ผมอยากทราบว่าตน เองมีปัญหาทางจิตด้านไหนหรือเปล่า หรือแค่อารมณ์ หรือ สภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป...
คือ คบกับแฟนคนนึง มาได้ 2 ปีครับ .... มีความสุขดี มีทะเลาะบ้าง ตามประสาคนเป็นแฟนกัน ....
แต่พอมาหลังสงกรานต์ที่ผ่านมา เรื่อยมาจนวันนี้ .... เราทะเลาะกันถี่มาก โดย 80 % น่าจะมาจากสิ่งที่ผมพูด ผมไม่เข้าใจ...
คือปกติ ก็ไม่เป็นขนาดนี้ครับ สาบานได้ .... แต่ช่วงนี้ มีการเปลี่ยนแปลงของแฟนผมคือ มีภาระการงาน ที่บ้าน
และการเงินเพิ่มมากขึ้น ผมพยายามเข้าใจครับ .... แต่เวลาของผมกับเค้า ได้หายไป และเวลาที่อยู่ด้วยกันเริ่ม
ไม่ค่อย Enjoy กัน ในหลายๆสิ่งหลายๆอย่างครับ ผมเครียดครับ และเครียดหนักมาก ผมรู้สึกว่า มันขาดครับ...
แต่ก่อนผมไม่เคยรู้สึกว่าขาด แต่เดี๋ยวนี้ ผมรู้สึกมากจริงๆ ผมจะเริ่มจับผิดนั้นนี่โน้น... จนเค้ารำคาญและทะเลาะ
กับผมมาเกือบจะตลอด ยอมรับครับว่าเพลีย และเหนื่อยใจมาก ผมต้องพึ่งยาระงับประสาทบ้าง เข้าทางพระบ้าง
พึ่งจิตแพทย์บ้าง เพื่อให้ผมสบายใจขึ้น แต่ก็ดีขึ้นแป๊บๆครับ จนตอนนี้ ผมเป็นโรคคิดถึงเค้ามาก พอไม่ได้คุยเกิน
6 ชม. จะเริ่มแระ กระวนกระวาย คิดมากไปต่างๆนาๆ ปรุงแต่งไปเรื่อย.... คิดเล็กคิดน้อยตลอดเวลา ....
ผมรู้ตัวครับว่าตนเองเริ่มย่ำแย่ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เพื่อนๆหลายคนบอกให้ปล่อยวางบ้าง แต่ผมก็ทำได้
ไม่กี่วันก็กลับมาเป็นอีก จนตอนนี้ ผมรู้สึกว่า ตอนผมเลิกคิดมาก ผมก็จะ นิ่งเงียบไม่พูดอะไรกับใคร... นั่งมึนๆคนเดียว
ร้องไห้คนเดียว.... แต่พอตอนคุยกับเค้าก็จะทะเลาะพูดคำแรงๆใส่เค้า เกือบจะตลอด เอาแต่ใจมากครับ จนเค้าเหวี่ยงผมบ้าง
ผมก็ซึมไปเลย.... แต่เค้าก็มาง้อ มาคืนดีทุกครั้ง.... ผมเสียใจและเค้าก็คงเสียใจที่ต้องทะเลาะกัน เพราะแต่ก่อนเรา
ค่อนข้างเข้าใจและรักกันมาก... ผมยังโชคดีที่ แฟนผมเค้าอดทนและเข้าใจผม และยังรักและดีกับผมไม่เปลี่ยน
ไม่ว่าผมจะงี่เง่าบ้าบอแค่ไหน.... ผมอยากขอบคุณเค้าจริงๆ.... แต่ทุกวันนี้ผมทุกข์และผมอ่อนแอมากครับ ผมต้องการกำลังใจ
มากกว่าปกติ และอาจจะโอเวอร์กว่าปกติด้วยครับ.... เค้าก็ไม่ค่อยมีเวลา แต่เค้าก็เจียดเวลาได้เท่าที่เค้าทำได้แล้วครับ
แต่ผมเหมือนก็ยังไม่พอใจ ในสิ่งที่ได้ตอนนี้... ผมเข้าใจเค้า แต่ใจผมลึกๆก็ยังดื้อดึง อึดอัดเสียใจอยู่ว่า ทำไมได้แค่นี้....
ผมจะเป็น ไบโพลาร์ หรือเปล่าครับ หรือแค่ เรียกร้องความสนใจจากแฟน.... ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ
ร่างกายผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว... ตอนนี้ปวดหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังพยายามเข้มแข็งเพื่อให้ผ่านไปได้อยู่ครับ แต่ผม
จนตรอกจนมุม หมดปัญญาจริงๆ ที่จะให้ตนเองเลิกคิดทำร้ายตนเองแบบนี้ หรือผมใกล้บ้า....หรือเปล่าครับ
ถ้าไงใครได้อ่านจนจบ ขอความเห็นหน่อยนะครับ ผมขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็นทุกคน
ครับ ขอบคุณมากครับ
อยากระบาย : ช่วยออกความเห็นเกี่ยวกับ อาการที่เกิดขึ้นของผมทีครับ
คือ คบกับแฟนคนนึง มาได้ 2 ปีครับ .... มีความสุขดี มีทะเลาะบ้าง ตามประสาคนเป็นแฟนกัน ....
