าคงรู้สึกแย่มาก ที่เห็นลูกเค้าเป็นแบบนี้

เราพยายามอัดอั้นเก็บไว้ในใจคนเดียว แล้วกลับขึ้นไปปล่อยโฮบนห้อง

ความรู้สึกขาด คนที่เคยมี มันกลับไม่มี

บางทีร้องจนอยากจะกรี้ดดังๆเลยด้วยซ้ำไป มันเหมือนคนควบคุมสติไม่ได้

ใจหายทุกครั้งที่คิดถึง เค้าจากเราไปแล้วหรอ

เค้าทิ้งเราไว้แบบนี้ไม่ได้นะ ไหนสัญญากันแล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน

สร้างครอบครัวที่อบอุ่น ไหนสัญญาไว้แล้วไม่ใช่หรอ

ทำไมเค้าไม่มาปลอบเราละ ทำไมเค้าไม่มาเช็ดน้ำตาให้เราเหมือนที่เค้าเคยทำ

เราร้องไห้อยู่ เค้ารู้มั้ย เค้าจะทิ้งเราไว้คนเดียวแบบนี้ได้ยังไง

บางทีเราก็พร่ำเพ้อ เหมือนว่าเค้าไม่ได้ไปไหน

เหมือนว่าเค้าแค่ไปเที่ยว เดี๋ยวก็กลับ..

เราแย่ทุกครั้งที่มีปัญหาเข้ามา

ถ้าเค้าอยู่ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้..

คิดถึงนะ ชาคริต ♥♥

ใครมีประสบการณ์เลวร้ายแบบนี้เอามาแชร์ได้นะคะ แลกกันคุยได้ เราอยากรู้ว่ามีคนที่แย่กว่าเราเยอะไหม
จะได้เอาไปเป็นกำลังใจ ในการดำเนินชีวิตต่อไป..