ตอนนี้เราได้เริ่มทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ทำงานมาได้ 2 เดือนแล้ว
แล้วรู้สึกไม่ชอบงานประเภทนี้เลย เพราะเป็นงานที่ต้องใช้ความรู้มาก ต้องคิด ต้องวิเคราห์ทุกอย่าง แล้วเป็นงานที่มีความกดดันสูง เพราะทำสินค้าแต่ละครั้งทำเป็นสเกลใหญ่ๆ
ไปทำงานแต่ละวันไม่มีความสุขเลย งานที่ทำก็กดดัน หัวหน้าก็ค่อนข้างเนี๊ยบ เป็นระเบียบ เหมือนว่าทุกคนที่อยู่กับเขาต้องเป็นคนเก่ง พี่ที่ทำงานด้วยก็ชอบกดดันเรา ชอบเหน็บว่าอยู่มาเป็นเดือนแล้วทำไมยังทำไม่ได้ ทำไมยังจำไม่ได้(คือในห้องมีอินเกรเดียนเป็นร้อยๆอย่าง สินค้ามีมากกว่า 100 ตัว เราต้องจำให้หมดทุกตัว แต่เราเพิ่งเข้ามาได้ 2 เดือน) ชีวิตในทุกๆวันเต็มไปด้วยความเร่งรีบ งานมันเหมือนไม่พอดีกับคน ความจริงแล้วตำแหน่งที่เราทำมันต้องมี 2 คน แต่เหมือนว่าไม่มีใครอยู่ทนเลยเหลือแค่เราคนเดียวจนถึงทุกวันนี้
แล้วเราเลยไปสมัครงานที่ใหม่ เขาเรียกให้เราไปสัมภาษณ์ (ตำแหน่งที่ไปสมัครคนละตำแหน่งกับที่เราทำอยู่) เราเลยว่าจะลาออกจากงานที่ทำอยู่เพื่อไปสัมภาษณ์
มีแต่คนบอกว่าให้เราได้งานก่อนค่อยลาออก แต่เรากลับไม่คิดอย่างนั้น เราทำงานมาแค่ 2 เดือน แล้วอยู่ๆใครจะให้ลา ถึงจะบอกว่าลาป่วย แต่งานที่มันกองสุมๆกันในแต่ละวันเราก็ต้องรีบเคลียร์ เพราะงานมันล้นมือทุกวัน อีกอย่าง ใจไม่อยากทำต่อแล้ว
ปรึกษาพ่อ พ่อเราบอกว่าจนทนทำไม 4 เดือน จะลาออกก็ลาออกมาเลย จะ 4 เดือน 2 เดือน มันต่างกันตรงไหน ยังไงก็ลาออกอยู่ดี ยังไงงานใหม่ก็ไม่ค่อยได้ใช้ความรู้งานที่ทำอยู่ตอนนี้สักเท่าไหร่
พี่เราบอกว่าให้ทนๆทำไปก่อน เป็นประสบการณ์ บางครั้งเราก็แอบคิดว่า บอกให้เราทนๆทำไป พอถึงเวลาเราโดนด่า มีใครมาโดนด่ากับเราไหม เวลาเรากดดันกับงาน มีคนอื่นมากดดดันกับเราด้วยไหม เวลาเราร้องไห้ ไม่เห็นจะมีใครมาร้องไห้กับเราเลย เวลาปรึกษาเพื่อนก็ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย เพราะปัญหาที่เราเจอมันหนัก ปัญหาทั้งคน ทั้งงาน จนทุกวันนี้เราเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนที่อยากจะออกจะลาออกอยู่ทำงานต่อ เพราะเพื่อนคิดว่าเรายังทนได้ ทำไมเพื่อนจะทนไม่ได้
แต่ตอนนี้เราคงไม่ทนแล้ว เราไม่อยากมีชีวิตโดยปราศจากความสุขอย่างนี้ต่อไปแล้ว
ทำไมต้องทน??
