ช่วยด้วยครับ ตอนนี้อกหัก ทรมาณอย่างถึงที่สุด ต้องการธรรมมะเข้าช่วย
สาเหตุที่เค้าจากไปคือเพราะว่าผมไม่ดีพอ ซึ่งผมรู้และผมไม่โทษเค้าไม่เกลียดเค้า เค้าเป็นคนดีและหลายสิ่งที่เค้าทำเค้ามักทำเพื่อช่วยคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเองและเค้าควรจะคู่ควรกับคนที่ดี กับผมตัวเค้าก็พยายามแต่ถึงจุดนึงผมทำตัวให้ดีขึ้นไม่ทันเค้าเลยทำให้เค้าจากไป ผมอยากให้เค้ามีความสุข เค้าเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผมเคยมีและอยากรักษาความทรงจำดีๆนี้ไว้ ผมไม่อยากลบความทรงจำดีๆกับเค้าไป เพียงแต่บางครั้งมันทรมาณมากเหลือเกิน ผมโทษตัวเองที่ไม่ทำตัวให้ดีกว่านี้ในตอนที่คบกับเค้า ในตอนนี้มันไม่มีทางแล้ว ผมสิ้นหวังจริงๆ ผมอยากมีจิตใจที่เราสามารถรักใครโดยที่ไม่ต้องครอบครองได้และรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงเค้า แต่ในความรักของผมตอนนี้มันคงยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ว่าอยากได้เค้ามาครอบครองคิดถึงความหลังเหมือนขาดเค้าไม่ได้มันเลยทำให้ทรมาณจะกำจัดความคิดนี้ไปเท่าไรก็ยาก มีธรรมมะข้อไหนหรือคำพูดอะไรที่จะช่วยแก้ตรงจุดนี้ได้บ้างครับ ให้เราสามารถรู้สึกยินดีไปกับเค้าถ้าเค้าไปกับคนอื่นที่ดี ผมไม่อยากจากเค้าด้วยความทรงจำที่เลวร้ายและไม่ต้องการลืมเค้าไป เค้าทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนและเค้าทำให้จิตใจผมสูงขึ้นจากเดิมมาก เค้าเคยบอกว่าเป้าหมายชีวิตของเค้าคือไปนิพพานออกจากสังสารวัฎ ทำให้ผมทึ่ง ทำให้รู้ว่าจิตวิญญาณของเค้าช่างสูงมาก ต่างกับผมเหลือเกิน ผมเหมือนจิตวิญญาณที่ยังไม่พัฒนา ผมเข้าใจภายหลังว่าการที่ผมได้พบเค้าและได้คบกันช่วงนึงมันเหมือนปาฏิหาริย์สำหรับผม เพราะตอนนั้นเค้าพึ่งผิดหวังในความรักมาและผมผ่านมาพอดีและช่วยปลอบเค้า เค้าเหมือนสิ่งดีๆที่พระเจ้าหรือใครประทานมา หรือเพราะผลบุญอะไรที่ทำให้เจอเค้า และความคิดผมก็เปลี่ยนไปผมอยากพัฒนาจิตใจให้ได้เท่าเค้า แต่ทุกวันนี้ผมยังขอบคุณเค้าที่เค้าทิ้งไปทำให้ผมอยากเปลี่ยนแปลงและเริ่มสนใจธรรมมะศาสนามากขึ้น และถ้าเค้ายังอยู่กับผมเค้าก็คงยังร้องไห้และไม่มีความสุขเหมือนเดิมเพราะผมสิ่งที่ผมทำผมทำได้ไม่ถึงที่เค้าคาดหวังผมก็รู้ตัวและอยากให้เค้าได้เจออะไรที่ดีกว่านี้ ผมไม่อยากฉุดรั้งเค้าให้ตกต่ำลง แต่ตอนนี้ระดับของจิตใจผมมันคงอยู่แค่ระดับเริ่มต้นใจยังไม่สูงพอ ทำให้บางครั้งมันทรมาณเหลือเกินครับ แต่ตอนนี้มันรักมากจนเลยจุดที่เห็นแก่ตัวแล้ว พิมพ์ถึงบรรทัดสุดท้ายเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว พอได้พิมออกมาเหมือนได้ระบาย ผมนี่เวิ่นเว้อจริงๆเลย อยากขอบคุณเค้าสำหรับทุกอย่างถ้าบังเอิญเค้าเข้ามาอ่านเจอเพราะตอนสุดท้ายที่จากกันผมทำไม่ดีกับเค้าเท่าไรเพราะผมกระหน่ำโทรหาเค้าเยอะมากในตอนที่สับสนและไม่ได้สติ ผมอยากขอโทษเค้าด้วยน่ะครับ
ผมจะศึกษาธรรมมะทุกวันและสวดมนต์ทุกวัน ผมอยากยกระดับจิตใจและจิตวิญญาณและศีลให้ได้ใกล้เค้าบ้าง
