สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคน
ผมเคยตั้งกระทู้แค่ไม่กี่กระทู้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้ระบายแบบนี้ในพันทิป เนื่องจากไม่อยากระบายลงเฟสเพราะมีญาติๆกับเพื่อนๆเยอะ เลยขอเอามาระบายในที่นี้แทน เป็นเหตุการณ์ที่เคยมีหลายคนเอามาระบายเหมือนกัน เผื่อเป็นที่พูดคุยสำหรับคนที่เจอแบบเดียวกันด้วย
เรื่องของเรื่องก็คือ ผมกำลังตั้งใจจะไปเรียนต่อในสาขาหนึ่งที่ตัวเองสนใจ แต่ปัจจุบันผมเรียนอยู่ทางด้านวิศวะคอม จึงได้ไปพูดคุยกับพ่อแม่เรื่องแผนการเรียนต่อของตัวเอง (หาทุนเอาเอง แทบไม่ต้องใช้เงินพ่อแม่ด้วย) แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ แม่ผมพูดว่า "เรียนไปทำไม แม่ไม่เห็นจะชอบ เอาไปทำอะไรได้!? เรียนทางคอมฯต่อไปนั่นแหละ มาทางวิศวะแล้วก็เรียนต่อไปสิ อนาคตเดี๋ยวโลกนี้มันก็ต้องใช้คอมฯหมดนั่นแหละ จะได้เจริญก้าวหน้า ดูนั่น/นี่/โน่น สิ ยังไงเขาก็ต้องใช้กันหมด (...และอื่นๆ)" ผมอธิบายให้ฟังแล้ว แม่ก็ยังตอบว่า "ยังไงแม่ก็ไม่เห็นว่ามันจะดีอยู่ดีนั่นแหละ ยังไงแม่ก็ไม่ชอบอยู่ดี"
ผมเคยคิดว่าตัวเองโชคดีที่พ่อแม่ปล่อยให้เรียนอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ แต่มาวันนี้ผมว่าผมคิดผิดซะแล้ว ที่พ่อแม่ปล่อยให้ผมเรียนอาจเพียงเพราะว่ามันคือ"วิศวะฯ"ก็ได้ ผมไม่ได้ดูถูกวิชาชีพของตัวเองหรืออะไร แต่เพียงแค่รู้สึกว่า "มันยังไม่ใช่สิ่งที่เราชอบจริงๆ" เท่านั้น เชื่อว่าหลายๆคนก็คงจะเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาเหมือนกัน
จริงอยู่ว่าสุดท้ายแล้วคนเรียนก็คือเรา แต่เราก็ยังต้องกลับมาอยู่กับครอบครัว แปลว่า พ่อแม่ก็ยังควบคุมเราได้อยู่ดี แฟนผมก็โดนพ่อของเขากับญาติๆดูถูกดูแคลนอยู่เป็นประจำ เนื่องจากเลือกเรียนในสาขาหนึ่ง ไม่ได้ไปเรียนพวกเภสัช/แพทย์ ฯลฯ
ตอนนี้ผมเริ่มคิดขึ้นมาว่า แก่นจริงๆของการศึกษาเล่าเรียนมันคืออะไร? เรียนตามที่พ่อแม่ชอบเหรอ? เพื่อให้พ่อแม่มีหน้ามีตาไปยืดกับคนในสังคมได้งั้นเหรอ? เพื่อให้เขาไปอวดได้ว่า "ลูกฉันเรียนหมอ/วิศวะ/เภสัช/ฯลฯ" งั้นเหรอ? และเชื่อว่ามีพ่อแม่ไม่น้อยที่เป็นแบบนี้ แล้วไหนจะค่านิยมของสังคมไทยที่ดูถูกสาขาวิชาชีพนั้นวิชาชีพนี้อีก ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?