แล้วรู้สึกไม่ชอบงานประเภทนี้เลย เพราะเป็นงานที่ต้องใช้ความรู้มาก ต้องคิด ต้องวิเคราห์ทุกอย่าง แล้วเป็นงานที่มีความกดดันสูง เพราะทำสินค้าแต่ละครั้งทำเป็นสเกลใหญ่ๆ
ไปทำงานแต่ละวันไม่มีความสุขเลย งานที่ทำก็กดดัน หัวหน้าก็ค่อนข้างเนี๊ยบ เป็นระเบียบ เหมือนว่าทุกคนที่อยู่กับเขาต้องเป็นคนเก่ง พี่ที่ทำงานด้วยก็ชอบกดดันเรา ชอบเหน็บว่าอยู่มาเป็นเดือนแล้วทำไมยังทำไม่ได้ ทำไมยังจำไม่ได้(คือในห้องมีอินเกรเดียนเป็นร้อยๆอย่าง สินค้ามีมากกว่า 100 ตัว เราต้องจำให้หมดทุกตัว แต่เราเพิ่งเข้ามาได้ 2 เดือน) ชีวิตในทุกๆวันเต็มไปด้วยความเร่งรีบ งานมันเหมือนไม่พอดีกับคน ความจริงแล้วตำแหน่งที่เราทำมันต้องมี 2 คน แต่เหมือนว่าไม่มีใครอยู่ทนเลยเหลือแค่เราคนเดียวจนถึงทุกวันนี้
แล้วเราเลยไปสมัครงานที่ใหม่ เขาเรียกให้เราไปสัมภาษณ์ (ตำแหน่งที่ไปสมัครคนละตำแหน่งกับที่เราทำอยู่) เราเลยว่าจะลาออกจากงานที่ทำอยู่เพื่อไปสัมภาษณ์
มีแต่คนบอกว่าให้เราได้งานก่อนค่อยลาออก แต่เรากลับไม่คิดอย่างนั้น เราทำงานมาแค่ 2 เดือน แล้วอยู่ๆใครจะให้ลา ถึงจะบอกว่าลาป่วย แต่งานที่มันกองสุมๆกันในแต่ละวันเราก็ต้องรีบเคลียร์ เพราะงานมันล้นมือทุกวัน อีกอย่าง ใจไม่อยากทำต่อแล้ว
ปรึกษาพ่อ พ่อเราบอกว่าจนทนทำไม 4 เดือน จะลาออกก็ลาออกมาเลย จะ 4 เดือน 2 เดือน มันต่างกันตรงไหน ยังไงก็ลาออกอยู่ดี ยังไงงานใหม่ก็ไม่ค่อยได้ใช้ความรู้งานที่ทำอยู่ตอนนี้สักเท่าไหร่
พี่เราบอกว่าให้ทนๆทำไปก่อน เป็นประสบการณ์ บางครั้งเราก็แอบคิดว่า บอกให้เราทนๆทำไป พอถึงเวลาเราโดนด่า มีใครมาโดนด่ากับเราไหม เวลาเรากดดันกับงาน มีคนอื่นมากดดดันกับเราด้วยไหม เวลาเราร้องไห้ ไม่เห็นจะมีใครมาร้องไห้กับเราเลย เวลาปรึกษาเพื่อนก็ไม่มีใครช่วยอะไรเราได้เลย เพราะปัญหาที่เราเจอมันหนัก ปัญหาทั้งคน ทั้งงาน จนทุกวันนี้เราเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนที่อยากจะออกจะลาออกอยู่ทำงานต่อ เพราะเพื่อนคิดว่าเรายังทนได้ ทำไมเพื่อนจะทนไม่ได้
แต่ตอนนี้เราคงไม่ทนแล้ว เราไม่อยากมีชีวิตโดยปราศจากความสุขอย่างนี้ต่อไปแล้ว