อย่าหาว่าเราถามอะไรโง่ๆ เลยนะคะ แต่เราไม่เข้าใจจริงๆ เราไม่มีใครที่สนิทกับเราเลยค่ะ ไม่ว่าจะพี่น้อง ครอบครัว ญาติ เพื่อน และสถานะอื่นๆ ทั้งที่เราก็พยายามเป็นคนดีมากๆ กับทุกคน หนำซ้ำ แทบทุกครั้ง คนที่เราพยายามสนิทกับเค้า ทำดีกับเค้า เค้าก็เลือกที่จะหันไปสนิทกับอีกคน ที่เราก็รู้นิสัยเค้ามาว่าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ บางทีเรายังโดนกระทำมาเองด้วยซ้ำ มันทำให้เราไม่เข้าใจ และรู้สึกว่าความยุติธรรมมันอยู่ที่ตรงไหน
อ่ะ โอเคนะคะ อย่างกรณีชอบกันแบบแฟน มันยังมีคำว่า คนที่ดีกับคนที่รัก/ที่ใช่/ที่ถูกใจ มันไม่เหมือนกัน อันนั้นเราเข้าใจ เพราะเวลาจะชอบใครแบบแฟน มันเหมือน Destiny อ่ะ มันอธิบายด้วยเหตุผลไม่ได้อยู่แล้ว
แต่อย่างอื่นล่ะ เราอยากรู้ว่าทำไมค่ะ อย่างแรกกับครอบครัวเรา เราทำตัวเป็นเด็กดี อยู่ในกรอบ บางทียังโดนเปรียบเทียบกับพี่น้อง ซึ่งเราจะอยู่ในประเภทตัวอย่างที่ดีด้วยซ้ำ ทุกคนดูเหมือนจะรักและชื่นชมเราแทบจะที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ว่าเอาเข้าจริง เวลาเราอยากได้คำปรึกษา หรือจะเข้าไปสนิทกับคนในครอบครัวเรา เค้าไม่เล่นด้วยแฮะ เค้าปลีกตัวออกกันหมด ไม่มีใครอยากฟังเรื่องของเรา ไม่มีใครอยากนั่งอยู่ข้างๆเรา สุดท้ายเวลาเราไม่แฮปปี้ เราต้องคุยกับน้องหมา!
ต่อมาก็ญาติ เรามีลูกพี่ลูกน้องที่เล่นกันมาแต่เด็ก แต่พอโต เราเหมือนคนไม่รู้จักกันเลย เรารักพี่น้องเรา คิดถึงเค้า วันเกิดเค้าเราอวยพร ส่งของขวัญให้ทุกปี แต่เค้ายิ่งนานวันยิ่งเงียบหายไป จะคุยกันก็ต่อเมื่อมาเจอหน้ากันจริงๆ แต่ยิ่งโตก็ยิ่งคุยกันน้อยลง สัมผัสกันน้อยลง ดูห่างเราไปทุกที ส่วนกับญาติๆ เราเป็นที่รักและชื่นชมของญาติแทบทุกคนเหมือนที่พูดด้านบนน่ะล่ะ แต่เอาเข้าจริง เราไม่มีญาติสนิท บางทีมีเรื่องด่วน เราไม่มีใครที่โทรไปขอความช่วยเหลือได้ หรือต่อให้อยู่ใกล้กัน เราก็อยู่ในสถานะที่ดูห่างเหินกัน จนมันดูแปลกแน่ๆ ถ้าเราวิ่งไปขอให้เค้าช่วย แบบนั้นอ่ะ
ส่วนเพื่อน อันนี้เรายิ่งไม่เข้าใจ เพื่อนที่โรงเรียน เราเคยมีกลุ่มที่สนิทกันตอนเรียน เราพยายามดีกับเพื่อน เพราะรู้สึกรักเค้า รู้สึกเค้าดีกับเรา เราให้เค้าติดรถกลับบ้าน เราแบ่งปันกัน เราหางานพิเศษให้เค้าทำ เราเอาใจใส่วันสำคัญของพวกเค้าทุกๆ ปี แม้ว่าจะเรียนจบและแยกย้ายกันมาเป็นสิบปีแล้ว แต่เชื่อมั้ย แทบทุกคนหายไปเกือบหมด เปลี่ยนไปเกือบหมด ไม่มีใครจำวันสำคัญของเราได้แม้แต่คนเดียว เหลือแค่คนเดียวยังชวนเราไปงานแต่งของเค้า
