สวัสดีนะครับทุกๆคน
ก่อนอื่นขอบคุณมากเลยนะครับที่กดเข้ามาให้กระทู้ของผม วันนี้ผมมีเรื่องจะมาแบ่งปันครับ
เรียกว่าระบายด้วยเลยล่ะกันนะครับ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนผมอยู่ปี 1 ครับ...
ชีวิตเฟรชซี่ของผมเริ่มต้นอย่างมีความสุขครับ
ทุกอย่างลงตัวมากเลย ผมได้เรียนในคณะที่ผมอยากเรียน และได้มาใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยในฝันของผม
ในช่วงเดือนแรกเป็นช่วงของการรับน้อง มันเป็นเดือนที่สนุกมากจริงๆ ผมได้เข้าประชุมเชียร์ ในเข้าว้ากซึ่งชื่อมันอาจจะดูรุนแรงแต่มันสนุกสุดๆไป
ซึ่งทุกอย่างเหล่านี้มันทำให้ผมมีความสุขมากถึงมากที่สุด
รุ่นพี่ทุกคนดูแลน้องๆ ดีมาก จนทำให้ผมสนิทกับรุ่นพี่อย่างรวดเร็ว
แล้วการที่ผมไปสนิทกับรุ่นพี่คนนึงก็ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่ผมจะเล่าต่อไปนี้
ผมไปสนิทกับรุ่นพี่คนนึง ซึ่งเป็นรุ่นพี่สายรหัสว้าก ผมสนิทกับพี่เค้ามากๆ เรียกได้ว่าสนิทจนเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ พี่จะพาผมไปเลี้ยงข้าวอยู่เสมอๆ จนกระทั่งวันนึงพี่เค้าพาไปกินข้าวที่ร้านแถวอโศก ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าจะมีคนอื่นมากินด้วย ต่พอไปถึงที่ร้านกก็เจอกับเพื่อนพี่เค้าอีก 2 คน ซึ่งเป็นผู้หญิงและผู้ชาย พี่เค้าชื่อ พี่ บ คนนี้เป็นผช กับพี่ พ คนนี้เป็นผญ ตอนแรกก็แอบตกใจนะครับ คือกลัวทำตัวไม่ถูก แต่พอได้ทำความรู้จักกันก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น เพื่อนพี่รหัสว้ากของผมเค้าเรียนที่มหาลัยอื่นนะครับ เป็นเพื่อนกับพี่ผมตอนเรียนมัธยมปลาย โดยตอนกินข้าวผมได้นั่งข้างๆกับพี่ บ นะครับ (เอ้อลืมบอกไปพี่รหัสว้ากของผมเป็นผช นะครับ) ซึ่งผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าพี่บ กับพี่พ เป็นแฟนกัน ทุกอย่างก็เป็นอย่างราบรื่นครับ
คุยกันสนุกสนาน ทำให้ผมรู้จักพี่เพิ่มอีกสองคน ซึ่งพี่บ กับพี่พ ก็คุยเก่ง น่ารักมากทั้งคู่จริงๆ
จนเวลาล่วงเลยมาอีกหลายวัน
เวลาเกือนจะเที่ยงคืนละครับ ผมพึ่งจะกลับจากการทำงานที่คณะมา
ก็เลยมาเปิดคอมอ่านข่าว เช็คเมล์อะไรอีกนิดหน่อย แล้วก็แอบเข้าไปดูเฟซบุ๊ค
ซึ่งปกตอผมไม่ค่อยได้เล่นเฟซบุ๊คหรอกครับ ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ชอบสั่งงานในเฟซ
ผมก็แทบจะไม่เข้าไปเลยครับ อยู่ดีๆก็มี message เด้งขึ้นมา ผมก็กดเข้าไปดู
อ่านซึ่งดู ก็เอ๊ะชื่อคุ้นๆนะ นั่งนึกอยู่สักพักก็เลยนึกออกว่าเป็นพี่ บ เพื่อนของพี่รหัสว้ากของผมเอง
โดยข้อความที่ส่งมาเป็นรูปอีโมคนยิ้ม ผมตกใจมากเพราะอยู่ดีๆพี่เค้าก็ทักมา ซึ่งไม่ได้เป็นเฟรนกัน
ผมก็เลยส่งอีโมรูปยิ้มกลับไป และพี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า หวัดดีและฝันดีนะ พร้อมกับการแอดเฟรนมาด้วย
ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ก็บอกฝันดีกลับไป แล้วก็กด confirm friend
หลังจากวันนั้นผมกับพี่เค้าก็คุยกันทุกวันพี่เค้าจะทักมาตอนเค้าเลิกเรียนเสร็จ ผมก็คุยปกติไม่เจตนาใดๆเลยนอกจากพี่น้องกัน
พี่เค้าน่ารักมาก คุยเก่ง แล้วก็ดูไม่มีพิษภัยอะไรเลย ซึ่งก็แอบงงๆ นะว่าทำไมพี่เค้ามาคุยกับเรา
ทั้งที่เค้าเป็นผู้ชายแท้ๆไม่น่ามาคุยอะไรกับผู้ชายอย่างผมได้ โดยตลอดเวลาที่คุยกับพี่บ ผมคิดมาตลอดว่าพี่เค้าเป็นแฟนพี่พ คงไม่มีอะไรหรอก
จนเราคุยกันมาได้ประมาณ 2 เดือนกว่าๆ อยู่ดีๆพี่เค้าก็โทรมาหาผม ซึ่งตอนแรกก็ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นพี่เค้า แต่ก็ถามไปถามมาพี่เค้าไปเอาเบอร์ผมมาจากพี่รหัสผมนั่นล่ะ นี่ล่ะครับทำให้ผมเริ่มสงสัยกับพี่เค้า ว่าตกลงพี่เค้ายังไงกันแน่กับผม
ซึ่งวันนั้นพี่เค้าก็คุยเรื่องทั่วไปตามปกติแล้วอยู่ดีๆ พี่เค้าก็ถามผมเรื่องแฟน ผมก็เล่าให้พี่เค้าฟัง ซึ่งผมจะขอเล่าให้ทุกๆฟัวก่อนล่ะกันเรื่องความรักเก่าๆของผม....
ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ซึ่งก่อนหน้านี้ตอนผมอยู่ม.ปลายผมเคยแอบชอบรุ่นพี่ห้องสายรหัสคนนึง
พี่เค้าน่ารักมาก เป็นดาวประจำสายด้วย เป็นหลีดโรงเรียนอีกต่างหาก ผมโคตรชอบเลยตอนนั้น เคยซื้อขนมไปให้เค้าตอนเล่นสายรหัสกัน
จนสุดท้ายพี่เค้าก็รู้ว่าผมชอบ ผมกับพี่เค้าคุยกันได้ประมาณ 1 ปีจนพี่เค้าขึ้นม.6 แล้วผมก็อยู่ม.5 อยู่ดีๆ ก็มีน้องม.4 เข้ามาจีบพี่เค้า
ซึ่งไอ้นน้องคนนั้นก็เป็นน้องห้องสายรหัสผมนี่ละครับ แล้วสุดท้ายท้ายสุดผมก็โดนไอ่น้องคนนั้นคาบพี่ที่ผมแอบชอบ 1 ปีเต็มๆไปกิน
ตอนนั้นแม่มโคตรเสียใจอ่ะ เศร้าไปสามวันเจ็ดวันกันเลยทีเดียว หลังจากนั้นผมก็ปิดตัวเองมาโดนตลอด
จนขึ้นม.6 ผมก็ได้ไปรู้จักกับรุ่นพี่คนนึงซึ่งเป็นเพื่อนกับพี่ผม เรื่องของเรื่องเลยพี่เค้าเป็นผช นะ
คนนี้ล่ะกันที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป พี่เค้าเข้ามาคุยกะผม ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าเป็นเกย์
เพราะพี่เค้าเตะบอล ดูบอล คบแต่เพื่อนผช ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ซึ่งหลังพี่เค้าก็ทักผมมาในวอทแอป
ทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้นคุยกันทุกวัน จนทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่เค้าขึ้นเรื่อยๆ
ทุกอย่างมันดีมาก ดีจนผมงงกับตัวเองว่าทำไมเรารู้สึกดีกับผช ด้วยกันแบบนี้
ในที่สุดครับพี่เค้าก็มาบอกชอบผม ตอนแรกตกใจเลยครับ อึ้งนิดหน่อยแต่ก็พอโอเคอยู่เพราะผมรู้สึกว่าพี่เค้าไม่ได้รู้สึกกับผมแค่น้องมานานแล้ว
ในวันนั้นผมก็ไปบอกกับพี่ไปเหมือนกันว่า ผมก็ชอบพี่ เราสองคนเลยตกลงคุยกันอย่างจริงจัง แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนนะครับ
เวลาผ่านไปจนถึงเดือนที่ 9 ที่ได้คุยกัน ทุกอย่างมันมีความสุขมากเลยนะครับ มันลงตัวมากจริงๆ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยผมจะรู้สึกดีกับพี่เค้าขนาดนี้ ทั้งๆที่พี่เค้าเป็นผช ด้วยกัน
ตลอดเวลาที่เราคุยกันพี่เค้าให้เกียรติผมมาก เราโดนตัวมันมากสุดคือกอดและหอมแก้ม
เรื่อง sex ไม่ต้องพูดถึงเลย เราไม่เคยคิดถึงมันเลย เราคบกันที่ใจจริงๆ
สุดสิ่งทุกอย่างเหล่านี้มันทำให้ผมตกไปอยู่ในหลุมของความรัก ตกลงไปลึกมาก จนไม่ได้คิดถึงวันที่เราต้องเดินคนละทาง
แต่อย่างว่านะครับเวลาของความสุขมันช่างแสนสั้น อยู่ดีๆครับก็มี 1 สิ่งเข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผมอีกแล้วครับ
อยู่ดีๆพี่เค้าหายไป หายไปแบบติดต่อไม่ได้ โทรไปไม่รับ ผมตกใจและเป็นกังวลมาก กลัวว่าพี่เค้าจะเป็นอะไรไป
พยายามติดต่อจากเพื่อนเค้า แล้วก็พี่ของผม ก็ไม่ได้ใครรู้ว่าพี่เค้าหายไปไหน จนผ่านไปได้ 3 วันพี่เค้าก็โทรมา
ผมนี่ดีใจสุดๆ เพราะเป็นห่วงเค้ามากๆ แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคิดถึงก็เกิดขึ้น
พี่เค้าโทรมาบอกให้ผมหยุดความสันพันธ์ทั้งหมดกับพี่เค้าไว้แค่นี้ โดยเค้าบอกเหตุผลสั้นๆว่า พี่ดูแลตัวผมไม่ได้หรอก
โอ้โหว ตอนนั้นมันจุกมาก พูดอะไรไม่ออกเลยนะ ได้แต่ฟังแล้วก็ยืนมือสั่น ขานี่หมดแรงไปเองโดยอัตโนมัติ
แล้วพี่เค้าก็วางสายไป เท่านั้นละครับน้ำตานี่ไหลออกมาโดยไม่ต้องสั่งเลย ผมร้องไห้อยู่ 3 วันเต็มๆเลย ไม่เป็นอันกินอันนอน