แต่พอมาหลังสงกรานต์ที่ผ่านมา เรื่อยมาจนวันนี้ .... เราทะเลาะกันถี่มาก โดย 80 % น่าจะมาจากสิ่งที่ผมพูด ผมไม่เข้าใจ...
คือปกติ ก็ไม่เป็นขนาดนี้ครับ สาบานได้ .... แต่ช่วงนี้ มีการเปลี่ยนแปลงของแฟนผมคือ มีภาระการงาน ที่บ้าน
และการเงินเพิ่มมากขึ้น ผมพยายามเข้าใจครับ .... แต่เวลาของผมกับเค้า ได้หายไป และเวลาที่อยู่ด้วยกันเริ่ม
ไม่ค่อย Enjoy กัน ในหลายๆสิ่งหลายๆอย่างครับ ผมเครียดครับ และเครียดหนักมาก ผมรู้สึกว่า มันขาดครับ...
แต่ก่อนผมไม่เคยรู้สึกว่าขาด แต่เดี๋ยวนี้ ผมรู้สึกมากจริงๆ ผมจะเริ่มจับผิดนั้นนี่โน้น... จนเค้ารำคาญและทะเลาะ
กับผมมาเกือบจะตลอด ยอมรับครับว่าเพลีย และเหนื่อยใจมาก ผมต้องพึ่งยาระงับประสาทบ้าง เข้าทางพระบ้าง
พึ่งจิตแพทย์บ้าง เพื่อให้ผมสบายใจขึ้น แต่ก็ดีขึ้นแป๊บๆครับ จนตอนนี้ ผมเป็นโรคคิดถึงเค้ามาก พอไม่ได้คุยเกิน
6 ชม. จะเริ่มแระ กระวนกระวาย คิดมากไปต่างๆนาๆ ปรุงแต่งไปเรื่อย.... คิดเล็กคิดน้อยตลอดเวลา ....
ผมรู้ตัวครับว่าตนเองเริ่มย่ำแย่ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ เพื่อนๆหลายคนบอกให้ปล่อยวางบ้าง แต่ผมก็ทำได้
ไม่กี่วันก็กลับมาเป็นอีก จนตอนนี้ ผมรู้สึกว่า ตอนผมเลิกคิดมาก ผมก็จะ นิ่งเงียบไม่พูดอะไรกับใคร... นั่งมึนๆคนเดียว
ร้องไห้คนเดียว.... แต่พอตอนคุยกับเค้าก็จะทะเลาะพูดคำแรงๆใส่เค้า เกือบจะตลอด เอาแต่ใจมากครับ จนเค้าเหวี่ยงผมบ้าง
ผมก็ซึมไปเลย.... แต่เค้าก็มาง้อ มาคืนดีทุกครั้ง.... ผมเสียใจและเค้าก็คงเสียใจที่ต้องทะเลาะกัน เพราะแต่ก่อนเรา
ค่อนข้างเข้าใจและรักกันมาก... ผมยังโชคดีที่ แฟนผมเค้าอดทนและเข้าใจผม และยังรักและดีกับผมไม่เปลี่ยน
ไม่ว่าผมจะงี่เง่าบ้าบอแค่ไหน.... ผมอยากขอบคุณเค้าจริงๆ.... แต่ทุกวันนี้ผมทุกข์และผมอ่อนแอมากครับ ผมต้องการกำลังใจ
มากกว่าปกติ และอาจจะโอเวอร์กว่าปกติด้วยครับ.... เค้าก็ไม่ค่อยมีเวลา แต่เค้าก็เจียดเวลาได้เท่าที่เค้าทำได้แล้วครับ
แต่ผมเหมือนก็ยังไม่พอใจ ในสิ่งที่ได้ตอนนี้... ผมเข้าใจเค้า แต่ใจผมลึกๆก็ยังดื้อดึง อึดอัดเสียใจอยู่ว่า ทำไมได้แค่นี้....
ผมจะเป็น ไบโพลาร์ หรือเปล่าครับ หรือแค่ เรียกร้องความสนใจจากแฟน.... ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ
ร่างกายผมเริ่มจะไม่ไหวแล้ว... ตอนนี้ปวดหัวหนักขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังพยายามเข้มแข็งเพื่อให้ผ่านไปได้อยู่ครับ แต่ผม
จนตรอกจนมุม หมดปัญญาจริงๆ ที่จะให้ตนเองเลิกคิดทำร้ายตนเองแบบนี้ หรือผมใกล้บ้า....หรือเปล่าครับ
ถ้าไงใครได้อ่านจนจบ ขอความเห็นหน่อยนะครับ ผมขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่านและแสดงความเห็นทุกคน
ครับ ขอบคุณมากครับ