แล้วก็มีพวกเพื่อนในเนต ในเกม บางทีเราสงสัยอ่ะ เราชอบคุยตลกๆ ปล่อยมุข เวลาเค้าพิมไรเศร้าๆ เราก็ปลอบใจ เวลาเค้าถามอะไรถ้าเรารู้ และไม่มีใครตอบเค้า เราก็คอยช่วยตอบ เพราะนึกถึงตัวเองว่าเวลาพูดกับใคร ไม่มีใครตอบสักคน มันนอย แต่กลับกลายเป็นว่า เค้าไม่พูดกับเรา ไม่อยากได้คำตอบจากเรา ส่วนคนที่เค้าเลือกจะสนิทด้วย คุยด้วย กลับเป็นคนที่เคยนิสัยไม่ดีมากๆ ใส่เรา คนที่จะคุยกับเรา ก็มีแต่คนที่คิดจะจีบ ไม่ได้คิดจะเป็นเพื่อน และที่แย่คือบางทีเราอุส่าเจอเพื่อนสนิทในเกมแล้ว แต่จู่ๆ คนที่จีบเพื่อนเรา ก็ทำท่าจะมาจีบเรา แม้ว่าเราจะปฎิเสธคนๆนั้นไปอย่างตรงๆ แถมสวดให้คิดถึงใจเพื่อนเราบ้างไปด้วย แต่เราก็ยังโดนเพื่อนอันเฟรนด์ T-T มันไม่ยุติธรรมเลย
สุดท้ายที่อยากเขียนถึงก็คือเรื่องแฟน เรามีแฟนมาหลายคน (แต่มีทีละคน) ตอนเรายังเด็ก เรายอมรับว่าต้องเลิกๆ กันไปเพราะก็ต่างทำผิดกันทั้งคู่ เราก็แรง เค้าก็แรง อันนั้นก็ไม่พูดถึง เพราะรู้ว่าต้องเลิกเพราะอะไร แต่คนหลังๆ เนี่ยล่ะ ที่เราไม่เข้าใจ คนที่เราทำดีถวายหัวให้ หรือร่วมทุกข์สุขกันมาหลายปี แต่เค้ากลับใจดำกับเราอย่างเลือดเย็น และเลือกที่จะไปกับคนที่ทำอะไรๆ ที่เค้าบอกว่าถูกใจ และเพิ่งเจอกันไม่นาน
สิ่งเรารู้ตัวคือ เราโลกสวย และนิสัยเราไม่ค่อยเหมือนคน 555 คือเราว่าเรานิสัยเหมือนน้องสัตว์ เวลาเราชอบเราจะแสดงออกเลย เวลาเราไม่ชอบเราก็จะไม่ยุ่งเลย จะนิ่งๆ และเป็นแบบนี้กับทุกคน ไม่ค่อยแบ่งแยกว่าใครเป็นใคร แล้วก็เราจะขี้งอน ขี้น้อยใจ ดราม่าบ่อย แต่เราก็ไม่เลวใส่ใคร ยกเว้นคนนั้นทำแย่ๆกับเราจนถึงที่สุด เราถึงจะร้ายใส่บ้าง แต่ส่วนมากก็จะใจอ่อนให้อภัยซะเยอะ อ้อ แระเราก็เป็นพวกสันโดษแต่ขี้เหงาค่ะ (ขัดกันเองในตัวเนอะ) คือเราไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครมากๆ มีโลกส่วนตัวสูง แต่พออยู่คนเดียวมากๆ เราก็เหงาซะงั้น แล้วคือเราจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับคนไม่สนิท ต้องสนิทก่อนถึงจะพูดเป็นต่อยหอย ออกจะบ้าๆ ติงต๊องไปด้วยซ้ำ ซึ่งโดยรวมเราก็คิดนะ (อาจจะเข้าข้างตัวเอง) ว่าเราก็ถือว่าเป็นคนดีปะ อย่างน้อยเราก็ทำดีกว่าคนที่เรารู้ว่าเค้านิสัยไม่ดีเอามากๆ บางคนแน่ๆอ่ะ แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนแบบนั้นได้ดี และมีคนชอบ มีคนคบ และอยากสนิทด้วยมากกว่าคนอย่างเรา