ไปโรงเรียนก็ร้อง กลับมาบ้านก็ขึ้นห้องร้องไห้อย่างเดียวเลย ซึ่งตอนนั้นกำลังจะแอดด้วย ชีวิตเกือบพังเลยนะคับ แต่ผมก็เรียกสติกลับมาได้
เสียใจอ่ะมันก็เสียนะ แต่ยังไงได้อนาคตเราสำคัญกว่า เรียกสติกลับมาอ่านหนังสือเตรียมแอดอีกครั้ง
หลังจากเรื่องฝ่านไปเดือนกว่าๆ ผมก็ไปสืบมาครับ พี่เค้ากลับไปคบกับแฟนเก่า ตอนผมรู้นี่ผมช็อคไปเลย
9 เดือนของกุไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ยยยยยยย??????? 555555555 แต่ก็ช่างมันทำใจ
หลังจากนั้นผมก็ปิดตายความรักไปเลยไม่คุย ไม่อะไรกับใครทั้งนั้น เข็ดเลยครับ
ผมคิดอย่างเดียวคือ มาเปลี่ยนชีวิตกุจากที่กุเคยชอบผญ ไปชอบผช แล้วยังทิ้งกุไปอีก มันเข็ดจริงๆครับ เข็ดมาก แล้วก็ทำให้ผมกลัวในเรื่องของความรักไปเลยครับ
กลับมาต่อเรื่องของพี่บ นะครับ
พอผมเล่าให้พี่เค้าฟังเสร็จ ผมก็บอกเค้าว่าผมไม่กล้าไปรักใครแล้ว ผมเข็ดมาก ผมกลัวความรักไปเลย
แล้วอยู่ดีๆ พี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ลองเปิดใจให้พี่อีกสักครั้งได้มั๊ย"
ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ถูกเลยครับ งงไปหมด ผมอึ้งไปสักพักจนรู้สึกอีกทีคือพี่เค้าเรียกชื่อผมอยู่
ผมก็ได้แต่อืมไปอ่ะครับ จนผมถามเค้าว่าพี่ชอบผมหรอ?
เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ใช่ พี่ชอบเรานะ เราจะเปิดใจให้พี่อีกสักครั้งได้มั๊ย?"
พี่เค้าย้ำคำถามนี้อีกครั้ง จนผมบอกว่า " พี่ครับ ผมกลัว ไม่กล้ารักใครหรือชอบใครอีกแล้ว ผมกลัวจริงๆนะครับพี่"
ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว ผมไม่อยากคุยกับใครไม่อยากเปิดใจอีกแล้ว แผลครั้งเก่ามันฝังลึกมาก
ลึกจนไม่อยากให้ใครอยากทำให้มันลึกลงไปอีก จนสุดท้ายพี่เค้าก็บอกมาว่า
"ไม่เป็นไรนะ วันนี้น้องยังไม่อยากเปิดใจ ไม่เป็นไร แต่พี่คนนี้จะทำให้น้องยอมเปิดใจให้ได้ พี่สัญญา"
ประโยคนี้มันทำให้อยู่ดีๆ ผมยิ้มขึ้นมาได้ ผมก็ไม่รู้นะครับว่าเพราะอะไร
แต่ผมรู้สึกอบอุ่นมากที่ได้ยินคำว่า "พี่สัญญา"
หลังจากวันนั้นผมก็โดนพี่เค้าจีบครับ เป็นการจีบแบบจริงจัง ซึ่งมันก็ได้ผลครับ
ผมเริ่มเปิดใจขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็แค่เปิดใจให้พี่เค้าจีบเฉยๆนะ ตอนนั้นผมยังรู้สึกว่าเค้าเป็นแค่พี่ชายคนนึง
แต่ยอมรับเลยครับว่า หวั่นไหว หวั่นไหวจริงๆ เพราะพี่เค้าสุภาพบุรุษมาก
เกือบจะทุกเสาร์ อาทิตย์ที่เค้าจะขับรถมาหาที่มหาลัยผม พาไปกินไปขนม
พอเสร็จพี่เค้าก็จะกลับมหาลัยพี่เค้า เป็นแบบนี้อยู่เกือบ 5 เดือนหลังจากที่ผมให้โอกาสพี่เค้าจีบ
แต่ด้วยทุกสิ่งแล้วแผลที่มันยังฝังอยู่ในใจมันก็กำเริบ
ผมรู้สึกว่าผมไม่พร้อที่จะคุยกับพี่เค้า ยังไม่อยากโดนพี่เค้าจีบ ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆความคิดบ้าๆนี้มันก็เกิดขึ้นมาได้ มันทำให้ผมตัดสินบอกกับพี่เค้า
ให้เราสองคนหยุดความสัมพันธ์ทั้งหมด ทั้งๆที่มันดีมาตลอด ยอมรับจะครับว่าเห็นแก่ตัวมากเลย
แต่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ซึ่งพี่เค้าก็ได้แต่บอกว่า
"น้องตัดสินใจดีแล้วใช่มั๊ย?" ผมก็บอกไปว่า "ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกัน"
