เรื่องที่เราจะเล่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในกลุ่มเพื่อนค่ะ เป็นกลุ่มของเราเอง พอดีเรื่องมันเกิดมาได้สักพักใหญ่แล้ว หาข้อสรุปกันไม่ได้ สุดท้ายเลยกลายเป็นเลิกคบกัน เลยมีคำถามติดค้างในใจมาตลอดว่า ที่เราทำไปนี่ถูกหรือผิด ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายผิด เลยอยากลองมาขอคำปรึกษาเพื่อนๆในพันธ์ทิพย์ดูค่ะ
กลุ่มของเรามีกันอยู่สามคน มีคนบอกว่าเลขคี่อยู่ยาก ดูท่าจะจริง เราขอสมมติชื่อเราเป็น เอ เพื่อนสนิทเราเป็น บี และเพื่อนอีกคนที่เป็นประเด็นกันชื่อว่า ซี นะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่ง เป็นผู้หญิงทั้งสามคนค่ะ เรียกคณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ตอนปีหนึ่งเรียนกันชิวๆ เรียนบ้างเล่นบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะเรียนด้วยกัน เลยใช้เวลาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา จนเรื่องเริ่มเกิดตอนปีสองค่ะ คือเรากับบีจะลงเรียนด้วยกันตลอด เพราะมีความสนใจคล้ายๆกัน งานอดิเรกก็เหมือนกัน ดาราที่ชอบก็เหมือนกัน เรียกว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง ออกแนวเฮฮาปาร์ตี้กันตลอดค่ะ ส่วนซีจะแยกไปเรียนวิชาโทกับกลุ่มเพื่อนต่างเอกค่ะ
ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็คุยกันตลอด แต่ด้วยความที่เรียนด้วยกันกับบี เราเลยรู้สึกสนิทกับบีมากกว่าค่ะ แต่ก็ยังคุยกับซีเหมือนเดิม เฮฮาปาร์ตี้กันไป แล้วเหมือนพอขึ้นปีสาม ซีก็คงเริ่มน้อยใจ เริ่มมีคำพูด-ดันนิดๆ จนเรากับบีแก้ปัญหานี้ด้วยการที่บางครั้งบีก็หลบฉากให้เราอยู่กับซีบ้าง บางทีเวลาเดินด้วยกันสามคน ก็จะมีคนนึงถอยไปเดินข้างหลัง แล้วมีอีกคนนึงเดินข้างๆซี ตอนนั้นยอมรับว่าเอาใจเพื่อนเต็มที่ค่ะ ไม่อยากมีปัญหา เพราะเรากับบีไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้วเรื่องนี้ ยังไงเพื่อนทั้งสามคนก็สนิทกันหมด อาจสนิทมากน้อยกว่ากันนิดหน่อยด้วยเรื่องไลฟ์สไตล์กับความใกล้ชิด
ซีเป็นคนพูดตรงค่ะ (บางครั้งก็ใช้คำว่าตรงกับนางไม่ได้) ตอนแรกเรากับบีก็ไม่ได้คิดอะไร ยังเคยพูดเลยด้วยซ้ำว่า “แกจะเป็นยังไงก็เพื่อนฉัน” แต่พอนานเข้าซีก็เริ่มพูดอะไรแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ แล้วก็เริ่มเกาะติดเราสองคนมากขึ้น ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้เลย (คือเรากับบีสามารถแยกกันได้ค่ะ ใครจะไปห้องน้ำ ไปซื้อขนม ซื้อของนู่นนี่นั่นไม่จำเป็นต้องตัวติดกัน) แต่ซีไม่ เวลาจะไปห้องน้ำ ซีก็จะลากเราหรือบีไปด้วย เวลาจะซื้อขนมก็จะลากไปด้วยตลอด มีอยู่ครั้งนึง ร้านขนม+เครื่องดื่มอยู่หน้าห้องเรียน ซีชวนเราไปซื้อเป็นเพื่อน แต่เรารออาจารย์เช็คชื่ออยู่เลยไม่ได้ไปด้วย ซีก็เดินออกจากห้องไป ทั้งๆที่อาจารย์ยังอยู่ในห้อง ปิดประตูดังปัง จนคนทั้งห้องงงว่านางเป็นอะไร พอซีกลับมาก็ไม่คุยกับเราและบีเลย เอาแต่นั่งเงียบ สักพักก็ทุบโต๊ะแล้วพูดว่า “Gu..