[ กระทู้บทความ ] บทความดี ๆ ที่อาจจะทำให้คุณ " ยิ้ม " หรือ " มีน้ำตา " EP.2

จากการที่ จขกท. ได้เคยโพสกระทู้ ( ไร้สาระ ) แนวนี้ไปแล้ว ผมก็ได้ติดตามเพจนั้นเพราะชอบในการสื่อความหมายผ่านข้อความ

ชอบการใช้ภาษา การใช้คำ มันอ่านแล้วเข้าใจง่าย แต่ก็ทำให้รู้สึกอิ่มเอิบไปกับคำเหล่านั้นตามไปด้วย

ก็เลยอยากจะนำบทความมาโพสให้ทุกท่านได้ลองอ่านดูอีกบ้าง ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะครับ

เพจที่ว่า : [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.facebook.com/oncetimepage

Where Where is Where Where ( ไหน ๆ ก็ไหน ๆ ตึ่งโป๊ะ !! ) เราก็มาเริ่มกันเลยดีกว่า










ผมกำลังยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ถนนที่เต็มไปด้วยรถราคับคั่ง

สองข้างทางยังคงมีแสงไฟ ถ้านี่เป็นเวลาเดียวกัน

แต่สถานที่ต่างกันตามต่างจังหวัด ก็คงเต็มไปด้วยเสียงร้องของจิ้งหรีด ที่มันชอบแข่งกันร้อง

ตอนกลางคืน กับลมเย็นๆที่พัดมาเอื่อยๆให้พอได้ยินเสียงของใบไม้ลู่ลม

คงไม่มียินเสียงดังจอแจ ของผู้คน คงไม่ได้ยินเสียงเร่ขายของท่ามกลางสองข้างทาง

มันเป็นความแตกต่างของวิถีชีวิต แต่มันยังมีบางสิ่งที่มันเหมือนเดิม

ผมยังรู้สึกเหมือนเดิม ต่อให้ผู้คนมันเยอะจนล้นถนน

หรือปราศจากผู้คนแต่เต็มไปด้วยความเงียบรอบๆตัวก็ตาม

ผมยังอยู่คนเดียว รอบๆตัวยังคงเป็นผู้คนที่ผมไม่รู้จัก

มันเป็นความรู้สึกที่เฝ้าดู ผมได่แต่เฝ้าดูผู้คนที่เดินผ่านไปมา

ผมยินดีที่ได้เห็นผู้คนรายล้อม เดินไปเดินมาด้วยอารมณ์ที่ต่างกัน

แม้พวกเค้าจะมีเรื่องให้ครุ่นคิดอยู่ในใจแต่มันคือ " ปรากฏการณ์ " ที่คนหลากอารมณ์มารวมอยู่ในที่เดียวกัน




" ผู้คนมากมายเท่าไหร่ความเหงาผมก็ยังคงเท่าเดิม "



มันมีความสำคัญบางอย่างที่เรามองเห็นแต่คนอื่นมองไม่เห็น

เหมือนของไร้ราคาบางสิ่ง มันช่างสำคัญมากมาย

สำคัญ.. สำหรับความรู้สึกของเรา แต่จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจนั้น

มันคงเป็นเรื่องที่ยากแสนยาก คนอื่นอาจจะมองว่ามันไร้ค่า

แต่ตราบใดที่ม้นมีผลต่อความรู้สึกของเรา นั่นแปลว่ามันยังคงมีความหมาย

และเราไม่จำเป็นต้องอธิบาย ความสำคัญนั้นให้ใครมาเข้าใจ

แค่เราเข้าใจ และมันสำคัญบางครั้งมันก็เกินจะพอ..



ค่ำคืนที่มันแสนเงียบมันเคยธรรมดา มันโคตรธรรมดาในวันที่เธอยังอยู่ " ยังอยู่ข้างๆกัน "

แต่ผมไม่รู้ว่าทำไม ในวันที่ไม่มีเธอ

มันถึงเปลี่ยนความรู้สึกที่แสนธรรมดา

ให้กลายเป็นความเหงาได้อย่างสมบูรณ์

มันสมบูรณ์จนเหมือนใจมันชาๆ ความรู้สึกมากมาย

มันล้นจนแทบบรรยายออกมาไม่หมด

" อยากให้เธออยู่ตรงนี้ "

ไม่ต้องนานก็ได้ แค่อยากให้อยู่ตรงหน้า

ใกล้พอให้สายตา มันได้เห็น

ใกล้พอให้หัวใจ มันได้รู้สึก

รู้สึกว่ามันยังมี ยังมีเธอ..