พี่เค้าก็เลยบอกว่า "พี่ให้เวลาน้องกลับไปคิดนะว่าน้องยังต้องการพี่อยู่หรือเปล่า ถ้ายังต้องการพี่อยู่อยู่ก็กลับมานะ พี่จะรอ"
ประโยคนี้มันฝังอยู่ใจสมองเลยละครับ แตรทำไงได้ตัดสินใจไปแล้ว ผมก็เลยห่างๆกับพี่เค้าไป จนไม่ได้ติดต่อกันเลย
จนผ่านไป 1 เดือน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา 1 เดือนผมคิดถึงพี่เค้ามากเลยนะครับ
รู้สึกว่าขาดอะไรไปจริงๆ แต่ผมก็ยังกลัวอยู่เหมือนเดิม แต่ยอมรับเลยว่าคิดถึงมาก
คิดถึงจริงๆ คิดถึงจนคิดว่าอยากกลับไปหาพี่เค้า แต่ก้ยังลังเลใจจนผ่านไป 1 เดือน
จนสุดท้ายผมก็ตัดสินใจกลับไปหาพี่เค้าเพราะทนความคิดถึงไม่ไหวจริงๆ
โดยการส่งโปสต์การ์ดไปหา มีข้อความเขียนแค่ว่า "คิดถึง"
พอพี่เค้าได้รับโปสต์การ์ดพี่เค้าก็เขียน e-mail มาหาว่า "คิดถึงเหมือนกัน"
ตอนอ่าน e-mail ที่พี่เค้าส่งมา พี่ดีใจมาก ดีใจที่พี่เค้ายังรออยู่
สิ่งนี้ล่ะเลยทำให้ผมมั่นใจว่า พี่เค้ารักผมจริงๆ พี่ทำยังทำตามสัญญาอยู่
แล้ววันรุ่งขึ้นพี่เค้าก็แอดไลน์มาใหม่ครับ หลังจากที่ผมลบไลน์เค้าไป
ผมรู้สึกดีกับพี่เค้ายิ่งขึ้นไปอีก เพราะว่าเค้ายังจำไลน์ผมได้
เอ้อ ลืมเล่าไปว่า ตอนที่พี่เข้าแอดไลน์มา พี่เค้าไม่ได้เป็นคนขอผมนะ พี่เค้าไปหามาเอง
มันทำให้ผมรู้สึกว่าพี่เค้าอยากคุยกับผมจริงๆ ถึงขึ้นต้องไปตามหาไลน์ผมมา
แล้วยังจะจำไลน์ได้อีก โหยยยย ประทับใจมากก เริ่มทำให้เราตกหลุมรักไปอีกก
หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมจนผมตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่า
"พี่ ผมชอบพี่เข้าแล้วล่ะ" ใช่ครับ ฟังไม่ผิด ผมชอบพี่เค้าเข้าแล้วจริงๆ
พี่เค้าจึงขอผมคุยแบบจริงจัง ผมก็เลยตกลงไป ว่าเราสองคนตอนนี้คือคนพิเศษซึ่งกันและกัน
แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ
ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมตกหลุมรักพี่เค้า คือเค้าเป็นสุภาพบุรุษมากๆ เคารพในตัวผมทุกอย่าง
เราสองคนมากสุดก็แค่จับมือกัน กับกอดกันเวลาพี่เค้าจะกลับไปมหาลัยแค่นั้น
ทุกอย่างมันมีความสุขมากเลยล่ะครับ ด้วยสิ่งเหล้านี้ล่ะครับทำให้ผมรักพี่เค้าเข้าแล้ว
หลังจากนั้นพี่เค้าก็เรียนจบ พี่เค้าก็ไปเข้าทำงานในบริษัทหนึ่งในกรุงเทพนั้นละครับ
พอพี่เค้าไปทำงาน ก็ทำให้เกิดปัญหาเรื่องเวลาตามมาแล้วครับ เวลาของเราสองคนเริ่มไม่ตรงกัน
ตอนนี้ยอมรับเลยว่ารับไม่ได้เลยนะ ที่พี่เค้าไม่มีเวลาให้เลย
ผมงอนพี่เค้าบอกมากๆ จนสุดท้ายเราสองคนก็เคลียร์กัน ทำให้ผมเริ่มปรับตัว
และยอมรับกับเวลาได้มากขึ้น ซึ่งสุดท้ายผมก็ทำได้เรื่องเวลาไม่มาเป็นตัวปัญหาอีก
ทุกอย่างลงตัวมากเลยครับ
ความสุขมันล้นจริงๆ จนไม่ได้คิดถึงวันที่มันต้องจากกัน(อีกแล้วว)
ผมไม่ได้คิดถึงมันจริงๆนะครับ ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว
คือผมมีความสุขมากๆ ผมคิดแค่วันเสาร์นี้พี่เค้าจะมาหา
เราจะไปกินข้าวกัน จะขับรถไปเที่ยวกันแค่นี้จริงๆ
ช่วงเวลาของความสุขมันสั้นจริงๆ ครับบบ.....
เพื่อนๆ คิดว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิดมีจริงมั๊ยคับ?
ก่อนอื่นขอบคุณมากเลยนะครับที่กดเข้ามาให้กระทู้ของผม วันนี้ผมมีเรื่องจะมาแบ่งปันครับ
เรียกว่าระบายด้วยเลยล่ะกันนะครับ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนผมอยู่ปี 1 ครับ...