เพื่อนๆคนไหนมีความเห็นหรือมีเรื่องเล่ามาแบ่งปันให้กันก็จะดีมากเลยนะครับ
(กระทู้ระบาย) พ่อแม่ กับการควบคุมลูกให้เรียนตามที่ตัวเองต้องการ
ผมเคยตั้งกระทู้แค่ไม่กี่กระทู้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้ระบายแบบนี้ในพันทิป เนื่องจากไม่อยากระบายลงเฟสเพราะมีญาติๆกับเพื่อนๆเยอะ เลยขอเอามาระบายในที่นี้แทน เป็นเหตุการณ์ที่เคยมีหลายคนเอามาระบายเหมือนกัน เผื่อเป็นที่พูดคุยสำหรับคนที่เจอแบบเดียวกันด้วย
เรื่องของเรื่องก็คือ ผมกำลังตั้งใจจะไปเรียนต่อในสาขาหนึ่งที่ตัวเองสนใจ แต่ปัจจุบันผมเรียนอยู่ทางด้านวิศวะคอม จึงได้ไปพูดคุยกับพ่อแม่เรื่องแผนการเรียนต่อของตัวเอง (หาทุนเอาเอง แทบไม่ต้องใช้เงินพ่อแม่ด้วย) แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ แม่ผมพูดว่า "เรียนไปทำไม แม่ไม่เห็นจะชอบ เอาไปทำอะไรได้!? เรียนทางคอมฯต่อไปนั่นแหละ มาทางวิศวะแล้วก็เรียนต่อไปสิ อนาคตเดี๋ยวโลกนี้มันก็ต้องใช้คอมฯหมดนั่นแหละ จะได้เจริญก้าวหน้า ดูนั่น/นี่/โน่น สิ ยังไงเขาก็ต้องใช้กันหมด (...และอื่นๆ)" ผมอธิบายให้ฟังแล้ว แม่ก็ยังตอบว่า "ยังไงแม่ก็ไม่เห็นว่ามันจะดีอยู่ดีนั่นแหละ ยังไงแม่ก็ไม่ชอบอยู่ดี"
ผมเคยคิดว่าตัวเองโชคดีที่พ่อแม่ปล่อยให้เรียนอะไรก็ได้ตามที่ต้องการ แต่มาวันนี้ผมว่าผมคิดผิดซะแล้ว ที่พ่อแม่ปล่อยให้ผมเรียนอาจเพียงเพราะว่ามันคือ"วิศวะฯ"ก็ได้ ผมไม่ได้ดูถูกวิชาชีพของตัวเองหรืออะไร แต่เพียงแค่รู้สึกว่า "มันยังไม่ใช่สิ่งที่เราชอบจริงๆ" เท่านั้น เชื่อว่าหลายๆคนก็คงจะเคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้มาเหมือนกัน
จริงอยู่ว่าสุดท้ายแล้วคนเรียนก็คือเรา แต่เราก็ยังต้องกลับมาอยู่กับครอบครัว แปลว่า พ่อแม่ก็ยังควบคุมเราได้อยู่ดี แฟนผมก็โดนพ่อของเขากับญาติๆดูถูกดูแคลนอยู่เป็นประจำ เนื่องจากเลือกเรียนในสาขาหนึ่ง ไม่ได้ไปเรียนพวกเภสัช/แพทย์ ฯลฯ
ตอนนี้ผมเริ่มคิดขึ้นมาว่า แก่นจริงๆของการศึกษาเล่าเรียนมันคืออะไร? เรียนตามที่พ่อแม่ชอบเหรอ? เพื่อให้พ่อแม่มีหน้ามีตาไปยืดกับคนในสังคมได้งั้นเหรอ? เพื่อให้เขาไปอวดได้ว่า "ลูกฉันเรียนหมอ/วิศวะ/เภสัช/ฯลฯ" งั้นเหรอ? และเชื่อว่ามีพ่อแม่ไม่น้อยที่เป็นแบบนี้ แล้วไหนจะค่านิยมของสังคมไทยที่ดูถูกสาขาวิชาชีพนั้นวิชาชีพนี้อีก ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้?
เพื่อนๆคนไหนมีความเห็นหรือมีเรื่องเล่ามาแบ่งปันให้กันก็จะดีมากเลยนะครับ