ใครเคยท้อแท้ชีวิตจนไม่อยากเจอผู้คนบ้างคะ?

เชื่อว่าหลายคนที่มีครอบครัวไม่อบอุ่นเหมือนเราแต่เค้าก็เป็นคนดีในสังคมได้ ชีวิตที่ไม่ดีพร้อมแต่เราพร้อมที่จะเป็นคนดีได้ เห้อ... แต่ทำไมการทำใจยอมรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันช่างยากเย็นแบบนี้
        เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคะ พ่อแม่เราเค้าทะเลาะกัน แน่นอนว่าลิ้นกับฟันยังไงก็ต้องกระทบกระทั่งกันเป็นธรรมดา แต่พ่อกับแม่เราเค้าทะเลาะกันรุนแรงมาก จนไม่คุยกันมา4เดือนน่าจะได้แล้ว เราเป็นลูก เป็นคนกลางเราหนักใจมาก ทุกวันนี้อยากให้พ่อกับแม่มาดีกันเร็วๆอยากกินข้าวด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนเมื่อก่อน ซึ่งต่างกับตอนนี้สิ้นเชิงที่พ่อกับแม่ต่างแยกกันทำงานคนละที่(พ่อกับแม่เราทำธุระกิจส่วนตัวค่ะ) แยกกันทำ ทุกวันนี้พ่อไม่ได้มาทานข้าวที่บ้านและไม่ได้นอนกับแม่ พ่อนอนชั้นล่าง ซึ่งบ้านเรามี2 ชั้น เวลาเราคุยกับพ่อแม่ก็เหมือนไม่พอใจ แต่เราจะทำไงคะในเมื่อผู้ชายคนนั้นก็เป็นพ่อ ผู้หญิงคนนี้ก็เป็นแม่ TT เคยปรึกษาเพื่อนสนิทค่ะ เพื่อนก็ปลอบใจกันไป แต่ลึกๆข้างในเราไม่มีความสุขเลย หลายครั้งเราอยากไปอยู่ที่ๆไหนสักแห่งคนเดียว แต่ก็ได้แต่คิด เพราะความจริงคือเราไม่สามารถทิ้งแม่ให้อยู่บ้านคนเดียวได้ แล้วที่หนักใจไปอีกคือเราเพิ่งทะเลาะกับแฟนเราอีกด้วยค่ะ ประเด็นก็คือแฟนเราเค้าก็ทำแต่งานๆ บางทีก็ไม่มีเวลาให้เราเลย เราเหนื่อยใจกับทางบ้านเรื่องพ่อกับแม่แล้วบางทีเราก็อยากระบาย แต่พอเห็นเค้าทำแต่งานเราก็อดน้อยใจไม่ได้ ทำอะไรมากไม่ได้ ก็ได้แต่รับชะตากรรมชีวิตกันไป TT