เราเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่งแต่ทำงานเก่ง บางทีตั้งใจพูดให้ติดตลกแต่คนส่วนใหญ่กลับมองว่าไม่ตลก แต่ตอนนี้อยู่แต่บ้านและไม่ได้ทำงานคะ สังคมไม่ค่อยมี เพื่อนก็ไม่ค่อยมีเหมือนกัน(เรียกว่าไม่มีเลยดีกว่าไหม!) สมัยเรียนม.ปลายถูกเพื่อนๆ anti มากๆเลยเพราะว่าเราเองเป็นคนค่อนข้างขยันแล้วที่บ้านจะเน้นเรื่องเรียนมากๆทำให้ต้องเรียนได้คะแนนดีๆ แต่เพื่อนๆในห้องมองว่าเราไม่ค่อยช่วยเพื่อนเลย ในขณะที่เราเองก็ตอบทุกอย่างที่เพื่อนถาม ตอนแรกๆเพื่อนเอางานมาให้ช่วยทำเราก็ทำให้ แต่หลังๆมันเยอะจริงๆถ้ารับก็มากันแทบจะทุกคน เราเลยไม่รับ แล้วพวกเขาเองก็ไม่ค่อยอยากจะให้เราสอนแต่อยากให้เราทำงานให้ พอไม่ให้ลอกไม่ทำให้ก็หาว่างก เราก็เก็บกดมาพอสมควร
พอเข้ามหาลัย ปีหนึ่งเราก็สนิทกับเพื่อนดีเพราะว่ามีเรียนทั้งวันทุกวัน ก็อยู่กับกลุ่มเพื่อนเยอะ แต่พอปีสูงๆเวลาเรียนก็น้อยลงบางวันมีเรียน บางวันไม่มีเรียน ดังนั้นพอเรียนเสร็จเราก็กลับบ้านเลยไม่คิดจะอยู่คุยเล่นกับใคร (เพื่อนก็ประมาณว่าเราเกรดค่อนไปทางดี..แต่ไม่ได้ดีมาก..มองเราว่าเป็นพวกเด็กเนิร์ด) เลยกลายเป็นว่าเพื่อนๆลืมเรา พอจบออกมาเห็นเพื่อนๆนัดเจอกันแล้วเอารูปมาลงใน fb เราก็อยากไปเจอเพื่อนๆบ้างเลยบอกไปว่าถ้ามีนัดเจอกันก็ชวนเราบ้าง เราอยากไปเจอเพื่อนบ้างเหมือนกัน แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับไม่มีใครเรียกเลย
พอตอนนี้อยู่แต่บ้านแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยเราก็เลยมานั่งคิดเยอะ คิดไปหมดประมาณว่า :
- เนี่ยถ้าวันนึงเกิดเรามีงานอะไรที่อยากให้เพื่อนๆไปร่วน เราจะมีเพื่อนไปร่วมไหม .. ทั้งที่จริงๆเราก็ยังไม่มีงานอะไรทั้งนั้น แต่อาจเพราะว่าหลายๆเดือนที่ผ่านมาที่นั่งว่างๆที่บ้านก็มีญาติๆกันจัดงานโน้นงานนี้ พอเห็นคนไปร่วมงานกันเยอะแยะเราก็เลยอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นงานเราหละ?