คบกับพวกมึ_แล้วไม่เห็นชีวิตGuจะดีขึ้นเลย” และคำพูดนั้นแหละค่ะ เจ็บจี๊ดเลย พยายามไม่คิดอะไร แต่พอเจอเหน็บบ่อยเข้าก็มีเงิบเหมือนกัน
ซีจะชอบชวนเรากับบีไปเที่ยวห้างใกล้ๆมหาลัยด้วยกันเสมอค่ะ (เกือบทุกเย็น) เราอยู่หอ ส่วนบีไป-กลับบ้าน บีมักจะรีบกลับบ้านตลอด ไม่ค่อยอยากจะแวะที่ไหนเพราะจะทำให้กลับบ้านเย็นกว่าเก่า แล้วการเที่ยวหลายๆวันต่อสัปดาห์ก็เป็นอะไรที่สิ้นเปลืองมาก เราเลยไม่ค่อยอยากจะไปเที่ยวถี่ๆสักเท่าไหร่ค่ะ
ตอนแรกๆเรากับบีก็ไปค่ะ แต่มีหลายครั้งที่บีโดนลากไปกับซีแค่สองคนเพราะเป็นทางผ่านกลับบ้าน แต่พักหลังเราก็เริ่มปฏิเสธคำชวนบ้างแล้วเพราะไม่ไหวจริงๆ บางครั้งมีงาน หรืออยู่ในช่วงสอบก็ไม่อยากออกไปไหน ซีเลยงอนหนักค่ะ พูดจาประชดประชันบ้าง หาว่าไม่มีเวลาให้บ้าง ล่าสุดซีชวนบีไปเที่ยวด้วยกัน แล้วบีไม่ไป บอกว่าอยากรีบกลับบ้าน ซีก็ประชดออกมา(อย่างรุนแรงในความรู้สึกเรา) ว่า “เออ!ขอให้รถชนตายนะมึ_” คำนี้แหละค่ะทำเอาบีหงายเงิบไปไม่เป็นเลย
เรื่องที่ทนไม่ไหวมากที่สุดเห็นจะเป็น เรื่องไปส่งซีเข้าเรียนค่ะ คือซีเรียนไม่ตรงกับพวกเรา เรากับบีเลิกเรียนสิบเอ็ดโมงเช้า ส่วนซีมีเรียนตอนบ่ายครึ่ง พอเลิกเรียนปุ๊บ ซีก็จะบอกให้พวกเราอยู่รอส่งซีเข้าเรียนค่ะ บีอยากรีบกลับบ้านก็กลับไม่ได้ ส่วนเราก็อยากกลับไปทำงานที่หอก็ไปไม่ได้เช่นกัน ต้องรอส่งซีเข้าเรียนค่ะ
เรื่องมันเริ่มแย่เพราะซีตัวติดเรากับบีมาก ไปไหนต้องไปด้วยกัน มีเวลาว่างก็ต้องไปเที่ยว คำพูดก็รุนแรง(ไม่เหมาะสมที่จะพูดกับเพื่อน) พอซีไม่พอใจเรากับบี(ด้วยเรื่องที่ไม่ไปเป็นเพื่อนซี หรือเรากับบีคุยกัน) ก็จะไม่คุยกับเราสองคนค่ะ จะทำฟึดฟัดแล้วอยู่เงียบๆ พอถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ตอนนั้นเราแอบงงว่าเรากับบีก็เป็นเพื่อนกัน จะคุยกันสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ เวลานั่งเรียนก็มักจะให้ซีนั่งตรงกลาง ซีจะได้ไม่คิดมากอีก แต่นางก็คิดมากจนได้ ไม่รู้จะทำยังไงให้ถูกใจดี
เวลามีปัญหาอะไรซีก็จะชอบโพสต์ลงโซเชียลเน็ตเวิร์กด่าเรากับบีเสมอ ทำเอาเราสองคนตกใจ เสียความรู้สึกมาก เพราะเราก็มีเรื่องที่ไม่พอใจซีเหมือนกัน แต่เราไม่เคยพูดหรือโพสต์ให้คนอื่นอ่านเลย จนตอนนี้นางก็ยังด่าเราสองคนอยู่ค่ะ ชอบประชดประมาณว่า ไม่มีคนจริงใจบนโลก หรือพิมพ์แล้วแท็กเพื่อนเก่าตัวเองว่า ‘ขอบใจนะที่มาเที่ยวด้วยกัน พอดีเพื่อนดีๆมีน้อย..’ ประมาณนี้ค่ะ คนอ่านก็เจ็บเป็นนะ
