ก่อนอื่นผมขอสวัสดีชาวพันทิปทุกท่านนะครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผม ถ้าผิดพลาดยังไงอย่าว่ากันนะครับ 5555 อีกอย่างภาษาไทยผมอาจไม่ค่อยถูกต้องเพราะผมเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนะครับ แต่ก็ใช้ชีวิตอยู่ไทยมานานพอสมควรเพียงแต่ที่มาตั้งกระทู้นี้ก็เพื่อที่จะแชร์สิ่งที่ผมกำลังเผชิญอยู่เพราะตอนนี้ผมกลับมาทำงานที่บ้านเกิดผม(ญี่ปุ่น) เป็นเวลา 1 ปี นับตั้งแต่ต้นเดือนมิถุนายนที่ผ่านมา ว่าจากนี้ไปข้างหน้านั้น ความรักกับระยะทางที่ใครหลายคนอาจกังวลและกลัวว่าจะเป็นอุปสรรคนั้น ผมและแฟนจะผ่านมันไปด้วยกันได้หรือไม่ เลยอยากให้ชาวพันทิปได้ร่วมผจญภัยไปด้วยกัน
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้(จริงๆคือผมเหงา เพราะใช้ชีวิตที่ไทยมาเกือบทั้งชีวิต พอกลับมาประเทศบ้านเกิดคือผมไม่มีเพื่อนสักคนหนะ 555) เอาเป็นว่าเราไปเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับผม ;)
ผมกับแฟนเพิ่งคบกันได้ไม่นานครับ ตั้งแต่พฤษภาคม (จริงๆเคยเจอกันมานานแล้วครับเพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที แต่มาสนใจเค้าจริงๆก็มกรานี่แหละในวันเกิดของแฟนเพื่อนครับ อาจงงหน่อยนะ หลายตัวละคร 555)
ตั้งแต่วันที่เจอกันในวันเกิดแฟนเพื่อน ผมก็รู้สึกสนใจในตัวเค้ามากๆ แถมได้แอดเฟสบุ๊คในวันนั้นเพราะว่าเค้าจะแท็กชื่อเราในงานเลี้ยงวันเกิดแฟนเพื่อนนั่นแหละครับ หลังจากนั้นมาก็ได้คุยนิดหน่อยจนผ่านเวลาล่วงเลยมาถึงเดือนเมษายนช่วงปลายเดือนก็ได้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งในงานเลี้ยงส่งเพื่อนอีกคนครับ ในคืนนั้นเองที่เราได้มาเจอกันโดยบังเอิญและเกิดปิ๊งกันขึ้นมา คือผมชอบเค้ามาตั้งแต่มีนา แต่เค้าเพิ่งมาสนใจผมในคืนนี้เอง 55555 (สวรรค์เข้าข้างครับ) หลังจากนั้นมาก็เริ่มคุยกันในเฟสจนได้แลกไลน์แลกเบอร์กันจนพัฒนาความสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว (ในมุมมองหลายๆคน ยังไงก็คงเร็วมากครับ เจอกันปลายเมษา คบกันกลางเดือนพฤษภา) เข้าใจครับว่าเร็วมากจนเพื่อนหลายคนก็พูดว่าคบกันเร็วแบบนี้ไม่กลัวเลิกกันเร็วหรอ ผมก็บอกว่า "ถ้าเราเจอคนที่เราชอบ และเค้าก็ชอบเรา อะไรๆก็เป็นไปได้เพราะใจของคน 2 คนมันตรงกัน" จริงมั้ยครับ ไม่รู้นะ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ 5555
ปัญหามันมีอยู่ที่ว่า ผมตัดสินใจจะกลับประเทศบ้านเกิดเพื่อทำงานส่งค่าผ่อนบ้านช่วยแม่ครับก่อนจะมาเจอแฟนผม เลยทำให้ผมเองก็กังวลมากว่าผมควรทำยังไง จะสานต่อหรือไม่ โดยได้คำปรึกษากลับมาจากเพื่อนว่าให้ทำเต็มที่ดีกว่า เราเกิดมาอยากทำอะไรก็ทำเสียดีกว่า เลยทำให้ผมเล่าทุกอย่างให้แฟนผมฟังเรื่องที่ผมจะต้องห่างเธอไป 1 ปีครับ