- สืบเนื่องจากข้อแรก เราก็คิดอีกว่าคนอื่นเขาจะมองเราไงเราเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย เขาจะมองเราว่านิสัยไม่ดีไหม ไม่น่าคบรึเปล่า .. เราคิดเยอะแยะไปหมดจริงๆ อย่างถ้าเรามีงานรับปริญญาไม่มีเพื่อนคนไหนมาเลย ผู้หลักผู้ใหญ่อาจารย์เขาจะมองเรายังไงนะ คนๆนี้ไม่มีสังคมเลย ไม่มีเพื่อน เข้ากับคนไม่ได้
- ถ้าวันนึงเรามีแฟน แล้วเราไม่มีเพื่อนเลยแบบนี้ เราจะพูดกับแฟนยังไง เขาจะรับเราได้ไหม มันจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราไม่มีแฟนรึเปล่า ทั้งๆที่จริงๆเราก็ยังไม่มีแฟน จะมีรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่สมองมันก็คิดๆไปเรื่อยๆ
แล้วทุกอย่างมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเป็นดอกเห็นเลยคะ หยุดคิดเรื่องโน้น เรื่องนี้ก็เข้ามาในหัว แต่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับสังคมทั้งน้านนน
อันที่จริงเรามีครอบครัวที่รักเรามากๆ เราเองก็รักครอบครัวมากๆ แต่ความคิดทั้งหมดนี้มันทำให้เรารู้สึกว่าเราว่างเปล่า ชีวิตไม่มีใครไม่มีค่า ทำอะไรคนก็ยี้ไปหมด จนบางทีแทบจะไม่กล้าทำอะไร กลัวเขานินทา กลัวเขาไม่คบค้าสมาคมด้วย ใครบอกอะไรมาก็ต้องทำไม่กล้าปฏิเสธเขาเพราะกลัวเขาจะไม่ชอบทั้งที่จริงๆแล้วก็รู้ว่าจะเป็นผลเสียกับตัวเอง กลัวคนอื่นจะมองว่าเราเป็นคนจู้จี้จุกจิก ไม่กล้าเถียงไม่กล้าแสดงความคิดเห็นถึงแม้เราเป็นฝ่ายถูก เวลาที่เราจิตตกมากๆคือเวลาที่เราเปิด fb แล้วเพื่อนบางคนโพสอะไรก็มีแต่คนมา like เต็มไปหมด แต่ของเราโพสไปเยอะแค่ไหนก็ไม่มีใครคิดจะ like เลย จนบางทีเราไม่อยากเปิด fb เลย แต่ก็ยังมีเหตุผลจำเป็นบังคับให้ต้องเปิดเข้าไปอยู่ดี
ที่สำคัญกว่าคือเราก็รู้สึกแปลกกับตัวเราเองเหมือนกันคือเราอยากอยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ อยากแช่อยู่แต่บ้านไม่อยากออกไปสังคม แต่เรากลับอยากมีเพื่อน อยากมีสังคม เรารู้สึกว่าตัวเราเองขัดกันมากๆเลย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เป็นคนที่อยู่แต่บ้านแต่ยังมีสังคม แล้วตอนนี้เราก็เป็นหนักมากๆคือเรากลัวที่จะทำอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับคนอื่น ที่จะต้องกล้าแสดงออก ที่จะต้องเปิดเผยตัวกับสังคม และสมาธิในการอ่านหนังสือเราไม่มีเลย เอาแต่คิดเรื่องนี้
เพราะงั้นขอกำลังใจจากพี่ๆเพื่อนๆ pantip หน่อยคะ
- แบบนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าแค่จิตเราอ่อนแอ อ่อนไหว และแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากจนเกินไป
- ช่วยแนะนำวิธีแก้ไขให้เราหน่อยคะ เราควรจะทำยังไงดีคะ .. หรือว่าแนะนำให้เราคิดบวกในเรื่องนี้ก็ได้คะ ตอนนี้เราคิดแต่แง่ลบจริงๆ คิดแต่ผลเสีย ยังมองไม่เห็นผลดีเลย
- พี่ๆเพื่อนๆคนไหนเป็นแบบเดียวกันไหมคะ ช่วยแนะนำวิธีให้หน่อยนะคะ
- เพื่อนๆพี่ๆรู้สึกยังไงกับคนที่ไม่มีเพื่อนเลย โดยเฉพาะถ้าเป็นแบบเรา แล้วยังจะคบค้าสมาคมกับเขาไหมคะ
- ช่วยแนะนำวิธีที่จะมีเพื่อนเยอะๆหน่อยคะ
ขอบคุณมากๆคะ