ตอนที่ซีเป็นแบบนี้ช่วงแรกๆ เราสองคนง้อค่ะ ถามว่าเป็นอะไร ชวนซีไปเที่ยว แต่พักหลังเริ่มหนักข้อ เราเลยไม่รู้จะทำยังไง พอถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ บอกว่าพวกเราไม่เข้าใจ และย้ายที่ไปนั่งกับคนอื่น แถมยังตั้งสเตตัสอีกว่า 'มีเพื่อนใหม่แล้วสบายใจ' โดยกับเพื่อนใหม่ ซีไม่เคยพูดจารุนแรงหรือชวนไปเที่ยวบ่อยเหมือนพวกเราเลยค่ะ พูดจาดีมาก ยิ้มง่ายขึ้น ทำอะไรที่ไม่เหมือนที่ทำกับพวกเรา
จริงๆมีเรื่องมากกว่านี้ค่ะ แต่ไม่อยากลงดีเทลมาก เรากับบีติดใจมาตลอดว่าเราผิดหรือเปล่าที่ทิ้งซีออกมาแบบนั้น (ที่เลิกคบกันนี่คือเรากับบีพยายามถาม พยายามเคลียร์แบบตรงๆแล้วค่ะ คุยว่าเราไม่ชอบนิสัยจุดไหนของซี และบอกว่าพร้อมเป็นเพื่อนกันเสมอ ขอให้คืนดีกัน ซีก็ตอบอือออมา แต่สุดท้าย พอเจอหน้ากันอีกในห้องเรียน ก็ไม่คุยกันเลยค่ะ ทำเหมือนโกรธกันมาสิบชาติ และยังตั้งสเตตัสด่าเราอยู่เป็นระยะ) พอเป็นแบบนั้นเลยไม่คุยกันไปโดยปริยายค่ะ
ตอนที่ซีแยกตัวไป บางครั้งซีก็นั่งคนเดียว เพื่อนๆก็บอกว่าให้เรากับบียอมลงให้หน่อย ไปง้อซีหน่อย แต่เรากับบีไม่เอาแล้วค่ะ เก็บกดมานานแล้ว ง้อก็แล้ว เคลียร์ก็แล้ว ซีก็ยังไม่ยอมลงให้ ไม่ยอมดีด้วย แถมยังแยกตัวไปอีก เรากลัวว่าถ้าเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม สุดท้าย ซีก็จะคิดมากและเป็นแบบนี้อีก เข้าวงจรเดิมๆไม่จบไม่สิ้น อีกอย่าง..เราก็เริ่มทนไม่ไหวกับอาการประชดประชันของซีแล้วด้วยค่ะ อย่างวิชานึงที่อาจารย์ให้จับกลุ่มกันสามคน เราก็ลงชื่อเรา บี และซีไป พอไปส่งชื่อให้อาจารย์ ปรากฏว่าซีไปมีชื่ออยู่ในกลุ่มอื่นโดยไม่บอกเราสองคนสักคำ เราเงิบเลยค่ะ ต้องวิ่งวุ่นหาคนมาเข้ากลุ่มยกใหญ่ ตอนนั้นคือคิดว่าไม่ไหวแล้วล่ะ แบบ..ไม่เอาแล้วนะ ไม่ทนแล้ว
ตอนนี้เรากับบีมานั่งคิดนะว่าเราใจร้ายกันเกินไปหรือเปล่า ในสายตาคนนอก เราสองคนอยู่ด้วยกัน ส่วนซีนั่งคนเดียว(บางครั้ง) ดูน่าสงสาร แต่จริงๆคือเราพยายามง้อแล้วจนเลิกง้อไปเองเพราะไม่ไหวจริงๆ
เราควรทำยังไงดีคะ ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป..หรือยังไงดี
และเรากับบีผิดมากมั้ยที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ควรอดทนต่อไปหรือเปล่า หรือควรปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น เป็นความสงสัยที่เราสองคนค้นหาคำตอบมาตลอดค่ะ
จากสามเหลือแค่สอง เรื่องนี้ควรเป็นยังไงต่อไป..
