จะทำยังกับนิสัยของตัวเองที่เปิดเผยกับคนอื่นไม่ได้?

คือ เป็นคนที่สับสนในนิสัยของตัวเอง ว่าเป็นคนยังไงกันเเน่อ่ะค่ะ ส่วนตัวเเล้ว เวลาทำอะไรก็อยากทำคนเดียว เวลามีคนมาเซ้าซี้วุ่นวายมากๆก็รู้สึกรำคาญ รู้สึกไม่ค่อยอยากให้คนอื่นล้ำเส้นเข้ามา เเต่ว่าเเสดงออกไปไม่ได้ เวลาใครมาเซ้าซี้ ทำให้โกรธหรือรำคาญยังไง ก็จะยิ้มไว้ เพราะกลัวจะไปทำร้ายจิตใจเค้า โดยปกติเเล้วเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะพอสมควร เหมือนจะเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นตลอด เเต่ไม่ค่อยชอบเอาปัญหาตัวเองไปปรึกษาใคร เวลาที่เพื่อนมาชวนคุยบางครั้งก็ไม่อยากคุยเเต่ก็จำเป็นต้องคุยด้วย เพราะกลัวเพื่อนเสียความรู้สึก คิดมากอะไรทำนองนี้ คิดว่าน่าจะสืบเนื่องมาจากตอนเด็กๆ ที่เคยโดนเพื่อนไม่ชอบขี้หน้า เเละโดนเเกล้งมาตลอดจนจบชั้นอนุบาล 3 ขึ้น ป.1 -ป.3 ก็มีเพื่อนคนเดียว เเล้วเพื่อนก็ย้ายออกจาก รร.ไป เเต่พอขึ้น ป.4 มาจนถึงทุกวันนี้ รู้สึกว่าตัวเองปรับตัวมากขึ้น จนมีเพื่อนเยอะขึ้นมาบ้าง เเต่ก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย จะให้เเสดงออกไปก็ไม่กล้า ขนาดเพื่อนที่คิดว่าสนิทยังอยู่ด้วยเเล้วรู้สึกเกร็งๆ บอกความลับคนอื่นได้ไม่หมด เหมือนมันติดๆอยู่ในคอ เวลาจะพูดอะไรบางครั้งก็พูดเสียงเบาจนไม่มีใครได้ยิน พอเกิดอารมณ์อยากอยู่คนเดียวขึ้นมาก็ทำไม่ได้ เพราะเพื่อนเข้ามาชวนคุยตลอด เพื่อนทุกคนจะคิดว่าเราเป็นคนคุยสนุก มีอารมณ์ขัน กวนตีนไรประมาณนี้ เเต่บางครั้งก็ยังรู้สึกตะหงิดๆในใจของตัวเองเวลาเเสดงออกไปแบบนั้น..  จะทำยังไงดีคะ? คืออยากจะเปิดเผยให้เพื่อนรู้จักเราจะได้เข้าใจเราสักที เเต่ก็ทำไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังไง? ส่วนตัวบางครั้งก็สับสนในตัวเอง