เรามีพี่น้องกัน 5 คนค่ะ จริงๆ มีกัน 6 คน แต่เค้าจากพวกเราไปแล้ว จากไปตั้งแต่ยังเด็ก
วันนี้เป็นวันเกิดน้องสาวเรา อายุครบ 10 ปี แกเป็นเด็กออทิสติกน่ะค่ะ จริงๆแกมีฝาแฝดนะ เป็นผู้ชาย
คนที่จากพวกเราไปตั้งแต่ยังเด็กๆนั่นแหละค่ะ วันนี้เรากับพี่สาวชวนกันทำสุกี้กินกัน เพราะน้องสาวเราชอบ
แกไม่ชอบเค้กค่ะ กลัวเค้ก ตอนนั้นแกกลัวมาก พอกลัวแล้วจะชัก หอบ จากนั้นบ้านเราไม่เคยมีเค้กเลยนับจากตอนนั้น
วันเกิดใครในบ้านพวกเราก็จะทำอย่างอื่นกินกัน ไม่มีเค้กพวกเราก็โอเค
เราไปซื้อของกับพี่สาว พาน้องสาวเราไปด้วย
แกอยากไปนั่งรถเล่น เราก็พาไป ตามใจเค้าหน่อย เราไปซื้อของกันในห้างค่ะ แต่น้องเราดันไปสนใจโซนเด็กเล่น
แกบอกว่าอยากนั่งรถของเล่น เราก็พาไป ตกลงกับพี่สาวว่าให้พี่สาวไปซื้อของละกัน
เราดูน้องเอง
เด็กเยอะมาก เรากลัวน้องโดนรังแก แต่แกอยากเล่นเราก็ยอมๆไป ยังไม่ทันจะได้เล่น อยู่ๆก็มีครอบครัวนึง
มีแม่ ลูกๆสองคน น่าจะประมาณ 4-5 ขวบเนี่ยหล่ะค่ะ แม่เค้าหันมามองน้องเรา มองใหญ่เลย เราก็ไม่สนใจ
พาน้องขึ้นรถของเล่น แต่ลูกเค้าอยากนั่งรถที่น้องเรานั่งอ่ะค่ะ แบบจะมานั่งให้ได้ อยู่ๆเค้าก็กระชากมือลูกเค้ากลับไป
บอกว่า
อย่าไปนั่งด้วยเลยลูก ลูกไม่กลัวเหรอคะ เค้าก็พูดเบาๆนะ แต่เราได้ยินชัดเต็มสองรูหู
เราก็ฉุนนะ ทำไม!! น้องเราน่ากลัวตรงไหน แต่เราก็ทำเป็นไม่สนใจต่อไป แต่ลูกเค้าไม่ฟังค่ะ วิ่งเข้าไป ตบบ้องหูน้องเรา
แบบดังเพี๊ยะอ่ะ เราตกใจวิ่งเข้าไปดูน้อง น้องเราไม่ร้องนะ แต่หัวเราะใหญ่เลย เรารู้ว่าเค้าเจ็บ แต่เค้าแสดงอาการแบบนั้น
เพราะเค้าคิดว่าเค้าเป็นตุ๊กตาล้มลุกค่ะ คือเมื่อก่อนมีเด็กแถวบ้านมาเล่นกับเค้าแล้วตบหัวเค้าเล่น บอกว่านี่น่ะ เค้าเรียกว่าตุ๊กตาล้มลุก
มันหัวเราะได้ ไม่เจ็บ มีอยู่พักนึง เค้าชอบตบหัวตัวเองบ่อย แต่อาการเริ่มหายไปนานแล้ว จนมาถึงตอนนี้
แม่เค้าก็มาลากลูกเค้ากลับไป ไม่ขอโทษสักคำ แถมพูดออกมาว่า
อย่าเข้าไปลูก อย่าไปจับเค้า ดูสิ น้ำลายยืดเลย ลูกไม่กลัวเหรอ
เราปรี๊ดสุดๆ ที่สุดของชีวิตเลย เราพูดกลับไปว่า
ตัวเป็นทองหรือไง ถึงแตะไม่ได้
แม่เด็กมองเราตาขวางเลยค่ะ แต่ไม่พูดอะไร ลากลูกเค้าออกไปทั้งอย่างนั้น เด็กร้องจ้าเลย
คนก็มองหล่อนกันเต็ม เหอะ สมน้ำหน้า เค้าคิดอย่างนี้กับเด็กออทิสติกอย่างน้องเราได้ไง
เค้าเป็นแม่คนได้ไง