กลุ่มของเรามีกันอยู่สามคน มีคนบอกว่าเลขคี่อยู่ยาก ดูท่าจะจริง เราขอสมมติชื่อเราเป็น เอ เพื่อนสนิทเราเป็น บี และเพื่อนอีกคนที่เป็นประเด็นกันชื่อว่า ซี นะคะ
เรื่องมีอยู่ว่าเราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ขึ้นปีหนึ่ง เป็นผู้หญิงทั้งสามคนค่ะ เรียกคณะเดียวกัน เอกเดียวกัน ตอนปีหนึ่งเรียนกันชิวๆ เรียนบ้างเล่นบ้าง ส่วนใหญ่ก็จะเรียนด้วยกัน เลยใช้เวลาอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา จนเรื่องเริ่มเกิดตอนปีสองค่ะ คือเรากับบีจะลงเรียนด้วยกันตลอด เพราะมีความสนใจคล้ายๆกัน งานอดิเรกก็เหมือนกัน ดาราที่ชอบก็เหมือนกัน เรียกว่าคุยกันได้ทุกเรื่อง ออกแนวเฮฮาปาร์ตี้กันตลอดค่ะ ส่วนซีจะแยกไปเรียนวิชาโทกับกลุ่มเพื่อนต่างเอกค่ะ
ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็คุยกันตลอด แต่ด้วยความที่เรียนด้วยกันกับบี เราเลยรู้สึกสนิทกับบีมากกว่าค่ะ แต่ก็ยังคุยกับซีเหมือนเดิม เฮฮาปาร์ตี้กันไป แล้วเหมือนพอขึ้นปีสาม ซีก็คงเริ่มน้อยใจ เริ่มมีคำพูด-ดันนิดๆ จนเรากับบีแก้ปัญหานี้ด้วยการที่บางครั้งบีก็หลบฉากให้เราอยู่กับซีบ้าง บางทีเวลาเดินด้วยกันสามคน ก็จะมีคนนึงถอยไปเดินข้างหลัง แล้วมีอีกคนนึงเดินข้างๆซี ตอนนั้นยอมรับว่าเอาใจเพื่อนเต็มที่ค่ะ ไม่อยากมีปัญหา เพราะเรากับบีไม่ได้คิดอะไรมากอยู่แล้วเรื่องนี้ ยังไงเพื่อนทั้งสามคนก็สนิทกันหมด อาจสนิทมากน้อยกว่ากันนิดหน่อยด้วยเรื่องไลฟ์สไตล์กับความใกล้ชิด
ซีเป็นคนพูดตรงค่ะ (บางครั้งก็ใช้คำว่าตรงกับนางไม่ได้) ตอนแรกเรากับบีก็ไม่ได้คิดอะไร ยังเคยพูดเลยด้วยซ้ำว่า “แกจะเป็นยังไงก็เพื่อนฉัน” แต่พอนานเข้าซีก็เริ่มพูดอะไรแรงขึ้นเรื่อยๆค่ะ แล้วก็เริ่มเกาะติดเราสองคนมากขึ้น ไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ได้เลย (คือเรากับบีสามารถแยกกันได้ค่ะ ใครจะไปห้องน้ำ ไปซื้อขนม ซื้อของนู่นนี่นั่นไม่จำเป็นต้องตัวติดกัน) แต่ซีไม่ เวลาจะไปห้องน้ำ ซีก็จะลากเราหรือบีไปด้วย เวลาจะซื้อขนมก็จะลากไปด้วยตลอด มีอยู่ครั้งนึง ร้านขนม+เครื่องดื่มอยู่หน้าห้องเรียน ซีชวนเราไปซื้อเป็นเพื่อน แต่เรารออาจารย์เช็คชื่ออยู่เลยไม่ได้ไปด้วย ซีก็เดินออกจากห้องไป ทั้งๆที่อาจารย์ยังอยู่ในห้อง ปิดประตูดังปัง จนคนทั้งห้องงงว่านางเป็นอะไร พอซีกลับมาก็ไม่คุยกับเราและบีเลย เอาแต่นั่งเงียบ สักพักก็ทุบโต๊ะแล้วพูดว่า “Gu..คบกับพวกมึ_แล้วไม่เห็นชีวิตGuจะดีขึ้นเลย” และคำพูดนั้นแหละค่ะ เจ็บจี๊ดเลย พยายามไม่คิดอะไร แต่พอเจอเหน็บบ่อยเข้าก็มีเงิบเหมือนกัน
