สวัสดีคับ ผมได้ติดต่อตาม pantip มาสักระยะแล้ว ...จึงตัดสินใจ ขอเขียนแชร์ชีวิตของตัวเองบ้างคับ
...ผมรู้สึกว่าตัวเองชอบเพศเดียวกันมมาตั้งแต่เล็กแล้วคับ แต่ก็พยายามปกปิดเรื่องราวนี้เพราะสังคมรอบข้างตัวผมไม่ค่อยยอมรับคับ
ตอน ม ต้น ผมก็เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงคับ แต่คบกันได้ประมาณเกือบปีก็เลิกกันครับ ..จะเรียกว่ารักก็ไม่ใช่คับ เรียกว่า poppy love มากกว่า(ไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวกัน คุยโทรศัพท์กัน) หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยมีแฟนมาอีกเลยคับ ยันตอนนี้ผมปี4 ก็ยังไม่มีแฟนคับ ตลอดช่วงเวลา ม ปลายถึง มหาลัยปี4นี้ ก็มีคนมาจีบผมบ้างคับ ทั้งหญิงและชาย (ผู้หญิงเยอะกว่าคับ) เหตุผลที่ไม่ตัดสินใจคบผู้ชายเพราะว่า ...ที่เข้ามาจีบผมมีแต่ตุ้งติ้ง เป็นสาวๆทั้งนั้นเลยคับ ซึ่งผมชอบเพศเดียวกันแบบผู้ชายปกติคับ ส่วนผู้หญิงที่มาชอบผมก็ปฏิเสธไปคับอ้างนู่นนี่นั่นไปเรื่อยบ้าง ที่มีคนเข้ามาจีบผมคิดว่าหน้าตาอาจมีส่วนคับ หน้าตาผมกลางๆอาจจะดีนิดหน่อย(
ยย) และเป็นคนเฟรนลี่คับ พูดมาก ใครอยู่ด้วยจะไม่ค่อยเหงาคับ ส่วนนี้อาจจะทำให้มีคนชอบผมก็เป็นได้
และเหตุผลหลักอีกอย่างคือพ่อกับแม่ไม่ยอมรับคับ ท่านเคยพูดว่า "ไม่มีแฟนนานๆแบบนี้ อย่าไปเป็นตุ้ดเป็นแต๋วเข้านะ แม่ไม่โอเค" ตอนนั้นผมรู้สึกปั่นป่วนมากคับ กลืนไม่ได้คายไม่ออก นิ่ง ไปพักแล้วก็ หัวเราะกับท่านกลบเกลื่อน
สังคมรอบๆข้างผม เพื่อนที่สนิทส่วนใหญ่เป็นผู้ชายหมดเลย ซึ่งผมก็ไม่เคยบอกกับใครในกลุ่มเลย เพราะกลุ่มผมไม่ค่อยชอบเพศที่3คับ (กูอยู่ผิดกลุ่มใช่มั้ยเนี่ย TOT) เหตุผลที่อยู่กับเพื่อนเพราะมันใจคับ ทำอะไรทำ ช่วยเหลือกันตลอด จะติว จะเที่ยว จะกินเหล้า ก็ไปด้วยกันตลอด ซึ่งทำให้ผมอึดอัดอยู่บ้างคับ เพราะไม่กล้าจะบอกมัน
คนอื่นๆ ก็มีบางคนมองผมว่าเป็นเกย์ปะเนี่ยไม่มีแฟนซะที ในใจผมอยากจะตอบเค้าไปว่า "เออกูเป็น" แต่.... ก็ทำได้แค่ยิ้มหัวเราะแล้วก็ปฏิเสธไปคับ
ผมก็เคยมีแบบสบสายตากับเพศเดียวกันทั่วไปนะคับ แต่ส่วนมากจะเป็นผมเองที่หลบสายตาก่อน เพราะว่าผม ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเค้าอาจจะแค่มองเฉยๆก็เป็นได้
ผมยอมรับ ส่วนผิดมาจากตัวผมเอง เพราะผมไม่ยอมรับความจริง แต่ทุกสิ่งอย่างมาจากเหตุผลเพราะคำว่า "กลัว" คับ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนะคับที่รับฟังผมบ่น ผมแค่อยากมีพื้นที่ระบายความรู้สึกเล็กๆแบบไม่ต้องปิดความรู้สึกใดๆ ก็เท่านั้นเอง