ไม่ขอโทษแล้วยังมารังเกียจน้องเราอีก สวยซะเปล่า ถ้าน้องเรารับรู้แกจะเป็นยังไงที่มีคนรังเกียจ
ขนาดแกเจ็บอย่างนั้นแกยังหัวเราะออกมา เพราะแยกแยะความเจ็บ กับตุ๊กตาล้มลุกในความนึกคิดไม่ออกก็น่าสงสารพอแล้ว
ยังมาโดนตบหัว โดนดูถูก มันก็เหมือนกับดูถูกเราด้วย น้ำตาจะไหลค่ะ อยากเอ๋อแทนน้องเลย
ตอนกลับบ้านแกก็ยังหัวเราะอยู่ค่ะ นั่งตบหัวตัวเองแล้วหัวเราะ ดังเพี๊ยะๆเลย เราห้ามแก แต่แกหลุดโลกไปแล้ว
พอเราห้ามแกก็เกร็งค่ะ ทำท่าจะชัก กว่าจะปลอบกันได้ เรายิ่งคิดแล้วยิ่งสงสารค่ะ วันเกิดแทนที่จะมีความสุข
แทนที่จะหัวเราะ กลับมีเรื่องไม่ดีขึ้นมาซะงั้น รู้สึกแค้นแม่ลูกนั่นเต็มทน
ตกลงคนที่เครียดเลยกลายเป็นเรา หมอเคยบอกว่าเด็กออทิสติกนั้นส่วนใหญ่จะอายุสั้น เพราะอาจดูแลตัวเองได้ไม่เต็มที่
ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก ยิ่งคิดแล้วยิ่งปวดใจ ถ้าต้องเสียเค้าเร็วขนาดนั้น เค้าเคยบอกเรานะคะว่าน้องชายฝาแฝดมาหา
มาชวนไปอยู่ด้วย
แกชอบคุยอยู่หน้ากระจกคนเดียวค่ะ มโนไปเองว่าน้องแกมาหา แต่ถ้าน้องชายแกมาหาจริงก็อย่าเพิ่งเอาน้องไปอยู่ด้วยเลยนะ ให้เค้าอยู่กับพี่ก่อน
อยู่กับพี่ให้พี่ตายไปก่อนนะ...
ถึงน้องฉันจะเอ๋อ แต่ฉันก็รักของฉันนะ...
วันนี้เป็นวันเกิดน้องสาวเรา อายุครบ 10 ปี แกเป็นเด็กออทิสติกน่ะค่ะ จริงๆแกมีฝาแฝดนะ เป็นผู้ชาย
คนที่จากพวกเราไปตั้งแต่ยังเด็กๆนั่นแหละค่ะ วันนี้เรากับพี่สาวชวนกันทำสุกี้กินกัน เพราะน้องสาวเราชอบ
แกไม่ชอบเค้กค่ะ กลัวเค้ก ตอนนั้นแกกลัวมาก พอกลัวแล้วจะชัก หอบ จากนั้นบ้านเราไม่เคยมีเค้กเลยนับจากตอนนั้น
วันเกิดใครในบ้านพวกเราก็จะทำอย่างอื่นกินกัน ไม่มีเค้กพวกเราก็โอเค
เราไปซื้อของกับพี่สาว พาน้องสาวเราไปด้วย
แกอยากไปนั่งรถเล่น เราก็พาไป ตามใจเค้าหน่อย เราไปซื้อของกันในห้างค่ะ แต่น้องเราดันไปสนใจโซนเด็กเล่น
แกบอกว่าอยากนั่งรถของเล่น เราก็พาไป ตกลงกับพี่สาวว่าให้พี่สาวไปซื้อของละกัน
เราดูน้องเอง
เด็กเยอะมาก เรากลัวน้องโดนรังแก แต่แกอยากเล่นเราก็ยอมๆไป ยังไม่ทันจะได้เล่น อยู่ๆก็มีครอบครัวนึง
มีแม่ ลูกๆสองคน น่าจะประมาณ 4-5 ขวบเนี่ยหล่ะค่ะ แม่เค้าหันมามองน้องเรา มองใหญ่เลย เราก็ไม่สนใจ
พาน้องขึ้นรถของเล่น แต่ลูกเค้าอยากนั่งรถที่น้องเรานั่งอ่ะค่ะ แบบจะมานั่งให้ได้ อยู่ๆเค้าก็กระชากมือลูกเค้ากลับไป