ขอแก้ไขเพื่อทำความเข้าใจนะคะ เรื่องแฟนที่พูดถึง คือส่วนตัวอยากจะสื่อว่าถ้าเรามีใครสักคนเนี่ย ที่เราหวังอยากจะให้เขาเข้าใจเราจริงๆ เราจะบอกเขายังไง จะพูดกับเขายังไง เขาจะเข้าใจเราไหม (ที่เราบอกว่ามันจะเป็นสาเหตุให้ไม่มีแฟนไหมคือหมายถึงว่า เราก็อยากมีครอบครัวเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ถ้าใครสักคนนึงเขามาเจอผู้หญิงที่ไม่มีเพื่อนเลยเขาจะรู้สึกยังไง เขาคงไม่อยากคบคนๆนี้แน่ๆเลย ก็คือแค่คิดเครียดนะคะ) .. คือมันเป็นความกังวลอีกอย่างที่สืบเนื่องมาจากความรู้สึกที่ว่าชีวิตเราไม่มีเพื่อนเลยนะคะ
ที่เราตั้งกระทู้เพราะเราหวังว่าอยากได้รับคำแนะนำว่าควรทำยังไงกับปัญหาที่ว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนนะะคะ เราควรจะสงบความคิดนี้ยังไงดี หรือเราควรจะปรับปรุงตัวยังไง เราควรจะเข้าสังคมยังไง คนอื่นจะมองคนไม่มีเพื่อนคนนี้ยังไงนะคะ .. เจอบางคำตอบเข้าไปเราหน้าชาแทบจะร้องไห้เลย เราก็อยู่ในศีลในธรรมมาตลอดนะ ไม่เคยออกนอกกฎเกณฑ์อะไร
ขอความช่วยเหลือคะ เกี่ยวกับเพื่อนและสังคม
พอเข้ามหาลัย ปีหนึ่งเราก็สนิทกับเพื่อนดีเพราะว่ามีเรียนทั้งวันทุกวัน ก็อยู่กับกลุ่มเพื่อนเยอะ แต่พอปีสูงๆเวลาเรียนก็น้อยลงบางวันมีเรียน บางวันไม่มีเรียน ดังนั้นพอเรียนเสร็จเราก็กลับบ้านเลยไม่คิดจะอยู่คุยเล่นกับใคร (เพื่อนก็ประมาณว่าเราเกรดค่อนไปทางดี..แต่ไม่ได้ดีมาก..มองเราว่าเป็นพวกเด็กเนิร์ด) เลยกลายเป็นว่าเพื่อนๆลืมเรา พอจบออกมาเห็นเพื่อนๆนัดเจอกันแล้วเอารูปมาลงใน fb เราก็อยากไปเจอเพื่อนๆบ้างเลยบอกไปว่าถ้ามีนัดเจอกันก็ชวนเราบ้าง เราอยากไปเจอเพื่อนบ้างเหมือนกัน แต่พอถึงเวลาจริงๆกลับไม่มีใครเรียกเลย
พอตอนนี้อยู่แต่บ้านแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยเราก็เลยมานั่งคิดเยอะ คิดไปหมดประมาณว่า :
- เนี่ยถ้าวันนึงเกิดเรามีงานอะไรที่อยากให้เพื่อนๆไปร่วน เราจะมีเพื่อนไปร่วมไหม .. ทั้งที่จริงๆเราก็ยังไม่มีงานอะไรทั้งนั้น แต่อาจเพราะว่าหลายๆเดือนที่ผ่านมาที่นั่งว่างๆที่บ้านก็มีญาติๆกันจัดงานโน้นงานนี้ พอเห็นคนไปร่วมงานกันเยอะแยะเราก็เลยอดคิดไม่ได้ว่าถ้าเป็นงานเราหละ?
- สืบเนื่องจากข้อแรก เราก็คิดอีกว่าคนอื่นเขาจะมองเราไงเราเป็นคนไม่มีเพื่อนเลย เขาจะมองเราว่านิสัยไม่ดีไหม ไม่น่าคบรึเปล่า .. เราคิดเยอะแยะไปหมดจริงๆ อย่างถ้าเรามีงานรับปริญญาไม่มีเพื่อนคนไหนมาเลย ผู้หลักผู้ใหญ่อาจารย์เขาจะมองเรายังไงนะ คนๆนี้ไม่มีสังคมเลย ไม่มีเพื่อน เข้ากับคนไม่ได้
- ถ้าวันนึงเรามีแฟน แล้วเราไม่มีเพื่อนเลยแบบนี้ เราจะพูดกับแฟนยังไง เขาจะรับเราได้ไหม มันจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราไม่มีแฟนรึเปล่า ทั้งๆที่จริงๆเราก็ยังไม่มีแฟน จะมีรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่สมองมันก็คิดๆไปเรื่อยๆ
แล้วทุกอย่างมันก็ผุดขึ้นมาในหัวเป็นดอกเห็นเลยคะ หยุดคิดเรื่องโน้น เรื่องนี้ก็เข้ามาในหัว แต่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับสังคมทั้งน้านนน