ว่าเธอไม่ได้จากไป ว่าเรายังคงรักกัน

แม้มันจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ตาม

มันคิดถึง คิดถึงเธอ..



ณ เวลานี้

ณ ตอนนี้

หากมีการตั้งคำถาม

ถามว่าผมจะเลือกใคร ถามว่าผมจะตอบอะไร

ระหว่างคนที่เรารัก แต่ประกอบไปด้วยน้ำตา

กับคนธรรมดาที่รักเรา เพียงแต่ว่าเราแค่รู้สึกดี

ถ้าจะให้เลือก ถ้าจะให้ตอบ ก็คงตอบเหมือนเดิม

ก็คงเลือกเหมือนเดิม เลือกคนที่อยากจะรักมากกว่าคนที่สมควรรัก

เพราะผมรักแค่ผมได้รักและแค่เท่านั้น..



ผมว่าความคิดถึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ชะมัด

ไม่รู้ทำไมพอเรารู้สึกว่า "คิดถึง" มันก็มีภาพเก่าๆวนไปวนมาในหัว

ให้คิด ให้นึก ซ้ำไปซ้ำมา บางทีมันก็ไม่ใช่ภาพที่ดี

เป็นภาพแย่ๆ ภาพเจ็บๆ ที่คิดแล้วเสียใจ แต่ก็คิด คิดอย่างควบคุมไม่ได้

บางทีมันก็เป็นภาพที่สวยงามเรายิ้มด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน

มันดี มันมีความสุข มันคือช่วงที่มีความสุข

แต่เพราะใจมันอยากจะลืมพอเรื่องพวกนี้ผุดขึ้นมาในหัว

ก็แทบจะบ้าตายเหมือนต้องเริ่มต้นใหม่ ทำใจใหม่

มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ยากแสนยาก

หากเราต้องการจะควบคุมคำว่า "คิดถึง"

เค้าบอกว่าให้เราเปลี่ยนจุดโฟกัสอย่าไปสนใจ อย่าไปใส่ใจ

แต่ทุกๆช่วงชีวิตมันจะต้องมีเวลาที่เราว่าง

ตัวเราว่าง ใจเราว่าง ลมเย็นๆ กับเพลงเบาๆคลอผ่านหูเข้ามา

ความพยายามทั้งหมด ที่บอกจะไม่คิด ไม่นึก

สุดท้ายมันก็พังถลายลง ด้วยบรรยากาศที่มันสร้างขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

มันคิดถึง คิดถึงมากเท่าที่มันจะมากได้

ยิ่งพยายาม ยิ่งคิด
ยิ่งพยายาม ยิ่งไม่ลืม..

"ฉันคิดถึงเธออีกแล้ว และยิ่งมากขึ้นทุกที.."



การเข้าใจความรู้สึกใครสักคนมันเป็นเรื่องยาก

แม้บางที เราพูดว่าเราเข้าใจเราคิดว่าเราเข้าใจ

แต่เราไม่ได้เข้าใจมันจริงๆ มันเป็นเพียงการจำลอง

จำลองตัวเองเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้น

หรือบางครั้ง เราก็แค่คิดภาพตาม

มันก็เหมือนมีคนมาเล่า มาปรึกษาให้เราฟัง

สมมติว่ามันเป็นเรื่องของการนอกใจ

เราฟัง เราได้ยิน เราคิดว่ามันก็คง " เจ็บดีหวะ "

เราคิดว่ามันน่าจะ " โมโห "

เราคิดในใจว่า " เรื่องแค่เนี้ย "

ก็เลิกๆกันไปจะทนไปทำไมง่ายนิดเดียว

แต่สิ่งที่เราพลาดไปคือเรา แค่จำลอง เราไม่ได้เจอกับมันจริงๆ

เราไม่มีทางเจ็บปวดได้เท่าเค้า

เราฟัง เราเสียใจได้ แต่มันไม่เท่าเค้า

เรารู้สึก เราคิดตามแต่มันไม่มีทางรู้สึกได้ เท่าคนที่เจอมันด้วยตัวเอง

มันเหมือนกับว่าเรารู้จักคำว่า " เจ็บ " แบบหยาบๆ เพราะเราไม่ได้เจอมันกับตัว

การที่บอกให้เลิกรักคนที่ทำร้ายมันเป็นเรื่องง่ายครับถ้ามันแค่พูด

แต่มันยากแสนยากหากเราต้องทำ ทำให้ได้ด้วยตัวเราเอง

บางทีเรารู้ดีครับ รู้ดีว่าเราต้องทำอะไร

แต่ใจมันยังไม่พร้อมที่จะทำเท่านั้นเอง..