ขอโทษนะคับที่เล่าเรื่องอาจจะ งงๆ ไปบ้าง เพราะเขียนตามความรู้สึกคับ
รู้สึกมึนๆ งงๆ กับชีวิต อยากระบายคับ
...ผมรู้สึกว่าตัวเองชอบเพศเดียวกันมมาตั้งแต่เล็กแล้วคับ แต่ก็พยายามปกปิดเรื่องราวนี้เพราะสังคมรอบข้างตัวผมไม่ค่อยยอมรับคับ
ตอน ม ต้น ผมก็เคยมีแฟนเป็นผู้หญิงคับ แต่คบกันได้ประมาณเกือบปีก็เลิกกันครับ ..จะเรียกว่ารักก็ไม่ใช่คับ เรียกว่า poppy love มากกว่า(ไปส่งขึ้นรถกลับบ้าน กินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวกัน คุยโทรศัพท์กัน) หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยมีแฟนมาอีกเลยคับ ยันตอนนี้ผมปี4 ก็ยังไม่มีแฟนคับ ตลอดช่วงเวลา ม ปลายถึง มหาลัยปี4นี้ ก็มีคนมาจีบผมบ้างคับ ทั้งหญิงและชาย (ผู้หญิงเยอะกว่าคับ) เหตุผลที่ไม่ตัดสินใจคบผู้ชายเพราะว่า ...ที่เข้ามาจีบผมมีแต่ตุ้งติ้ง เป็นสาวๆทั้งนั้นเลยคับ ซึ่งผมชอบเพศเดียวกันแบบผู้ชายปกติคับ ส่วนผู้หญิงที่มาชอบผมก็ปฏิเสธไปคับอ้างนู่นนี่นั่นไปเรื่อยบ้าง ที่มีคนเข้ามาจีบผมคิดว่าหน้าตาอาจมีส่วนคับ หน้าตาผมกลางๆอาจจะดีนิดหน่อย(
และเหตุผลหลักอีกอย่างคือพ่อกับแม่ไม่ยอมรับคับ ท่านเคยพูดว่า "ไม่มีแฟนนานๆแบบนี้ อย่าไปเป็นตุ้ดเป็นแต๋วเข้านะ แม่ไม่โอเค" ตอนนั้นผมรู้สึกปั่นป่วนมากคับ กลืนไม่ได้คายไม่ออก นิ่ง ไปพักแล้วก็ หัวเราะกับท่านกลบเกลื่อน
สังคมรอบๆข้างผม เพื่อนที่สนิทส่วนใหญ่เป็นผู้ชายหมดเลย ซึ่งผมก็ไม่เคยบอกกับใครในกลุ่มเลย เพราะกลุ่มผมไม่ค่อยชอบเพศที่3คับ (กูอยู่ผิดกลุ่มใช่มั้ยเนี่ย TOT) เหตุผลที่อยู่กับเพื่อนเพราะมันใจคับ ทำอะไรทำ ช่วยเหลือกันตลอด จะติว จะเที่ยว จะกินเหล้า ก็ไปด้วยกันตลอด ซึ่งทำให้ผมอึดอัดอยู่บ้างคับ เพราะไม่กล้าจะบอกมัน
คนอื่นๆ ก็มีบางคนมองผมว่าเป็นเกย์ปะเนี่ยไม่มีแฟนซะที ในใจผมอยากจะตอบเค้าไปว่า "เออกูเป็น" แต่.... ก็ทำได้แค่ยิ้มหัวเราะแล้วก็ปฏิเสธไปคับ
ผมก็เคยมีแบบสบสายตากับเพศเดียวกันทั่วไปนะคับ แต่ส่วนมากจะเป็นผมเองที่หลบสายตาก่อน เพราะว่าผม ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเค้าอาจจะแค่มองเฉยๆก็เป็นได้
ผมยอมรับ ส่วนผิดมาจากตัวผมเอง เพราะผมไม่ยอมรับความจริง แต่ทุกสิ่งอย่างมาจากเหตุผลเพราะคำว่า "กลัว" คับ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณนะคับที่รับฟังผมบ่น ผมแค่อยากมีพื้นที่ระบายความรู้สึกเล็กๆแบบไม่ต้องปิดความรู้สึกใดๆ ก็เท่านั้นเอง
ขอโทษนะคับที่เล่าเรื่องอาจจะ งงๆ ไปบ้าง เพราะเขียนตามความรู้สึกคับ