และเรื่องราวความรักของเราที่ต้องอยู่ห่างกันก็เริ่มต้นขึ้นครับ โดยส่วนตัวผมพอมาถึงที่ญี่ปุ่น ก็พยายามหาทางติดต่อแฟนผมให้ได้ เพราะพ่อผมเป็นคนงกมาก จะไม่ยอมซื้ออะไรที่เปลืองเงินเขาโดยเด็ดขาด เลยไม่สามารถซื้อมือถือเล่นเน็ตอย่างที่ไทยได้ในช่วงแรก แต่โชคดีที่บ้านพ่อมีคอมครับ แต่มันเป็นภาษาญี่ปุ่น เลยหาทางลงภาษาไทย ลงไลน์ หาวิธีเปิดสัญญาณ Wi-Fi โดยไม่ใช้เราเตอร์ครับ จนความอยากคุย็ทำให้ผมทำได้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยได้คุยติดต่อกับแฟนตลอดมาจนถึงวันนี้ครับ
ผมเป็นคนชอบพยายามครับ ทำทุกอย่างเพื่อให้แฟนผมเชื่อมั่นในตัวผมว่าระยะทางจะไม่ทำให้ความรักจืดจางไป เพราะผมเชื่อในคำว่ารักแท้ไม่มีวันแพ้ระยะทาง โดยเชื่อมั่นในตัวเธอเช่นกันว่า คิดเหมือนกัน เวลา 1 ปีอาจไม่นานครับ แต่สำหรับคู่รักนั้นห่างกันแค่ อาทิตย์เดียวก็ว่านานละมั้งครับผมว่า 555
จนวันนี้ผ่านมาได้ 2 อาทิตย์กว่าละครับ ก็มีทะเลาะกันบ้างเพราะผมเป็นคนคิดมากและขี้ระแวง ส่วนแฟนก็เป็นคนไม่ชอบคนคิดมาก เธอจะพยายามบอกให้ผมเลิกคิดจนตอนนี้ผมเองก็เปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอ เพื่อไม่ให้เราต้องมาทะเลาะ ที่สำคัญคือผมจะได้ไม่ต้องหาเรื่องเธอเพราะความคิดของตัวผมเองครับ
ยังต้องสู้ต่อไปอีกนานครับ 555555 ผมทำงาน แฟนผมก็ทำงาน ต่างคนต่างสู้และทำหน้าที่ตัวเองกันไปโดยพยายามเติมเต็มความรักที่ห่างกันอยู่เสมอไม่ให้มันลดลงไป ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ แล้วผมจะมาอัพเดทไปเรื่อยๆว่าเรื่องราวนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จะทำได้ไหม เราจะเป็นคู่รักที่ผ่านอุปสรรคนี้ไปได้หรือไม่ ?!
ผมเชื่อว่าความรักกับระยะทางไปด้วยกันได้ครับ ;) มันอยู่ที่ใจใช่มั้ยละ ?
ความรักกับระยะทาง ไปด้วยกันได้หรือไม่ ?!
ผมกับแฟนเพิ่งคบกันได้ไม่นานครับ ตั้งแต่พฤษภาคม (จริงๆเคยเจอกันมานานแล้วครับเพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนอีกที แต่มาสนใจเค้าจริงๆก็มกรานี่แหละในวันเกิดของแฟนเพื่อนครับ อาจงงหน่อยนะ หลายตัวละคร 555)
ตั้งแต่วันที่เจอกันในวันเกิดแฟนเพื่อน ผมก็รู้สึกสนใจในตัวเค้ามากๆ แถมได้แอดเฟสบุ๊คในวันนั้นเพราะว่าเค้าจะแท็กชื่อเราในงานเลี้ยงวันเกิดแฟนเพื่อนนั่นแหละครับ หลังจากนั้นมาก็ได้คุยนิดหน่อยจนผ่านเวลาล่วงเลยมาถึงเดือนเมษายนช่วงปลายเดือนก็ได้มีโอกาสเจอกันอีกครั้งในงานเลี้ยงส่งเพื่อนอีกคนครับ ในคืนนั้นเองที่เราได้มาเจอกันโดยบังเอิญและเกิดปิ๊งกันขึ้นมา คือผมชอบเค้ามาตั้งแต่มีนา แต่เค้าเพิ่งมาสนใจผมในคืนนี้เอง 55555 (สวรรค์เข้าข้างครับ) หลังจากนั้นมาก็เริ่มคุยกันในเฟสจนได้แลกไลน์แลกเบอร์กันจนพัฒนาความสัมพันธ์อย่างรวดเร็ว (ในมุมมองหลายๆคน ยังไงก็คงเร็วมากครับ เจอกันปลายเมษา คบกันกลางเดือนพฤษภา) เข้าใจครับว่าเร็วมากจนเพื่อนหลายคนก็พูดว่าคบกันเร็วแบบนี้ไม่กลัวเลิกกันเร็วหรอ ผมก็บอกว่า "ถ้าเราเจอคนที่เราชอบ และเค้าก็ชอบเรา อะไรๆก็เป็นไปได้เพราะใจของคน 2 คนมันตรงกัน" จริงมั้ยครับ ไม่รู้นะ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ 5555
ปัญหามันมีอยู่ที่ว่า ผมตัดสินใจจะกลับประเทศบ้านเกิดเพื่อทำงานส่งค่าผ่อนบ้านช่วยแม่ครับก่อนจะมาเจอแฟนผม เลยทำให้ผมเองก็กังวลมากว่าผมควรทำยังไง จะสานต่อหรือไม่ โดยได้คำปรึกษากลับมาจากเพื่อนว่าให้ทำเต็มที่ดีกว่า เราเกิดมาอยากทำอะไรก็ทำเสียดีกว่า เลยทำให้ผมเล่าทุกอย่างให้แฟนผมฟังเรื่องที่ผมจะต้องห่างเธอไป 1 ปีครับ
และเรื่องราวความรักของเราที่ต้องอยู่ห่างกันก็เริ่มต้นขึ้นครับ โดยส่วนตัวผมพอมาถึงที่ญี่ปุ่น ก็พยายามหาทางติดต่อแฟนผมให้ได้ เพราะพ่อผมเป็นคนงกมาก จะไม่ยอมซื้ออะไรที่เปลืองเงินเขาโดยเด็ดขาด เลยไม่สามารถซื้อมือถือเล่นเน็ตอย่างที่ไทยได้ในช่วงแรก แต่โชคดีที่บ้านพ่อมีคอมครับ แต่มันเป็นภาษาญี่ปุ่น เลยหาทางลงภาษาไทย ลงไลน์ หาวิธีเปิดสัญญาณ Wi-Fi โดยไม่ใช้เราเตอร์ครับ จนความอยากคุย็ทำให้ผมทำได้ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยได้คุยติดต่อกับแฟนตลอดมาจนถึงวันนี้ครับ
ผมเป็นคนชอบพยายามครับ ทำทุกอย่างเพื่อให้แฟนผมเชื่อมั่นในตัวผมว่าระยะทางจะไม่ทำให้ความรักจืดจางไป เพราะผมเชื่อในคำว่ารักแท้ไม่มีวันแพ้ระยะทาง โดยเชื่อมั่นในตัวเธอเช่นกันว่า คิดเหมือนกัน เวลา 1 ปีอาจไม่นานครับ แต่สำหรับคู่รักนั้นห่างกันแค่ อาทิตย์เดียวก็ว่านานละมั้งครับผมว่า 555
จนวันนี้ผ่านมาได้ 2 อาทิตย์กว่าละครับ ก็มีทะเลาะกันบ้างเพราะผมเป็นคนคิดมากและขี้ระแวง ส่วนแฟนก็เป็นคนไม่ชอบคนคิดมาก เธอจะพยายามบอกให้ผมเลิกคิดจนตอนนี้ผมเองก็เปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอ เพื่อไม่ให้เราต้องมาทะเลาะ ที่สำคัญคือผมจะได้ไม่ต้องหาเรื่องเธอเพราะความคิดของตัวผมเองครับ
ยังต้องสู้ต่อไปอีกนานครับ 555555 ผมทำงาน แฟนผมก็ทำงาน ต่างคนต่างสู้และทำหน้าที่ตัวเองกันไปโดยพยายามเติมเต็มความรักที่ห่างกันอยู่เสมอไม่ให้มันลดลงไป ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะครับ แล้วผมจะมาอัพเดทไปเรื่อยๆว่าเรื่องราวนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป จะทำได้ไหม เราจะเป็นคู่รักที่ผ่านอุปสรรคนี้ไปได้หรือไม่ ?!
ผมเชื่อว่าความรักกับระยะทางไปด้วยกันได้ครับ ;) มันอยู่ที่ใจใช่มั้ยละ ?