ซีจะชอบชวนเรากับบีไปเที่ยวห้างใกล้ๆมหาลัยด้วยกันเสมอค่ะ (เกือบทุกเย็น) เราอยู่หอ ส่วนบีไป-กลับบ้าน บีมักจะรีบกลับบ้านตลอด ไม่ค่อยอยากจะแวะที่ไหนเพราะจะทำให้กลับบ้านเย็นกว่าเก่า แล้วการเที่ยวหลายๆวันต่อสัปดาห์ก็เป็นอะไรที่สิ้นเปลืองมาก เราเลยไม่ค่อยอยากจะไปเที่ยวถี่ๆสักเท่าไหร่ค่ะ
ตอนแรกๆเรากับบีก็ไปค่ะ แต่มีหลายครั้งที่บีโดนลากไปกับซีแค่สองคนเพราะเป็นทางผ่านกลับบ้าน แต่พักหลังเราก็เริ่มปฏิเสธคำชวนบ้างแล้วเพราะไม่ไหวจริงๆ บางครั้งมีงาน หรืออยู่ในช่วงสอบก็ไม่อยากออกไปไหน ซีเลยงอนหนักค่ะ พูดจาประชดประชันบ้าง หาว่าไม่มีเวลาให้บ้าง ล่าสุดซีชวนบีไปเที่ยวด้วยกัน แล้วบีไม่ไป บอกว่าอยากรีบกลับบ้าน ซีก็ประชดออกมา(อย่างรุนแรงในความรู้สึกเรา) ว่า “เออ!ขอให้รถชนตายนะมึ_” คำนี้แหละค่ะทำเอาบีหงายเงิบไปไม่เป็นเลย
เรื่องที่ทนไม่ไหวมากที่สุดเห็นจะเป็น เรื่องไปส่งซีเข้าเรียนค่ะ คือซีเรียนไม่ตรงกับพวกเรา เรากับบีเลิกเรียนสิบเอ็ดโมงเช้า ส่วนซีมีเรียนตอนบ่ายครึ่ง พอเลิกเรียนปุ๊บ ซีก็จะบอกให้พวกเราอยู่รอส่งซีเข้าเรียนค่ะ บีอยากรีบกลับบ้านก็กลับไม่ได้ ส่วนเราก็อยากกลับไปทำงานที่หอก็ไปไม่ได้เช่นกัน ต้องรอส่งซีเข้าเรียนค่ะ
เรื่องมันเริ่มแย่เพราะซีตัวติดเรากับบีมาก ไปไหนต้องไปด้วยกัน มีเวลาว่างก็ต้องไปเที่ยว คำพูดก็รุนแรง(ไม่เหมาะสมที่จะพูดกับเพื่อน) พอซีไม่พอใจเรากับบี(ด้วยเรื่องที่ไม่ไปเป็นเพื่อนซี หรือเรากับบีคุยกัน) ก็จะไม่คุยกับเราสองคนค่ะ จะทำฟึดฟัดแล้วอยู่เงียบๆ พอถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ ตอนนั้นเราแอบงงว่าเรากับบีก็เป็นเพื่อนกัน จะคุยกันสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ เวลานั่งเรียนก็มักจะให้ซีนั่งตรงกลาง ซีจะได้ไม่คิดมากอีก แต่นางก็คิดมากจนได้ ไม่รู้จะทำยังไงให้ถูกใจดี
เวลามีปัญหาอะไรซีก็จะชอบโพสต์ลงโซเชียลเน็ตเวิร์กด่าเรากับบีเสมอ ทำเอาเราสองคนตกใจ เสียความรู้สึกมาก เพราะเราก็มีเรื่องที่ไม่พอใจซีเหมือนกัน แต่เราไม่เคยพูดหรือโพสต์ให้คนอื่นอ่านเลย จนตอนนี้นางก็ยังด่าเราสองคนอยู่ค่ะ ชอบประชดประมาณว่า ไม่มีคนจริงใจบนโลก หรือพิมพ์แล้วแท็กเพื่อนเก่าตัวเองว่า ‘ขอบใจนะที่มาเที่ยวด้วยกัน พอดีเพื่อนดีๆมีน้อย..’ ประมาณนี้ค่ะ คนอ่านก็เจ็บเป็นนะ