ช่วยด้วยครับ ตอนนี้อกหัก ทรมาณอย่างถึงที่สุด ต้องการธรรมมะเข้าช่วย
สาเหตุที่เค้าจากไปคือเพราะว่าผมไม่ดีพอ ซึ่งผมรู้และผมไม่โทษเค้าไม่เกลียดเค้า เค้าเป็นคนดีและหลายสิ่งที่เค้าทำเค้ามักทำเพื่อช่วยคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเองและเค้าควรจะคู่ควรกับคนที่ดี กับผมตัวเค้าก็พยายามแต่ถึงจุดนึงผมทำตัวให้ดีขึ้นไม่ทันเค้าเลยทำให้เค้าจากไป ผมอยากให้เค้ามีความสุข เค้าเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผมเคยมีและอยากรักษาความทรงจำดีๆนี้ไว้ ผมไม่อยากลบความทรงจำดีๆกับเค้าไป เพียงแต่บางครั้งมันทรมาณมากเหลือเกิน ผมโทษตัวเองที่ไม่ทำตัวให้ดีกว่านี้ในตอนที่คบกับเค้า ในตอนนี้มันไม่มีทางแล้ว ผมสิ้นหวังจริงๆ ผมอยากมีจิตใจที่เราสามารถรักใครโดยที่ไม่ต้องครอบครองได้และรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงเค้า แต่ในความรักของผมตอนนี้มันคงยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่ว่าอยากได้เค้ามาครอบครองคิดถึงความหลังเหมือนขาดเค้าไม่ได้มันเลยทำให้ทรมาณจะกำจัดความคิดนี้ไปเท่าไรก็ยาก มีธรรมมะข้อไหนหรือคำพูดอะไรที่จะช่วยแก้ตรงจุดนี้ได้บ้างครับ ให้เราสามารถรู้สึกยินดีไปกับเค้าถ้าเค้าไปกับคนอื่นที่ดี ผมไม่อยากจากเค้าด้วยความทรงจำที่เลวร้ายและไม่ต้องการลืมเค้าไป เค้าทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนและเค้าทำให้จิตใจผมสูงขึ้นจากเดิมมาก เค้าเคยบอกว่าเป้าหมายชีวิตของเค้าคือไปนิพพานออกจากสังสารวัฎ ทำให้ผมทึ่ง ทำให้รู้ว่าจิตวิญญาณของเค้าช่างสูงมาก ต่างกับผมเหลือเกิน ผมเหมือนจิตวิญญาณที่ยังไม่พัฒนา ผมเข้าใจภายหลังว่าการที่ผมได้พบเค้าและได้คบกันช่วงนึงมันเหมือนปาฏิหาริย์สำหรับผม เพราะตอนนั้นเค้าพึ่งผิดหวังในความรักมาและผมผ่านมาพอดีและช่วยปลอบเค้า เค้าเหมือนสิ่งดีๆที่พระเจ้าหรือใครประทานมา หรือเพราะผลบุญอะไรที่ทำให้เจอเค้า และความคิดผมก็เปลี่ยนไปผมอยากพัฒนาจิตใจให้ได้เท่าเค้า แต่ทุกวันนี้ผมยังขอบคุณเค้าที่เค้าทิ้งไปทำให้ผมอยากเปลี่ยนแปลงและเริ่มสนใจธรรมมะศาสนามากขึ้น และถ้าเค้ายังอยู่กับผมเค้าก็คงยังร้องไห้และไม่มีความสุขเหมือนเดิมเพราะผมสิ่งที่ผมทำผมทำได้ไม่ถึงที่เค้าคาดหวังผมก็รู้ตัวและอยากให้เค้าได้เจออะไรที่ดีกว่านี้ ผมไม่อยากฉุดรั้งเค้าให้ตกต่ำลง แต่ตอนนี้ระดับของจิตใจผมมันคงอยู่แค่ระดับเริ่มต้นใจยังไม่สูงพอ ทำให้บางครั้งมันทรมาณเหลือเกินครับ แต่ตอนนี้มันรักมากจนเลยจุดที่เห็นแก่ตัวแล้ว พิมพ์ถึงบรรทัดสุดท้ายเริ่มรู้สึกดีขึ้นแล้ว พอได้พิมออกมาเหมือนได้ระบาย ผมนี่เวิ่นเว้อจริงๆเลย อยากขอบคุณเค้าสำหรับทุกอย่างถ้าบังเอิญเค้าเข้ามาอ่านเจอเพราะตอนสุดท้ายที่จากกันผมทำไม่ดีกับเค้าเท่าไรเพราะผมกระหน่ำโทรหาเค้าเยอะมากในตอนที่สับสนและไม่ได้สติ ผมอยากขอโทษเค้าด้วยน่ะครับ
ผมจะศึกษาธรรมมะทุกวันและสวดมนต์ทุกวัน ผมอยากยกระดับจิตใจและจิตวิญญาณและศีลให้ได้ใกล้เค้าบ้าง