ชีวิตเฟรชซี่ของผมเริ่มต้นอย่างมีความสุขครับ
ทุกอย่างลงตัวมากเลย ผมได้เรียนในคณะที่ผมอยากเรียน และได้มาใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัยในฝันของผม
ในช่วงเดือนแรกเป็นช่วงของการรับน้อง มันเป็นเดือนที่สนุกมากจริงๆ ผมได้เข้าประชุมเชียร์ ในเข้าว้ากซึ่งชื่อมันอาจจะดูรุนแรงแต่มันสนุกสุดๆไป
ซึ่งทุกอย่างเหล่านี้มันทำให้ผมมีความสุขมากถึงมากที่สุด
รุ่นพี่ทุกคนดูแลน้องๆ ดีมาก จนทำให้ผมสนิทกับรุ่นพี่อย่างรวดเร็ว
แล้วการที่ผมไปสนิทกับรุ่นพี่คนนึงก็ทำให้เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดที่ผมจะเล่าต่อไปนี้
ผมไปสนิทกับรุ่นพี่คนนึง ซึ่งเป็นรุ่นพี่สายรหัสว้าก ผมสนิทกับพี่เค้ามากๆ เรียกได้ว่าสนิทจนเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ พี่จะพาผมไปเลี้ยงข้าวอยู่เสมอๆ จนกระทั่งวันนึงพี่เค้าพาไปกินข้าวที่ร้านแถวอโศก ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าจะมีคนอื่นมากินด้วย ต่พอไปถึงที่ร้านกก็เจอกับเพื่อนพี่เค้าอีก 2 คน ซึ่งเป็นผู้หญิงและผู้ชาย พี่เค้าชื่อ พี่ บ คนนี้เป็นผช กับพี่ พ คนนี้เป็นผญ ตอนแรกก็แอบตกใจนะครับ คือกลัวทำตัวไม่ถูก แต่พอได้ทำความรู้จักกันก็เริ่มผ่อนคลายขึ้น เพื่อนพี่รหัสว้ากของผมเค้าเรียนที่มหาลัยอื่นนะครับ เป็นเพื่อนกับพี่ผมตอนเรียนมัธยมปลาย โดยตอนกินข้าวผมได้นั่งข้างๆกับพี่ บ นะครับ (เอ้อลืมบอกไปพี่รหัสว้ากของผมเป็นผช นะครับ) ซึ่งผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะคิดว่าพี่บ กับพี่พ เป็นแฟนกัน ทุกอย่างก็เป็นอย่างราบรื่นครับ
คุยกันสนุกสนาน ทำให้ผมรู้จักพี่เพิ่มอีกสองคน ซึ่งพี่บ กับพี่พ ก็คุยเก่ง น่ารักมากทั้งคู่จริงๆ
จนเวลาล่วงเลยมาอีกหลายวัน
เวลาเกือนจะเที่ยงคืนละครับ ผมพึ่งจะกลับจากการทำงานที่คณะมา
ก็เลยมาเปิดคอมอ่านข่าว เช็คเมล์อะไรอีกนิดหน่อย แล้วก็แอบเข้าไปดูเฟซบุ๊ค
ซึ่งปกตอผมไม่ค่อยได้เล่นเฟซบุ๊คหรอกครับ ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์ชอบสั่งงานในเฟซ
ผมก็แทบจะไม่เข้าไปเลยครับ อยู่ดีๆก็มี message เด้งขึ้นมา ผมก็กดเข้าไปดู
อ่านซึ่งดู ก็เอ๊ะชื่อคุ้นๆนะ นั่งนึกอยู่สักพักก็เลยนึกออกว่าเป็นพี่ บ เพื่อนของพี่รหัสว้ากของผมเอง
โดยข้อความที่ส่งมาเป็นรูปอีโมคนยิ้ม ผมตกใจมากเพราะอยู่ดีๆพี่เค้าก็ทักมา ซึ่งไม่ได้เป็นเฟรนกัน
ผมก็เลยส่งอีโมรูปยิ้มกลับไป และพี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า หวัดดีและฝันดีนะ พร้อมกับการแอดเฟรนมาด้วย
ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ก็บอกฝันดีกลับไป แล้วก็กด confirm friend
หลังจากวันนั้นผมกับพี่เค้าก็คุยกันทุกวันพี่เค้าจะทักมาตอนเค้าเลิกเรียนเสร็จ ผมก็คุยปกติไม่เจตนาใดๆเลยนอกจากพี่น้องกัน
พี่เค้าน่ารักมาก คุยเก่ง แล้วก็ดูไม่มีพิษภัยอะไรเลย ซึ่งก็แอบงงๆ นะว่าทำไมพี่เค้ามาคุยกับเรา
ทั้งที่เค้าเป็นผู้ชายแท้ๆไม่น่ามาคุยอะไรกับผู้ชายอย่างผมได้ โดยตลอดเวลาที่คุยกับพี่บ ผมคิดมาตลอดว่าพี่เค้าเป็นแฟนพี่พ คงไม่มีอะไรหรอก
จนเราคุยกันมาได้ประมาณ 2 เดือนกว่าๆ อยู่ดีๆพี่เค้าก็โทรมาหาผม ซึ่งตอนแรกก็ไม่รู้หรอกครับว่าเป็นพี่เค้า แต่ก็ถามไปถามมาพี่เค้าไปเอาเบอร์ผมมาจากพี่รหัสผมนั่นล่ะ นี่ล่ะครับทำให้ผมเริ่มสงสัยกับพี่เค้า ว่าตกลงพี่เค้ายังไงกันแน่กับผม
ซึ่งวันนั้นพี่เค้าก็คุยเรื่องทั่วไปตามปกติแล้วอยู่ดีๆ พี่เค้าก็ถามผมเรื่องแฟน ผมก็เล่าให้พี่เค้าฟัง ซึ่งผมจะขอเล่าให้ทุกๆฟัวก่อนล่ะกันเรื่องความรักเก่าๆของผม....
ผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย ซึ่งก่อนหน้านี้ตอนผมอยู่ม.ปลายผมเคยแอบชอบรุ่นพี่ห้องสายรหัสคนนึง
พี่เค้าน่ารักมาก เป็นดาวประจำสายด้วย เป็นหลีดโรงเรียนอีกต่างหาก ผมโคตรชอบเลยตอนนั้น เคยซื้อขนมไปให้เค้าตอนเล่นสายรหัสกัน
จนสุดท้ายพี่เค้าก็รู้ว่าผมชอบ ผมกับพี่เค้าคุยกันได้ประมาณ 1 ปีจนพี่เค้าขึ้นม.6 แล้วผมก็อยู่ม.5 อยู่ดีๆ ก็มีน้องม.4 เข้ามาจีบพี่เค้า
ซึ่งไอ้นน้องคนนั้นก็เป็นน้องห้องสายรหัสผมนี่ละครับ แล้วสุดท้ายท้ายสุดผมก็โดนไอ่น้องคนนั้นคาบพี่ที่ผมแอบชอบ 1 ปีเต็มๆไปกิน
ตอนนั้นแม่มโคตรเสียใจอ่ะ เศร้าไปสามวันเจ็ดวันกันเลยทีเดียว หลังจากนั้นผมก็ปิดตัวเองมาโดนตลอด
จนขึ้นม.6 ผมก็ได้ไปรู้จักกับรุ่นพี่คนนึงซึ่งเป็นเพื่อนกับพี่ผม เรื่องของเรื่องเลยพี่เค้าเป็นผช นะ
คนนี้ล่ะกันที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป พี่เค้าเข้ามาคุยกะผม ซึ่งตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกว่าพี่เค้าเป็นเกย์
เพราะพี่เค้าเตะบอล ดูบอล คบแต่เพื่อนผช ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ซึ่งหลังพี่เค้าก็ทักผมมาในวอทแอป
ทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้นคุยกันทุกวัน จนทำให้ผมรู้สึกดีกับพี่เค้าขึ้นเรื่อยๆ
ทุกอย่างมันดีมาก ดีจนผมงงกับตัวเองว่าทำไมเรารู้สึกดีกับผช ด้วยกันแบบนี้
ในที่สุดครับพี่เค้าก็มาบอกชอบผม ตอนแรกตกใจเลยครับ อึ้งนิดหน่อยแต่ก็พอโอเคอยู่เพราะผมรู้สึกว่าพี่เค้าไม่ได้รู้สึกกับผมแค่น้องมานานแล้ว
ในวันนั้นผมก็ไปบอกกับพี่ไปเหมือนกันว่า ผมก็ชอบพี่ เราสองคนเลยตกลงคุยกันอย่างจริงจัง แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนนะครับ
เวลาผ่านไปจนถึงเดือนที่ 9 ที่ได้คุยกัน ทุกอย่างมันมีความสุขมากเลยนะครับ มันลงตัวมากจริงๆ
ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยผมจะรู้สึกดีกับพี่เค้าขนาดนี้ ทั้งๆที่พี่เค้าเป็นผช ด้วยกัน
ตลอดเวลาที่เราคุยกันพี่เค้าให้เกียรติผมมาก เราโดนตัวมันมากสุดคือกอดและหอมแก้ม
เรื่อง sex ไม่ต้องพูดถึงเลย เราไม่เคยคิดถึงมันเลย เราคบกันที่ใจจริงๆ
สุดสิ่งทุกอย่างเหล่านี้มันทำให้ผมตกไปอยู่ในหลุมของความรัก ตกลงไปลึกมาก จนไม่ได้คิดถึงวันที่เราต้องเดินคนละทาง
แต่อย่างว่านะครับเวลาของความสุขมันช่างแสนสั้น อยู่ดีๆครับก็มี 1 สิ่งเข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผมอีกแล้วครับ
อยู่ดีๆพี่เค้าหายไป หายไปแบบติดต่อไม่ได้ โทรไปไม่รับ ผมตกใจและเป็นกังวลมาก กลัวว่าพี่เค้าจะเป็นอะไรไป
พยายามติดต่อจากเพื่อนเค้า แล้วก็พี่ของผม ก็ไม่ได้ใครรู้ว่าพี่เค้าหายไปไหน จนผ่านไปได้ 3 วันพี่เค้าก็โทรมา
ผมนี่ดีใจสุดๆ เพราะเป็นห่วงเค้ามากๆ แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่เคยคิดถึงก็เกิดขึ้น
พี่เค้าโทรมาบอกให้ผมหยุดความสันพันธ์ทั้งหมดกับพี่เค้าไว้แค่นี้ โดยเค้าบอกเหตุผลสั้นๆว่า พี่ดูแลตัวผมไม่ได้หรอก
โอ้โหว ตอนนั้นมันจุกมาก พูดอะไรไม่ออกเลยนะ ได้แต่ฟังแล้วก็ยืนมือสั่น ขานี่หมดแรงไปเองโดยอัตโนมัติ