บอกว่า อย่าไปนั่งด้วยเลยลูก ลูกไม่กลัวเหรอคะ เค้าก็พูดเบาๆนะ แต่เราได้ยินชัดเต็มสองรูหู
เราก็ฉุนนะ ทำไม!! น้องเราน่ากลัวตรงไหน แต่เราก็ทำเป็นไม่สนใจต่อไป แต่ลูกเค้าไม่ฟังค่ะ วิ่งเข้าไป ตบบ้องหูน้องเรา
แบบดังเพี๊ยะอ่ะ เราตกใจวิ่งเข้าไปดูน้อง น้องเราไม่ร้องนะ แต่หัวเราะใหญ่เลย เรารู้ว่าเค้าเจ็บ แต่เค้าแสดงอาการแบบนั้น
เพราะเค้าคิดว่าเค้าเป็นตุ๊กตาล้มลุกค่ะ คือเมื่อก่อนมีเด็กแถวบ้านมาเล่นกับเค้าแล้วตบหัวเค้าเล่น บอกว่านี่น่ะ เค้าเรียกว่าตุ๊กตาล้มลุก
มันหัวเราะได้ ไม่เจ็บ มีอยู่พักนึง เค้าชอบตบหัวตัวเองบ่อย แต่อาการเริ่มหายไปนานแล้ว จนมาถึงตอนนี้
แม่เค้าก็มาลากลูกเค้ากลับไป ไม่ขอโทษสักคำ แถมพูดออกมาว่า
อย่าเข้าไปลูก อย่าไปจับเค้า ดูสิ น้ำลายยืดเลย ลูกไม่กลัวเหรอ
เราปรี๊ดสุดๆ ที่สุดของชีวิตเลย เราพูดกลับไปว่า ตัวเป็นทองหรือไง ถึงแตะไม่ได้
แม่เด็กมองเราตาขวางเลยค่ะ แต่ไม่พูดอะไร ลากลูกเค้าออกไปทั้งอย่างนั้น เด็กร้องจ้าเลย
คนก็มองหล่อนกันเต็ม เหอะ สมน้ำหน้า เค้าคิดอย่างนี้กับเด็กออทิสติกอย่างน้องเราได้ไง
เค้าเป็นแม่คนได้ไง
ไม่ขอโทษแล้วยังมารังเกียจน้องเราอีก สวยซะเปล่า ถ้าน้องเรารับรู้แกจะเป็นยังไงที่มีคนรังเกียจ
ขนาดแกเจ็บอย่างนั้นแกยังหัวเราะออกมา เพราะแยกแยะความเจ็บ กับตุ๊กตาล้มลุกในความนึกคิดไม่ออกก็น่าสงสารพอแล้ว
ยังมาโดนตบหัว โดนดูถูก มันก็เหมือนกับดูถูกเราด้วย น้ำตาจะไหลค่ะ อยากเอ๋อแทนน้องเลย
ตอนกลับบ้านแกก็ยังหัวเราะอยู่ค่ะ นั่งตบหัวตัวเองแล้วหัวเราะ ดังเพี๊ยะๆเลย เราห้ามแก แต่แกหลุดโลกไปแล้ว
พอเราห้ามแกก็เกร็งค่ะ ทำท่าจะชัก กว่าจะปลอบกันได้ เรายิ่งคิดแล้วยิ่งสงสารค่ะ วันเกิดแทนที่จะมีความสุข
แทนที่จะหัวเราะ กลับมีเรื่องไม่ดีขึ้นมาซะงั้น รู้สึกแค้นแม่ลูกนั่นเต็มทน
ตกลงคนที่เครียดเลยกลายเป็นเรา หมอเคยบอกว่าเด็กออทิสติกนั้นส่วนใหญ่จะอายุสั้น เพราะอาจดูแลตัวเองได้ไม่เต็มที่
ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก ยิ่งคิดแล้วยิ่งปวดใจ ถ้าต้องเสียเค้าเร็วขนาดนั้น เค้าเคยบอกเรานะคะว่าน้องชายฝาแฝดมาหา
มาชวนไปอยู่ด้วย
แกชอบคุยอยู่หน้ากระจกคนเดียวค่ะ มโนไปเองว่าน้องแกมาหา แต่ถ้าน้องชายแกมาหาจริงก็อย่าเพิ่งเอาน้องไปอยู่ด้วยเลยนะ ให้เค้าอยู่กับพี่ก่อน
อยู่กับพี่ให้พี่ตายไปก่อนนะ...