เอาจริง ๆ นะคะ อยากรู้ว่าทำไมรู้สึกว่าทำตัวเป็นคนดีแล้ว แต่ไม่มีใครคบเลยคะ
อ่ะ โอเคนะคะ อย่างกรณีชอบกันแบบแฟน มันยังมีคำว่า คนที่ดีกับคนที่รัก/ที่ใช่/ที่ถูกใจ มันไม่เหมือนกัน อันนั้นเราเข้าใจ เพราะเวลาจะชอบใครแบบแฟน มันเหมือน Destiny อ่ะ มันอธิบายด้วยเหตุผลไม่ได้อยู่แล้ว
แต่อย่างอื่นล่ะ เราอยากรู้ว่าทำไมค่ะ อย่างแรกกับครอบครัวเรา เราทำตัวเป็นเด็กดี อยู่ในกรอบ บางทียังโดนเปรียบเทียบกับพี่น้อง ซึ่งเราจะอยู่ในประเภทตัวอย่างที่ดีด้วยซ้ำ ทุกคนดูเหมือนจะรักและชื่นชมเราแทบจะที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ว่าเอาเข้าจริง เวลาเราอยากได้คำปรึกษา หรือจะเข้าไปสนิทกับคนในครอบครัวเรา เค้าไม่เล่นด้วยแฮะ เค้าปลีกตัวออกกันหมด ไม่มีใครอยากฟังเรื่องของเรา ไม่มีใครอยากนั่งอยู่ข้างๆเรา สุดท้ายเวลาเราไม่แฮปปี้ เราต้องคุยกับน้องหมา!
ต่อมาก็ญาติ เรามีลูกพี่ลูกน้องที่เล่นกันมาแต่เด็ก แต่พอโต เราเหมือนคนไม่รู้จักกันเลย เรารักพี่น้องเรา คิดถึงเค้า วันเกิดเค้าเราอวยพร ส่งของขวัญให้ทุกปี แต่เค้ายิ่งนานวันยิ่งเงียบหายไป จะคุยกันก็ต่อเมื่อมาเจอหน้ากันจริงๆ แต่ยิ่งโตก็ยิ่งคุยกันน้อยลง สัมผัสกันน้อยลง ดูห่างเราไปทุกที ส่วนกับญาติๆ เราเป็นที่รักและชื่นชมของญาติแทบทุกคนเหมือนที่พูดด้านบนน่ะล่ะ แต่เอาเข้าจริง เราไม่มีญาติสนิท บางทีมีเรื่องด่วน เราไม่มีใครที่โทรไปขอความช่วยเหลือได้ หรือต่อให้อยู่ใกล้กัน เราก็อยู่ในสถานะที่ดูห่างเหินกัน จนมันดูแปลกแน่ๆ ถ้าเราวิ่งไปขอให้เค้าช่วย แบบนั้นอ่ะ
ส่วนเพื่อน อันนี้เรายิ่งไม่เข้าใจ เพื่อนที่โรงเรียน เราเคยมีกลุ่มที่สนิทกันตอนเรียน เราพยายามดีกับเพื่อน เพราะรู้สึกรักเค้า รู้สึกเค้าดีกับเรา เราให้เค้าติดรถกลับบ้าน เราแบ่งปันกัน เราหางานพิเศษให้เค้าทำ เราเอาใจใส่วันสำคัญของพวกเค้าทุกๆ ปี แม้ว่าจะเรียนจบและแยกย้ายกันมาเป็นสิบปีแล้ว แต่เชื่อมั้ย แทบทุกคนหายไปเกือบหมด เปลี่ยนไปเกือบหมด ไม่มีใครจำวันสำคัญของเราได้แม้แต่คนเดียว เหลือแค่คนเดียวยังชวนเราไปงานแต่งของเค้า