แล้วพี่เค้าก็วางสายไป เท่านั้นละครับน้ำตานี่ไหลออกมาโดยไม่ต้องสั่งเลย ผมร้องไห้อยู่ 3 วันเต็มๆเลย ไม่เป็นอันกินอันนอน
ไปโรงเรียนก็ร้อง กลับมาบ้านก็ขึ้นห้องร้องไห้อย่างเดียวเลย ซึ่งตอนนั้นกำลังจะแอดด้วย ชีวิตเกือบพังเลยนะคับ แต่ผมก็เรียกสติกลับมาได้
เสียใจอ่ะมันก็เสียนะ แต่ยังไงได้อนาคตเราสำคัญกว่า เรียกสติกลับมาอ่านหนังสือเตรียมแอดอีกครั้ง
หลังจากเรื่องฝ่านไปเดือนกว่าๆ ผมก็ไปสืบมาครับ พี่เค้ากลับไปคบกับแฟนเก่า ตอนผมรู้นี่ผมช็อคไปเลย
9 เดือนของกุไม่มีความหมายเลยใช่มั๊ยยยยยยย??????? 555555555 แต่ก็ช่างมันทำใจ
หลังจากนั้นผมก็ปิดตายความรักไปเลยไม่คุย ไม่อะไรกับใครทั้งนั้น เข็ดเลยครับ
ผมคิดอย่างเดียวคือ มาเปลี่ยนชีวิตกุจากที่กุเคยชอบผญ ไปชอบผช แล้วยังทิ้งกุไปอีก มันเข็ดจริงๆครับ เข็ดมาก แล้วก็ทำให้ผมกลัวในเรื่องของความรักไปเลยครับ
กลับมาต่อเรื่องของพี่บ นะครับ
พอผมเล่าให้พี่เค้าฟังเสร็จ ผมก็บอกเค้าว่าผมไม่กล้าไปรักใครแล้ว ผมเข็ดมาก ผมกลัวความรักไปเลย
แล้วอยู่ดีๆ พี่เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ลองเปิดใจให้พี่อีกสักครั้งได้มั๊ย"
ตอนนั้นผมพูดอะไรไม่ถูกเลยครับ งงไปหมด ผมอึ้งไปสักพักจนรู้สึกอีกทีคือพี่เค้าเรียกชื่อผมอยู่
ผมก็ได้แต่อืมไปอ่ะครับ จนผมถามเค้าว่าพี่ชอบผมหรอ?
เค้าก็ตอบกลับมาว่า "ใช่ พี่ชอบเรานะ เราจะเปิดใจให้พี่อีกสักครั้งได้มั๊ย?"
พี่เค้าย้ำคำถามนี้อีกครั้ง จนผมบอกว่า " พี่ครับ ผมกลัว ไม่กล้ารักใครหรือชอบใครอีกแล้ว ผมกลัวจริงๆนะครับพี่"
ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว ผมไม่อยากคุยกับใครไม่อยากเปิดใจอีกแล้ว แผลครั้งเก่ามันฝังลึกมาก
ลึกจนไม่อยากให้ใครอยากทำให้มันลึกลงไปอีก จนสุดท้ายพี่เค้าก็บอกมาว่า
"ไม่เป็นไรนะ วันนี้น้องยังไม่อยากเปิดใจ ไม่เป็นไร แต่พี่คนนี้จะทำให้น้องยอมเปิดใจให้ได้ พี่สัญญา"
ประโยคนี้มันทำให้อยู่ดีๆ ผมยิ้มขึ้นมาได้ ผมก็ไม่รู้นะครับว่าเพราะอะไร
แต่ผมรู้สึกอบอุ่นมากที่ได้ยินคำว่า "พี่สัญญา"
หลังจากวันนั้นผมก็โดนพี่เค้าจีบครับ เป็นการจีบแบบจริงจัง ซึ่งมันก็ได้ผลครับ
ผมเริ่มเปิดใจขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็แค่เปิดใจให้พี่เค้าจีบเฉยๆนะ ตอนนั้นผมยังรู้สึกว่าเค้าเป็นแค่พี่ชายคนนึง
แต่ยอมรับเลยครับว่า หวั่นไหว หวั่นไหวจริงๆ เพราะพี่เค้าสุภาพบุรุษมาก
เกือบจะทุกเสาร์ อาทิตย์ที่เค้าจะขับรถมาหาที่มหาลัยผม พาไปกินไปขนม
พอเสร็จพี่เค้าก็จะกลับมหาลัยพี่เค้า เป็นแบบนี้อยู่เกือบ 5 เดือนหลังจากที่ผมให้โอกาสพี่เค้าจีบ
แต่ด้วยทุกสิ่งแล้วแผลที่มันยังฝังอยู่ในใจมันก็กำเริบ
ผมรู้สึกว่าผมไม่พร้อที่จะคุยกับพี่เค้า ยังไม่อยากโดนพี่เค้าจีบ ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ดีๆความคิดบ้าๆนี้มันก็เกิดขึ้นมาได้ มันทำให้ผมตัดสินบอกกับพี่เค้า
ให้เราสองคนหยุดความสัมพันธ์ทั้งหมด ทั้งๆที่มันดีมาตลอด ยอมรับจะครับว่าเห็นแก่ตัวมากเลย