ตอนที่ซีเป็นแบบนี้ช่วงแรกๆ เราสองคนง้อค่ะ ถามว่าเป็นอะไร ชวนซีไปเที่ยว แต่พักหลังเริ่มหนักข้อ เราเลยไม่รู้จะทำยังไง พอถามว่าเป็นอะไรก็ไม่ตอบ บอกว่าพวกเราไม่เข้าใจ และย้ายที่ไปนั่งกับคนอื่น แถมยังตั้งสเตตัสอีกว่า 'มีเพื่อนใหม่แล้วสบายใจ' โดยกับเพื่อนใหม่ ซีไม่เคยพูดจารุนแรงหรือชวนไปเที่ยวบ่อยเหมือนพวกเราเลยค่ะ พูดจาดีมาก ยิ้มง่ายขึ้น ทำอะไรที่ไม่เหมือนที่ทำกับพวกเรา
จริงๆมีเรื่องมากกว่านี้ค่ะ แต่ไม่อยากลงดีเทลมาก เรากับบีติดใจมาตลอดว่าเราผิดหรือเปล่าที่ทิ้งซีออกมาแบบนั้น (ที่เลิกคบกันนี่คือเรากับบีพยายามถาม พยายามเคลียร์แบบตรงๆแล้วค่ะ คุยว่าเราไม่ชอบนิสัยจุดไหนของซี และบอกว่าพร้อมเป็นเพื่อนกันเสมอ ขอให้คืนดีกัน ซีก็ตอบอือออมา แต่สุดท้าย พอเจอหน้ากันอีกในห้องเรียน ก็ไม่คุยกันเลยค่ะ ทำเหมือนโกรธกันมาสิบชาติ และยังตั้งสเตตัสด่าเราอยู่เป็นระยะ) พอเป็นแบบนั้นเลยไม่คุยกันไปโดยปริยายค่ะ
ตอนที่ซีแยกตัวไป บางครั้งซีก็นั่งคนเดียว เพื่อนๆก็บอกว่าให้เรากับบียอมลงให้หน่อย ไปง้อซีหน่อย แต่เรากับบีไม่เอาแล้วค่ะ เก็บกดมานานแล้ว ง้อก็แล้ว เคลียร์ก็แล้ว ซีก็ยังไม่ยอมลงให้ ไม่ยอมดีด้วย แถมยังแยกตัวไปอีก เรากลัวว่าถ้าเรากลับมาคบกันเหมือนเดิม สุดท้าย ซีก็จะคิดมากและเป็นแบบนี้อีก เข้าวงจรเดิมๆไม่จบไม่สิ้น อีกอย่าง..เราก็เริ่มทนไม่ไหวกับอาการประชดประชันของซีแล้วด้วยค่ะ อย่างวิชานึงที่อาจารย์ให้จับกลุ่มกันสามคน เราก็ลงชื่อเรา บี และซีไป พอไปส่งชื่อให้อาจารย์ ปรากฏว่าซีไปมีชื่ออยู่ในกลุ่มอื่นโดยไม่บอกเราสองคนสักคำ เราเงิบเลยค่ะ ต้องวิ่งวุ่นหาคนมาเข้ากลุ่มยกใหญ่ ตอนนั้นคือคิดว่าไม่ไหวแล้วล่ะ แบบ..ไม่เอาแล้วนะ ไม่ทนแล้ว
ตอนนี้เรากับบีมานั่งคิดนะว่าเราใจร้ายกันเกินไปหรือเปล่า ในสายตาคนนอก เราสองคนอยู่ด้วยกัน ส่วนซีนั่งคนเดียว(บางครั้ง) ดูน่าสงสาร แต่จริงๆคือเราพยายามง้อแล้วจนเลิกง้อไปเองเพราะไม่ไหวจริงๆ
เราควรทำยังไงดีคะ ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป..หรือยังไงดี
และเรากับบีผิดมากมั้ยที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ควรอดทนต่อไปหรือเปล่า หรือควรปล่อยให้มันเป็นไปแบบนั้น เป็นความสงสัยที่เราสองคนค้นหาคำตอบมาตลอดค่ะ