แล้วก็มีพวกเพื่อนในเนต ในเกม บางทีเราสงสัยอ่ะ เราชอบคุยตลกๆ ปล่อยมุข เวลาเค้าพิมไรเศร้าๆ เราก็ปลอบใจ เวลาเค้าถามอะไรถ้าเรารู้ และไม่มีใครตอบเค้า เราก็คอยช่วยตอบ เพราะนึกถึงตัวเองว่าเวลาพูดกับใคร ไม่มีใครตอบสักคน มันนอย แต่กลับกลายเป็นว่า เค้าไม่พูดกับเรา ไม่อยากได้คำตอบจากเรา ส่วนคนที่เค้าเลือกจะสนิทด้วย คุยด้วย กลับเป็นคนที่เคยนิสัยไม่ดีมากๆ ใส่เรา คนที่จะคุยกับเรา ก็มีแต่คนที่คิดจะจีบ ไม่ได้คิดจะเป็นเพื่อน และที่แย่คือบางทีเราอุส่าเจอเพื่อนสนิทในเกมแล้ว แต่จู่ๆ คนที่จีบเพื่อนเรา ก็ทำท่าจะมาจีบเรา แม้ว่าเราจะปฎิเสธคนๆนั้นไปอย่างตรงๆ แถมสวดให้คิดถึงใจเพื่อนเราบ้างไปด้วย แต่เราก็ยังโดนเพื่อนอันเฟรนด์ T-T มันไม่ยุติธรรมเลย
สุดท้ายที่อยากเขียนถึงก็คือเรื่องแฟน เรามีแฟนมาหลายคน (แต่มีทีละคน) ตอนเรายังเด็ก เรายอมรับว่าต้องเลิกๆ กันไปเพราะก็ต่างทำผิดกันทั้งคู่ เราก็แรง เค้าก็แรง อันนั้นก็ไม่พูดถึง เพราะรู้ว่าต้องเลิกเพราะอะไร แต่คนหลังๆ เนี่ยล่ะ ที่เราไม่เข้าใจ คนที่เราทำดีถวายหัวให้ หรือร่วมทุกข์สุขกันมาหลายปี แต่เค้ากลับใจดำกับเราอย่างเลือดเย็น และเลือกที่จะไปกับคนที่ทำอะไรๆ ที่เค้าบอกว่าถูกใจ และเพิ่งเจอกันไม่นาน
สิ่งเรารู้ตัวคือ เราโลกสวย และนิสัยเราไม่ค่อยเหมือนคน 555 คือเราว่าเรานิสัยเหมือนน้องสัตว์ เวลาเราชอบเราจะแสดงออกเลย เวลาเราไม่ชอบเราก็จะไม่ยุ่งเลย จะนิ่งๆ และเป็นแบบนี้กับทุกคน ไม่ค่อยแบ่งแยกว่าใครเป็นใคร แล้วก็เราจะขี้งอน ขี้น้อยใจ ดราม่าบ่อย แต่เราก็ไม่เลวใส่ใคร ยกเว้นคนนั้นทำแย่ๆกับเราจนถึงที่สุด เราถึงจะร้ายใส่บ้าง แต่ส่วนมากก็จะใจอ่อนให้อภัยซะเยอะ อ้อ แระเราก็เป็นพวกสันโดษแต่ขี้เหงาค่ะ (ขัดกันเองในตัวเนอะ) คือเราไม่ค่อยชอบยุ่งกับใครมากๆ มีโลกส่วนตัวสูง แต่พออยู่คนเดียวมากๆ เราก็เหงาซะงั้น แล้วคือเราจะเงียบๆ ไม่ค่อยพูดกับคนไม่สนิท ต้องสนิทก่อนถึงจะพูดเป็นต่อยหอย ออกจะบ้าๆ ติงต๊องไปด้วยซ้ำ ซึ่งโดยรวมเราก็คิดนะ (อาจจะเข้าข้างตัวเอง) ว่าเราก็ถือว่าเป็นคนดีปะ อย่างน้อยเราก็ทำดีกว่าคนที่เรารู้ว่าเค้านิสัยไม่ดีเอามากๆ บางคนแน่ๆอ่ะ แต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมคนแบบนั้นได้ดี และมีคนชอบ มีคนคบ และอยากสนิทด้วยมากกว่าคนอย่างเรา