แต่ตอนนั้นคิดอย่างเดียวว่าไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ซึ่งพี่เค้าก็ได้แต่บอกว่า
"น้องตัดสินใจดีแล้วใช่มั๊ย?" ผมก็บอกไปว่า "ผมยังไม่แน่ใจเหมือนกัน"
พี่เค้าก็เลยบอกว่า "พี่ให้เวลาน้องกลับไปคิดนะว่าน้องยังต้องการพี่อยู่หรือเปล่า ถ้ายังต้องการพี่อยู่อยู่ก็กลับมานะ พี่จะรอ"
ประโยคนี้มันฝังอยู่ใจสมองเลยละครับ แตรทำไงได้ตัดสินใจไปแล้ว ผมก็เลยห่างๆกับพี่เค้าไป จนไม่ได้ติดต่อกันเลย
จนผ่านไป 1 เดือน
ตลอดเวลาที่ผ่านมา 1 เดือนผมคิดถึงพี่เค้ามากเลยนะครับ
รู้สึกว่าขาดอะไรไปจริงๆ แต่ผมก็ยังกลัวอยู่เหมือนเดิม แต่ยอมรับเลยว่าคิดถึงมาก
คิดถึงจริงๆ คิดถึงจนคิดว่าอยากกลับไปหาพี่เค้า แต่ก้ยังลังเลใจจนผ่านไป 1 เดือน
จนสุดท้ายผมก็ตัดสินใจกลับไปหาพี่เค้าเพราะทนความคิดถึงไม่ไหวจริงๆ
โดยการส่งโปสต์การ์ดไปหา มีข้อความเขียนแค่ว่า "คิดถึง"
พอพี่เค้าได้รับโปสต์การ์ดพี่เค้าก็เขียน e-mail มาหาว่า "คิดถึงเหมือนกัน"
ตอนอ่าน e-mail ที่พี่เค้าส่งมา พี่ดีใจมาก ดีใจที่พี่เค้ายังรออยู่
สิ่งนี้ล่ะเลยทำให้ผมมั่นใจว่า พี่เค้ารักผมจริงๆ พี่ทำยังทำตามสัญญาอยู่
แล้ววันรุ่งขึ้นพี่เค้าก็แอดไลน์มาใหม่ครับ หลังจากที่ผมลบไลน์เค้าไป
ผมรู้สึกดีกับพี่เค้ายิ่งขึ้นไปอีก เพราะว่าเค้ายังจำไลน์ผมได้
เอ้อ ลืมเล่าไปว่า ตอนที่พี่เข้าแอดไลน์มา พี่เค้าไม่ได้เป็นคนขอผมนะ พี่เค้าไปหามาเอง
มันทำให้ผมรู้สึกว่าพี่เค้าอยากคุยกับผมจริงๆ ถึงขึ้นต้องไปตามหาไลน์ผมมา
แล้วยังจะจำไลน์ได้อีก โหยยยย ประทับใจมากก เริ่มทำให้เราตกหลุมรักไปอีกก
หลังจากวันนั้นเราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิมจนผมตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่า
"พี่ ผมชอบพี่เข้าแล้วล่ะ" ใช่ครับ ฟังไม่ผิด ผมชอบพี่เค้าเข้าแล้วจริงๆ
พี่เค้าจึงขอผมคุยแบบจริงจัง ผมก็เลยตกลงไป ว่าเราสองคนตอนนี้คือคนพิเศษซึ่งกันและกัน
แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ
ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมตกหลุมรักพี่เค้า คือเค้าเป็นสุภาพบุรุษมากๆ เคารพในตัวผมทุกอย่าง
เราสองคนมากสุดก็แค่จับมือกัน กับกอดกันเวลาพี่เค้าจะกลับไปมหาลัยแค่นั้น
ทุกอย่างมันมีความสุขมากเลยล่ะครับ ด้วยสิ่งเหล้านี้ล่ะครับทำให้ผมรักพี่เค้าเข้าแล้ว
หลังจากนั้นพี่เค้าก็เรียนจบ พี่เค้าก็ไปเข้าทำงานในบริษัทหนึ่งในกรุงเทพนั้นละครับ
พอพี่เค้าไปทำงาน ก็ทำให้เกิดปัญหาเรื่องเวลาตามมาแล้วครับ เวลาของเราสองคนเริ่มไม่ตรงกัน
ตอนนี้ยอมรับเลยว่ารับไม่ได้เลยนะ ที่พี่เค้าไม่มีเวลาให้เลย
ผมงอนพี่เค้าบอกมากๆ จนสุดท้ายเราสองคนก็เคลียร์กัน ทำให้ผมเริ่มปรับตัว
และยอมรับกับเวลาได้มากขึ้น ซึ่งสุดท้ายผมก็ทำได้เรื่องเวลาไม่มาเป็นตัวปัญหาอีก
ทุกอย่างลงตัวมากเลยครับ
ความสุขมันล้นจริงๆ จนไม่ได้คิดถึงวันที่มันต้องจากกัน(อีกแล้วว)
ผมไม่ได้คิดถึงมันจริงๆนะครับ ตอนนั้นผมคิดอยู่อย่างเดียว
คือผมมีความสุขมากๆ ผมคิดแค่วันเสาร์นี้พี่เค้าจะมาหา
เราจะไปกินข้าวกัน จะขับรถไปเที่ยวกันแค่นี้จริงๆ
ช่วงเวลาของความสุขมันสั้นจริงๆ ครับบบ.....