รักเเค่ไหน เเสนดีเเค่ไหน มั่นใจได้ไงว่าเค้าจะไม่มีคนอื่น หรือมันไม่ใช่ความรัก

ไม่อยากมีเเฟน เรามั่นใจได้เเค่ไหน ว่าเค้าจะไม่มีคนอื่น จากระสบการณ์ของตัวเองและของคนอื่น ผู้ชายคนนึง อายุประมาณ 28 เเต่งงานเเล้ว รู้จักกับเเฟนตอนเรียนมหาวิทยาลัย รักเเฟนมาก อยากมีลูกด้วยกัน อยากอยู่กันไปจนเเก่เป็นตายาย เเต่ทำไมต้องมีกิ๊กด้วย ให้เงินใช้ ซื้อรถให้ขับ ส่งเสียเรียนหนังสือ มีเซ็กส์ด้วยกัน บอกกับกิ๊กเสมอเรื่องของเรามันป็นไปไม่ได้น้ะ คุณมีเเฟนได้น้ะ ไม่เข้าใจว่ารักเเฟนมาก ทำไมต้องหานอกบ้านด้วย เเถมเวลาคุยกับกิ๊กไม่ใช้โทรศัพท์ ไม่ใช้ไลน์ ไม่ใช้เฟส แต่ใช้อีเมล์คุยกัน รีบคุย รีบลบ กลัวเเฟนมาเห็น อยู่กับกิ๊กเเฟนโทรมาต้องรีบรับคุยปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่กิ๊กนั่งกกนั่งกอดอยู่ เอาเป็นว่าผู้ชายคนนี้ให้ความสำคัญกับเเฟนมาก ขนาดอยู่กับกิ๊กยังมีเวลาให้เเฟน แบบน่านับถือมากๆกับความพยายาม คืองง ไม่มีเวลาเเล้วมีผู้หญิงคนอื่นทำไม สงสารเมีย เหมือนมีเขาอยู่บ้านเลย เรื่องเเบบนี้เเบ่งให้ใครไม่ได้น้ะจริงๆ เมียอยู่บ้านก็อยู่ไปไม่คิดอะไร ไม่ระเเคะระคายอะไร เเฟนฉันเป็นคนดี รักฉันคนเดียว ไม่นอกใจ(แล้วต่อไปนี้ถ้าเรามีเเฟนเราจะมั่นใจได้ไง) จนถึงกรณีของตัวเองรักเเฟนมาก อยากมีลูกด้วย อยากอยู่ด้วย อยากเเต่งงานด้วย(ความจริงเเอบคิดลึกๆ เเต่เค้าเป็นคนพูดพี่เลยตามน้ำ) เรารู้น้ะว่าหลายเรื่องเค้าโกหก (แต่ไม่รู้ไอ้3ข้อที่ว่ามาโกหกหรือเปล่าเนี่ยซิ) เเต่เรารับได้จากหลายๆกรณี เรารักเค้าน้ะ เเต่ทำไมเราต้องคุยกับคนอื่นด้วย เหมือนกับว่าตลอดเวลาที่คบกับเค้าเรายังตามหาความรักจากคนอื่นอีก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จนวันนึงวันที่ต้องฝืนปากตัวเองให้พูดคำว่าเลิกออกมา มันเจ็บมาก จุก ร้องไห้ กินเหล้า เมา จนทุกวันนี้เรายังไม่มีใคร ขนาดคุยกับใครยังไม่คุยเลย เเค่สงสัยรักเเล้วทำไมเราทำเเบบนั้น เราคบคนเดียว คุยคนเดียวไม่ได้เหรอ เเล้วเราจะมั่นใจได้ไงอ่ะ ว่าคนที่เค้ามาเป็นเเฟนเรา เค้าจะไม่มีคนอื่น หรือของเเบบนี้ เเบ่งปันกันได้ เฮ้ยมันเเบ่งไม่ได้น้ะ หรือสรุปคือ จากสองกรณีนี้ มันไม่ใช่ความรักจริงๆ