หนึ่งปีที่แล้ว ผมเตรียมตัวเก็บเงินหนึ่งก้อน เพื่อซื้อตั๋วเครื่องบิน จองโรงแรม ทำวีซ่า และค่าทัวร์ต่างๆ เพื่อพาครอบครัวของผมเดินทางไปยังซิดนีย์

จริงๆ แล้วอยากพาไปญี่ปุ่น แต่เห็นมีตั๋วเครื่องบินราคาไม่แพง สายการบินอะไรคงไม่ต้องโฆษณา เฉลี่ยตกคนละประมาณแปดพันกว่าบาท ก็เลยจัดไปโดยคิดว่าทุกอย่างต้องผ่านราบรื่นอย่างแน่นอน

ตัวผมเองเดินทางมาแล้วหลายประเทศ วีซ่าดังๆ ได้มาครบ ทั้งที่ได้ง่ายๆ อย่างในจีน พม่า กลางๆ อย่างญี่ปุ่น หรือเชงเก้น และยากๆ อย่างออสเตรเลียหรืออเมริกา

ทุกครั้งที่ขอวีซ่า ไม่เคยใช้นายหน้าหรือตัวแทนใดๆ เพราะงกเรื่องค่าใช้จ่าย ก็ดำเนินการเองอะไรเองทุกอย่าง ก็ผ่านมาได้ไม่มีปัญหา

ทริปนี้ก็เช่นกัน ผมวางแผนที่จะพาคุณพ่อ คุณแม่ คุณป้า คุณอา และคุณน้อง ไปเยือนแดนจิงโจ้และโคอาลาสักครา ซึ่งแน่นอนว่ามีเสียงบ่นตามประสาผู้ใหญ่ว่าไปทำไมให้เปลืองเงิน แต่ก็แอบเห็นความตื่นเต้นเล็กๆ ที่ฉายแววออกมาอยู่ไม่มากก็น้อย

ปกติเวลา (แอบ) พาไปเที่ยวอย่างนี้ทีไร ผมต้องโดนประนามทุกครั้งไป ครั้งนี้พอผมเฉลยเมื่อสองเดือนก่อนว่าจะพาไปซิดนีย์ ก็รีบเข้าไปกอดคุณพ่อหนึ่งครั้ง แล้วบอกว่า "ก็อยากพาไป อย่าโกรธเลยนะ"

จริงๆ อยากจะบอกว่า ก็เพราะรัก ...

เรามีเวลากันไม่มาก เดินทางออกจากกรุงเทพฯ ตอนบ่ายๆ แวะต่อเครื่องหนึ่งครั้ง แล้วก็ไปถึงซิดนีย์ตอนเช้า จากนั้นมีเวลาอยู่ที่นั่น 4 วัน ซึ่งเป็น 4 วันที่ผมค่อนข้างลังเล ด้วยงบประมาณต่อหัวไม่มาก และค่าครองชีพที่แพงเว่อร์ที่ซิดนีย์ ทีแรกกะจะเที่ยวแบบประหยัด

แต่ช่างมัน -- ครั้งนี้ผมยอมจัดเต็ม (เท่าที่พอจะเป็นไปได้)