อันที่จริงเรามีครอบครัวที่รักเรามากๆ เราเองก็รักครอบครัวมากๆ แต่ความคิดทั้งหมดนี้มันทำให้เรารู้สึกว่าเราว่างเปล่า ชีวิตไม่มีใครไม่มีค่า ทำอะไรคนก็ยี้ไปหมด จนบางทีแทบจะไม่กล้าทำอะไร กลัวเขานินทา กลัวเขาไม่คบค้าสมาคมด้วย ใครบอกอะไรมาก็ต้องทำไม่กล้าปฏิเสธเขาเพราะกลัวเขาจะไม่ชอบทั้งที่จริงๆแล้วก็รู้ว่าจะเป็นผลเสียกับตัวเอง กลัวคนอื่นจะมองว่าเราเป็นคนจู้จี้จุกจิก ไม่กล้าเถียงไม่กล้าแสดงความคิดเห็นถึงแม้เราเป็นฝ่ายถูก เวลาที่เราจิตตกมากๆคือเวลาที่เราเปิด fb แล้วเพื่อนบางคนโพสอะไรก็มีแต่คนมา like เต็มไปหมด แต่ของเราโพสไปเยอะแค่ไหนก็ไม่มีใครคิดจะ like เลย จนบางทีเราไม่อยากเปิด fb เลย แต่ก็ยังมีเหตุผลจำเป็นบังคับให้ต้องเปิดเข้าไปอยู่ดี
ที่สำคัญกว่าคือเราก็รู้สึกแปลกกับตัวเราเองเหมือนกันคือเราอยากอยู่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่ อยากแช่อยู่แต่บ้านไม่อยากออกไปสังคม แต่เรากลับอยากมีเพื่อน อยากมีสังคม เรารู้สึกว่าตัวเราเองขัดกันมากๆเลย แล้วก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้เป็นคนที่อยู่แต่บ้านแต่ยังมีสังคม แล้วตอนนี้เราก็เป็นหนักมากๆคือเรากลัวที่จะทำอะไรที่ต้องข้องเกี่ยวกับคนอื่น ที่จะต้องกล้าแสดงออก ที่จะต้องเปิดเผยตัวกับสังคม และสมาธิในการอ่านหนังสือเราไม่มีเลย เอาแต่คิดเรื่องนี้
เพราะงั้นขอกำลังใจจากพี่ๆเพื่อนๆ pantip หน่อยคะ
- แบบนี้เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือโรคอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าแค่จิตเราอ่อนแอ อ่อนไหว และแคร์ความรู้สึกคนอื่นมากจนเกินไป
- ช่วยแนะนำวิธีแก้ไขให้เราหน่อยคะ เราควรจะทำยังไงดีคะ .. หรือว่าแนะนำให้เราคิดบวกในเรื่องนี้ก็ได้คะ ตอนนี้เราคิดแต่แง่ลบจริงๆ คิดแต่ผลเสีย ยังมองไม่เห็นผลดีเลย
- พี่ๆเพื่อนๆคนไหนเป็นแบบเดียวกันไหมคะ ช่วยแนะนำวิธีให้หน่อยนะคะ
- เพื่อนๆพี่ๆรู้สึกยังไงกับคนที่ไม่มีเพื่อนเลย โดยเฉพาะถ้าเป็นแบบเรา แล้วยังจะคบค้าสมาคมกับเขาไหมคะ
- ช่วยแนะนำวิธีที่จะมีเพื่อนเยอะๆหน่อยคะ
ขอบคุณมากๆคะ
ขอแก้ไขเพื่อทำความเข้าใจนะคะ เรื่องแฟนที่พูดถึง คือส่วนตัวอยากจะสื่อว่าถ้าเรามีใครสักคนเนี่ย ที่เราหวังอยากจะให้เขาเข้าใจเราจริงๆ เราจะบอกเขายังไง จะพูดกับเขายังไง เขาจะเข้าใจเราไหม (ที่เราบอกว่ามันจะเป็นสาเหตุให้ไม่มีแฟนไหมคือหมายถึงว่า เราก็อยากมีครอบครัวเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง ถ้าใครสักคนนึงเขามาเจอผู้หญิงที่ไม่มีเพื่อนเลยเขาจะรู้สึกยังไง เขาคงไม่อยากคบคนๆนี้แน่ๆเลย ก็คือแค่คิดเครียดนะคะ) .. คือมันเป็นความกังวลอีกอย่างที่สืบเนื่องมาจากความรู้สึกที่ว่าชีวิตเราไม่มีเพื่อนเลยนะคะ
ที่เราตั้งกระทู้เพราะเราหวังว่าอยากได้รับคำแนะนำว่าควรทำยังไงกับปัญหาที่ว่าเราไม่ค่อยมีเพื่อนนะะคะ เราควรจะสงบความคิดนี้ยังไงดี หรือเราควรจะปรับปรุงตัวยังไง เราควรจะเข้าสังคมยังไง คนอื่นจะมองคนไม่มีเพื่อนคนนี้ยังไงนะคะ .. เจอบางคำตอบเข้าไปเราหน้าชาแทบจะร้องไห้เลย เราก็อยู่ในศีลในธรรมมาตลอดนะ ไม่เคยออกนอกกฎเกณฑ์อะไร